Η χρονιά που μόλις έκλεισε σίγουρα θα λειτουργούσε ως ορόσημο για το μέλλον των Hawks. Μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Mike Budenholzer το 2013, οι Hawks είδαν την ομάδα να ανοίγει έναν πρωτόγνωρο κύκλο επιτυχιών, αφού, ύστερα από την πρώτη αναγνωριστική περίοδο όταν και κατάφερε να μπει ως τελευταία στα playoffs του 2014, πέρσι εξέπληξε τους πάντες με την απόδοσή της και το σπουδαίο, οργανωμένο μπάσκετ που έπαιξε, κέρδισε την πρώτη θέση της Ανατολής στην κανονική διάρκεια με τις 60 νίκες – ρεκόρ, και έπεσε όχι τόσο τιμητικά στους τελικούς κόντρα στον LeΒron, δημιουργώντας πάντως υπέρογκες προσδοκίες για την επόμενη χρονιά. Φέτος θα μπορούσε να είναι η χρονιά της καθιέρωσης ή και της αποκαθήλωσης. Τελικά δεν ήταν τίποτα από τα δύο -τουλάχιστον μέχρι πριν λίγες μέρες.
Grade: Β (γιατί είχαν δημιουργήσει προσδοκίες)
Αντικειμενικά δεν πήγαν άσχημα. Τελείωσαν τη χρονιά με ρεκόρ 48-34, μία μόλις νίκη μακριά από την τρίτη θέση, και έπαιξαν πάλι το στρωτό, γρήγορο μπάσκετ που μας συνέστησαν πέρσι, βασιζόμενο στο γρήγορο ρυθμό, στο σωστό spacing και την πιο έξυπνα οργανωμένη άμυνα της λίγκας. Ωστόσο φαινόταν πως αν και ο Kent Bazemore κάλυψε αξιοπρεπέστατα το κενό που άφησε φεύγοντας ο DeMarre Carroll, κάτι στην ομάδα δεν ρόλαρε τόσο καλά όπως πέρυσι, ιδιαίτερα στην επίθεση. Ο προερχόμενος από ένα συγκλονιστικό Eurobasket Dennis Schroder άργησε να πάρει μπροστά στη χρονιά, και γενικά έκανε αποσπασματικά καλές εμφανίσεις, ο Kyle Korver δεν ευστοχούσε στα τρίποντα με την προκλητική συχνότητα της προηγούμενης σεζόν, ο Tim Hardaway, που ήρθε για να δυναμώσει την περιφέρεια άρχισε να παίζει από την άνοιξη και μετά, και αν δεν υπήρχαν οι δύο ψηλοί, ο Al Horford και ο συγκλονιστικός Paul Millsap, η χρονιά θα ήταν απογοητευτική σε σύγκριση πάντα με την αμέσως προηγούμενη.
Bazemore writes letter of thanks to Atlanta in full-page ad https://t.co/iwC8z9MnRf pic.twitter.com/w1v5Rgbu8y
— Chris Vivlamore (@CVivlamoreAJC) July 6, 2016
Στα playoffs ωστόσο, παρά την επικράτηση τους επί των μαχητικών Celtics σε μία υπέροχη σειρά, ήρθε το χαστούκι από το Cleveland και ο αποκλεισμός με κάτω τα χέρια και 4-0 για να πυροδοτήσει μία συζήτηση που έπρεπε αναπόφευκτα να ξεκινήσει. Η πορεία της προηγούμενης χρονιάς είχε αφήσει ένα μεγάλο ερωτηματικό, δηλαδή το κατά πόσο η βελτίωση αυτή μπορούσε να συνεχιστεί και να οδηγήσει σε μία ομάδα contender, και το κατά πόσο οι κακές ομολογουμένως εμφανίσεις στα playoffs1)Παρά την πορεία ως τους τελικούς, η ομάδα ήταν εμφανώς χειρότερη στα κρίσιμα παιχνίδια και περισσότερο εκμεταλλεύτηκε την ανυπαρξία άλλης σοβαρής ομάδας στην Ανατολή. ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης εμπειρίας των παικτών, αφού κανένας δεν είχε σοβαρή post season εμπειρία. Αν αυτή η υπόθεση επιβεβαιωνόταν, τότε θα περιμέναμε την φετινή χρονιά μία πιο έμπειρη, σοβαρή ομάδα, η οποία ακόμα και αν δεν μάγευε στην κανονική διάρκεια, θα έφτανε με άνεση στα playoffs και εκεί πλέον θα παρουσιαζόταν πιο έτοιμη να διεκδικήσει κάτι καλό.
Τελικά η υπόθεση αυτή αποδείχθηκε λανθασμένη. Η Atlanta, απ’ ό,τι φάνηκε, έφτασε στο ταβάνι της το 2015, και με την συγκεκριμένη σύνθεση λίγα περιθώρια βελτίωσης υπήρχαν. Φυσικά το ταβάνι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί χαμηλό, καθώς είναι αρκετά πάνω από τις περισσότερες ομάδες της λίγκας, αλλά φάνηκε ότι δεν μπορεί να φτάσει στο επίπεδο του να απειλήσει τους Cavaliers, ή τέλος πάντων όποια ομάδα αγωνίζεται ο LeBron James, χωρίς πρώτα να έχει προχωρήσει σε κάποιες προσθήκες που θα έδιναν την ελπίδα της υπέρβασης.
Δυο πόρτες έχει η ζωή;
Δεν ξέρουμε αν ισχύει πράγματι, πάντως έτσι ισχυρίζεται ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, και την ίδια άποψη φαίνεται ότι ασπάστηκε και το front office της Atlanta. Με δεδομένο ότι ο οργανισμός είχε φτάσει σε ένα σημείο που δυσκολευόταν να κάνει το βήμα παραπάνω, ενώ παράλληλα, όμως, είχε συγκεντρώσει έναν σημαντικό πλούτο από assets, βρέθηκε μπροστά στο εξής δίλημμα: είτε θα μετέτρεπε κάποια από αυτά τα assets σε εξελίξιμους νεαρούς παίκτες για να ξεκινήσει το στήσιμο της ομάδας από την αρχή, είτε θα πήγαινε σε μία προσεκτική αντικατάσταση κάποιων μονάδων, μένοντας στο ίδιο επίπεδο και ευελπιστώντας ότι οι αλλαγές αυτές θα λειτουργούσαν καταλυτικά προς την μεταμόρφωση της ομάδας σε διεκδικήτρια.
Σύμφωνα με τον Zach Lowe επέλεξαν το δεύτερο. Από την περσινή βασική πεντάδα δηλαδή, αποφάσισαν να δώσουν τους δύο παίκτες που είχε νόημα να δοθούν. Αφενός τον Jeff Teague δηλαδή, ο οποίος δεν ήταν κακός, αλλά υπήρχε έτοιμος ο διάδοχος στο πρόσωπο του Dennis Schroder, και αφετέρου τον Paul Millsap, ο οποίος προερχόταν μεν από μία καταπληκτική χρονιά, ωστόσο το 2017 θα τελείωνε το συμβόλαιο του και οι Hawks θα έπρεπε να προσφέρουν περίπου $ 35 εκατ. τον χρόνο σε έναν παίκτη που θα έμπαινε στα 32 του. Έτσι θα απαλλασσόταν από τον βραχνά του να προσφέρουν ένα τεράστιο συμβόλαιο σε έναν θεωρητικά παρακμάζοντα παίκτη και θα είχαν έναν αντικαταστάτη μικρότερο σε ηλικία να αναπτύσσεται. Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου υπήρχαν μόνο δύο προϋποθέσεις, όχι εύκολες, αλλά όχι και απραγματοποίητες. Έπρεπε να υπογράψει κάποιος καλός ψηλός από τους free agents, κατά προτίμηση ο Dwight Howard, και έπρεπε να πειστεί ο Al Horford να παραμείνει στην ομάδα. Με αυτόν τον τρόπο, οι Hawks θα έπαιζαν με τον Horford στο “4”, τον Howard στο “5”, και θα υπήρχε και κάποιος ή κάποιοι καλοί παίκτες που θα έρχονταν με αντάλλαγμα τον Millsap, με το Denver να είχε ήδη προσφέρει σημαντικά ανταλλάγματα, όπως picks και τον Faried, και το Toronto τους Terrence Ross, Patrick Patterson και picks.
Το φιλόδοξο αυτό σχέδιο πάντως απέτυχε λόγω της απόφασης του Horford να προτιμήσει την Βοστόνη ως τον επόμενο προορισμό του, και άφησε τους Hawks σε μία κατάσταση limbo, να αιωρούνται ανάμεσα στους δύο πιθανούς σχεδιασμούς τους, έχοντας αποτύχει και στους δύο, ενώ ταυτόχρονα ο Paul Millsap έχει διαβάσει παντού για όλες τις ομάδες στις οποίες τον πρότειναν οι Hawks.
Τί Horford, τί Howard;
Με τον τρόπο που κατέληξε η προσπάθεια αναδόμησης των Hawks, η πιο σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση είναι προφανώς η αντικατάσταση του Al Horford με τον Dwight Howard. Ο Horford ήταν ένας ψηλός ο οποίος έκανε σχεδόν τα πάντα. Καλός με πλάτη στο καλάθι, ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια και καλό σουτ, καταφέρνοντας πέρσι μάλιστα να πετύχει 88 τρίποντα σουτάροντας με 35%, περισσότερα, για παράδειγμα, από τον Paul Millsap. Ταυτόχρονα, είχε καταπληκτική αίσθηση του χώρου και του παιχνιδιού, δημιουργώντας με συνέπεια για την θέση του, έχοντας 3,2 assists, και το πιο σημαντικό, ήταν πολύ, πολύ καλύτερος αμυντικός από ό,τι μαρτυρούσαν τα νούμερα του, χάρη στην εξαιρετική του αντίληψη, που του επέτρεπε να τοποθετείται ακριβώς όπου και όπως θα έπρεπε.
Ο Dwight Howard παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες, όπως το ότι είναι και αυτός μπασκετμπολίστας, είναι και αυτός ψηλός και το επίθετο του ξεκινάει από το γράμμα “H”, αλλά κατά τα άλλα, είναι ολοκληρωτικά διαφορετικός. Δεν θα εστιάσω στο προφανές, στην αβυσσαλέα δηλαδή διαφορά στην ευστοχία από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου μακρύτερα από τα δύο μέτρα από το καλάθι. Ο Ηoward είναι ένα κτήνος από άποψη σωματοδομής, έστω και όχι τόσο κυρίαρχος όσο παλιά, ο οποίος μπορεί να απειλήσει κατά κύριο λόγο με μέτωπο στο καλάθι ή αφού ποστάρει ακριβώς κάτω από τη ρακέτα. Δεν μπορεί να συνεισφέρει στην δημιουργία του παιχνιδιού, κάτι που ενδέχεται να δημιουργήσει πολλά προβλήματα σε μία ομάδα η οποία βασίζεται στην σωστή κυκλοφορία για να βγάλει ελεύθερα σουτ ή προσπάθειες. Ταυτόχρονα, η αδυναμία του να απειλήσει από την περιφέρεια θα καταστρέψει το μαθηματικής ακρίβειας spacing του Budenholzer, αφού κανένας δεν πρόκειται να τον κυνηγήσει έξω από τα τρία μέτρα, εξαφανίζοντας τους άδειους διαδρόμους προς το καλάθι. Τουλάχιστον θα υπάρξει βελτίωση στο κυνήγι των rebounds, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις πλήγωσε πέρσι τους Hawks, ενώ, αν ο Howard κατανοήσει τις αμυντικές διατάξεις των Γερακιών, ενδέχεται να μπορέσει να βελτιώσει και σε αυτόν τον τομέα τις επιδόσεις τους.
What’s new in Atlanta?
H ανταλλαγή του Jeff Teague εξασφάλισε στους Hawks το #12 στο draft, ενώ οι ίδιοι είχαν ήδη το #21. Με το #12 επέλεξαν τον DeMarre Carroll, τον Taurean Prince, ο οποίος τυγχάνει να είναι ο κλώνος του DeMarre Carroll, δέκα χρόνια νεώτερος. Προφανώς η ανταλλαγή έγινε με πρόθεση να επιλέξουν τον συγκεκριμένο παίκτη, μιας και ταιριάζει πολύ σε αυτό το οποίο έκανε ο Carroll στην επιτυχημένη ομάδα του 2015, με μία σημαντική διαφοροποίηση, ότι ακόμα δεν έχει αξιόπιστο σουτ από το τρίποντο. Αν καταφέρει να το αναπτύξει, τα τρομακτικά σωματικά του προσόντα θα τον καταστήσουν έναν εξαιρετικό αμυντικό εξολοθρευτή στο “3”. Ο DeAndre Bembry, ο οποίος επιλέχθηκε στο #21, είναι ένας προικισμένος small forward που θα μονομαχήσει με τον Prince για την θέση στην περιφέρεια, όντας λίγο χειρότερος αμυντικά, αλλά σαφώς πιο προικισμένος επιθετικά. Θα είναι μια ενδιαφέρουσα μονομαχία.
Παράλληλα, έχοντας προάγει τον Schroder σε βασικό playmaker, και έχοντας δώσει τον Shelvin Mack πέρσι με ανταλλαγή, υπήρχε μία τρύπα στην θέση του αναπληρωματικού playmaker. Την τρύπα αυτή, προς έκπληξη αλλά και ευχαρίστηση μας, κλήθηκε να καλύψει ο γνωστός μας από τις περιπέτειες του στην Ευρώπη την τελευταία τετραετία, Malcolm Delaney, το αγαπημένο παιδί του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Υπάρχει φως στο τούνελ;
Ναι, και είναι η ξανθιά αχτίδα στο μαύρο φόντο της μυστήριας κόμης του Dennis Schroder.
Τα λέμε στην παραλία
Αρχικά θα κάνουν μια εκστρατεία να φέρουν κόσμο στο γήπεδο, γιατί από ό,τι φαίνεται, ο κύριος λόγος ξενέρας του Al Horford ήταν η έλλειψη στήριξης στην ομάδα.
And from the Horford story: pic.twitter.com/4IxttiP4zx
— KL Chouinard (@KLChouinard) July 3, 2016
Επιπλέον καταδικάζονται σε μετάνοιες, νηστεία και προσευχές, μήπως και σβηστεί από το κάρμα της πόλης της Atlanta, το ότι ήταν η γενέτειρα της μάστιγας του Dab, που στην αρχή είχε πλάκα, αλλά όταν έσκασε στα μέρη μας με τον τρόπο που έσκασε μας έχει δημιουργήσει απανωτά αισθητικά εγκεφαλικά.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
| ↑1 | Παρά την πορεία ως τους τελικούς, η ομάδα ήταν εμφανώς χειρότερη στα κρίσιμα παιχνίδια και περισσότερο εκμεταλλεύτηκε την ανυπαρξία άλλης σοβαρής ομάδας στην Ανατολή. |
|---|
){kind=link}