#3 Chicago Βulls – Milwaukee Bucks #6
Season Series: Chicago Βulls – Milwaukee Bucks 3-1
5/11 CHI 95 @ 86 MIL
10/1 CHI 95 vs 87 MIL
23/2 CHI 87 vs 71 MIL
1/4 CHI 91 @ 95 MIL
Στα τέσσερα παιχνίδια φέτος ανάμεσα στις δύο ομάδες έχουμε δει οκτώ διαφορετικές βασικές πεντάδες, είτε λόγω απουσιών, είτε λόγω αλλαγών στο ρόστερ, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε με ακρίβεια να προβλέψουμε το τι θα δούμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας σε αυτήν την σειρά, τουλάχιστον όχι βασιζόμενοι στις αναμετρήσεις των δύο ομάδων που έλαβαν χώρα μες στη σεζόν. Αυτό που δεν φαίνεται πολύ δύσκολο ωστόσο, είναι να προβλέψουμε την κατάληξη της σειράς, ακόμα και αν στο μοναδικό παιχνίδι που δόθηκε με τις ολοκληρωμένες (πλην του Rose) συνθέσεις, οι Bucks κατάφεραν να επιβληθούν. Μιλάμε όμως για μία ομάδα χτισμένη να πρωταγωνιστήσει στο τώρα και μία ομάδα που ακόμα χτίζεται και θεωρητικά μπαίνει στα playoffs για να μαζέψει εμπειρίες για τα επόμενα χρόνια έχοντας ήδη πετύχει τους στόχους της χρονιάς. Σίγουρα το ταβάνι των Bucks είναι εξαιρετικά υψηλό, αλλά έχουν ακόμα μεγάλη απόσταση να καλύψουν για να φτάσουν το επίπεδο των Ταύρων. Μέσα στην χρονιά πάντως, οι Bulls δεν δυσκολεύτηκαν να κυριαρχήσουν μέσα στη ρακέτα, ελέγχοντας με αυτόν τον τρόπο και τους αγώνες.
Ένα Γιατρό ρε παιδιά!!
Ο αγαπημένος μας psycho-Coach Tom (με την φάτσα Ρεπουμπλικάνου Congressman) βλέπει όλη την ομάδα για πρώτη, αν δεν κάνω λάθος, φορά μέσα στη σεζόν να είναι πλήρης και έτοιμη για δράση, την κατάλληλη στιγμή. Το Chicago όπως είχαμε (πληθυντικός ευγενείας, εννοώ ότι εγώ το είχα) προβλέψει από την αρχή της σεζόν αποδεκατίστηκε πολύ γρήγορα από τους τραυματισμούς με τους παίκτες του να πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα. Αυτό που δεν είχαμε προβλέψει ήταν ότι ο βασικός τους με τις περισσότερες συμμετοχές θα ήταν ο Pau Gasol στα 58 του, λίγο πριν εμφανίσει καταρράκτη, αναλαμβάνοντας έναν ρόλο στην ομάδα παρόμοιο με αυτόν που έχει ο Tim, o 75χρονος ψηλός των Spurs . Όλοι οι υπόλοιποι πέρασαν από ήπιους έως σοβαρούς τραυματισμούς, με σημαντικότερο όλων φυσικά το ετήσιο δίλημμα “σταματάω / δεν σταματάω το μπάσκετ” του Derrick Rose. “Τέλος καλό, όλα καλά” για τους Bulls όμως, που δίνουν το παρόν στα playoffs με δύο όπλα, το βεληνεκές των οποίων, κανείς δεν είχε προβλέψει στην αρχή της χρονιάς.
Ο Jimmy Butler αποφάσισε να ξεφύγει από την μετριότητα και να εξελιχθεί σε έναν νέο super star, ανεβάζοντας τόσα επίπεδα το παιχνίδι του που δύσκολα πλέον μπορούμε να θυμηθούμε τι έκανε τα προηγούμενα χρόνια, όταν θεωρείτο απλά ένας αθλητικός, σκληροτράχηλος αμυντικός. Πήρε τους Bulls από τα χέρια και εν τη απουσία του Rose, αλλά ακόμα πιο σημαντικά και εν τη παρουσία του, και έγινε η κύρια επιθετική αιχμή τους. Από την άλλη ο Nikola Mirotic απηυδισμένος από την αέναη ανικανότητα της Real να κερδίσει κάποιον τελικό, αποφάσισε ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει κάποιον τίτλο απέναντι στον Kevin Durant και τον Lebron James από ό,τι απέναντι στον Γιώργο Πρίντεζη και τον Ricky Hickman. Η αλήθεια είναι πάντως ότι πάτησε πάνω στο γεγονός ότι ανά πάσα στιγμή κάποιος από την frontline του Chicago ήταν τραυματίας και κατάφερε να αποδείξει ότι το ταλέντο του φτάνει για να κάνει σημαντική καριέρα στο ΝΒΑ, κάνοντας εξαιρετικές εμφανίσεις, παίζοντας στα τέταρτα δωδεκάλεπτα σαν βετεράνος με 15 χρόνια εμπειρία, και κάνοντας έναν συγκλονιστικό Μάρτιο με 21 πόντους και 8 rebounds μ.ο. όντας – αν είναι δυνατόν- ο ηγέτης των Bulls για τον μήνα αυτό.
Γιατί θα περάσουν
Γιατί έχει ένα εξαιρετικό κράμα εμπειρίας με νεανικό ενθουσιασμό. Τα -τόσο διακριτικά καλυμμένα- μάτια του Kirk Hinrich έχουν δει πολλά, τα χέρια του Gasol έχουν σηκώσει πρωτάθλημα(τα), και γενικά όλοι σχεδόν οι Bulls είναι μπαρουτοκαπνισμένοι σε αυτή την διαδικασία των playoffs. Με την εξαίρεση ίσως του Rose, που έχει μία τάση να τα χάνει. Η frontline των Βulls είναι ασύγκριτα πιο δυνατή από αυτή των Ελαφιών, καθώς, τόσο ο Ilyasova όσο και οι Γιάννης, αν ανέβει στο 4/Pachulia/Henson, δυσκολεύονται πάρα πολύ να περιορίσουν τον μεγάλο Pau Gasol. Στα τέσσερα φετινά παιχνίδια ο Ισπανός δημιούργησε πολλά προβλήματα και ήταν ασταμάτητος, αλλά ειδικά στο δεύτερο απλά οργίασε, σημειώνοντας ρεκόρ καριέρας με 46 πόντους, συνοδευόμενους από 18 rebounds. Τα rebounds, και γενικά ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας, είναι σημεία που δίνουν πλεονέκτημα στους Ταύρους. Επιπλέον, με την ομάδα να είναι πλήρης, ο Thibodeau θα έχει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το βάθος του rotation των Bulls, οι οποίοι έχουν ίσως την καλύτερη δεύτερη πεντάδα των playoffs, με Brooks, Hinrich, Snell, Mirotic, Gibson (εντάξει ο Hinrich μπήκε απλά για να συμπληρωθεί η πεντάδα).
Γιατί θα αποκλειστούν
Γιατί ο Rose μόλις επέστρεψε και θα πρέπει να βρει ρυθμό, τον οποίο ακόμα δεν έχει. Στην προσπάθεια τους να τον προετοιμάσουν για τους επόμενους γύρους, όπου θα είναι απολύτως αναγκαίος, είναι πιθανό ο Rose να χαλάσει κάπως τις ισορροπίες της ομάδας και να θέσει σε κίνδυνο τον ρυθμό του Chicago. Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορεί η ομάδα να είναι πλήρης, αλλά ο Gibson κανονικά θα έπρεπε να είναι στο νοσοκομείο για αποθεραπεία, ο Noah είναι σε μία μόνιμη κατάσταση πόνου τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ ο Rose, όσο καλά και να νιώθει το σώμα του, σίγουρα θα φοβάται να πατήσει με την ίδια ταχύτητα και δύναμη που το έκανε παλιά.
Χ-Factor
O Aaron Brooks. Με τον Rose να προσπαθεί να προσαρμοστεί ακόμα, μεγάλο βάρος της οργάνωσης του παιχνιδιού των Bulls θα πέσει στους ώμους του κοντούλη Brooks, ο οποίος στο διάστημα της απουσίας του Rose, απέδειξε αυτό που υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή είναι μια βραδυφλεγής βόμβα όπου είναι δύσκολο να προβλέψεις που θα σκάσει. Έκανε μεγάλα παιχνίδια σκοράροντας ακατάπαυστα, αλλά έκανε και παιχνίδια όπου εξαφανιζόταν, ή πιο σωστά που εμφανιζόταν σουτάροντας από παντού και ευστοχώντας από πουθενά. Είναι παίκτης που χρειάζεται αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια του για να δημιουργήσει ή να εκτελέσει, και το πόσο καλά θα το διαχειριστεί θα αποτελέσει μία από τις κομβικές παραμέτρους της εξέλιξης της σειράς. Μην ξεχνάμε ότι θα κληθεί ενδεχομένως (αν ο Rose περιοριστεί σε χρόνο συμμετοχής όπως είναι και το λογικό) να μαρκάρει και τον Michael Carter Williams, ο οποίος μπορεί πολύ εύκολα να ποστάρει κοντύτερους αντιπάλους.
Γιάννης Κερνάει, Γιάννης Πίνει / Σπίτι χωρίς Γιάννη / Γιάννη μου το Μαντήλι σου
Ο τίτλος, ενδεχομένως με μία δόση υπερβολής, καθρεφτίζει περίπου το πνεύμα στο οποίο κινούνται οι φετινοί Bucks. Χωρίς υστερίες και εθνική περηφάνια, ο Γιάννης είναι πράγματι το πρόσωπο και η εικόνα των φετινών Bucks. Πάνω στο ταλέντο του και τις προοπτικές του το Milwaukee έχει στήσει την καμπάνια του #ownthefuture, μία αφήγηση που θέλει τα ελάφια λίγες χρονιές ωρίμανσης μακριά από την διεκδίκηση του τίτλου, και βλέποντας τα επιτεύγματα της ομάδας στο παρκέ, μπορώ να πω καθόλου άδικα. Είναι το κεντρικό πρόσωπο της καμπάνιας, είναι ο παίκτης που κυνηγάνε οι δημοσιογράφοι, είναι ο παίκτης που θεωρείται ότι θα κυριαρχεί στην λίγκα τα επόμενα χρόνια, είναι μια μηχανή παραγωγής highlights. Με δεδομένο ότι ο έτερος συμπρωταγωνιστής του σε αυτή την περιπέτεια, ο Jabari Parker, έπαιξε 25 παιχνίδια και αποχαιρέτισε την χρονιά με τραυματισμό, καθώς και ότι ο Sanders, ένας παίκτης που θεωρείτο κεφάλαιο για την ομάδα αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ, η έκτη θέση στην Ανατολή και η συμμετοχή στα playoffs καθιστούν τη χρονιά ήδη πετυχημένη. Το Milwaukee όμως βρήκε νέους πρωταγωνιστές, είτε επαναφέροντας παίκτες από τους νεκρούς (Dudley, Mayo), είτε βασιζόμενο σε διαχρονικές αξίες (Zaza Pachulia), είτε ενισχυόμενο με trades (Michael Carter Williams, Tyler Ennis, Miles Plumlee) και με τον Ersan Ilyasova να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει σταθερά καλύτερα από κάθε άλλον, να κρύβεται δηλαδή την μισή χρονιά μόνο και μόνο για να φαίνεται πιο εντυπωσιακός όταν αποφασίζει να παίξει σοβαρά. Κόντρα στους Bulls όλοι αυτοί θα προσπαθήσουν να κάνουν την υπέρβαση, αλλά δεν είναι πια μυστικό πως τα καλύτερα είναι αυτά έρχονται.
Γιατί θα περάσουν
Γιατί #YOLO. Μπορεί να κάνει την έκπληξη, αν διαχειριστεί σωστά την δεν-έχω-να-χάσω-απολύτως-τίποτα mentality που διαπερνάει αυτήν την στιγμή τους παίκτες των Ελαφιών. Θα παίξουν με άγχος μεν, λόγω πρώτης –για τους περισσότερους – συμμετοχής στα playoffs, αλλά δεν θα έχουν την πίεση της άμεσης επιτυχίας που θα έχει το Chicago. Αν καταφέρουν αυτό να μετουσιωθεί σε ενθουσιασμό και σε μερικά δύσκολα καλάθια, τότε μπορεί οι Bulls να αρχίσουν να βλέπουν φαντάσματα, και τώρα δεν υπάρχει ο Nate Robinson να κάνει συγκινητικούς ηρωισμούς. Από την άλλη, σίγουρα το γεγονός ότι οι Bucks έχουν την δεύτερη καλύτερη άμυνα σε όλο το ΝΒΑ, πίσω μόνο από τους Warriors, δεν πρόκειται να λειτουργήσει εναντίον των πιθανοτήτων τους. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περισσότερο, έχουμε πει δεκάδες φορές για το πως ο Kidd έχει φτιάξει μία ομάδα, οι παίχτες της οποίας, αν μπουν σε μία γραμμή ακουμπώντας ο ένας τα δάχτυλα του άλλου μπορούν να περικυκλώσουν την πόλη του Milwaukee, κατάσταση που αποδεικνύεται ιδιαιτέρως χρήσιμη στο να εξολοθρεύει κάθε έννοια spacing στο παιχνίδι των αντιπάλων, μιας και δεν περισσεύουν καθόλου χώροι. Ο Michael Carter Williams, μετά από ένα φυσιολογικό διάστημα προσαρμογής, θυμίζει τον περσινό rookie της χρονιάς, και πέρα από την οργάνωση, τραβάει και στο σκοράρισμα, και όπως είπαμε πιο πάνω, ο ακόμα ντεφορμέ Rose και ο βραχύσωμος Brooks θα δυσκολευτούν να τον ακολουθήσουν σε διεισδύσεις και ποσταρίσματα.
Γιατί δεν θα περάσει
Γιατί αυτό είναι το λογικό. Ο ενθουσιασμός θα είναι μεγάλος, αλλά ελάχιστοι παίκτες στο ρόστερ των Bucks έχουν ξαναζήσει στιγμές playoffs και αυτό σίγουρα δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Τα Ελάφια μέσα στη χρονιά υπήρξαν μία από τις πιο συνεπείς ομάδες, καθώς συνήθως έχαναν από τις καλύτερες ομάδες και καθάριζαν τα παιχνίδια με τις χειρότερες, προφανώς με αρκετές εξαιρέσεις, ωστόσο όχι αρκετές ώστε να μπορούμε να θεωρήσουμε πιθανό το να πετύχουν τέσσερις νίκες κόντρα σε μία, εμφανώς καλύτερη ομάδα, όπως οι Bulls. Τα παιχνίδια τους μέσα στη σεζόν μας δίνουν την ευκαιρία για δύο πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία θα πρέπει να αποτελέσουν οδηγό για τον Jason Kidd. Kατ’αρχάς, οι Bulls έχουν βρει τον τρόπο να σταματάνε τον Αντετοκούνμπο. Στα τέσσερα παιχνίδια σημείωσε αντίστοιχα 13/4/11/11 πόντους, αδυνατώντας να πάρει πολλές επιθέσεις, ενώ το καλύτερο του παιχνίδι ήταν το πρώτο όταν ήρθε από τον πάγκο συναντώντας τα second units των Ταύρων. Ο Γιάννης ακόμα δεν μπορεί να απειλήσει από το τρίποντο, και οι Bulls ξέρουν να κλείνουν την ρακέτα τους εξαιρετικά, περιορίζοντας τις διεισδύσεις, χάρη κυρίως στον, μόνιμα υποτιμημένο, Noah.
To δεύτερο στοιχείο που προκύπτει είναι η κυριαρχία του Chicago στα rebounds, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το παιχνίδι του Ιανουαρίου όταν μάζεψε 22 επιθετικά, τρία λιγότερα από τα 25 αμυντικά των Bucks. Στο μόνο παιχνίδι που η ομάδα του Kidd πάλεψε τα rebounds και μάζεψε περισσότερα, κατάφερε και να κερδίσει, οπότε το τι πρέπει να γίνει είναι σαφές. Tο αν θα τα καταφέρει όμως να το κάνει, θα περιμένουμε να το δούμε. Άλλος ένας λόγος ανησυχίας για το Milwaukee είναι η εκκωφαντική του αδυναμία να απειλήσει από το τρίποντο, καθώς πέρα από τον Γιάννη, ούτε ο MCW μπορεί να απειλήσει από εκεί, αφήνοντας μόνο όποιον από τους Middleton, Mayo, Dudley και Ilyasova αγωνίζονται να σουτάρουν. Επειδή ακριβώς όμως οι τρεις από τους πέντε βασικούς δεν απειλούν από μακρινή απόσταση, αλλά κυρίως από κοντά στο καλάθι, οι άμυνες μπορούν και κλείνουν αρκετά ώστε να τους δυσκολεύουν, και οι Bulls μπορούν και το κάνουν αυτό πολύ αποτελεσματικά, ακόμα και με τον Gasol βασικό.
Χ-Factor
O Ersan Ilyasova. Δείχνει να είναι σε καλή κατάσταση αυτή την περίοδο, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσει ακόμα περισσότερο. Αφενός αμυντικά θα χρειαστεί να περιορίσει τον Gasol, που όπως είδαμε έκανε τεράστια ζημιά στα προηγούμενα παιχνίδια των δύο ομάδων. Και δεν μπορώ να φανταστώ το πως θα το καταφέρει. Ενώ, επιπρόσθετα, πίσω από τον Gasol, έρχεται ο Mirotic, που είναι πιο κοντά στο στυλ του, αλλά είναι και σε μεγάλα κέφια. Από την άλλη πλευρά του παρκέ τα πράγματα είναι απλά. Αν ο Ilyasova πείσει με τα πρώτα του σουτ ότι είναι κίνδυνος έξω από το τρίποντο και τραβάει τον αμυντικό του να κολλάει πάνω του μακριά από την ρακέτα, θα δημιουργηθούν τα αναγκαία για την υπόλοιπη ομάδα κενά. Αν δεν τα καταφέρει δεν βλέπω πως το Milwaukee θα πάρει έστω και μία νίκη.
Πρόγραμμα Αγώνων
Game 1: Σάββατο 18 Απριλίου, United Center, Chicago IL
Game 2: Δευτέρα, 20 Απριλίου, United Center, Chicago IL
Game 3: Πέμπτη 13 Απριλίου, BMO Harris Bradley Center, Milwaukee WI
Game 4: Σάββατο 25 Απριλίου BMO Harris Bradley Center, Milwaukee WI
Game 5: Δευτέρα 27 Απριλίου, United Center, Chicago IL (αν χρειαστεί)
Game 6: Πέμπτη 30 Απριλίου, BMO Harris Bradley Center, Milwaukee WI (αν χρειαστεί)
Game 7: Σάββατο 2 Μαΐου, United Center, Chicago IL (αν χρειαστεί)
Πρόβλεψη
Οι Bulls θα κερδίσουν δύσκολα μεν, αλλά σε 6 παιχνίδια.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
Παντως εμενα ο Coach Tom δεν μου θυμιζει ρεπουμπλικανο Congressman αλλα ντετεκτιβ βγαλμενο απο αμερικανικη αστυνομικη σειρα. Μονο ο καφες στο χερι του λειπει.