Η τρίτη βδομάδα του ΝΒΑ κύλισε κάτω από τη βαριά σκιά των εκλογών στις Η.Π.Α., που αποτελούσαν το αποκορύφωμα μιας αποκρουστικής προεκλογικής περιόδου, η οποία ήταν για τον πολιτικό κόσμο ότι οι Τελικοί της Ανατολικής Περιφέρειας το 2004 μεταξύ Pistons και Indiana για τους ρέκτες του όμορφου μπάσκετ. Παρά το γενικότερο και συνάμα αναπόφευκτο μούδιασμα, το ΝΒΑ συνέχισε απτόητο να μας γεμίζει ελπίδα, χαρίζοντας μας τις υπέροχες εικόνες ενός πανέμορφου κόσμου. Απλά το Weekly θα κινηθεί με μετεκλογική θεματολογία και αντίστοιχους συνειρμούς.
Κοντοί σαν Ξωτικά1)και με μικροσκοπικά χεράκια
Στο κέντρο του Boston Garden δεσπόζει το αξέχαστο σήμα των Celtics, αυτό του ξωτικού με την μπάλα. Το ξωτικό αποτελεί το διαχρονικό σύμβολο των Κελτών και, όπως μας έμαθε η σειρά ταινιών Leprechaun, τρία πράγματα ισχύουν για τα ξωτικά: είναι ιρλανδικής καταγωγής (όπως και οι κάτοικοι της Μασαχουσέτης), αναζητούν παθιασμένα το χρυσό τους (μόνιμος στόχος της ομάδας το Πρωτάθλημα) και είναι πραγματικά κοντά. Το τελευταίο στη Βοστόνη το έχουν πάρει εντελώς στα σοβαρά, καθώς έχουν την πιο κοντή ομάδα στο ΝΒΑ με μέσο όρο ύψους τα 198 εκατοστά.
Το να είναι μια τόσο κοντή ομάδα έχει αναπόφευκτα επίδραση στην απόδοση των Celtics στα rebounds. Το ύψος δεν βοηθάει, το ίδιο και η έλλειψη ενέργειας της ομάδας του Brad Stevens, που παρουσιάζεται ανεξήγητα παθητική, συνδυασμός που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Πέρυσι η ομάδα ήταν 18η σε rebounds στη λίγκα, αλλά το καλοκαίρι είχαμε την αποχώρηση του Jared Sullinger, που πάρα τα επιπλέον του κιλά ήταν 20ος στο rebound rate σε ολόκληρο το ΝΒΑ. Στη θέση του ήρθε ο Al Horford, ο οποίος μπορεί μεν να είναι καλός αμυντικός, αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα τεσσάρι μεταμφιεσμένο σε center με χρόνια προβλήματα στο rebound. Πρώτος μάλιστα rebounder της ομάδας είναι ο Avery Bradley, με 8,3 rpg. Μετά τα πρώτα 10 παιχνίδια της χρονιάς, οι Κέλτες μαζεύουν κατά μέσα όρο 41,7 σκουπίδια ανά αγώνα, επίδοση που τους φέρνει στην 25η θέση του ΝΒΑ, δίνοντας την ίδια στιγμή 47,2 στους αντιπάλους τους που τους καθιστούν 26ους στη λίγκα.
Το γεγονός πως χάρισαν έξι επιθετικά rebounds στον Justin Hamilton στην έναρξη της σεζόν ήταν ένα άσχημο σημάδι, και αυτό συνεχίστηκε με τα 18 και 15 επιθετικά rebounds που πήραν οι Bulls στους δύο αγώνες μεταξύ τους. Αλλά τα 19 επιθετικά rebounds των “Μάγων” ήταν η χειρότερη στιγμή της σεζόν για την άμυνα των Celtics. Ή, για την ακρίβεια, το ναδίρ ήταν το επιθετικό rebound του Bradley Beal.
We Have A Dream
Οι παραληρούντες για τον “The Process”, σαν έτοιμοι από καιρό, περίμεναν αυτή την στιγμή:
Θα σας προσγειώσουμε εκ των προτέρων στην πραγματικότητα. Δεν έχει καμία σχέση η επίσκεψη των Jazz στη Philadelphia, ούτε ο Withey με τον David Robinson (MVP το ’95), ούτε σαφώς οι Jazz με τους τότε top-seed της λίγκας Spurs.
Ωστόσο, θα ήμασταν μίζεροι αν παραβλέπαμε την ομοιότητα (ή για να είμαστε ακριβείς, την δυνητική ομοιότητα) με αυτό:
όχι, αλήθεια, δείτε:
Πάντως ο Embiid, όσο περνάνε οι μέρες, φαίνεται ως ο πιο άξιος να χαρακτηριστεί διάδοχος του “The Dream”. Αλλά αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους παίκτες του παρελθόντος είναι το σουτ του από το τρίποντο. Και ποιον μιμήθηκε για να αποκτήσει αυτό το αψεγάδιαστο σουτ ο JoJo;
Ας αφήσουμε τα λόγια να μας εξηγήσουν για το πoιοι ήταν οι μεντορές του:
“I watched white people. Just regular white people. They really put their elbow in and finish up top. You can find videos of them online.”
Δηλαδή αυτό που δήλωσε ευθαρσώς ο Embiid είναι πως ανοίγει το youtube, βλέπει βιντεάκια, και μαθαίνει να παίζει μπάσκετ σαν να απορροφά τις δυνάμεις αυτών που παρατηρεί. Εντάξει, είναι αυτό που έκανε ο Apocalypse στο τελευταίο X-Men, απλά αντί να είναι γελοίο, είναι τρομακτικό.
Oakland, εκεί που σπάνε τα ρεκόρ
Με την προηγούμενη εβδομάδα να λήγει με την συντριβή των Warriors από τους Lakers, το αναμενόμενα βιτριολικό διαδίκτυο επιδόθηκε σε ένα άνευ προηγουμένου roast, με έμφαση στα 0/10 σουτ τριών πόντων του Steph Curry, που σταμάτησαν στο “157” το μεγαλύτερο σερί εύστοχων στην Ιστορία της λίγκας. Θυμίζουμε:
Steph Curry and Klay Thompson's shot chart against the Lakers: pic.twitter.com/T5sNzzG2hO
— NOTSportsCenter™ (@NOTSportsCenter) November 5, 2016
Μέχρι που ξημέρωσε Δευτέρα στην Oracle Arena, απέναντι στην ίσως χειρότερη ομάδα του NBA, τους Pelicans. Και εκεί έγινε αυτό:
Ευτυχώς, γιατί μου την σπάνε τα ρεκόρ που μοιράζονται πολλοί μαζί. Ή για την ακρίβεια αυτά στα οποία ο Larry Hughes Donyel Marshall μοιραζόταν μαζί με τους Kobe και Steph τη θέση στα κιτάπια της Ιστορίας.
Στα απόνερα, βεβαίως, αυτής της σπουδαίας βραδιάς, ο Durant ισοφάρισε μια σπουδαία επίδοση: συνάντησε τον Kareem Abdul-Jabbar στην 5η θέση για συνεχόμενα παιχνίδια με 20+ πόντους. Παραπάνω από τον KAJ είχαν μόνο οι Michael Jordan (72 από τον Δεκέμβρη του ’87 μέχρι τον Δεκέμβρη του ’88), Oscar Robertson (79 από τον Οκτώβρη του ’63 μέχρι τον Οκτώβρη του ’64), Wilt Chamberlain (92 από τον Φεβρουάριο του ΄63 μέχρι τον Μάρτιο του ’64) και… Wilt Chamberlain (126 από τον Οκτώβρη του ’61 μέχρι τον Γενάρη του ’63).
Θυμίζουμε πάντως πως όταν ο Durant βρέθηκε στην έκτη θέση πέρυσι, προσπερνώντας τον Kobe (63 από τον Δεκέμβρη του ’05 μέχρι τον Νοέμβρη του ’06), ο δεύτερος του έπλεξε το εγκώμιο. Τελικά το ρεκόρ του Durant σταμάτησε στο “72”, αφού μετά τους 27 δυο μέρες μετά εναντίον των Mavericks, έμεινε μόλις στους 18 στον αγώνα με τους Nuggets στο Denver την επομένη.
Και επειδή στο Ball Hog με σήμα το γουρούνι, δεν μαθαίνετε μόνο, αλλά διασκεδάζετε κιόλας, πάρτε και ένα σχετικό quiz ώστε, κατά το κοινώς λεγόμενον, να σας “φύγει η μαγκιά”.
Του Πλανητάρχη ο Γιος
Παρακολουθώντας τη νύχτα των εκλογών με την αγωνία να έχει φθάσει στα υψηλότερα επίπεδα μπροστά στην πιο ισχυρή χώρα εκεί έξω, και βλέποντας τον Dragan Bender να μπαίνει στο γήπεδο εναντίον του Portland, ο συνειρμός ήταν εύκολος. Ο Bender στο υπερφορτωμένο με αχρείαστες πληροφορίες γύρω από τις αμερικάνικες εκλογές τοπίο σε σχέση με έναν φίλαθλο του ΝΒΑ, έμοιαζε με το νεώτερο και ψηλότερο μέλος της οικογένειας Πατούλη των Ηνωμένων Πολιτειών2)Αν και γεγονός είναι πως φέρνει περισσότερο στον Andrew Garfield και το απορημένο βλέμμα του αμνού που είχε στο Hacksaw Ridge., η οποία εμφανιζόταν διαρκώς στους δέκτες και τις οθόνες μας.
Ο Dragan Bender παρά το προφανές ταλέντο του, είχε προλάβει να απογοητεύσει σχετικά και με τη χλιαρή του απόδοση την περσινή χρονιά σαν μέλος της Maccabi Tel Aviv, οπού αγωνιζόταν σαν ένα παθητικό stretch-4, αλλά κυρίως με το άσημο καλοκαίρι στο Summer League, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Earl Watson επέμενε να τον χρησιμοποιεί σαν small forward.
Τη νύχτα των εκλογών, στο παιχνίδι με το Portland με τον Tyson Chandler απόντα, ο προπονητής των Suns αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον νεαρό Κροάτη σαν center και το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο. Με τα γρήγορα πόδια του έκανε εξαιρετικά hedge out και έστηνε παγίδες στα αντίπαλα guards, διορθώνοντας ακόμη και τα όποια λάθη του κακού αμυντικού Brandon Knight, ενώ στην επίθεση έβρισκε πολύ περισσότερο χώρο για το πολύ καλό του τρίποντο, επιτρέποντας στο Phoenix να κατεβάσει πεντάδες μόνο με σουτέρ που άνοιγαν διαδρόμους στον Bledsoe.
Με τον Chandler να παίζει αξιοπρεπώς τον ρόλο του μέντορα, και τον Alex Len να παρουσιάζεται περισσότερο ερωτευμένος με το σουτ του από όσο έχει δικαίωμα να είναι, οι Suns οφείλουν φέτος να δοκιμάσουν περισσότερο μαζί τους δύο rookies στην frontline. Ο Marquesse Chris είναι αρκετά άπειρος, αλλά τα αθλητικά του προσόντα δεν μπορούν από τώρα να αντιμετωπιστούν από τους πολύ πιο έμπειρους αντιπάλους του και με τον Dragan Bender σαν center μπορούν να δημιουργήσουν ένα υπέροχο δίδυμο ψηλών που μπορεί να “Make Phoenix Great Again”.
- Υ.Γ.:1: Διακριτικά παραβλέψαμε πως στο αμέσως επόμενο παιχνίδι εναντίον του Detroit σε οχτώ λεπτά συμμετοχής ο Κροάτης είχε απολογισμό τεσσάρων αστόχων σουτ, τεσσάρων φάουλ και ενός λάθους, με κουλούρες σε όλες τις υπόλοιπες στατιστικές κατηγορίες.
- Υ.Γ.:2: To Bender είναι το τέλειο macho επώνυμο. Απείρως καλύτερο από το Trump.
Το δράμα του Tennessee
Η ώρα ήταν περίπου πέντε το πρωί. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόλις είχε κριθεί η πολιτεία της Φλόριντα υπέρ των Ρεπουμπλικάνων και οι εκλογές έμπαιναν στην τελική ευθεία με την κατήφεια εν όψει του τελικού αποτελέσματος να επικρατεί στους απανταχού δημοσιογράφους και τους θεατές που εκείνη την στιγμή είχαν αρχίσει να πανικοβάλλονται.
Ο οικοδεσπότης σας βρισκόταν στη δουλειά και, βλέποντας τις αγορές να ετοιμάζονται να χορέψουν το χορό του Ζαλόγγου που θα τον κρατούσε στα γραφεία περισσότερο του αναμενόμενου, αποφάσισε να διασκεδάσει τον πόνο βλέποντας τον αγώνα μεταξύ Denver και Memphis που πλησίαζε προς το τέλος του, ενός αγώνα που φαινόταν πολλά υποσχόμενος, σαν μια νησίδα χαράς και διασκέδασης σε ένα τέτοιο ζοφερό βράδυ.
Ήταν, λοιπόν, 02:20 πριν από τη λήξη του ευχάριστου παιχνιδιού, όταν ο James Ennis ευστόχησε σε τρίποντο για να κάνει το 105-106. Και μετά από εκείνο το σημείο ακολούθησαν 140 δευτερόλεπτα με τόσο φριχτό μπάσκετ που ήταν το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να παρουσιασεί σαν συνοδευτικό εκείνη η νύχτα,
Πιο συγκεκριμένα, “στα 140 δευτερόλεπτα που έφριξε ο κόσμος”, όπως θα μείνουν στην Ιστορία, αυτά τα λεπτά (και το Αντίστροφη 9/11 επίσης ταιριάζει κι ας το οικειοποιηθούν οι οπαδοί των Δημοκρατικών):
- Άστοχο τρίποντο από τον Emmanuel Mudiay
- Άστοχο τρίποντο από τον Conley
- Άστοχο δίποντο του Garry Harris
- Άστοχο σουτάκι από τον Marc Gasol
=> Time out
Και τότε ξεκίνησε πραγματικά η κατάβαση προς το μπασκετικό αντίστοιχο της Κόλασης του Δάντη:
- Επιθετικό foul Harris
- Άστοχο σουτ Conley
- Επιθετικό foul από Conley
=> Time out
- Στην επαναφορά Conley χάνει την μπάλα από τον Harris και ο Mudiay βάζει το Denver μπροστά
=> Time out
- Ο Ennis πετάει την μπάλα έξω
- Τέσσερα δεύτερα, Mike Miller, κλέψιμο Conley και στον αιφνιδιασμό χάνει την μπάλα! Το ρόλοι είναι στα τρία δέκατα και γυρνάει στα επτά.
- Ο Gasol βγάζει το μοναδικό σουτ που μπορούσε.
Being there mr. Jones
Ο Terrence Jones είναι από τα μεγαλύτερα αινίγματα του σύγχρονου μπάσκετ. Ο power forward των Pelicans είχε τεράστια σκαμπανεβάσματα στις σεζόν του στο Houston, επηρεασμένος και από τους αλλόκοτους τραυματισμούς του, βρέθηκε από βασικός και αναντικατάστατος, ξεχασμένος στο βάθος του πάγκου και ξανά πίσω βασικός για να βυθιστεί στη λήθη λίγο έπειτα.
Στη Νέα Ορλεάνη έχει την ευκαιρία να αγωνιστεί δίπλα στον διόσκουρό του από το Kentucky, Anthony Davis, και δεν έχει απογοητεύσει όσους περίμεναν να τους απογοητεύσει με τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. O ίδιος Jones, που δεν αγωνίζεται καθόλου σε ένα παιχνίδι, μπορεί να πετύχει 19 πόντους, εννέα rebounds, έξι assists και τέσσερα κοψίματα μετά από δύο παιχνίδια για να ακολουθήσει μια εμφάνιση με τέσσερις πόντους, τρία λάθη και τρία φάουλ μόλις ένα 48ωρο έπειτα. Μια εξήγηση για την απόδοσή του μπορεί να οφείλεται σε κάποια κατάθλιψη που τον έπιασε, είτε επειδή δεν πληρώθηκε το καλοκαίρι, γεγονός απόλυτα κατανοητό βλέποντας δίπλα του τον Solomon Hill των 44 μυρίων, είτε επειδή δεν έχει σίγουρη τη θέση του βασικού μετά την καλή του pre-season, γεγονός επίσης κατανοητό βλέποντας κάποιον εκ των Omer Asik ή Dante Cunningham να αγωνίζεται στην αρχική πεντάδα.
Ή απλά μπορεί να οφείλεται στο ότι, παρά το ταλέντο, το χάρισμα και η κατάρα που έχει ο Terrence Jones είναι ότι είναι αργός. Αργός στο να αποφασίσει τι θα κάνει με την μπάλα και που θα πάει. Κάθε φορά που είναι η μπάλα στα χέρια του, ο ίδιος είναι ένας βήμα πιο αργός στο να κάνει την κίνησή του. Η αναποφασιστικότητα μπορεί να καθυστερεί την ανάπτυξη της επίθεσης, αλλά του δίνει μια herky-jerky ποιότητα στις κινήσεις του που βγάζει τον προσωπικό του αντίπαλο εκτός ρυθμού. Παρομοίως και στην άμυνα, μπορεί να εκτίθεται απέναντι σε έναν συνετό σκόρερ, αλλά ο ίδιος έχει τα αθλητικά προσόντα να κάνει εντυπωσιακά κοψίματα.
Ο Terrence Jones είναι το αντίστοιχο του χαρακτήρα που είχε παίξει ο Peter Sellers, του κυρίου Chance, αυτού του αφελή κηπουρού που οι απλοϊκές φράσεις προσλαμβάνονται σαν ρήσεις απύθμενου φιλοσοφικού βάθους και ο ίδιος καταλήγει να είναι σύμβουλος του προέδρου. Έτσι και ο forward της Νέας Ορλεάνης, καταλήγει να εντυπωσιάζει όποτε μπορεί, απλά γιατί λειτουργεί μία ταχύτητα πιο αργά από το συνηθισμένο. Παρόλα αυτά, ακόμη και μετά από λοβοτομή, παραμένει προτιμότερη επιλογή από τους Asik και Cunningham για παρτενέρ του Davis στον σισύφειο αγώνα του “Φρύδια” να οδηγήσει τη Νέα Ορλεάνη στα playoffs. Μην ξεχνιόμαστε: #FreeTheBrow.
Αλήθειες
Στα παιχνίδια των Warriors συμβαίνουν τέτοιες φάσεις:
Do yourself a favor and watch this whole fricking sequence. OMG pic.twitter.com/iKC81uK4lF
— BBALLBREAKDOWN (@bballbreakdown) November 14, 2016
The Warriors' official emoji should be a lightswitch.
— Kevin Pelton (@kpelton) November 10, 2016
Η αναμόρφωση του Nicholas Aaron Young
Πέρα από το πολύ όμορφο μπάσκετ που παίζει η ομάδα των Lakers, τη χρησιμοποίηση του Randle ως point forward, τις αδιανόητα ερεθιστικές πεντάδες με δίδυμο ψηλών τους Randle και Larry Nance Jr., το μεγαλύτερο παράσημο του Luke Walton στην νεαρή καριέρα του είναι το γεγονός πως βρήκε τον Nick Young στο roster σαν τον ανεπιθύμητο παρία του Los Angeles, μιας που είχε παραμείνει στους Lakers επειδή καμία ομάδα δεν είχε θελήσει να δώσει έστω και ένα ξεροκόμματο για να τον αποκτήσει, και τον μετέτρεψε σε πολύτιμο γρανάζι της εντυπωσιακής του ομάδας.
Ο Nick Young είχε διαχρονικά το όνομα ενός κουφιοκέφαλου shooting guard, που η μόνη του έγνοια ήταν να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερες -yolo συνήθως- προσπάθειες, που πολύ συχνά φλέρταραν να χαρακτηριστούν από ηλιθιότητες, έως εσκεμμένο σαμποτάζ της ίδιας του της ομάδας. Βέβαια, αν κοιτάξουμε την καριέρα του μέχρι σήμερα, ο ίδιος ήταν μέλος δυσλειτουργικών οργανισμών, όπου δεν βρισκόταν κάποιος να τον ενθαρρύνει να κάνει τίποτα παραπάνω στο γήπεδο πέρα από το να παίρνει ανόητες προσπάθειες.
Ξεκίνησε την καριέρα του στους διαχρονικά δυσλειτουργικούς Washington Wizards, όπου και έμεινε πέντε χρόνια. Η εποχή στην οποία διαμόρφωνε τα χούγια του σαν παίκτης και νεαρός επαγγελματίας, ήταν εκείνη στην οποία οι Wizards είχαν σαν ηγέτη τους τον Gilbert Arenas και ήταν αυτή που έλαβε τέλος μετά το περιστατικό κατά το οποίο ο “Agent Zero” και ο Javaris Crittenton έβγαλαν όπλα στα αποδυτήρια. Δεν είναι δυνατόν να ζητούσαμε από τον Young να έχει κάποια διαφορετική συμπεριφορά σε εκείνη την ομάδα. Η παρουσία του το 2012 στους Los Angeles Clippers διήρκεσε λίγους μήνες, αλλά ο ίδιος πρόλαβε να δείξει πως μπορεί να είναι ένα αξιόλογο κομμάτι σε μια καλή ομάδα, και τα τρία τρίποντα σε ένα λεπτό αποτελούν μέχρι και σήμερα ένα από τα σημαντικότερα highlights στην ιστορία των Clippers (έχοντας, παρόλα αυτά, μικρό συναγωνισμό, καθώς οι Clippers είναι διαχρονικά απογοητευτικοί). Το 2012-13 το πέρασε στην Philadelphia, αλλά ήταν η ομάδα που ο ερχομός του Andrew Bynum διέλυσε κάθε ίχνος φιλοδοξίας και έφερε τον Hinkie. Για να βρεθεί, τέλος, στους Los Angeles Lakers την τελευταία τριετία, όπου η ομάδα ήταν απλά ένας περιπλανώμενος θίασος που υπήρχε για να αποθεώνεται ο Kobe.
Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τη μεταμόρφωσή του φέτος στον χωρισμό του με την Iggy Azalea, αλλά, εντάξει, είναι αθλητής στο Los Angeles, συνεπώς δεν θα έχει πρόβλημα να βρει πειρασμό στον οποίο να υποκύψει. Επιπλέον, η εκτόξευση της φήμης της Teyana Taylor, δείχνει να έχει μονάχα θετική επιρροή στην έτερη γλάστρα του ΝΒΑ, Iman Shumpert. Θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στην τραυματική του εμπειρία, όταν και αποπειράθηκε να τον δολοφονήσει ένα δελφίνι, που σίγουρα θα τον έκανε σοφότερο και τον ώθησε στο να επανεκτιμήσει τη ζωή του.
Το γεγονός είναι πως ο Nick Young χρειάστηκε να περάσει εννέα χρόνια στη λίγκα για να βρεθεί σε μία ομάδα που αποπνέει υγεία. Για να βρεθεί στα χέρια ενός προπονητή που να μην του ζητάει απλά να κάνει τελειωμένα isolation, αλλά να είναι ισότιμο μέλος μιας πολυσυλλεκτικής επίθεσης και να τον φέρνει αντιμέτωπο των ευθυνών του στο αμυντικό σκέλος. Ή απλά μετά από τόσα χρόνια κάτω από σοβαροφανείς, σκυθρωπούς κυρίους με παλαιολιθικές αντιλήψεις (λέγε με Byron Scott) χρειαζόταν αυτόν τον χαλαρό surfer με πολιτικά για να του μιλήσει και να βγάλει τον μπασκετμπολίστα από μέσα του. Όπως και να έχει, Luke Walton είσαι το αφεντικό και ο φίλος που θα θέλαμε όλοι.
Αυτό που ο Otto Porter έβαλε 34 και λοιπές ιστορίες από Washington
Την περασμένη βδομάδα είδαμε πως αυτό που θα πρέπει να διορθωθεί στην Washington είναι η άμυνα. Ενδεχομένως θα γίνουμε κάπως κακοί στις παρούσες αράδες, αλλά μερικοί από εμάς εδώ μέσα3)Ο Gus δηλαδή… θεωρούμε πως ο τραυματισμός του Beal ίσως να ήταν αυτό που χρειάζονταν οι Wizards για να ξυπνήσουν και στις δύο πλευρές του παρκέ. Στο παιχνίδι με τους Celtics, o Scott Brooks μοίρασε -αναγκαστικά- τον χρόνο συμμετοχής στους guards του και ο “go to guy” του έγινε με κάποιον μαγικό τρόπο ο Porter. Στους 34 πόντους σταμάτησε ο νεαρός, ενώ δίπλα σε αυτούς μάζεψε 14 rebounds, τέσσερις assists, τρία κλεψίματα, τρεις τάπες και κανένα (!!!) λάθος σε 38:16. Μήπως το τράβηγμα του Beal είναι ευλογία τελικά;
Επιπλέον, όπως προαναφέρθηκε, η αποχώρηση του Beal άνοιξε τον δρόμο για άλλους. Πέραν του Porter που πήρε τ’ όπλο του, ο Marcus Thornton θυμήθηκε γιατί θεωρείται ένας αξιόπιστος σουτέρ, τελειώνοντας με 16 πόντους. Συνολικά, αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι Wizards ξεπέρασαν τους 110 πόντους, ενώ στις προηγούμενες τρεις που ξεπέρασαν τους 100, γνώρισαν ισάριθμες ήττες. Ποιος είπε ότι η επίθεση κερδίζει τα ματς;
Παρά τη μέθη των Wizards για την εμφάνιση του Porter -αλλά και της ομάδας γενικότερα- ήρθαν τα παιχνίδια με το Cleveland και με το Chicago για να υπενθυμίσουν στο σύνολο του Scott Brooks πως έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά του, και για τον Marcin Gortat να πάρει το βραβείο εμπιστοσύνης για τους συμπαίκτες του.
Gortat asked about #Wiz 2nd unit: “I think right now as far as I know I think we’ve got one of the worst bench in the league right now.”
— Candace Buckner (@CandaceDBuckner) November 13, 2016
Εναντίον των Bulls, απόντος και του John Wall, οι Wizards κατέβασαν στα guards τους Satoransky και McClellan και οι δύο rookies προσέφεραν αντίστοιχα 12 πόντους και εννέα assists ο πρώτος και 15 πόντους ο δεύτερος, αλλά φυσικά όσο αγωνίζεται ο Jason Smith, που σε 12 λεπτά συμμετοχής έχει κατά μέσο όρο 1,3 πόντους, με 29% ευστοχία και 1,8 λάθη, οι ισχυρισμοί του Gortat θα ισχύουν στο ακέραιο.
Οι Wizards βρίσκονται στο 2-7 για την αρχή της χρονιάς και δεν θα αργήσουν πολύ να αρχίσουν να ακούγονται οι πρώτες φήμες περί δυσαρέσκειας και επικείμενης αποχώρησης του John Wall.
Αν μπορούσε να βρεθεί μια ομάδα που να έχει μαζέψει αρκετούς νεαρούς παίκτες, θα μπορούσε να κυνηγήσει να ζευγαρώσει τους πρώην συμπαίκτες στο Kentucky, νυν συνοδοιπόρους στο μονοπάτι της δυσαρέσκειας Wall και Cousins (ο συντάκτης του άρθρου περνάει ανθυγιεινά πολλές ώρες στο Trade Machine για να βρει τον βέλτιστο συνδυασμό που θα φέρει τους δύο συγκεκριμένους αστέρες στο Denver) .
“To όνομά μου είναι Layman. Jake Layman”
Πολλοί περίμεναν την αναμέτρηση μεταξύ Portland και L.A. Clippers με ανυπομονησία. Lillard εναντίον Paul και τα μυαλά στα μπλέντερ. Περίπου δηλαδή, μιας και η ομάδα του Doc Rivers (και δεν πιστεύουμε ότι γράφουμε τις παρακάτω γραμμές) δεν είχε όρεξη για πολλά-πολλά, και σκόρπισε στους πέντε ανέμους τους Blazers με 111-80. Ωστόσο, η ιστορία του συγκεκριμένου παιχνιδιού έκρυβε μερικά διαμάντια για να τα μνημονεύουμε στον αιώνα τον άπαντα. Το ίδιο και ο πρωταγωνιστής αυτών, Jake Layman, ο οποίος διανύει την πρώτη του σεζόν στο NBA. Τι έκανε ο νεαρός; Τίναξε στον αέρα τους μέσους όρους του ανά 36 λεπτά, κάνοντάς μας να αναφωνήσουμε “Καλός ο Jordan, αλλά, εντάξει, δεν ήταν και Layman”.
This is pretty awesome tongue-in-cheek analysis from the Blazers broadcast crew (from last night's Kings-Blazers game). pic.twitter.com/pHGImba8G9
— Zach Lowe (@ZachLowe_NBA) November 12, 2016
Ενότητα “Συστατικά“
Weirdest Statline
Χρειάστηκε μόλις 25:45 στο παιχνίδι εναντίον των Pacers ο Joel Embiid για να επιχειρήσει 18 σουτ και να εκτελέσει 14 ελεύθερες βολές σκοράροντας 25 πόντους. Αν υπολογίσουμε πως το Usage Rate4)Usage percentage είναι το ποσοστό κατοχών της ομάδας που χρησιμοποιεί ένας παίκτης ενώ αγωνίζεται. Η φόρμουλα είναι 100 * (FGA + 0.44 * FTA + TOV) * (Tm MP / 5) / (MP * (Tm FGA + 0.44 * Tm FTA + Tm TOV). του φέτος είναι 41%, τότε το 50,5% που έπιασε σε εκείνο το παιχνίδι ο “Process” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αναμενόμενο. Αλλά για να αντιληφθούμε τη μυθική χρονιά του Embiid, το μεγαλύτερο καταγεγραμμένο Usage Rate είναι το 38,5% του Kobe το 2005-6 με δεύτερο το 38% του Westbrook προ διετίας, και ο JoJo είναι έτοιμος να συνθλίψει τα ρεκόρ τους!
Κλέβουμε γιατί δεν είναι statline, αλλά στα 153 λεπτά που έχει αγωνιστεί ο Malcolm Delaney, οι Hawks έχουν σημειώσει 83 περισσότερους πόντους από τους αντιπάλους τους! Το μυστικό: O Delaney μόλις έφτιαξε όλους τους Αμερικάνους point guards που αγωνίζονται στη Γηραιά Ήπειρο, αποδίδοντας την επιτυχία του στο βιογραφικό του λέγοντας “In Europe it’s all pick’n’roll”. Αλλά μπορούμε να προβούμε και στην ασφαλή υπόθεση πως ο coach Bud είναι μάγος.
Το βράδυ της 14ης του Νοεμβρίου πρέπει να ήταν το Halloween για τους παλαιοημερολογίτες, καθώς οι Dion Waiters, Marreese Speights και Jeff Teague έκαναν από τρία κοψίματα έκαστος!
Random Career Highs
Είναι γνωστό ότι ο Tom Thibodeau παίρνει το 100% από κάθε του παίχτη. Βασικά το 110%. Οκ, τον ξεζουμίζει. Δείτε για παράδειγμα τον Luol Deng. Είναι επίσης γνωστό ότι οι Timberwolves δεν έπαιξαν για κάποια παιχνίδια με τον βασικό τους point guard, καθώς (ω τι έκπληξη!) ο Rubio τραυματίστηκε και ο Kris Dunn δείχνει να είναι τρακαρισμένος μέχρι στιγμής. Enter Tyus Jones. Ο νεαρός εκμεταλλεύτηκε άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και έδωσε ένα μεστό show κόντρα σε Brooklyn και Orlando. Στα δύο αυτά ματς ο Jones εκτέλεσε, όποτε είχε την ευκαιρία, μοίρασε το παιχνίδι, και έπαιξε άμυνα που μόνο τους Thibodeau και Popovich αφήνει ικανοποιημένους. Ειδικά στο ματς με τους Magic το 12/7/5/5 μας άφησε με το στόμα ανοιχτό.
Ο Willy Hernagomez έγραψε 14 πόντους και 10 rebounds εναντίον των Nets, και μπορεί αυτοί να ήταν κυρίως αποτέλεσμα των 11 assists του Brandon Jennings, και δεν πρόκειται για κάποιο κατόρθωμα, αλλά συνέβαλε καταλυτικά στο πιο αλλόκοτο στατιστικό μέχρι στιγμής στο ΝΒΑ. Ναι πιο αναπάντεχο και από τα νούμερα του απόλυτου μπασκετμπολίστα που βγήκε από τα εργαστήρια της Portlandia, του Jake Layman.
Αυτή την εμφάνιση του Willy είχε ως αποτέλεσμα η πεντάδα που αποτελείται από τους Hernangomez – Jennings – Kuzminskas – Porzingis – Vujacic να είναι η πιο αποτελεσματική πεντάδα των Knicks σε αυτή τη σεζόν, με το μπασκετικό σύμπαν να φωνάζει ένα μεγαλοπρεπέστατο “Fuck you” στην όποια λογική υπάρχει στο άθλημα!
Sheldon McClellan
Επιστρέφοντας για μια ακόμη φορά στην πρωτεύουσα, ο τραυματισμός του Bradley Beal έφερε στην πεντάδα των Wizards, τον undrafted rookie από το Florida State, Sheldon McClellan, που προσέφερε 15 πόντους. Το γεγονός ότι σκόραρε απέναντι στους βασικούς των Bulls κάνει το επίτευγμα του να ξεχωρίζει από τον υπολοίπων παικτών, και ειδικότερα το ότι δεν βρήκε απέναντι του τον μπασκετικό κώνο που ονομάζεται Rajon Rondo, όπως ο συμπαίκτης του McClellan, Satoransky.
Chucker(s) of the Week
Στο παιχνίδι στο οποίο ο Robert Covington σούταρε αξιοπρεπώς για πρώτη φορά μετά από κάνα εξάμηνο, και απέναντι στην ανύπαρκτη άμυνα των Pacers, o Spanish Chocolate ζήλεψε τη δόξα του συμπαίκτη του και σούταρε με 1/14. Αν και αυτό που καταδίκασε τους Sixers σε αυτόν τον αγώνα ήταν οι 1/9 ελεύθερες βολές των Holmes και Okafor, με την Philadelphia να έχει συνολικά 9/19.
Ο Εmmanuel Mudiay είχε 3/16 σουτ σε 29 λεπτά εναντίον των Blazers, αλλά δεν θα έπρεπε καν να τον αναφέρουμε σε αυτή την στήλη, καθώς οφείλουμε να την ονομάσουμε προς τιμήν του, και ίσως να ορίσουμε ένα βραβείο, όπως για παράδειγμα ένα επίχρυσο τούβλο το οποίο να αποκαλούμε “Μανωλιός” και να το απονείμουμε στο τέλος της σεζόν.
To βραβείο ομαδικής προσπάθειας (Ensemble Cast) απονέμεται στην βασική πεντάδα των Blazers, που σούταραν 11/46 απέναντι στους Clippers με εύφημο μνεία στους Dame Lillard για τα 1/10 σουτ και κυρίως στον Mason Plumlee που με τη σειρά του είχε 1/12.
Σφηνάκια
Ο Whiteside αρπάζει την μπάλα -και την ψυχή- του Exum.
Καλώς ήρθες πίσω Ricky, μας είχες λείψει.
Μanu, λατρεία μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
(Chacho & JoJo) + άμυνα της Indiana = Εγγύηση (+ bonus συλλεκτικό, εύστοχο τρίποντο από τον Covington!)
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | και με μικροσκοπικά χεράκια |
|---|---|
| ↑2 | Αν και γεγονός είναι πως φέρνει περισσότερο στον Andrew Garfield και το απορημένο βλέμμα του αμνού που είχε στο Hacksaw Ridge. |
| ↑3 | Ο Gus δηλαδή… |
| ↑4 | Usage percentage είναι το ποσοστό κατοχών της ομάδας που χρησιμοποιεί ένας παίκτης ενώ αγωνίζεται. Η φόρμουλα είναι 100 * (FGA + 0.44 * FTA + TOV) * (Tm MP / 5) / (MP * (Tm FGA + 0.44 * Tm FTA + Tm TOV). |
Τα κειμενα του Μαυρακη οπως παντα: Α Π Ο Λ Α Υ Σ Τ Ι Κ Α!