The Kobster

Posted on Sep 19 2016 - 2:32pm by Aris Tolios

Στην ταινία “Lobster” του Γιώργου Λάνθιμου, οι άνθρωποι, όταν μένουν μόνοι, χωρίς ερωτικό σύντροφο, έχουν διορία 45 ημερών για να βρουν άλλο, ειδάλλως μετατρέπονται σε ένα ζώο της επιλογής τους. Ο David, ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Colin Farrell, επιλέγει να μετατραπεί σε αστακό, λόγω του κύκλου ζωής του: ο αστακός, ως γνωστόν (;), ζει μέχρι ακόμα και μετά την έβδομη δεκαετία της ζωής του, ενώ δεν χάνει σε ταχύτητα, δύναμη ή γονιμότητα όσο μεγαλώνει. Αντιθέτως, γηραιότεροι αστακοί μπορούν, για παράδειγμα, να είναι πιο γόνιμοι από νεαρούς αστακούς -κάτι το οποίο θέτει υπό αμφισβήτηση, αν υπάρχει η έννοια «γήρας» στους αστακούς, όταν αυτό δεν συνδέεται με βραδύτητα, αδυναμία και αφορία.

Ωραία, ας πούμε ότι ένας χωρισμός από μια σχέση ζωής είναι ένας μικρός θάνατος. Όχι όπως, για παράδειγμα, θα το έλεγε ο Σταμάτης Γονίδης, αλλά φιλοσοφικά. Σχηματικά μιλώντας, ο αποχωρισμός με ένα «άλλο μισό» είναι σχίσμα με τον ίδιο μας τον εαυτό -ή του ενός «μισού» με τον άλλον «μισό» εαυτό μας, εν πάση περιπτώσει.

Έτσι, κατά μία έννοια, το Lobster έχει να κάνει με ανθρώπους που βιώνουν έναν δικό τους θάνατο και ξαναγεννιούνται ως ένα άλλο ζώο. Όπως ο Colin Farrell ζητάει να γίνει αστακός. Ή όπως ο Kobe Bryant: θα ήθελε να γίνει Βlack Μamba.

Βλέπετε ο Kobe Bryant γεννήθηκε, πέθανε, και αναστήθηκε σε άλλη μορφή μέσα στο NBA. Και βαδίζοντας προς τον θάνατο του, μαράζωσε και το NBA. Και όταν πέθανε, το NBA πέρασε δύσκολα. Και έπρεπε να ξαναζωντανέψει ως black mamba για να σηκωθεί και πάλι το NBA.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ενδεχομένως θα μπορούσε η πορεία του Kobe να έχει θεματική τις «τέσσερις εποχές». Χμ.

Βέβαια, αυτό είναι και το καλό με αθλητικές περσόνες τύπου Bryant: η αγωνιστική πορεία ενός αθλητή μπορεί να είναι τόσο ηγεμονική που να ταυτίζεται συχνά μόνος του με την πορεία ενός κατ’εξοχήν κοινωνικού φαινομένου, ενός αθλήματος. Με άλλα λόγια, η αγωνιστική ηγεμονία του γίνεται τέτοια που καταλήγει να κοινωνικοποιείται και να έχει πολυεπίπεδη αφηγηματική δυναμική -χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, ο Jordan.

Τέλος πάντων, με «Lobster» ξεκινήσαμε και με «Kobster» θα προχωρήσουμε.

the-kobster

Γέννηση

Το έτος είναι 1996. Η postseason είναι απλά μοναδική, αφού συγκεντρώνει στον υπερθετικό όλα εκείνα τα στοιχεία που μας κάνουν να αγαπάμε τις postseason.

  • Μόλις έχει τελειώσει μια -από όλες τις απόψεις- ιστορική σεζόν. Ιστορική γιατί σημαδεύεται από την επιστροφή του «βασιλιά» MJ. Ιστορική γιατί οι Bulls βρίσκονται και πάλι στον θρόνο, έτοιμοι να ξεκινήσουν μια νέα δυναστεία. Ιστορική γιατί ολοκληρώνει μια τότε ασύλληπτη regular season 72 νικών.
  • Η free agency κόβει την ανάσα και πολύ αμφιβάλλω αν θα υπάρξει ξανά τέτοιο «σαφάρι» υπογραφών και ανταλλαγών. Ας σημειώσουμε τις σημαντικότερες κινήσεις.
    • Οι Lakers χάνουν τους Magic Johnson (απόσυρση), Vlade Divac (ανταλλαγή στους Hornets), Anthony Peeler και George Lynch (ανταλλαγή στους Grizzlies) και κερδίζουν τους Shaquille O’ Neal (free agent) και Kobe Bryant (draft)1)Μέσα σε δύο εβδομάδες, ο τιτανομέγιστος Jerry West έδωσε Divac, Peeler, Lynch και δύο draft δεύτερου γύρου και πήρε Shaquille O’ Neal, Kobe Bryant και δύο draft δεύτερου γύρου.
    • Οι Pacers χάνουν Mark Jackson (ανταλλαγή στους Nuggets), ανανεώνουν με τους Reggie Miller και τους δύο “Davis Boys” (όλοι free agents) και κερδίζουν τον Jalen Rose (ανταλλαγή από Nuggets).
    • Οι Knicks χάνουν τον Anthony Mason (ανταλλαγή στους Hornets) και κερδίζουν τους Allan Houston (free agent) και Larry Johnson (ανταλλαγή από τους Hornets)2)Αυτό ήταν το “Plan C” των Hornets. To “Plan A” ήταν ο Michael Jordan και το “Plan B” οι Reggie Miller – Charles Barkley.
    • Οι Hornets χάνουν τον Larry Johnson (ανταλλαγή στους Knicks) και κερδίζουν τους Anthony Mason (ανταλλαγή από Knicks) και Vlade Divac (ανταλλαγή από Lakers).
    • Οι Bullets χάνουν τον Rasheed Wallace (ανταλλαγή στους Blazers), ανανεώνουν με τον Juwan Howard (free agent) και κερδίζουν τον Rod Strickland (ανταλλαγή από τους Blazers).
    • Οι Blazers χάνουν τον Rod Strickland (ανταλλαγή στους Bullets) και κερδίζουν τον Kenny Anderson (free agent) και τον Rasheed Wallace (ανταλλαγή από Bullets).
    • Οι Hawks κερδίζουν τους Dikembe Mutombo και Steve Smith (free agents).
    • Οι Heat ανανεώνουν τους Alonzo Mourning και Tim Hardaway (free agents) και κερδίζουν τον PJ Brown (free agent).
    • Οι SuperSonics ανανεώνουν τους Gary Payton και Jim McIlvaine3)Οι γενικά αυτοκτονικοί Sonics είπαν να ρεφάρουν για την έξυπνη κίνηση της ανανέωσης του Payton, δίνοντας ίσως τα περισσότερα αχρείαστα λεφτά που έχουν δοθεί σε 7-footer, σπρώχνοντας τον Kemp μια ώρα νωρίτερα μακριά από το Seattle.
    • Οι Rockets χάνουν τους Sam Cassell και Robert Horry (ανταλλαγή στους Suns), ανανεώνουν τον Hakeem Olajuwon (free agent) και κερδίζουν τον Charles Barkley (βασικά sign & trade).
    • Οι Magic ανανεώνουν τον Horace Grant (free agent).
    • Οι Jazz ανανεώνουν τον John Stockton (free agent).
    • Οι Bulls ανανεώνουν με τους Michael Jordan4)Για την ακρίβεια, δίνουν στον Jordan τόσα χρήματα για μια σεζόν όσα δεν κέρδισαν μαζί οι Scottie Pippen και Phil Jackson όσο συνυπήρχαν στο Chicago, δίνοντας παράλληλα στον MJ τις περισσότερες ετήσιες απολαβές μέχρι τότε στην Ιστορία ($30,4 εκατομμύρια), για να τις ξεπεράσουν οι ίδιοι και ο ίδιος την επόμενη χρονιά ($31 εκατομμύρια) και το φετινό καλοκαίρι οι Cavaliers και ο LeBron James που από τότε τον έχει πιάσει GOAT-fever και Dennis Rodman (free agents)5)Μόλις πείστηκα να γράψω ένα άρθρο για τη στρατηγική των συμβολαίων της free agency του ’96 συγκριτικά με της φετινής.
  • Με όλα αυτά, οι Lakers, Rockets, Heat, Knicks και Hawks ανανεώνονται πλήρως, και μαζί με τους Pistons, Hornets, Bullets, Blazers, Pacers, Magic, Spurs, SuperSonics και Suns ετοιμάζονται να «δαγκώσουν» τους Bulls. Και τελικά, στον Τελικό καταλήγουν οι δύο ίσως μόνες ομάδες που απλώς ανανέωσαν τον «κορμό» τους, οι Bulls και οι Jazz.
  • Το draft του 1996 είναι συγκλονιστικά βαθύ. Πάμε με σειρά βαρύτητας: Kobe Bryant, Steve Nash, Allen Iverson, Ray Allen, Marcus Camby, Peja Stojaković, Jermaine O’Neal, Shareef Abdur-Rahim, Antoine Walker, Stephon Marbury, Žydrūnas Ilgauskas, Kerry Kittles, Derek Fisher και ο undrafted Ben Wallace συγκροτούν ένα draft καλύτερο ίσως κι από αυτά του 1984, του 2003 και του 2014. Τα νούμερα κόβουν την ανάσα: τέσσερα βραβεία MVP, 11 all-stars, τέσσερα βραβεία «Αμυντικός της χρονιάς», οκτώ μέλη σε All-NBA πεντάδες, τρία μέλη σε All-NBA αμυντικές πεντάδες, ο all-time πρώτος σουτέρ τριών πόντων (Allen) και πέντε δαχτυλίδια πρωταθλητή μόνο για τον Derek Fisher.

Με λίγα λόγια: το ΝΒΑ στα καλύτερα του.

Σε αυτή την συγκυρία σύγκλιση πλανητών, ο Kobe εισέρχεται στο NBA το καλοκαίρι του 1996, πριν κλείσει καλά – καλά τα 18 χρόνια του.

Θάνατος

2003. Η δυναστεία των “three-peat” Lakers τελειώνει πάνω στον τοίχο των San Antonio Spurs, οι οποίοι αποκτούν αυτή τη μορφή που θα στοιχειώσει το NBA μέχρι τις μέρες μας. Αποφασισμένοι να επανέλθουν δυναμικά, κινούνται ζωηρά στην postseason και αποκτούν τους βετεράνους Karl Malone και Gary Payton για να σχηματίσουν μια “superteam” μαζί με τους ήδη υπάρχοντες Shaq και Kobe.

Ωστόσο, στο NBA πέφτουν μια σειρά από δυστυχίες διαφορετικών επιπέδων. Το κύριο είναι πως ο Michael Jordan αποσύρεται οριστικά τον Απρίλιο. Το NBA διαχρονικά, και ιδιαίτερα από την είσοδο του MJ στο προσκήνιο, είχε πάθει πραγματική ψύχωση με τους GOAT, τους επόμενους GOAT και τις superteams/Dream Teams, αλλά στη βάση του επιδίωκε πάντα να είναι σχετικά πολυκεντρικό (αυτό δίνει τροφή για σκέψη και για την σημερινή κατάσταση του ΝΒΑ). Όμως, στην οροσειρά των powerhouses ήθελε να υπάρχει μόνιμα ένα σαφές «Έβερεστ» -και ακόμα καλύτερα: όχι πάντα, αλλά ανά πάσα στιγμή.

Το κενό που προέκυψε ανάμεσα στην δεύτερη απόσυρση του Jordan και στην παράδοση της σκυτάλης στην γενιά που ξεπήδησε από τις draft classes από το 2003 ως το 2006 ήταν δυσβάσταχτο για το ΝΒΑ. Αυτό το κενό ηγεσίας δεν μπορούν να το καλύψουν άμεσα προφανώς οι rookies που προκύπτουν από το «πάμπλουτο» draft του 2003 (LeBron James, Carmelo Anthony, Dwyane Wade, Chris Bosh καθώς και Josh Howard, Chris Kaman, Mo Williams, Kyle Korver, David West), οι οποίοι αφ’ ενός δεν μπορούν να δικαιωθούν τόσο νωρίς στις καριέρες τους και αφ’ ετέρου κατηγορούνται ότι κουβαλούν υπερβολικό “swag”.

Φυσικά, το “swag” δεν ήταν το μόνο θέμα του ΝΒΑ εκείνη την περίοδο. Η εικόνα του -έξυπνου στο marketing, αλλά συντηρητικού στην πολιτική του, ΝΒΑ κινδύνευε να τσαλακωθεί από μια σειρά παραμέτρων που κινδύνευαν να καθιερώσουν το ΝΒΑ για άλλη μια φορά ως υπερβολικά «μαύρο».

Στην Ανατολή, τα πράγματα είχαν αρχίσει να γίνονται κάπως στάσιμα. Pacers, Sixers, Nets, Pistons, Raptors ήταν όλες ομάδες με σαφή αμυντική προσήλωση και λίγους αστέρες. Ο μεγαλύτερος εξ αυτών ήταν ο Iverson. Ο Iverson ήταν τεράστιος παίκτης, αναμφίβολα εμπορικός και εξέφραζε κάτι «γνήσιο», το οποίο κάθε τμήμα marketing μιας επιχείρησης επιζητεί με μανία. Ποιος ήθελε όμως να αναγνωρίζει ως «πρόσωπο του NBA» ένα «γνήσιο» προϊόν της σύγχρονης Αμερικής, που ήταν φορτισμένο από τατουάζ, corn rows, σεξιστικούς ραπ στίχους και «πάρε – δώσε» με τον Νόμο στην ανήλικη και ενήλικη ζωή του; Είχε -άδικα- παραπεμφθεί σε δίκη στο Λύκειο, είχε συλληφθεί με όπλα και μαριχουάνα στο αμάξι του μετά την rookie σεζόν του, είχε επιχειρήσει να βγάλει gangsta rap δίσκο το 2000, είχε παραπεμφθεί ξανά σε δίκη για “disturbance, domestic violence & gun possession”6)«Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης» για τους υπερσυντηρητικούς λευκούς των ΗΠΑ και το 2004, είχε ουρήσει σε έναν κάδο σκουπιδιών σε καζίνο του Atlantic City. Ο David Stern θα πρέπει να τράβαγε τα μαλλιά του. Την ίδια στιγμή, ο Carter αποδείκνυε πως αυτό που διαχώριζε πραγματικά τον Jordan από τους απογόνους του ήταν το κίνητρο, το οποίο ο MJ είχε από την πρώτη στιγμή και ο “Vinsanity” ούτε μέχρι σήμερα, ενώ στην Indianapolis, ο Reggie Miller έδινε την σκυτάλη στους Jermaine O’Neal και Ron Artest7)καταλάβατε ήδη που το πάω. Άρα, τι έμενε; Η σταθερή δύναμη που άκουγε στο “hardball” των Detroit Pistons, που από το 2003 μέχρι το 2008 μέτρησε έξι συνεχόμενους τελικούς Ανατολής. Ειλικρινά, όμως, ποιος τους αντέχει αυτούς και το αμυντικό τους μπάσκετ – σφραγίδα; Ιδιαίτερα, όταν ο κομισάριος είδε την τουριστική ομάδα των Lakers να σπαράζεται από εσωτερικές διαμάχες, οδεύοντας προς την αμυντική αρμάδα των Pistons στους Τελικούς του 2004, τον φαντάζομαι να βγάζει το φλασκί με αλκοόλ από το συρτάρι του γραφείου του, αναλογιζόμενος πως οι κόποι μιας ζωής να γκρεμίζονται, κάθε φορά που “boy meets girl Detroit meets Los Angeles”.

Αλλά και στη Δύση, όλοι έψαχναν το αντίπαλο δέος των Lakers -ποιος όμως θα ήταν; Οι Kings που καθοδηγούνταν από τον “loser” Webber; Οι Spurs που καθοδηγούνταν από τον «βαρετό» Duncan; Ή οι καθοδηγούμενοι από Γερμανό Mavericks;

Θα μπορούσαν να είναι οι «φορτωμένοι» με ταλέντο Trail Blazers (Shareef Abdur – Rahim, Derek Anderson, Dale Davis, Gary Grant, Brian Grant, Shawn Kemp, Jeff McInnis, Darius Miles, Jermaine O’ Neal, Scottie Pippen, Zach Randolph, Isiah Rider, Arvydas Sabonis, Detlef Schrempf, Steve Smith, Damon Stoudamire, Rod Strickland, Rasheed Wallace, Bonzi Wells στην πενταετία 1999-2004); Ναι, πράγματι αυτοί θα μπορούσαν -μόνο που τότε ήταν πολύ απασχολημένοι με άλλες δραστηριότητες. Ο GM Bob Whitsitt, μετά την εξαιρετική δουλειά που είχε κάνει στους Sonics την προηγούμενη δεκαετία, είχε κάνει ένα απίστευτο recruiting βετεράνων, το οποίο σημείωνε λιγότερες επιδόσεις στη χημεία ακόμα κι από μένα, όταν έγραψα 05 στη Β’ Γυμνασίου και ο πατέρας μου κόντεψε να κλάψει. Η αγωνιστική αποτυχία ήταν η μία διάσταση, παρότι δύο τελικοί περιφέρειας δεν ήταν άσχημοι. Η άλλη διάσταση ήταν ότι ο Wallace πετούσε πετσέτες στο πρόσωπο του Sabonis, οι Rider, Stoudamire, Wallace, Woods8)Nαι, ο αγαπημένος μας Qyntel με ιστορικό διοργάνωσης κυνομαχιών. συναντούσαν που και που μπλόκα της αστυνομίας οδηγώντας μαστουρωμένοι, ο Wells βριζόταν με τους οπαδούς εντός και εκτός γηπέδου, ο Randolph κρυβόταν για μέρες στο σπίτι του Davis για να μην τον πυροβολήσει ο Ruben Patterson σε ανταπόδοση της μπουνιάς που του είχε ρίξει ο πρώτος στην προπόνηση, ο Miles ερχόταν στην προπόνηση με ζωγραφισμένο τον Χριστό να καπνίζει κάνναβη στο “pimp car” του, ο Kemp χρεοκοπούσε πληρώνοντας διατροφές, και άλλες, αντίστοιχα τραγελαφικά όμορφες, ιστορίες. Και όλα αυτά στην «λευκότερη» πόλη των ΗΠΑ! Βαφτίζονται οι δούλοι του Θεού “Jail Blazers”9)Παρεμπιπτόντως, υπάρχει έντονη φημολογία ότι ετοιμάζεται επεισόδιο – αφιέρωμα για τους Jail Blazers στο “30 for 30” του ESPN. Θεέ μου σε ευχαριστώ!

Η συμπυκνωμένη ιστορία των “Jail Blazers” μας ανοίγει δύο γέφυρες. Η πρώτη έχει να κάνει με την χρήση απαγορευμένων ουσιών. Μετά από δεκαετίες, στις οποίες σχεδόν μόνο ο Rodman δεχόταν ποινές για οποιονδήποτε λόγο, το ΝΒΑ ξεκίνησε εκ νέου να μοιράζει αγωνιστικές ποινές. Έτσι, ο Maurice Taylor το 2003 και ο Chris Webber το 2004 άνοιξαν το δρόμο για έναν νέο «σκληρό» γύρο του ΝΒΑ με τις απαγορευμένες ψυχαγωγικές ουσίες.

Η δεύτερη γέφυρα έχει να κάνει με την επανείσοδο των brawls. Αλησμόνητο θα μείνει το υπέροχο brawl στο Detroit, το περίφημο “Malice at the Palace” το 2004, που άθροισε 146 χαμένα μεροκάματα και $ 11 εκατ. αποζημιώσεις. Αξέχαστο, επίσης, για τους πιο «ψαγμένους» είναι και το ξύλο στο Knicks – Nuggets το 2006, με συνολικά 47 αγωνιστικές ποινή.

Σημειώνουμε, επίσης, τα εξής:

  • Πολλοί μονοδιάστατοι σκληροί αμυντικοί (Bruce Bowen, Ben Wallace, Raja Bell, Ron Artest).
  • Δυναμική είσοδος Ευρωπαίων και internationals στο προσκήνιο και τα πατατράκ της Team USA το ’02 και ‘04. Μην γελάτε, οι Αμερικάνοι άρχισαν πραγματικά να ζορίζονται από την πιθανότητα να βλέπουν ένα πρωτάθλημα, όπου κυριαρχούν τύποι που δεν μπορούν να προσφέρουν αξιοπρεπώς το “r” ή το “w”. Ο Bill Simmons στο μνημειώδες “Book of Basketball”, αναφέρει χιουμοριστικά τα εξής:

“The NBA’s alpha dog almost ended up being German. Yup, we came that close in the 2006 Playoffs -if not for the heroics of Wade, Salvatore, Paton and others, Germany would have made its biggest advancement on American culture since David Hasselhoff infiltrated the horny brains of teenage guys with Baywatch.”

  • Παρανοϊκό και άκριτο drafting διάφορων underclassmen και «μακριών», αλτικών forwards (από τους Kwame Brown και τους Stromile Swift μέχρι τους Darko Milicic και Nikoloz Tskitishvili), που κατέληγαν σε απίστευτα busts (η κωμική πλευρά), αλλά και λειψυδρία πραγματικού ταλέντου (η δραματική πλευρά).

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονταν στην τηλεθέαση, όπου εκεί κατέληγαν όλες οι συζητήσεις. Η πτώση του ΝΒΑ στην μέση σχετική τηλεθέαση μετά το δεύτερο “three-peat” των Bulls, που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας, επιταχύνθηκε ραγδαία την τετραετία 2003-07, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά κάτω από τα 2,5 εκ. ζευγάρια μάτια, και ταυτόχρονα με συστηματική πτωτική τάση. Αντίστοιχα και στους Τελικούς: Lakers, Spurs, Pistons και Nets επί μια τετραετία (2002-05) συναντήθηκαν με κάθε δυνατό «χιαστί» και παραλίγο να χαντακώσουν τηλεοπτικά το άθλημα. Όπου έπαιζαν οι Lakers υπήρχε ένα κάπως μεγαλύτερο appeal, εξαιτίας της εμβέλειας του franchise, της μεγάλης αγοράς του LA και των superstars Kobe και Shaq. Όμως, όταν οι Lakers απουσίαζαν, “κλάφτα Χαράλαμπε”! Οι Τελικοί του 2003, μεταξύ Spurs και Nets, έχουν μείνει στην μέχρι τότε Ιστορία ως οι λιγότερο ενδιαφέροντες, όπως αυτό φάνηκε στις μετρήσεις τηλεθέασης: ο δεύτερος Τελικός του 2003 παραμένει μέχρι σήμερα ο Τελικός με την λιγότερη τηλεθέαση στην Ιστορία, με μόλις 8,06 εκατομμύρια θεατές, ενώ στο σε μέσο όρο τηλεθέασης οι Τελικοί του 2003 είναι οι δεύτεροι χειρότεροι μετά από αυτούς του 200710)Για να μην είμαστε άδικοι: κοινός παρονομαστής και των δύο Τελικών οι Spurs, που, διανύοντας τότε την γαλάζια περίοδο τους, έπαιζαν βαρετό μπάσκετ, ενώ, προερχόμενοι και από μικρή αγορά, δημιουργούσαν εφιάλτες στους καναλάρχες. Ωστόσο, είναι σαφές πως από το 2002 ως το 2007 υπάρχει ραγδαία πτώση της τηλεθέασης στους Τελικούς του ΝΒΑ και θα ήταν ακόμα χειρότερη αν δεν υπήρχε το ιστορικό ματσάρισμα Pistons – Lakers το 2004 και η συγκυρία έβδομου παιχνιδιού το 2005, που είχε να συμβεί από το 1994.

Και τσουπ! Το 2008 παίρνει τα πάνω του. Το γιατί, αν δεν το φαντάζεστε, διαβάστε το παρακάτω.

Αποτέλεσμα ήταν το NBA να βιώσει, όχι μόνο μια απόλυτη, αλλά και μια συγκριτική πτώση, και να κινδυνέψει να απαξιωθεί το πολυτιμότερο προϊόν που είχε από την εποχή των δυναστειών της δεκαετίας του ’80: τους Τελικούς. Παρακάτω βλέπετε σύγκριση των μεγαλύτερων event στην εικοσαετία 1991-2010, όπου η επίδραση του Jordan, τόσο κατά την άνοδο του, όσο και κατά την απουσία του, είναι παραπάνω από εμφανής. Για να σας προλάβω: το Super Bowl απλά δεν παίζεται – είναι μακράν το μεγαλύτερο αθλητικό event στις ΗΠΑ.

major-american-sports-finals-comparison

Ποιος θα έσωζε, λοιπόν, το ΝΒΑ όταν κινδυνεύει να γίνει “seventies” για άλλη μια φορά; Όλα τα στοιχεία ήταν εδώ: underclassmen, busts, recreational substances, underachievers, πολύ ξύλο, πολύ άμυνα, πολύ “life”, λίγοι πραγματικοί αστέρες, κακή τηλεθέαση. Σε τέτοιες περιπτώσεις το ΝΒΑ καταφεύγει σε ένα προβλέψιμο αντανακλαστικό: στις κόντρες ομάδων πανεθνικής/παγκόσμιας εμβέλειας, όπως για παράδειγμα είναι τα Celtics – Lakers ή Warriors – Cavaliers, και στην ανάδειξη all-american προσωπικοτήτων. Το πρώτο δεν μπορούσαν να είναι για διαφορετικούς λόγους οι Spurs, οι Lakers ή οι Pistons. Το δεύτερο δεν μπορούσε να είναι ο Shaq, ο Iverson, ο Carter, ο Garnett, ο Duncan, o Hill, ο Nowitzki, o Webber, o Yao, ο McGrady ή o LeBron. Το «πρόσωπο του ΝΒΑ» θα έπρεπε να έχει θετικά δυναμική προσωπικότητα, να κυριαρχεί, να αγωνίζεται σε ένα πρωταγωνιστικό σύνολο, να δεσμεύεται σε μια ομάδα και όχι να ζητάει ανταλλαγή διαρκώς, να είναι «τουριστικός», να διατηρείται σχετικά υγιής, να εκπέμπει σεβασμό απέναντι στο παρελθόν, να έχει κίνητρο και να εκπροσωπεί την αμερικανική οικογένεια. Όπως ο Julius Erving. Όπως ο Larry Bird. Όπως ο Magic Johnson. Όπως ο Michael Jordan. Αυτοί που «έσωσαν» τότε το ΝΒΑ.

KobeWood

Και εδώ ερχόμαστε στον Kobe Bryant. Ο Kobe ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να συμπυκνώνει όλα αυτά τα στοιχεία. Όμως, στο απόγειο της καριέρας του διαπράττει «ύβρη» και ταυτίζει, σαν τον κλασσικότερο “jock”, τον ανδρισμό με την αγωνιστική του ποιότητα. Τον Ιούλιο του 2003, ο Kobe Bryant κατηγορείται για απόπειρα βιασμού στην 19χρονη υπάλληλο ξενοδοχείου Katelyn Faber. Χορηγοί, όπως τα McDonalds ή η Nutella, αποσύρονται, η κρίση του ΝΒΑ φτάνει μέχρι το μεγαλύτερο αστέρι του. Τίτλοι τέλους. Θάνατος.

Σε άλλα νέα πάντως, βγαίνει στις αίθουσες στα τέλη του 2003 το πρώτο Kill Bill και στις αρχές του 2004 το δεύτερο. Έτσι, στην ποπ κουλτούρα εισάγεται το Βlack Μamba -το θανατηφόρο φίδι, με το νευροτοξικό δηλητήριο που στερεί την ζωή στον Bud και στην Elle, καθώς είναι…

“…one of nature’s most effective poisons, acting on the nervous system, causing paralysis. The venom of a black mamba can kill a human in four hours if, say, bitten on the ankle or the thumb. However, a bite to the face or torso can bring death from paralysis within 20 minutes. The amount of venom that can be delivered from a single bite can be gargantuan. If not treated quickly with anti-venom, 10 to 15 milligrams can be fatal to human beings. However, the black mamba can deliver as much as 100 to 400 milligrams of venom from a single bite.”

Αναγέννηση

Πλέον βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2007. Το NBA έχει σταυρωθεί και ετοιμάζεται για την ανάσταση. Έχει πιάσει πάτο στην τηλεθέαση με την regular season (2 εκ. μέση τηλεθέαση) και τους Τελικούς του 2007 (9,29 εκ. μέση τηλεθέαση), ενώ έχει δει τον Nowitzki να μπαίνει στον προθάλαμο αναμονής για να γίνει το “alpha dog” του NBA: μία να παίζει στους Τελικούς και μία να παίρνει το MVP. Αναγκάζεται να εισάγει το τραγελαφικό “dress code”, για να συμμαζέψει την εικόνα του, και -άθελα του- να προσφέρει έμπνευση σε ραπ στίχους.

Όμως, παράλληλα, έχει δει μερικές αξιόλογες draft classes να ανθίζουν, τα αξιολογότερα μέλη τους να στελεχώνουν σχεδόν κάθε ομάδα του NBA και να αναδεικνύουν τον “Jordan” των ‘10s, τον LeBron James. Όμως, κάθε καλή ιστορία με Jordan χρειάζεται μια καλή ιστορία με Lakers και Celtics να προετοιμάζουν το έδαφος για την έλευση του.

Όπερ και εγένετο. Το καλοκαίρι του 2007, οι Celtics σχηματίζουν την πρώτη Big-3 της σύγχρονης Ιστορίας, με τους Pierce – Garnett – Allen. Μπορεί και πριν να υπήρχαν ή να σχηματίζονταν superteams, αλλά πρώτη φορά τρεις μελλοντικοί hall-of-famers με τέτοια ποιότητα συναντιούνταν σε τέτοια ηλικία. Οι Celtics “ανασταίνονται” μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες και η Ανατολή αποκτά ξανά το δικό της, το διαχρονικό “beast”.

Απέναντι στους Celtics θα βρεθούν αντίπαλοι, όπως παλιά, οι Lakers. Δίπλα στον Kobe Bryant σχηματίζονται ζεύγη ή τριάδες πολύ αξιόλογων παικτών (Pau Gasol, Lamar Odom, Ron Artest, Andrew Bynum), όμως ο αδιαφιλονίκητος μπροστάρης είναι ο Kobe Bryant, ο οποίος από το 2003 έχει επιδιώξει να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του σε όλα τα επίπεδα και να τοποθετήσει τα πάντα στη θέση τους:

  • Έχει διευθετήσει οικονομικά την υπόθεση Katelyn Faber. Αρχής γενομένης με το που απαγγέλονται επίσημα κατηγορίες εναντίον του, στις 18 Ιουλίου 2003, ο Kobe παραδέχεται δημόσια σε συνέντευξη τύπου και με την σύζυγο του Vanessa στο πλευρό του ότι είχε σεξουαλική επαφή με την Faber, αλλά αμοιβαία εκούσια, ενώ είχε εκείνη την εποχή εξωσυζυγική σχέση με μια Michelle. Απολογείται λοιπόν ως “μοιχός”, αλλά όχι ως “βιαστής”. Την αμέσως επόμενη μέρα παραγγέλνει το περίφημο “Vanessa ring“: ένα δαχτυλίδι με διαμάντι οκτώ καρατίων, ως δείγμα συγγνώμης στην σύζυγο του. Ο Kobe αρνείται να καταθέσει και όταν γίνεται εκ νέου μήνυση, οι δύο πλευρές έρχονται σε συμβιβασμό εκτός δικαστηρίων με πόσο αδιευκρίνιστου μέχρι σήμερα ύψους και με τον Kobe να κάνει εκ νέου μια δημόσια συγγνώμη, αυτή την φορά προς την Faber. Η υπόθεση έχει κλείσει11)Για να καταλάβετε πόσο έχει κλείσει, αρκεί να δείτε στο wikipedia ότι δεν υπάρχει καν το όνομα της Katelyn Faber.
  • Με την Vanessa συνεχίζουν έκτοτε τον γάμο τους, παρότι έχουν φτάσει κάμποσες φορές στα πρόθυρα διαζυγίου. Αντίστοιχα έχει ήδη αποκτήσει δύο κόρες (την Natalia το 2003 και την Gianna το 2006) και τώρα περιμένουν το τρίτο τους παιδί. Μεταμορφώνεται σιγά – σιγά σε έναν οικογενειάρχη με μέτρια αίσθηση του χιούμορ -καλύτερη πάντως από του Jordan.
  • Οι χορηγοί επιστρέφουν και ο Kobe υπογράφει νέες συμφωνίες με την Spalding, την Nike και την Coca-Cola.
  • Έχει μόλις αλλάξει το νούμερο της φανέλας του από “8” σε “24”. Το αν με την αλλαγή αυτή έγινε “τρεις φορές καλύτερος” ή “λίγο καλύτερος από τον Jordan” παραμένει ακόμα ανεξήγητο από τον Kobe.

  • Έχει κατάφερει να επικρατήσει του Shaq στην εσωτερική διαμάχη και να αναγκάσει την διοίκηση να επιλέξει αυτόν ανάμεσα στους δύο, με ένα μυθικό συμβόλαιο $136 εκατομμυρίων για επτά χρόνια το 2004. Είναι αλήθεια πως ο Kobe έκανε πιο εύκολη την ζωή του Shaq και το αντίστροφο. Είναι ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια, όμως, ότι και οι δυο τους μπορούσαν να απογειωθούν ακόμα περισσότερο χωρίς να συνυπάρχουν. Αυτό ήταν και η διαφορά ανάμεσα σε όλα τα πετυχημένα δίδυμα (Jordan – Pippen, Magic – Kareem, Bird – McHale, Olajuwon – Drexler) και στους Shaq – Kobe: ο καθένας προτιμούσε να πετύχει χωρίς τον άλλον.
  • Τα βρίσκει επιτέλους με τον Phil Jackson. Οι Lakers πλέον γίνονται αποκλειστικά δική του υπόθεση, με τον ίδιο στο ρόλο του απόλυτου αρχηγού που ψάχνει το ιδανικό supporting cast. Σε ένα χρόνο από το καλοκαίρι του ’07, ο Kobe βρίσκει έναν εξαιρετικό “δεύτερο”  στο πρόσωπο του Gasol, επιστρέφει στους Τελικούς, και κατακτά δύο υπερπολύτιμους τίτλους: το βραβείο του MVP και το Ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο.
  • Αγωνιστικά τα προηγούμενα χρόνια ξεχαλινώνεται. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τις δύο τελευταίες σεζόν του, εκείνες του 2005-06 και του 2006-07: την μεν πρώτη χρονιά αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ με το μεγαλύτερο scoring average (35,4 ppg) από την 3,000+ σεζόν ’86-’87 του Michael Jordan και ρίχνει μέσα σε ένα μήνα 62 στους Mavericks και 81 στους Raptors, ενώ την επόμενη χρονιά αναδεικνύεται πάλι πρώτος σκόρερ και ρίχνει μέσα σε μια εβδομάδα του Μαρτίου 65 στους Blazers, 50 στους Timberwolves, 60 στους Grizzlies και 50 στους Hornets!

  • Βελτιώνει διαρκώς τις κινήσεις του (ενδιαφέρον έχουν τα fadeaway, καθώς και 2-3 spin moves που αναπτύσσει), γυμνάζεται (ίσως ο πιο εργατικός από τους πολύ μεγάλους στην Ιστορία του NBA) και καταφέρνει να διατηρείται ακμαίος, παρότι γερνάει -σαν τον αστακό, που λέγαμε στην αρχή. Εξ ου και κερδίζει και το παρατσούκλι “vino”, δηλαδή το ιταλικό κρασί που καλυτερεύει όσο ωριμάζει.
  • Όμως, πιο γνωστό είναι άλλο παρατσούκλι του -και προφανώς, σε άλλη μια επίδειξη υπέρμετρου εγωισμού, το προσδίδει ο ίδιος στον εαυτό του: “Black Mamba”. Και πως το αιτιολογούσε;

“The mamba can strike with 99% accuracy at maximum speed, in rapid succession. That’s the kind of basketball precision I want to have.”

Μάλιστα.

Το πως επέβαλλε ο Kobe στην κοινή γνώμη ένα παρατσούκλι, το οποίο δεν έμοιαζε με κάτι στο παιχνίδι του -παραπάνω τουλάχιστον από οποιοδήποτε άγριο δολοφονικό μέλος της παγκόσμιας πανίδας- και μέχρι τότε δεν είχε ακουστεί ούτε ψιθυριστά σε γήπεδο του NBA από οπαδό, δημοσιογράφο, συμπαίκτη ή προπονητή, παρά μόνο στην προβολή του εαυτού του, είναι απορίας άξιον. Μάλλον, για την ακρίβεια, δεν είναι, αφού το “Black Mamba” προωθήθηκε μέσα από ένα επιθετικό marketing, τόσο σε επικοινωνιακό…

Mamba Out

…όσο και σε εμπορικό επίπεδο.

Aftermath

Έτσι, κλείνει μια τετραετία (2003-2007), όπου ο Kobe -και το NBA μαζί του- πέρασε μια τεράστια υπαρξιακή κρίση. Παράλληλα, κλείνει και μια τριετία (2007-2010), που κορυφώνεται με τους Celtics και τους Lakers να φτάνουν στον έβδομο Τελικό. Εκεί ο Kobe παίζει τα ρέστα του και επανέρχεται οριστικά στην ελίτ, νικώντας πλέον αυτούς που έπρεπε να νικήσει και ολοκληρώνει την συλλογή του, με το δεύτερο σερί Finals’ MVP. Αυτή η τριετία ήταν η αναγκαία ανάμεσα στην αποτυχία του “King James” στους Τελικούς του ’07, όπου φάνηκε η απειρία του και η ανετοιμότητα του να γίνει πρωταθλητής (άρα, να ηγηθεί και του ΝΒΑ) και στην κάθοδο των ταλέντων του στο South Beach το καλοκαίρι του ’10, όπου θα γυρίσει αντίστροφα την κλεψύδρα μέχρι να τα καταφέρει.

Το NBA “σώζεται” για άλλη μια φορά, χάρη σε μια νέα περίοδο κόντρας Celtics – Lakers, διάστημα κατά το οποίο θα αναδειχθεί ο νέος Jordan. Και ο Kobe;

Για να δούμε λοιπόν τι μας έμεινε από αυτή την “ταινία” για τον Kobe.

Ότι μοναδικό ήταν όχι το -τρομερό- ταλέντο του, αλλά η εργατικότητα του.

Ότι λάτρευε σε βαθμό ψύχωσης το παιχνίδι και αυτό είναι αλήθεια.

Ότι ήταν μια ασταμάτητη επιθετική μηχανή – όχι μόνο επειδή κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει να σκοράρει, αλλά κυρίως επειδή κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει να σουτάρει. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Kobe συνεχίζει να παίρνει προσπάθειες ακόμα και στις χειρότερες μέρες12)H κορυφαία τέτοια στιγμή του: το έβδομο παιχνίδι των Τελικών του ’10 που, παρά την “ανομβρία” του σε όλο το παιχνίδι (6 στα 24 σουτ), καθαρίζει στο τέλος (1ο από τους 23 πόντους του στην τέταρτη περίοδο) και στον βαθμό που δεν καταδικάζει την ομάδα του, αποτελεί μια μόνιμη έγνοια για τους αμυντικούς, ανοίγοντας χώρους για τους συμπαίκτες του. Αν τους πάσαρε κιόλας…

Ότι ήταν clutch σας το είπαμε; Βεβαίως! Εντάξει, πάντως όχι τόσο clutch όσο φαντάζεστε.

Kudos στο http://www.scout.com/blip/1Kobe1. Εκεί μπορείτε να δείτε ένα εξαιρετικό infographic αφιέρωμα για όλη την καριέρα του Kobe.

Kudos στο http://www.scout.com/blip/1Kobe1. Εκεί μπορείτε να δείτε ένα εξαιρετικό infographic αφιέρωμα για όλη την καριέρα του Kobe.

Ότι έφτασε να προσμετράται στην συζήτηση για τον σπουδαιότερο Laker στην Ιστορία. Με εξαίρεση διάφορους ρολίστες (Fisher, Cooper, Pollard), τέσσερις θρύλοι έχουν πέντε πρωταθλήματα στους Lakers: George Mikan, Kareem Abdul-Jabbar, Magic Johnson και Kobe Bryant.

Lakers' Last Supper

Ότι γεννήθηκε μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, πέθανε μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, αλλά αναγεννήθηκε ως κάτι διαφορετικό (σχεδόν)13)με την έννοια της ανοχής που επέδειξε το ΝΒΑ στην κυνική εξιλέωση του μόνος του.

Ότι ήταν μάλλον υπερεκτιμημένος ως προς την αγωνιστική του επίδραση στο παιχνίδι. Χωρίς να γινόμαστε πολύ εκτενείς14)Editor’s note: ναι, στην 4.000η λέξη το θυμήθηκε!, παραθέτουμε τον παρακάτω πίνακα, που χτίζει πραγματικό επιχείρημα πως ο Kobe δεν ήταν σε καμία σεζόν “ο καλύτερος”. Κατά τα άλλα, παραδίδουμε την σκυτάλη στο εξαιρετικό αφιέρωμα του Nylon Calculus, που αναδεικνύει πως τόσο στην εικοσαετία Kobe, όσο και σε επιμέρους σεζόν, το πραγματικό “θηρίο” ήταν ο Tim Duncan, και όχι ο Bryant.

Αγαπημένο VORP (Value Over Replacement Player) τι χρησμό θα μας βγάλεις σήμερα;;

Ότι έφτασε να είναι πράγματι η κοντινότερη απομίμηση του Michael Jordan, χωρίς ο ίδιος να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια ποτέ να τον υπερβεί ή να τον αμφισβητήσει -κάτι το οποίο ο LeBron James το έχει ήδη κάνει στο τρίτο του δαχτυλίδι. Επιδίωξε και πέτυχε να γίνει “Jordan με πιο πολλούς πόντους”.

MJ Replica

Σίγουρα, πάντως, ότι άνοιξε το στόμα του παραπάνω από τον Mike όταν σκοτώθηκε ένας μαύρος συμπολίτης του – όχι ότι είναι δύσκολο να ξεπεράσεις την “αφωνία” του MJ, αλλά και πάλι.

Ότι κατάφερε και αποτέλεσε μια σταθερά -άλλοτε απλώς αγωνιστική και άλλοτε πολλά περισσότερα- για την λίγκα σε μια εύθραυστη περίοδο της ζωής της, από την στιγμή που ο Jordan εγκατέλειψε τους Bulls μέχρι την στιγμή που ο James ωρίμασε και έγινε πρωταθλητής.

Και ότι ανέλαβε, για λογαριασμό δικό του και του ΝΒΑ, να θάψει την υπόθεση βιασμού, την κορύφωση της κρίσης του ίδιου και του ΝΒΑ, κάτω από εκατομμύρια δολλάρια σε προσωπικό επίπεδο (δαχτυλίδι στην Vanessa, εξώδικος συμβιβασμός) και κάτω από δεκάδες χιλιάδες πόντων σε αγωνιστικό επίπεδο.

Μην προσπερνάτε ως τετριμμένο αυτό που μόλις διαβάσατε. Αντιθέτως, αναλογιστείτε λίγο αφαιρετικά τι σηματοδοτεί αυτό για τον αθλητισμό και το κοινωνικό του περιεχόμενο. Ξεφύγετε λίγο από το αν οι αθλητές πρέπει να έχουν κοινωνικό ρόλο15)Απάντηση: δεν πρέπει τίποτα, έχουν έτσι κι αλλιώς.. Εδώ έχουμε την περίπτωση ενός αθλητή ο οποίος, με την αρωγή του ΝΒΑ, σκόραρε και πλήρωσε για να αποσυνδεθεί από μια υπόθεση βιασμού -για να μην συζητήσουμε τι σηματοδοτεί ο βιασμός για ένα θύμα.

Και όταν πλήρωσε και σκόραρε τόσο πολύ, που πλέον μετά το πέμπτο του πρωτάθλημα κανείς δεν σκεφτόταν τον Ιούλιο του 200316)Πραγματικά, ασύλληπτο το πόσο πολύ έχει ξεχαστεί αυτή η υπόθεση, πλέον έφτασε στο άλλο άκρο: αυτό του “απυρόβλητου”.

Εκεί όπου μπορούσε να κερδίζει το βραβείο του “καλύτερου συμπαίκτη – χειρότερου bully” και να βρίζει συμπαίκτες του στην προπόνηση, στα πρότυπα του προτύπου του Michael Jordan.

Εκεί όπου μπορούσε να βοηθήσει τους υλικούς όρους της ανοικοδόμησης των Lakers, αλλά δεν ήθελε να δεχτεί ούτε cent λιγότερο για πέντε χρόνια, όπου στράγγιξε από το salary cap πάνω από $130 εκατομμύρια.

Εκεί όπου όλοι θα τον επαινούν ως εξαιρετικό συμπαίκτη και ηγέτη και κανείς δεν θα παρατηρήσει ότι είναι ρέκορντμαν σε άστοχα σουτ στην Ιστορία του ΝΒΑ (14.481), σε προσπάθειες σουτ στην Ιστορία των playoffs (4.499) και σε προσπάθειες τριπόντων στην Ιστορία των τελικών (153).

Εκεί όπου μετέτρεψε μια ολόκληρη σεζόν των Lakers σε προσωπική του υπόθεση και τον τελευταίο τους αγώνα ως ευκαιρία για ανελέητο ball-hogging17)Αυτό το βιντεάκι πάντως ομολογώ πως το χάζευα για ώρα.

Εκεί όπου θα συνεχίσει να παράγει στιλιζαρισμένα, αλλά αδιάφορα, ντοκιμαντέρ για τον εαυτό του (“Muse”, “Kobe Doin’ Work”) και θα συνεισφέρει συστηματικά στο “The Players’ Tribune“, μιλώντας με τον εαυτό του ή για αυτόν στο τρίτο ενικό -με όλη την έμπνευση να του έρχεται “past his prime”.

Εκεί όπου κανείς δεν θα βρεθεί να του πει “άσε μας ρε Kobe κι εσύ τα mamba από τον Tarantino τα έμαθες”.

Ή ότι, αναλογικά με το σώμα του, έχει και μικρό κεφάλι!!!

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

References
1 Μέσα σε δύο εβδομάδες, ο τιτανομέγιστος Jerry West έδωσε Divac, Peeler, Lynch και δύο draft δεύτερου γύρου και πήρε Shaquille O’ Neal, Kobe Bryant και δύο draft δεύτερου γύρου
2 Αυτό ήταν το “Plan C” των Hornets. To “Plan A” ήταν ο Michael Jordan και το “Plan B” οι Reggie Miller – Charles Barkley
3 Οι γενικά αυτοκτονικοί Sonics είπαν να ρεφάρουν για την έξυπνη κίνηση της ανανέωσης του Payton, δίνοντας ίσως τα περισσότερα αχρείαστα λεφτά που έχουν δοθεί σε 7-footer, σπρώχνοντας τον Kemp μια ώρα νωρίτερα μακριά από το Seattle
4 Για την ακρίβεια, δίνουν στον Jordan τόσα χρήματα για μια σεζόν όσα δεν κέρδισαν μαζί οι Scottie Pippen και Phil Jackson όσο συνυπήρχαν στο Chicago, δίνοντας παράλληλα στον MJ τις περισσότερες ετήσιες απολαβές μέχρι τότε στην Ιστορία ($30,4 εκατομμύρια), για να τις ξεπεράσουν οι ίδιοι και ο ίδιος την επόμενη χρονιά ($31 εκατομμύρια) και το φετινό καλοκαίρι οι Cavaliers και ο LeBron James που από τότε τον έχει πιάσει GOAT-fever
5 Μόλις πείστηκα να γράψω ένα άρθρο για τη στρατηγική των συμβολαίων της free agency του ’96 συγκριτικά με της φετινής
6 «Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης» για τους υπερσυντηρητικούς λευκούς των ΗΠΑ
7 καταλάβατε ήδη που το πάω
8 Nαι, ο αγαπημένος μας Qyntel με ιστορικό διοργάνωσης κυνομαχιών.
9 Παρεμπιπτόντως, υπάρχει έντονη φημολογία ότι ετοιμάζεται επεισόδιο – αφιέρωμα για τους Jail Blazers στο “30 for 30” του ESPN. Θεέ μου σε ευχαριστώ!
10 Για να μην είμαστε άδικοι: κοινός παρονομαστής και των δύο Τελικών οι Spurs, που, διανύοντας τότε την γαλάζια περίοδο τους, έπαιζαν βαρετό μπάσκετ, ενώ, προερχόμενοι και από μικρή αγορά, δημιουργούσαν εφιάλτες στους καναλάρχες. Ωστόσο, είναι σαφές πως από το 2002 ως το 2007 υπάρχει ραγδαία πτώση της τηλεθέασης στους Τελικούς του ΝΒΑ και θα ήταν ακόμα χειρότερη αν δεν υπήρχε το ιστορικό ματσάρισμα Pistons – Lakers το 2004 και η συγκυρία έβδομου παιχνιδιού το 2005, που είχε να συμβεί από το 1994
11 Για να καταλάβετε πόσο έχει κλείσει, αρκεί να δείτε στο wikipedia ότι δεν υπάρχει καν το όνομα της Katelyn Faber
12 H κορυφαία τέτοια στιγμή του: το έβδομο παιχνίδι των Τελικών του ’10 που, παρά την “ανομβρία” του σε όλο το παιχνίδι (6 στα 24 σουτ), καθαρίζει στο τέλος (1ο από τους 23 πόντους του στην τέταρτη περίοδο)
13 με την έννοια της ανοχής που επέδειξε το ΝΒΑ στην κυνική εξιλέωση του
14 Editor’s note: ναι, στην 4.000η λέξη το θυμήθηκε!
15 Απάντηση: δεν πρέπει τίποτα, έχουν έτσι κι αλλιώς.
16 Πραγματικά, ασύλληπτο το πόσο πολύ έχει ξεχαστεί αυτή η υπόθεση
17 Αυτό το βιντεάκι πάντως ομολογώ πως το χάζευα για ώρα

2 Comments so far. Feel free to join this conversation.

  1. vicarius1914 September 19, 2016 at 18:23 -

    επιτελους εχω οσες αποδειξεις χρειαζομαι για να τις τριξω στα μουτρα των kobe-fans… οχι δεν ειμαι Hater απλα παντα στο μυαλο μου υπηρχαν ολα τα παραπανω .. πως ηταν κατα πολυ ενα δημιουργημα της λιγκας λογω αναγκης επιβιωσης , πως ειναι κακος συμπαιχτης κ τοσα αλλα … Ειναι πολυ ψηλα στο μυαλο μου ο κομπε για οσα πετυχε αλλα οχι στη κορυφη .. ειναι παντως ενας σωτηρας για τον nba … κ εχει το σεβασμο μου γιατι οντως σαν αστακος επιβιωσε στο χρονο

    ΥΓ (S0S ): Xρειαζεομαστε κ αλλες πληροφοριες για την ομαδα των blazers που αναφερεται στο αρθρο ..

  2. 1982george September 20, 2016 at 17:29 -

    Ωραίο άρθρο καθώς αποδεικνύει με στοιχεία την αίσθηση αλλά και τα σκόρπια clues που είχαμε για το mediaκο ‘ανέβασμα’ του Kobe ως προς το πόσο καλός παίκτης ήταν,για λόγους διαφήμισης και μάρκετινγκ.
    Είναι μάλιστα τόσο μεγάλη η προπαγάνδα για τον Kobe ώστε ακόμα να υπάρχουν αρκετοί που να τον θεωρούν ΄2ο καλύτερο μετά τον Τζόρνταν’ παρόλο που στα 3 πρώτα πρωταθλήματά του ο αδιαμισβήτητος καλύτερος παίκτης της ομάδας ήταν ο Σακίλ.
    Tην δε υπόθεση για την απόπειρα βιασμού προσωπικά δεν την ξέχασα ποτέ γι αυτό και απορούσα με όσους επέμεναν να δηλώνουν fans του.