Οι συντάκτες του The Ballhog κάθονται για μία ακόμα φορά στην αίθουσα συσκέψεων των γραφείων του site και συζητάνε για το που πιστεύουν ότι θα πρέπει να καταλήξουν τα βραβεία της φετινής χρονιάς στο ΝΒΑ, τώρα που η κανονική περίοδος φτάνει στο τέλος της.
1. Είναι το ερώτημα που βασανίζει τον μπασκετικό κόσμο για πρώτη φορά τόσο έντονα τα τελευταία χρόνια, κυρίως επειδή τα παραδοσιακά φαβορί και οι προηγούμενοι νικητές του για διαφορετικούς λόγους δεν έφτασαν να το διεκδικούν. Ποιος είναι, λοιπόν, ο πολυτιμότερος παίκτης της σεζόν 2014-2015;
Νικόλας Ραδικόπουλος: Δεν μπορώ να ξεφύγω από το δίπολο Curry ή Harden. Θα αφήσω στους επόμενους να σας εξηγήσουν γιατί οι Westbrook και Davis δεν μπορούν φέτος να μπουν στην συζήτηση, και θα αρκεστώ να υπερθεματίσω την πρόβλεψή μου στο πρώτο roundtable του Ball Hog (μιας και είναι από τα ελάχιστα που πέτυχα!): Curry, λοιπόν για μένα. Το γεγονός πως σε 16 παιχνίδια δεν έχει χρειαστεί καν να πατήσει στο παρκέ στο 4ο 12λεπτο, χαμηλώνοντας έτσι τόσο τα απόλυτα νούμερά του, όσο και τους μ.ο, του, είναι ένα ακόμα plus της υποψηφιότητάς του.
Gus Χρυσοχού: Όπως λέει ο Νίκος (και νομίζω θα πουν και οι υπόλοιποι από κάτω) το βραβείο είναι μεταξύ Curry και Harden. Κανένας Westbrook, κανένας Davis για φέτος. Τί να κάνω τα triple doubles αν η ομάδα μου χάνει ή το AST/TO είναι περί το 0,75; Η ώρα του Davis θα έρθει, αλλά δεν είναι φέτος. Θα πάω και εγώ με τον Curry για τον εξής απλό και ξεκάθαρο λόγο: Η συνολική συνεισφορά του στο παιχνίδι της ομάδας του είναι ένα κλικ παραπάνω από την αντίστοιχη του Harden, του οποίου είναι περισσότερο προσωποκεντρική. Όχι ότι αν ο Μούσιας πάρει το βραβείο, θα μου φανεί περίεργο ή άδικο, αλλά εκτιμώ πως θα καταλήξει στα χέρια του μεγαλύτερου “δολοφόνου” στο σύγχρονο μπάσκετ.
Δημήτρης Μαντζούκας: JAMES HARDEN. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να κουβαλήσει τους Rockets στα πολύ πιο δύσκολα playoffs. Ξέρω όμως, ότι είναι ο πιο πολύτιμος παίκτης αυτής της περιόδου. Σε αντίθεση με τον Westbrook που, κάνει όργια μεν, αλλά με μία εντελώς ατομική προσέγγιση του αθλήματος, ο Harden κάνει όργια κάνοντας όλη την ομάδα του καλύτερη όταν είναι στο παρκέ. Το γεγονός ότι κουβάλησε το Houston στην αρχή της περιόδου με συμπαίκτες τον Κωστάκη Παπανικολάου, τον Joey Dorsey, τον Tarick Black και τον Isaiah Canaan σε ρόλους βασικούς, εξηγεί την προτίμηση μου σε σχέση με τον Curry που είχε την τύχη να έχει την βοήθεια εξαιρετικών συμπαικτών. Όλοι οι υποψήφιοι το αξίζουν, αλλά κανένας όσο ο Harden.
Κοσμάς Καψάλης: Ευχής έργον ότι ο Ραδικόπουλος συνεπαρμένος από την άνοδο των Spurs και του αγαπημένου του παίκτη δεν μας ξεφούρνισε κανένα Kawhi1)σημείωση Ραδικόπουλου: σου έρχεται παρακάτω, μην βιάζεσαι..!! να πάθουμε την απόλυτη σύγχυση. Μεταξύ των δυο προφανών και λογικών επιλογών πάω με τον Jimara τον Harden. Όπως είπε κι ο Gus, όποιος κι από τους δυο πάρει το πρώτο του MVP θα είναι και σωστό και δίκαιο. Αλλά στα μάτια μου ο Harden έχει ένα προβάδισμα, μιας και πρακτικά έχει κρατήσει τους Rockets μόνος του 2ους στη Δύση και 3ους στο ΝΒΑ. Υπέροχος κι ο Curry, αλλά κι αν λείψει από κάποιο παιχνίδι δεν υπάρχει το χάος από πίσω, σε αντίθεση με τον Harden που μέχρι πρόσφατα είχε ψιλο-ξεχάσει ότι είχε συμπαίκτη και τον Howard.
Γιάννης Χάτσιος: Ο σταθερότερος συμπαίκτης του James Harden φέτος ήταν ο Corey Brewer, και αυτός για τη μισή σεζόν. ‘Nuff said…
Πέτρος Καούνης: V stands for valuable οπότε θα προσπαθήσω να απαντήσω μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Ο Curry κάνει εξαιρετική χρονιά με εκπληκτικά, τρομερά ποσοστά και θα κερδίσει το βραβείο επειδή είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας με το καλύτερο ρεκόρ στη χρονιά και ίσως ένα από τα καλύτερα ρεκόρ στην ιστορία, αν δεν πατήσουν φρένο στο τέλος οι Warriors και αυτό είναι ένα μεγάλο συν για παίκτη που διεκδικεί το βραβείο του MVP. Ο Davis κάνει καλή σεζόν, αλλά έχει τόσο μεγάλα περιθώρια βελτίωσης και εξέλιξης που σίγουρα θα μας απασχολεί για χρόνια στο μέλλον ως απάντηση στην ερώτηση για τον MVP. Απλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα του. Ο Westbrook, με τα 11 triple double (μέχρι στιγμής) σε μία σεζόν έχει περάσει στο επίπεδο του υπεραθλητή και είναι η αρχή και το τέλος για την ομάδα του. Αλλά δεν παύει να παίζει σε μια ομάδα, που δείχνει να χάνει την πρόκριση στα playoffs και αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα για παίκτη που διεκδικεί το βραβείο του MVP. Έτσι θα καταλήξω στον Harden για φετινό MVP, γνωρίζοντας όλες τις ενστάσεις περί βολών και μη συμμετοχής στην άμυνα. Ο Harden είναι πρώτος σε κερδισμένες βολές φέτος, όπως και σε εύστοχες εξάλλου, αλλά είναι δεύτερος σε διεισδύσεις προς τη ρακέτα μετά τον Tyreke Evans. Λένε πως δεν συμμετέχει στην άμυνα, αλλά οι Rockets είναι μέσα στο Top10 των ομάδων με την καλύτερη άμυνα και όχι με την επίθεση και είναι στη δεύτερη θέση της φετινής Δύσης. Τον κατηγορούν ως Ball Hog αλλά είναι πρώτος σε assists που οδήγησαν σε τρίποντο. Επίσης, είναι κοντά στο να τελειώσει τη σεζόν με 50-40-90 σε ποσοστά ευστοχίας, κάτι το οποίο από μόνο του τον κάνει καλύτερο απ’όλους φέτος. Και για να τελειώσω από εκεί που ξεκίνησα, αν βγάζαμε τον Harden από τους φετινούς Rockets, θα είχαμε μια ομάδα ισοδύναμη των Kings.
Σταύρος Μαρίνος: Λόγω seeding και ρεκόρ κανονικής περιόδου, θα είναι παράλογο το NBA να μην επιλέξει τον Stephen Curry, που έτσι κι αλλιώς το αξίζει. Οι James Harden και Anthony Davis όμως, αποτελούν τον ορισμό του MVP, κυριολεκτικά μιλώντας. Χωρίς αυτούς, τόσο οι Rockets όσο και οι Pelicans θα ήταν στη γαλαρία της Δύσης. Ενώ η απουσία του Stephen Curry, μάλλον απλά θα μετατόπιζε τους Warriors 4-5 θέσεις πιο χαμηλά στα playoffs.
Μήτσος Μαυράκης: Καταλαβαίνω πως το μπασκετικό του στυλ (γιατί όλοι και όλες λατρεύουν τα μούσια) μπορεί να είναι απωθητικό με τις διαρκείς εφορμήσεις προς το καλάθι σε μια αέναη αναζήτηση της επαφής και των βολών. Αλλά ο James Harden είναι η ενσάρκωση των moneyballείων ονειρώξεων του Daryl Morey, το Α και το Ω των Houston Rockets. Απλά ο πολυτιμότερος παίκτης για την ομάδα του.
Λουκάς Μοσχούλας: Την κουβέντα έχουν μονοπωλήσει τα παιδιά της Δύσης (Harden-Curry). Ακόμα και την ώρα που γράφω έχω αμφιβολίες σε ποιον από τους δύο να δώσω το αγαλματίδιο. Θα πάω με τον Curry γιατί είναι περισσότερο στο στυλ παιχνιδιού που μου αρέσει, ντελικάτος, απλός και αποτελεσματικός. Πολλές φορές προσπαθώ να τον αντιγράψω αλλά αυτό το σταμάτημα και σουτ στον αιφνιδιασμό είναι πολύ δυσκολότερο απ’ όσο φαίνεται..
2.Πολλοι παίκτες εκτίναξαν την απόδοση τους φέτος, ανεβαίνοντας επίπεδο αγωνιστικά. Ποιος είναι όμως ο πιο βελτιωμένος παίκτης της σεζόν 2014-2015;
Gus Χρυσοχού: Θα πάω με τον Jimmy Butler. H άνοδός του σε σχέση με την περσινή σεζόν είναι τρο-μα-κτι-κή. 20,3 πόντοι ανά παιχνίδι, σχεδόν 6 rebounds και 2 κλεψίματα και όλα αυτά σε 38,8 λεπτά συμμετοχής (αδερφέ Tom Thibodeau τί θα γίνει με το ξεζούμισμα παιχτών;2)Μην σε νοιάζει όμως, έρχεται άρθρο από τα χεράκια μου για την πάρτη σου ). Προσωπικά θα το έβλεπα ως μεγάλη έκπληξη αν δεν το πάρει το παιδί από το Texas.
Δημήτρης Μαντζούκας: Ναι, ο Butler έγινε superstar και είναι αυτός που σκαρφάλωσε πιο ψηλά από όλους όσους ανέβηκαν επίπεδο, αλλά ξεκίνησε από τους μεσαίους ορόφους για να φτάσει στην οροφή. Κάποιος όμως ξεκίνησε από τον πάτο και έκανε ένα ακόμα μεγαλύτερο άλμα για να φτάσει στα ψηλά. Ο Rudy Gobert έκανε το mundobasket που θα έπρεπε να μας ψυλλιάσει, αλλά η βελτίωση του είναι αδιανόητη. Ναι, πρέπει να δουλέψει το επιθετικό του παιχνίδι. Ωστόσο είναι ο άνθρωπος που μεταμόρφωσε την άμυνα των Jazz. Δεν θα σταθώ στα rebounds και τις τάπες που μοιράζει δεξιά και αριστερά. Θα σταθώ στο 39% που είναι η ευστοχία των αντιπάλων του μέσα στην ρακέτα. Το νούμερο αυτό είναι εξωπραγματικό αν αναλογιστεί κανείς ότι αντιμετωπίζει πεντάρια που τελειώνουν φάσεις κάτω από το καλάθι. Ο Γάλλος είναι φλέβα χρυσού και γύρω από αυτόν θα χτίσει η Utah την frontline που θα την οδηγήσει του χρόνου στα playoffs.
Κοσμάς Καψάλης: Μεταξύ Green, Whiteside (που η προηγούμενη εντύπωση από την πάρτη του ήταν το απόλυτο τίποτα), Gobert και Butler, θα πάω κι εδώ με τον Gus της υπόθεσης. Ο Jimmy Butler, όχι απλώς ανέβασε τα νούμερά του, αλλά έχει τις καλύτερες επιδόσεις της καριέρας του σε τέσσερις από τις πέντε βασικές στατιστικές κατηγορίες, και δεν είναι μονάχα τα μαθηματικά, αλλά έχει εξελιχθεί και σε πρωταγωνιστή μιας εκ των καλυτέρων ομάδων.
Γιάννης Χάτσιος: Θέλω να αφήσω κάπου εδώ και το όνομα του Klay Thompson ως αουτσάιντερ, καθώς εκτόξευσε το σκοράρισμά του κατά 6 πόντους ανά 36 λεπτά, την ώρα που παρουσίασε σημαντική βελτίωση με την μπάλα στα χέρια, κάτι που αποτυπώθηκε στο PER του, το οποίο από το 14 πήγε πάνω από το 20. Ωστόσο η βελτίωση του Butler είναι αδιανόητη. Αγωνιζόμενος στα ίδια λεπτά με πέρσι, ανέβασε το σκοράρισμά του από τους 13,1 πόντους (39,7% δίποντα, 28,3% τρίποντα) στους 20,1 (46% δίποντα, 35,7% τρίποντα) βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του αποτελεσματικότερου επιθετικού και ταυτόχρονα και καλύτερου αμυντικού των Bulls. Τα advanced νούμερά του είναι ονείρωξη κάθε stats nerd (21,2% PER, 58% PER, 122 ORtg).
Νικόλας Ραδικόπουλος: Προσωπικά αμφιταλαντευόμουν μεταξύ Jimmy Butler και Draymond Green. O Green έστειλε αμετάκλητα και αδιαπραγμάτευτα τον Lee στον πάγκο, κάνει τα πάντα στο γήπεδο (θα τον συναντήσουμε φαντάζομαι και στην ερώτηση του Καλύτερου Αμυντικού) και ετοιμάζεται να πληρωθεί σοβαρά το καλοκαίρι. Το δε PER του ανήλθε από το 12,7 στο 16,4. Από την άλλη του Butler τo άλμα στο PER του από 13,5 σε 21,2 αποδεικνύει όσο πιο συνοπτικά γίνεται το ζητούμενο της ερώτησης: το μέγεθος της βελτίωσης. Το γεγονός ότι πλέον είναι αναντίρρητα ο καλύτερος παίκτης διεκδικήτριας ομάδας μιας ομάδας μάλιστα που διαθέτει Pau, Rose και Noah ενισχύει το επιχείρημα. Τα 20 παιχνίδια που έχασε λόγω τραυματισμού, είναι ίσως ο μοναδικός λόγος να μην κερδίσει φέτος το συγκεκριμένο βραβείο.
Πέτρος Καούνης: Πιστεύω πως με τα ονόματα που έγραψαν οι υπόλοιποι συντάκτες, έχουν καλύψει κάθε διεκδικητή αυτού του βραβείου. Σίγουρα προβάδισμα έχουν οι Butler, λόγω του επιπέδου που σκαρφάλωσε, και Gobert, λόγω του μεγέθους της μεταβολής της αξίας του σε απόλυτα νούμερα. Αλλά επειδή δεν μπορεί να τελειώσει αυτή η χρονιά και ο εξαιρετικά συμπαθής Green να μείνει μα άδεια χέρια, θα του δώσω αυτό το βραβείο. Αξίζει κάποιος να διαβάσει για την περίπου ίδια εκπληκτική άνοδο που είχε η απόδοση του και στα κολεγιακά του χρόνια για να καταλάβει πως είναι ένας παίκτης που αγαπάει να παίζει και δεν τα παρατάει ποτέ. Από παγκίτης κατάφερε να γίνει, όχι μόνο βασικός στην καλύτερη ομάδα της χρονιάς, αλλά να αποτελεί και βαρόμετρο η απόδοση του.
Σταύρος Μαρίνος: Jimmy Butler. Οι Whiteside και Gobert ήταν late bloomers, ενώ ο Green είναι λουλούδι που άνθισε λόγω πολύ καλών συνθηκών στις οποίες έτυχε να βρίσκεται.
Μήτσος Μαυράκης: Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να περιαυτολογήσω κι εγώ ποστάροντας ξανά το λινκ για το πρώτο roundtable. Μα, ο Gobert αυτός ήτανε και πριν, απλά χρειαζόταν το χρόνο του να καταλάβει που βρίσκεται και που πατάει. Αν μιλάμε για ένα ουσιαστικά βελτιωμένο αθλητή αυτός είναι ο Draymond Green που μεταμορφώθηκε από ένα παίκτη δίχως σουτ που δεν μπορούσε να μαρκάρει καμία θέση, στο απόλυτο πολυεργαλείο που σβήνει όποιον βρεθεί μπροστά του. Και δεν χρειάζονται μακροσκελή κείμενα, απλά μια εικόνα από το παρελθόν του για να στηρίξει την υποψηφιότητά του.
Λουκάς Μοσχούλας: Από την Κυριακή στις 11 του Γενάρη είχα αποφασίσει ποιος θα είναι ο πιο βελτιωμένος παίκτης. Ήταν εκείνο το βράδυ που ο Hassan Whiteside κάνει ένα τρομερό παιχνίδι απέναντι στους Clippers με 23 πόντους, 16 rebounds, 2 assists και 2 blocks. Η δυναμική του δεν μου άφησε περιθώριο, και η συνέχεια της χρονιάς του απλά με επιβεβαίωσε.
3. Πολλοί παίκτες βγάζουν το ψωμί τους ερχόμενοι από τον πάγκο, αλλά κάποιοι το έχουν κάνει επιστήμη. Ποιος είναι ο καλύτερος “έκτος παίκτης” του πρωταθλήματος?
Gus Χρυσοχού: Εδώ – εκτιμώ – έχουμε μια αμφίρροπη μάχη μεταξύ Isaiah Thomas (τα είχαν πει κάποιοι στα πρώτα Roundtables – δείτε το link του Νίκου στην απάντηση για τον Curry ή του Μήτσου για τον πιο βελτιωμένο. Όχι εγώ πάντως), Jamal – κλασικά – Crawford και Lou Williams. Αν πάμε βάσει αριθμών τότε το βραβείο ανήκει δικαιωματικά στον Thomas. Ωστόσο, επειδή πολλές φορές πάμε και με το που βρίσκεται η ομάδα του καθενός, νομίζω πως θα επιλέξουν ανάμεσα στους άλλους δύο, ελέω συμμετοχής των ομάδων τους στα play offs. Θα επιλέξω τον Williams σε αυτήν την κατηγορία. Οι 15,4 πόντοι ανά ματς που σκοράρει φέτος, αποτελούν την καλύτερη επίδοση της μέχρι τώρα καριέρας του και το έχει κάνει σε 76 παιχνίδια (περισσότερα από τους άλλους δύο) και αποτελεί ένα από τα κλειδιά των Raptors για την φετινή τους πορεία.
Μήτσος Μαυράκης: Corey «Χάτσιος» Brewer. Όταν o Corey Brewer έφθασε στο Houston, στα μισά της χρονιάς οι ειδήμονες του εξωτερικού τον αγνοούσαν όπως τον Josh Smith, ενώ οι μπασκετάνθρωποι εντός συνόρων έλεγαν πως είναι δείγμα της ανοργανωσιάς και ερασιτεχνικής νοοτροπίας των Rockets, μιας που θα έτρωγε λεπτά από το πατριωτάκι μας. Αυτός απτόητος συνέχισε να στριφογυρνά σαν δερβίσης στην άμυνα, σουτάρει πλέον με αξιοπρεπή, για τα δεδομένα του, ποσοστά από το τρίποντο, και είναι ο καλύτερός σκόρερ στο ανοιχτό γήπεδο σε ολόκληρη τη λίγκα.
Γιάννης Χάτσιος:
Κράτησε ζωντανούς τους Raptors παρά τα προβλήματα του βασικού backcourt Lowry – DeRozan, πραγματοποιώντας την κορυφαία σεζόν της καριέρας του. Όπως φαίνεται και από τη photo, εντός και εκτός παρκέ.
Λουκάς Μοσχούλας: Το καλοκαίρι, στις διακοπές μου στο Πηλίο απέκτησα τον Lou στην fantasy league που έχει ένώνει το BallHog, και ακόμα μετανιώνω που τον άφησα ελεύθερο δέκα μέρες μετά. Νίκο πόσο δίκιο είχες όταν μου τον πρότεινες. Η φωτογραφία του Χάτσιου αποδεικνύει από που αντλεί την δύναμη του.
Nicolas Radicopoulos: Χμμμ… Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σοφία να προσφέρω στην συγκεκριμένη ερώτηση. Δεν υπήρξε κάποιος παίχτης που εξόφθαλμα να ξεχωρίζει σε αυτόν τον ρόλο. Ο μόνος παίχτης με συστηματικά σημαντική βοήθεια στην ομάδα του, για τους λόγους που άνωθεν ειπώθηκαν ήδη, ήταν ο Lou Will, που μετά από δύο χρόνια τραυματισμών και ξεσκουριάσματος, θύμισε και με το παραπάνω τον παλιό καλό εαυτό του. Η photo και το link του Χάτσιου προς επιβεβαίωση πως το παλικάρι ξεσκούριασε για τα καλά!
Πέτρος Καούνης: Αυτό το βραβείο παραδοσιακά πηγαίνει στον καλύτερο σκόρερ που έρχεται από τον πάγκο και όχι σε κάποιον που βοηθάει σε περισσότερους τομείς την ομάδα του. Φέτος ο Lou Williams, κάνει μια καλή σεζόν και λίγοι κατάλαβαν πως κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Στη θέση του θα μπορούσε να ήταν ο Mo Williams, αλλά ο τραυματισμός του Kemba Walker τον έκανε βασικό και τον έβγαλε εκτός υποψηφίων για αυτό το βραβείο. Σε κάθε περίπτωση συνεπώς: Williams!
Σταύρος Μαρίνος: Τείνω προς τον Lou Will, διότι είναι ένα σταθερό όπλο για τους Raptors και αναντικατάστατο κομμάτι τους πλέον. Αντίθετα, διαφωνώντας με τον Gus, ο Thomas, περισσότερο κακό κι αστάθεια (εντός κι εκτός γηπέδου) δημιούργησε στους Suns, παρά τους ενίσχυσε. Eπιπλέον, το ότι μετακόμισε στους Celtics, δεν βοηθάει τη θέση του για το βραβείο.
Δημήτρης Μαντζούκας: Εγώ πάλι θα επιμείνω στον Isaiah. Δεν με απασχολεί για ποιον λόγο στην Βοστώνη συνεχίζει να έρχεται από τον πάγκο όπως και στο Phoenix, όπου εκεί όμως υπήρχε λόγος. Από την στιγμή που σε όλη την περίοδο έρχεται από τον πάγκο περνά ως υποψήφιος, και δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον καλύτερο. Είναι καλύτερος και πιο σταθερός σκόρερ από τον Williams, ενώ ταυτόχρονα έχει μεγαλύτερη επίδραση και στην οργάνωση του παιχνιδιού. Thomas λοιπόν μέχρι να ξαναγίνει βασικός.
4. Η επίθεση γεμίζει τα γήπεδα και η άμυνα κερδίζει τα πρωταθλήματα, κτλ. Ποιος είναι ο καλύτερος αμυντικός παίκτης του πρωταθλήματος για την περίοδο αυτή;
Gus Χρυσοχού: Να πω DeAndre Jordan (και για τους υπόλοιπους) και να το κλείσουμε; Αν πέρυσι το πήρε ο Noah με αυτά τα νούμερα, νομίζω πως ήδη έχουν σκαλίσει το όνομα του Center των Clippers στο εν λόγω βραβείο, με αυτές τις επιδόσεις.
Δημήτρης Μαντζούκας: Νωρίς δεν είναι για να το κλείσουμε; Αφού έδωσα το βραβείο του πιο βελτιωμένου στον Gobert, θα δώσω το βραβείο του καλύτερου αμυντικού στον έτερο πιο βελτιωμένο, τον Draymond Green. Θα το δώσω στον PF του Golden State γιατί είναι ο λόγος που οι Warriors μεταλλάχθηκαν σε μία από τις top3 άμυνες του ΝΒΑ. Μπορεί να μαρκάρει με την ίδια αποτελεσματικότητα τόσο τα αντίπαλα guards όσο και τους centers. Σε κάθε αλλαγή θα ακολουθήσει τον οποιονδήποτε και θα τον σβήσει. Δεν είναι ψηλός, αλλά η άμυνα του σε ποσταρίσματα θα έπρεπε να διδάσκεται σε σεμινάριο. Κλέβει, κόβει, μαζεύει και rebounds για τους στατιστικολάγνους, αλλά η πραγματική του συνεισφορά απογειώνεται μέσα στο παρκέ από τον τρόπο που κινείται.
Γιάννης Χάτσιος: Ο Green είναι καταπληκτικός, τόσο στην ομαδική, όσο και την ατομική άμυνα, το ίδιο και ο συμπαίκτης του, Andrew Bogut, κάτοχος του καλύτερου DRtg στο NBA, μια σκούπα που δίνει την δυνατότητα στον Green και τον Iguodala να πνίγουν αντιπάλους. Δυσκολεύομαι όμως να ξεχωρίσω κάποιον για το ατομικό αυτό βραβείο. Από την άλλη πλευρά, η επιστροφή του Kawhi στα παρκέ, ήταν ο παράγοντας που επανέφερε το καράβι τον Spurs στην ευθεία, θωρακίζοντας κατά βάση την άμυνά τους, και παράλληλα αυτή τη στιγμή είναι σίγουρα ο συχνότερος εφιάλτης κάθε περιφερειακού σκόρερ. Η ικανότητα να παίζει τον αντίπαλό του σε απόσταση αναπνοής χωρίς να χάνει την ισορροπία του και να τρώει προσποιήσεις είναι μοναδική, καθώς και η δυνατότητά του να καλύπτει κάθε στιγμιαία ολιγωρία με τα σωματικά του προσόντα. Kawhi not?
Νicolas Radicopoulos: Αν ο Κοσμάς θεωρούσε πως δεν θα ακουστεί και σε αυτό το roundtable το όνομα του πουλέν μου, ο Χάτσιος τον διέψευσε ήδη! Εγώ απλά θα υπερθεματίσω3)παραπέμποντάς σας στο επισυναπτόμενο link αντί για εδώ παράθεση των αριθμών, για ορθή απόδοση και των πηγών: Kawhi it is.
Πέτρος Καούνης: Θα μπορούσα να απαντήσω τον Green αλλά δεν θέλω να του δώσω και δεύτερο βραβείο, μετά από αυτό του πιο βελτιωμένου παίκτη. Θα μπορούσα να απαντήσω επίσης Leonard αλλά δεν θα το κάνω για να του δώσω αυτό του MVP Finals όταν οι Spurs κάνουν το back to back στο τέλος της χρονιάς. Νομίζω πως ο Gobert αξίζει αυτό το βραβείο, όχι μόνο για τη δική του παρουσία στο δεύτερο μισό της season αλλά και για τη συνολική αμυντική παρουσία των Jazz. Μετά το trade που έστειλε τον Kanter στους Thunder, οι Jazz δημιούργησαν την καλύτερη άμυνα στο NBA και ο Gobert έγινε ο καλύτερος rim protector του πρωταθλήματος. Του χρόνου περιμένουμε να δούμε ακόμα περισσότερα από τον Γάλλο, δεδομένου πως οι Jazz θα επιχειρήσουν να γίνουν playoff team μετά από χρόνια, βασιζόμενοι στην άμυνα τους.
Κοσμάς Καψάλης: Πέρα από τα rebounds και τις τάπες, τα προαπαιτούμενα για το συγκεκριμένο βραβείο δεν είναι το πόσο καλά στέκεται η ομάδα με/χωρίς τον συγκεκριμένο παίκτη και το ποσοστό ευστοχίας των αντιπάλων; Μόλις καθρεφτίστηκε η χρονιά του Rudy Gobert. Εκτός κι αν παραβλεφθούν τα χαμένα παιχνίδια και σε συνδυασμό με πιθανή είσοδο στην 8άδα της Δύσης, το βραβείο πάει στον Anthony Davis.
Σταύρος Μαρίνος: O καλύτερος αμυντικός είναι σίγουρα ο Rudy Gobert. Η καθυστερημένη όμως λάμψη του (λόγω της mid-season ανταλλαγής του Kanter που του απελευθέρωσε χρόνο), μάλλον θα του στερήσει το βραβείο.
Μήτσος Μαυράκης: O Draymond Green αποτελεί τον συνδετικό ιστό της καλύτερης άμυνας του ΝΒΑ. Η δυνατότητα να μαρκάρει και χαμηλά και ψηλά με εξαιρετική επιτυχία τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικές θέσεις (σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις, καθώς προσωπικά θεωρώ ότι μπορεί να μαρκάρει τους πάντες από τον Nate Robinson μέχρι και τον Shim Bhullar) αποτελεί τη βάση της άμυνας των Warriors. O Green αλλάζει σε κάθε screen και κλειδώνει όποιον βρεθεί μπροστά του και τα κοψίματα του, δίχως καν να σηκωθεί από το έδαφος, εκτός από σεμιναριακού επιπέδου, δίνουν ελπίδα σε κάθε ένα από εμάς που είναι δέσμιος της βαρύτητας, αλλά ονειρεύεται μια μέρα να γίνει rim protector.
Λουκάς Μοσχούλας: Η αδεξιότητα του DeAndre Jordan (μεταξύ μας εκτός από άμυνα και καρφώματα δεν κάνει και τίποτα άλλο) μου απαγορεύει να του δώσω το βραβείο, αλλά μάταια ψάχνω να βρω δεύτερο στην λίστα αυτή. Ρε συ Tyson (Chandler) κάνε λίγο καλύτερα νούμερα να σου το δώσω με κλειστά μάτια. DeAndre λοιπόν ελλείψει δεύτερου.
5.Ο τραυματισμός του Jabari Parker μας κόστισε μία πιο ενδιαφέρουσα μάχη, αλλά υπάρχουν αρκετοί που προσπάθησαν να παλέψουν με το φαινόμενο Wiggins. Tα κατάφερε κανένας; Ποιος πιστεύεται είναι ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος της σεζον;
Μήτσος Μαυράκης: Nikola Mirotic. Είναι απλά απολαυστικός! Πήγε σε μια ομάδα με απόλυτη πίεση για να νικήσει άμεσα, σε ένα φορτωμένο frontcourt, κάτω από τον πιο απαιτητικό προπονητή του ΝΒΑ. Ενώ όλοι περίμεναν να μην βλέπει παρκέ ούτε στην προπόνηση, αυτός κατόρθωσε να γίνει ο πιο καθοριστικός παίκτης της ομάδας. Και ενώ οι υπόλοιποι rookies βγάζουν νούμερα σε ομάδες που ενδιαφέρονται περισσότερο να χάσουν παρά να κερδίσουν, ο Threekola (ναι, έχει το πιο απαίσιο ψευδώνυμο στην ιστορία) κουβαλάει τους διεκδικητές του τίτλου Bulls στην πλάτη του. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός πως ήταν πρώτος σκόρερ στην τέταρτη περίοδο σε ολόκληρη τη λίγκα για τον μήνα Μάρτιο, το οποίο είναι με διαφορά το σημαντικότερο κατόρθωμα πρωτοεμφανιζόμενου παίκτη από τότε που ο Tyreke Evans έβγαλε νούμερα τύπου Oscar Robertson.
Gus Χρυσοχού: Ναι μεν καταλαβαίνω τον Μήτσο από πάνω, αλλά θα πάω με ένα εκ των φαβορί από την αρχή, τον Andrew Wiggins (ας όψεται ο τραυματισμός του Jabari Parker και αυτή η συζήτηση κατ’εμέ δεν θα είχε νόημα). Ο γιος του άλλοτε Μεσσία του Σπόρτινγκ (διά του καλτ του πράγματος) δικαίωσε από την πρώτη χρονιά τις προσδοκίες που χτίστηκαν γύρω του και εκτιμώ πως το βραβείο θα καταλήξει σπίτι του.
Υ.Γ.: Είναι αστείο ο δευτεροετής Noel να λογίζεται ως rookie επειδή έχασε την πρώτη του σεζόν από τραυματισμό. Γενικώς είναι αστείο να θεωρείται rookie ο οποιοσδήποτε ανήκει στην ίδια κατηγορία. Ήσασταν τραυματίας κύριε; Λυπούμαστε μεν, αλλά δεν περνάτε για rookie.
Γιάννης Χάτσιος: Στο νήμα Wiggins για εμένα, γιατί είναι συγκρίσιμοι επιθετικά, αλλά ο Καναδός μπορεί ήδη να κάνει τη διαφορά και στην άμυνα, γεγονός που τον καθιστά αμφίδρομο τρόμο για τους αντιπάλους.
Κοσμάς Καψάλης: O Noel είχε μεγάλη άνοδο στην απόδοσή του από τα μέσα της χρονιάς και μετά, αλλά Wiggins κυρίως, και Miro μετά, ήταν σταθερά σταθεροί. Θες λόγω hype, θες λόγω ΚΑΙ άμυνας όπως λέει ο Γιάννης θα το πάρει ο γιος του Mitchel, όπως τον λέει διαρκώς ο Μαυράκης.
Υ.Γ.: Ναι κύριε Χρυσοχού. Οι τραυματίες 2ετείς θεωρούνται rookies. Πως αλλιώς θα γράφουμε του χρόνου τέτοια εποχή όλοι για τον Embiid;
Δημήτρης Μαντζούκας: Ο Wiggins θα το σηκώσει άλλα όλοι ξέρουμε ότι ο πραγματικά καλύτερος rookie ήταν ο Elfrid Payton. Απλά πέρασε ένα μικρό διάστημα προσαρμογής που κράτησε λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε. Από του χρόνου που θα φτιάξει και τις βολές θα τρελαθούμε τελείως.
Nicolas Radicopoulos: Για να συνεχίσω την άτυπη κόντρα με τον Κοσμά και υπερθεματίζοντας τη θέση του Gus, να ρωτήσω: o Randle που έπαιξε, δηλαδή, όλα κι όλα 14 λεπτά παραπάνω από τον Embid πριν του κάνει παρέα στο νοσοκομείο, μπαίνει στην συζήτηση φέτος και ο Embiid όχι;!; Είναι εντελώς παράλογο αυτό! Τέλος πάντων. Στην ουσία της ερώτησης, Wiggins. Έτρεχε μόνος του την συγκεκριμένη κούρσα όλη τη χρονιά, με ξαφνικά μόνο sprints από έτερα rookies κατά διαστήματα. Μία μεγάλη δικαίωση για τον οργανισμό των Wolves, των οποίων το προηγούμενο αυτού επιτυχημένο trade αγνοείται στο χωροχρόνο.
Πέτρος Καούνης: Η αρθρογραφία γύρω από το περυσινό draft εκτόξευσε τις απαιτήσεις μας και την προσμονή μας στο ταβάνι για τη φετινή draft class. Το τι τελικά είδαμε, και με τους τόσους τραυματισμούς να μας χαλάνε τη συνολική εικόνα, αποτυπώνεται στο πως θεωρούμε υποψήφιο για αυτό το βραβείο τον…δευτεροετή Noel… Νομίζω είναι μία κούρσα με ένα άλογο το βραβείο του “ψάρακα” της χρονιάς φέτος. Ο Wiggins έχει κλείσει την κουβέντα πριν από το All Star Break. Το θετικό είναι πως δείχνει να έχει τις δυνατότητες να κάνει μεγάλα πράγματα στο μέλλον. Συγκριτικά η rookie season του είναι καλύτερη από την αντίστοιχη πολλών μεγάλων αστέρων του παρελθόντος.
Λουκάς Μοσχούλας: Οι τρισκατάρατοι Lakers βρίσκουν πάντα τον τρόπο να είναι στο επίκεντρο των συζητήσεων. Αυτή τη φορά με το νέο υπέρλαμπρο αστέρι που ανατέλλει στο Los Angeles και είναι έτοιμος από του χρόνου να μετατρέψει τον Kobe σε κομπάρσο, τον Jordan Clarkson.
Σταύρος Μαρίνος: Stauskas;
6.Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τον Popovich να κερδίζει το βραβείο του καλύτερου προπονητή (ή μήπως όχι;). Η νέα γενιά προπονητών έχει κάνει για τα καλά την εμφάνιση της. Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής της σεζόν;
Gus Χρυσοχού: Εδώ δεν έχουμε να πούμε πολλά. Steve Kerr και Mike Budenholzer είναι οι υποψήφιοι και, αν και θα ήθελα να το πάρει ο δεύτερος, νομίζω πως ο προπονητής των Warriors έχει το προβάδισμα. Έχει οδηγήσει τους Warriors στην καλύτερη σεζόν της ιστορίας τους και τους έκανε να βγάλουν ακόμα περισσότερο στο παρκέ το έτσι κι αλλιώς μεγάλο επιθετικό τους ταλέντο. Ωστόσο, ηθικός νικητής της κατηγορίας θα πρέπει να θεωρείται ο Brad Stevens. Γιατί; Αρκεί να δείτε τους Celtics και θα καταλάβετε.
Κοσμάς Καψάλης: Πραγματικά, όπως και με το MVP, όποιος coach πάρει το βραβείο θα είναι σωστό. Από την μια ο Budenholzer έχει τους Hawks κλειδωμένους πρώτους στην Ανατολή εδώ και καιρό χωρίς κανέναν super star στο ρόστερ. Ο Kerr από την άλλη, (οκ με τους ΑΦΟΥΣ Splash) έχει ακόμα καλύτερη συγκομιδή στην αδυσώπητη Δύση. Καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ, καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία της ομάδας (με τουλάχιστον 10 νίκες διαφορά από το 2ο καλύτερο) και παίζοντας το μπάσκετ που θεωρητικά φέρνει κόσμο, αλλά δεν κερδίζει παιχνίδια (να δούμε με το πρωτάθλημα βέβαια). Επιπλέον, στο 2Κ, παίζοντας Golden State Warriors 2015 – Chicago Bulls 1997, έχουμε Steve Kerr παίκτη, Steve Kerr προπονητή και Steve Kerr σχολιαστή!! Steve Kerr και προπονητή της χρονιάς επομένως.
Γιάννης Χάτσιος: Δεν ξέρω πως να προσεγγίσω το βραβείο. Σε συνολική δουλειά και στελέχωση ομάδας, ο Budenholzer έχει το προβάδισμα. Ο Steve Kerr παρέλαβε ένα εξαιρετικό ρόστερ το οποίο εκμεταλλεύτηκε μοναδικά, και τα επιτεύγματά του είναι ιστορικά, ιδίως αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για πρωτοεμφανιζόμενο coach, την ώρα που έχει στελεχώσει ένα από τα καλύτερα teams στο ΝΒΑ. Αν το δούμε καθαρά σαν minute-by-minute coaching, ο λεπτολόγος Brad Stevens μπορεί να σχεδιάζει plays στον αέρα καλύτερα από τον καθένα.
Μήτσος Μαυράκης: Mike Budenholzer. Δεν είναι μονάχα ότι έχτισε μια επίθεση που θα ζήλευε και ο μέντοράς του Popovic, χρησιμοποιώντας τα ταπεινότερα των υλικών. Παράλληλα, κατόρθωσε να κρατήσει την ομάδα ενωμένη κατά τη διάρκεια ενός σκανδάλου που θα είχε εκτροχιάσει κάθε άλλη ομάδα.
Δημήτρης Μαντζούκας: Be like Mike. Δεν τίθεται θέμα για μένα, από τα previews το καλοκαίρι είχα δηλώσει την προτίμηση μου και τον θαυμασμό μου για το έργο του προπονητή της Atlanta και δεν πρόκειται να το αλλάξω τώρα. Του χρόνου πάντως δηλώνω από τώρα πως θα ψηφίσω Quin Snyder.
Nicolas Radicopoulos: Χαίρομαι για την καθολική συμφωνία, ως τώρα τουλάχιστον, πως το βραβείο πρέπει να μετονομαστεί σε βραβείο Gregg Popovich! Tα δύο πνευματικά παιδιά του να κονταροχτυπιούνται για το βραβείο του Coach of the Year επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά την ολοκληρωτική επικράτηση του μοντέλου μπάσκετ που ο τεράστιος Pop μας έχει συνηθίσει. Τα επιχειρήματα είναι βάσιμα και ουσιαστικά υπέρ της κάθε πλευράς, αλλά το γεγονός πως ο Kerr είναι πρωτοεμφανιζόμενος, θαρρώ του δίνει μία ίντσα προβάδισμα. Εύφημο μνεία στον Frank Vogel, που παρουσίασε μία ομάδα, με κάθε έννοια της λέξης, έστω και στην φετινή Ανατολή, έχοντας να αντιμετωπίσει τόσους πολλούς και τόσο σημαντικούς τραυματισμούς που σε μεγάλο αριθμό παιχνιδιών του στερούσαν τους 4 από τους 5 βασικούς παίχτες της ομάδας του, αλλά και αρκετούς από τους αναπληρωματικούς του!
Πέτρος Καούνης: Steve Kerr. Πρώτη του σεζόν ως προπονητής και οδηγεί την ομάδα του σε ένα από τα καλύτερα ρεκόρ όλων των εποχών. Δεν νομίζω πως χρειάζεται κάτι άλλο ως επιχείρημα.
Λουκάς Μοσχούλας: Το record του πιο επιτυχημένου προπονητή σε rookie χρονιά το έσπασε ο Steve Kerr. Δεν νομίζω να μην του ανήκει το βραβείο του προπονητή της χρονιάς. Τόσο απλά!
Σταύρος Μαρίνος:
7.Σε κάποιες ομάδες τις αποφάσεις παίρνει ο general manager. Σε άλλες ο manager είναι διακοσμητικός γιατί τις αποφάσεις παίρνει ο πρόεδρος, σε άλλες ο προπονητής έχει μια μεγαλύτερη επιρροή στις αποφάσεις της ομάδας, ενώ βέβαια σε κάποιες ο προπονητής και ο general manager είναι το ίδιο πρόσωπο. Παρόλα τα άνωθεν δεδομένα, ποιος θεωρείτε πως ήταν ο καλύτερος general manager/ επικεφαλής ομάδας της σεζόν;
Μήτσος Μαυράκης : Daryl Morey. Αν δεν είχε δώσει στο Denver τα picks που έγιναν οι Nurkic και Harris για το δικαίωμα να ντραφτάρει τον McDermott θα ήταν ασυζητητί ο Gar Forman. Αν δεν είχε στείλει το e-mail για τον Luol Deng, θα ήταν δίχως αμφιβολία ο Danny Ferry. Οπότε απομένει να βραβευτεί ο πρωτοπόρος Daryl Morey. Λαμβάνοντας υπόψιν την αδιαμφισβήτητη επιρροή του στο άθλημα και κυρίως το πως αντέδρασε ο ίδιος την στιγμή που η ομάδα του έχασε τους δύο βασικούς του στόχους στην μεταγραφική περίοδο (Bosh & Parsons), καταφέρνοντας να δημιουργήσει βάθος στα forwards από το πουθενά. Ήταν και αυτός που επέλεξε στο draft τον, Rookie Of The Year, Nikola Mirotic. Κι αν δεν πάρει ο Harden MVP, πρέπει να βγει o Morey παράγοντας της χρονιάς απλά για να συμβολίζει την μετάβαση προς τον Γενναίο, Νέο Κόσμο.
Gus Χρυσοχού: Ο LeBron είναι υποψήφιος σε αυτήν την κατηγορία ή όχι; Αν ναι, θα ψηφίσω αυτόν. Αν όχι, δεν μπορώ να διαφωνήσω σε πολλά με τον Μήτσο από πάνω. Τόσο στα του Morey, όσο και στα του Ferry. Αλλά η ουσία είναι να διαφωνούμε και για αυτό θα δώσω λίγο παραπάνω έκταση στην συζήτηση: Πότε θα επιβραβευτούν επιτέλους οι προσπάθειες του Chris Wallace στο Memphis; Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν είναι σύνηθες να βλέπεις τον Gregg Popovich να βγαίνει λάθος σε βάθος χρόνου. Αγαπητέ Chris είμαι μαζί σου, γιατί όταν κάποιοι έβλεπαν τον αδερφό του Pau (και εγώ μέσα σε αυτούς), εσύ είδες τον Marc Gasol – μετέπειτα defensive player of the year / All-Star / κοκ. Δικαίωση για τον άνθρωπο της δευτερο-τρίτης ομάδας της Δύσης, εδώ και τώρα!
Γιάννης Χάτσιος: Danny Ainge. Όταν το banner με το πρωτάθλημα του 2018 θα ανεβαίνει στην κορυφή του TD Garden, και η πλούσια κόμη του Kelly Olynyk θα φιγουράρει από τις τηλεοράσεις με το σεμεδάκι στην Ελλάδα μέχρι της οθόνες 90 ιντσών στο ταβάνι ενός σχεδόν sci-fi διαμερίσματος κάπου στο Tokyo, ο κόσμος θα καταλάβει.
Nicolas Radicopoulos: Επειδή το πρωτάθλημα του 2018 θα είναι banner στην νέα αρένα του Milwaukee, κι όχι στο TD Garden της Βοστώνης, το βραβείο πρέπει να πάει στον John Hammond των Bucks. Εκπληκτικό draftάρισμα (Henson, Giannis, Jabari) για συνεχείς χρονιές, τρομερής απόδοσης trades under the radar (Middleton, Dudley), ανάδειξη πρωταγωνιστών στο πρόσωπο παικτών που δεν γέμιζαν αλλού το μάτι (Pachulia, MCW, Ennis). Κι όλα αυτά με έναν από τους εξυπνότερους, μέχρι πρόσφατα, παίκτες των παρκέ, στον πάγκο, στο πρόσωπο του Jason Kidd. Το μέλλον του ΝΒA σίγουρα περνάει από το Milwaukee και το βραβείο πρέπει να πάει στον άνθρωπο που αθόρυβα έστριψε προς τα εκεί την πορεία του.
Πέτρος Καούνης: Διάβασα την απάντηση του Χάτσιου και νόμιζα πως προσλάβαμε τον Bill Simmons ως συντάκτη στο The Ball Hog. Πάντως θα τον ακολουθήσω, στην απάντηση, όχι στη γραφικότητα. Ξεφορτώθηκε τον Rondo και έφερε στη θέση του τον Thomas για να κλείσει το δίδυμο των PGs μαζί με τον Smart. Έφερε προπονητή ο οποίος δείχνει ικανός να δώσει και πάλι ώθηση στην ομάδα. Έφερε τον Crowder, ο οποίος είναι πολυεργαλείο και προσφέρει πάρα πολλά για τα λεφτά που παίρνει. Κράτησε τον Sullinger ο οποίος ανέλαβε ηγετικό ρόλο στην ομάδα. Πιστεύω πως στο φετινό draft, με τις επιλογές του θα φανεί ξεκάθαρα το τι έχει στο μυαλό του για το μέλλον.
Σταύρος Μαρίνος: Η απόκτηση των Michael Carter-Williams, Miles Plumlee και Tyler Ennis, δίνοντας ουσιαστικά μόνο τον Brandon Knight με τα διογκωμένα στατιστικά, ήταν κάτι παραπάνω από κερασάκι στην τούρτα σε μια εξαιρετική χρονιά για τους Bucks. H λογική του να έχεις πέντε βασικούς παίχτες με τεράστιο wingspan, ακολουθεί πιστά τη μοντέρνα μπασκετική νοοτροπία, και είναι σίγουρα μία από τις team-to-watch τις επόμενες χρονιές.
Δημήτρης Μαντζούκας: Κι εγώ προς Milwaukee θα κινηθώ για τους λόγους που είπαν και οι από πάνω και έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν. Για μένα ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι του trade deadline, και πέρα από το draft η μεγαλύτερη κίνηση της offseason ήταν το να επιλέξει να πληρώσει για να πάρει από τους Nets τον Jason Kidd παρότι αυτός στην πρώτη του χρονιά ως coach δεν είχε δείξει κάτι εντυπωσιακό. Το Milwaukee φαίνεται να έχει πλάνο, σωστό πλάνο.
Λουκάς Μοσχούλας: Να προσθέσω τι; Το Milwaukee έχει κάνει τι κινήσεις που αποδεικνύουν ότι φτιάχνει μια ομάδα για πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια. John Hammond, ένα μπράβο είναι λίγο για την προσπάθεια σου.
