Οι Portland Blazers φαίνεται να έκαναν την κίνηση που τους βγάζει από το αδιέξοδο με τον Jusuf Nurkic. Ωστόσο η φετινή Δύση είναι βελτιωμένη, και η θέση στα playoffs μόνο εγγυημένη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Tι κάνατε πέρσι;
Μπορεί η λέξη “μπαγιάτικο” να συνδυαστεί με δύο από τους δυναμικότερους και πληρέστερους guard σκόρερ στην λίγκα, αμφότερους στους πρόποδες του prime τους; Εκ πρώτης όψεως δύσκολα, κι όμως, αυτή είναι περίπου η μυρωδιά που ανέδιδαν οι περσινοί Blazers, οι οποίοι είδαν το δίδυμο Lillard και McCollum να οργιάζει, σέρνοντας πίσω του το βάρος ενός ακριβού, αλλά ανεπαρκούς ρόστερ, με εμφανέστατη έλλειψη σε (ικανούς) ψηλούς. Μπορεί η προπέρσινη πρόκριση στον δεύτερο γύρο των playoffs να συνοδευόταν από τον αστερίσκο των τραυματισμών των Paul και Griffin, αλλά το γεγονός ότι ήταν εκτός playoffs πηγαίνοντας στο all-star game δεν συμβάδιζε ούτε με το μισθολογικό επίπεδο της ομάδας, αλλά ούτε και με την ποιότητα του backcourt, που πλήρωνε τα αμυντικά του προβλήματα. Σαν ξεραμένο ψωμί που δεν θέλεις να φας, αλλά δεν σου κάνει κι η καρδιά να το πετάξεις. Σε μια παρόμοια κατάσταση βρισκόταν και ο Jusuf Nurkic, που φυλλορροούσε στον πάγκο των Nuggets, επισκιασμένος από το μοναδικό ταλέντο του κοντοχωριανού του Jokic. Το συνοικέσιο δεν ήθελε και πολύ για να πιάσει, και μάλιστα οι Blazers εξασφάλισαν και ένα pick πρώτου γύρου για να αποχωριστούν τον, αναδεδειγμένο από την ομάδα, αλλά εξαιρετικά περιορισμένο, Mason Plumlee1)Mην γελιέστε, το γεγονός ότι πασάρει δεν σημαίνει ότι είναι ένας πληρέστατος ψηλός, όπως έχει διαφημιστεί, αντίθετα, δίνεται τόση έμφαση στην ικανότητα του στην πάσα επειδή είναι πραγματικά σχεδόν το μόνο μπασκετικό skill που έχει άνω του μετρίου..
Ο ευέλικτος Βόσνιος γίγαντας με το trash talking και τα ξινισμένα μούτρα του κόλλησε κατευθείαν με το ψυχωμένο και ευφυές backcourt του Portland και ανέλαβε άμεσα τον ρόλο του τραμπούκου για τον οποίο διψούσε η ομάδα, ενώ διέλυσε και κάθε θεωρία που ήθελε τον Plumlee να είναι αναντικατάστατο γρανάζι της μηχανής του Portland, λόγω της ικανότητάς του στην πάσα. Τα ατομικά του κατορθώματα θα τα δούμε παρακάτω, πάντως με αυτόν στη σύνθεσή της, η ομάδα του Terry Stotts πάλεψε για την είσοδο στην postseason, και με ένα 17-8 και με σαφώς βελτιωμένη εικόνα, αφαίρεσε από τους Nuggets το δικαίωμα ενός άδοξου αποκλεισμού με 4-0 από τους Warriors, και όρισε την έννοια “σώζω τη χρονιά”.
Καλοκαιρινός σχεδιασμός
Η άφιξη, λοιπόν, του Nurkic, αλλά και του συνακόλουθου pick πρώτου γύρου, έσωσε τον Neil Olshey από ένα μακρύ καλοκαίρι αυτοοικτιρμού και παγωτού σοκολάτα. Οι Blazers βρήκαν από το πουθενά το τρίτο θεμελιακό κομμάτι τους, και καταπραϋνθηκαν από τον πονοκέφαλο της περί Plumlee απόφασης. Ο Βόζνιος ανέστειλε με ενάμιση μήνα αγωνιστικής παρουσίας την όλο και πιο κοντινή συζήτηση του σπασίματος του αγαπημένου διδύμου στην περιφέρεια του Portland, και έστρεψε τη συζήτηση στο κούρεμα του μισθολογίου της ομάδας και την στελέχωσή της με φτερά που να είναι σε θέση να “βάλουν γκολ”. Αντ’ αυτού, βέβαια, αποχωρίστηκαν σε μια κίνηση οικονομικής ανακούφισης τον μοναδικό αξιόπιστο σουτέρ τους, Allen Crabbe, ο οποίος θα βαράει καμιά δεκαριά τρίποντα για τον Atkinson στο Brooklyn, έκοψαν τους δεσμούς με τον Tim Quarterman και τον μεγάλο άτυχο Festus Ezeli, και από εκεί και πέρα, εγώ προσωπικά, δεν κατάλαβα τι έκαναν.
Aντάλλαξαν τα δύο pick τους για το δικαίωμα επιλογής στο #10, όπου έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον πρώτο “one and done” της ιστορίας του κολεγίου Gonzaga, τον 19χρονο PF/C Zach Collins, ο οποίος έχει καταπληκτικά εργαλεία, αλλά είναι αρκετά άπειρος, καθώς στο Gonzaga ερχόταν από τον πάγκο και έπαιζε λιγότερο από 20′ ανά αγώνα. Ίσως να ήταν η καλύτερη επιλογή εκεί σε βάθος χρόνου, αλλά δύσκολα θα βοηθήσει πολύ άμεσα. Στο #26 επέλεξαν άλλον έναν PF με βαριά ιστορία και βαρύτερο κορμί, τον Caleb Swanigan, που ήταν από τους καλύτερους ψηλούς στο περσινό κολεγιακό, και ξέρει εξίσου πολλά κιλά μπάσκετ.
Σαν να λέμε, ωραίο draft αν υπήρχε σε εργαστηριακές συνθήκες, αλλά οι δυο τους έρχονται να προστεθούν σε μια frontline που αριθμεί πολλά κορμιά, έστω και αναλώσιμα. Μετρήστε: στους Nurkic, Leonard, Vonleh, Aminu, Davis προστίθενται οι δύο πιτσιρικάδες. Περισσότερο, λοιπόν, μοιάζει με πρόταση μομφής στους κάθε χρόνο “ερχόμαcτε” Leonard και Vonleh που έχουν μόνο σποραδικά αφήσει θετικά δείγματα.
Από εκεί και πέρα, υπέγραψαν και τον Morrow για τις βραδιές που θα οικτίρουν τον Evan Turner για το συμβόλαιο που αποφάσισε να του δώσει ο Olshey για να παίξει έναν ρόλο στον οποίο είναι καταδικασμένος να αποτύχει.
Portland Blazers Depth Chart
Υπερατού
Dame & C.J. . Υπάρχουν οι Splash Brothers. Ύστερα από αυτούς, υπάρχει backcourt που δεν θα άλλαζε κανείς για αυτούς τους δύο; Ίσως το Wall & Beal. Ίσως. Α, ναι, πλέον και το τέρας που λέγεται Paul & Harden. Πάντως εκτός από συγκλονιστικοί σκόρερ, ο Lillard με τον McCollum είναι και δύο εξαιρετικές προσωπικότητες. Δεν περνάει podcast και συνέντευξη που να αναφέρεται το όνομα του Lillard και να μην εκθειάζεται η ηγετική του φυσιογνωμία και το πόσο “μετράει” σε αποδυτήρια και κοινότητα χωρίς να είναι μαλάκας. Ραπάρει καλά (έτσι λένε τουλάχιστον), έχει φοβερό μπασκετικό εγωισμό χωρίς να είναι ψυχωσικός, και γενικά, σε ψήνει ρε παιδί μου. Ο ΜcCollum, από την άλλη, είναι από τους πιο articulate τύπους της λίγκας με ωραίο λόγο και κοινωνική ευαισθητοποίηση, την ώρα που είναι ίσως ο πιο ταλαντούχος shotmaker πίσω από Curry και Kyrie. Αν πάρει κανείς και δει ένα-ένα τα περσινά του σουτ αυτό το 47/44/90 του μοιάζει με θαύμα. Δεν είναι άσχημα γενικά να ξεκινάς με μια backcourt που μπορεί να βάλει 60 μόνη της any given night.
O Jusuf Nurkic για 20 παιχνίδια μεταμόρφωσε πέρσι τους Blazers, και μια γεμάτη σεζόν είναι ό,τι κοντινότερο σε εγγύηση επιτυχίας. Τα νούμερά του είναι τρομερά, 15,2/10,4/3,2/1,3/1,9 blocks σε λιγότερο από 30 λεπτά. Μπορεί να μην είναι shotblocker της πάστας του Whiteside, αλλά έχει εξαιρετικό συγχρονισμό, φαρδύ σκαρί, είναι αμετακίνητος στη ρακέτα, και έχει ανέλπιστα ελαφριά πόδια για το μέγεθός του. Δεν μπορεί να αποθαρρύνει τους Westbrooks αυτού του κόσμου κοντά στο καλάθι, αλλά είναι άνω του μετρίου, και αυτό είναι τεράστια βελτίωση σε σχέση με τον Plumlee. Παράλληλα, ο Terry Stotts απελευθέρωσε τη δημιουργικότητα του Βόσνιου γίγαντα, δίνοντας του την μπάλα κοντά στο high post για να ψάχνει τα κοψίματα των συμπαικτών του στην κινητική επίθεση του Portland, σε μια light εκδοχή του παιχνιδιού που έβαλε τον Nikola Jokic στις καρδιές μας.
Panic Button
Οι ιθύνοντες των Blazers πίστεψαν σε μία πρώιμη και ψευδεπίγραφη επιτυχία το 2015, και, ελπίζοντας σε μια συνεχή εκτόξευση του cap, χρύσωσαν μια ομάδα που έπαιξε για ένα τετράμηνο πάνω από τις δυνατότητές της, διαλύοντας την ευελιξία τους για τα επόμενα χρόνια. Σε μια προσπάθεια να ξεμπλέξουν από τον λαβύρινθο που μπήκαν, αποχωρίστηκαν τον Allen Crabbe και μαζί του τη μοναδική σίγουρη λύση από μακριά πέρα από το γνωστό δίδυμο. Αυτό, λοιπόν, δεδομένων και των κινήσεών τους στο draft, τους αφήνει σε μια μάλλον αμήχανη κατάσταση, του να περιμένουν χαΐρι από τους Turner, Harkless και Aminu. Καλά, ο πρώτος δεν θα γίνει σουτέρ ποτέ, ο Harkless πρωταγωνίστησε σε αυτή την καταπληκτική ιστορία που στο τελευταίο παιχνίδι δεν σούταρε ούτε ένα τρίποντο για να διατηρηθεί το ποσοστό του πάνω από το 35% που θα του έδινε bonus πέρσι, ενώ ο Aminu σουτάρει κάτι καμινάδες με μεγάλο περιθώριο λάθους. Πέρσι είχε 33% και ο Terry Stotts ευελπιστεί ότι θα καταφέρει να επιστρέψει στο -league average- 36% του 2015. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι με 36% από αυτούς τους δύο, κάτι που δεν είναι εκτός της σφαίρας των πιθανοτήτων, οι Blazers είναι μια χαρά, αφού τους δίνεται η δυνατότητα να ξεκινάνε στο “3” έναν ευέλικτο και πρόθυμο αμυντικό, με καλό παιχνίδι χωρίς την μπάλα, και στο “4” έναν εξαιρετικό rebounder που μπορεί να μαρκάρει παντού. Ωστόσο αυτό το 35-36% είναι αποτέλεσμα της προκλητικής αδιαφορίας της εκάστοτε άμυνας μπροστά στο προτεταμένο όπλο τους. Το ποσοστό των τριπόντων δεν λέει τίποτα από μόνο του, αλλά νοηματοδοτείται από τα συμφραζόμενα. Για παράδειγμα το 44% του αποχωρήσαντα Crabbe μεταφράζεται σε 49% όταν είναι εντελώς ελεύθερος, ενώ ο Harkless βρίσκεται στο 34% και ο Aminu στο 31%, και σαν αποτέλεσμα, καμία άμυνα δεν θα πιεστεί για να στείλει παίκτες, χαλώντας τον σχηματισμό της για πάρτη τους.
X-Factor
Πέρα από τους τρεις στυλοβάτες, ο παίκτης-κλειδί για τους Blazers είναι ο Moe Harkless. Από τους διάφορους φερέλπιδες που ο Olshey έκλεισε γύρω στα $ 10 εκατ. τον χρόνο, είναι ο μόνος που έδειξε σαφή σημάδια βελτίωσης και δεν έλιωσε κάτω από το σφυρί του αυξημένου χρόνου συμμετοχής2)Αν και τα per 36 νούμερά του κόβουν λίγη από την αισιοδοξία που διακατέχει τους πάντες, καθώς πέρα από το eye test, η βελτίωση στα νούμερα αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στον περισσότερο αγωνιστικό χρόνο του.. Άλλωστε, ο Aminu πλέον είναι αυτός που είναι, το ίδιο και ο Turner, ενώ νομίζω ότι Leonard και Vonleh δεν έχουν πλέον ούτε καν την εμπιστοσύνη των συγγενών τους. Ο Harkless μπορεί να ξεκλειδώσει πολλές πεντάδες, παίζοντας σε δύο θέσεις στην επίθεση και μαρκάροντας τρεισήμισι χωρίς να διστάζει να ιδρώσει τη φανέλα λίγο παραπάνω. Οι Blazers ελπίζουν πως μπορεί να γίνει κάτι σαν ο δικός τους Otto Porter. Οψόμεθα…
Keep an eye on
Αν ο Harkless είναι ένας παίκτης χαμαιλέων, που μπορεί να ταιριάξει σε διάφορα σχήματα και περιβάλλοντα, ακριβώς επειδή δεν έχει πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ο Evan Turner είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι guard, αλλά δεν είναι σκόρερ, καθώς δεν είναι ούτε slasher, ούτε σουτέρ, θέλει την μπάλα στα χέρια του, αλλά δεν είναι playmaker, ιδανικά έρχεται από τον πάγκο, αλλά δεν είναι ο κλασικός “points in a hurry” guard που σηκώνεται από αυτόν, ούτε ο άχρωμος PG κουμανταδόρος που δεν κάνει λάθη. Οι ιδιοφυείς κινήσεις του είναι το ίδιο πιθανές με τα παιδαριώδη λάθη. Εν ολίγοις, πρέπει να βρεις πολύ συγκεκριμένο ρόλο για να τον κάνεις αποδοτικό στο πλαίσιο της ομάδας, αυτό δηλαδή που έκανε ο Brad Stevens, αφήνοντας τον αχαλίνωτο σε bench units που είχαν πολύ άμυνα και σουτ από τους ψηλούς, χωρίς να τον περιορίζει. Στο Portland έπαιζε μονίμως, είτε δίπλα σε αμφότερους τους Lillard-McCollum, είτε με έναν από αυτούς, χωρίς να έχει ποτέ ελευθερία με την μπάλα στα χέρια του, και, συνήθως, σε κατά βάση off ball ρόλο. Φυσιολογικά έκανε μια τραγική χρονιά, σουτάροντας με το αβυσσαλέο 26% από το τρίποντο, είχε τις λιγότερες assists από την εποχή του στην Philadelphia, και είχε το χαμηλότερο usage rate από τη rookie season του, με αρνητικές παρενέργειες στη διάθεσή του, όπως αυτή μεταφράζεται σε rebounds και άμυνα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι από τους χειρότερους παίκτες στην λίγκα, αλλά πέρυσι ήταν σίγουρα από τους λιγότερο χρήσιμους. Ο Turner αμείβεται με $ 17 εκατ. τον χρόνο, κάτι που σημαίνει ότι είναι αδύνατον είτε να τον παρκάρεις στον πάγκο, είτε να τον βγάλεις στο σφυρί και να περιμένεις ότι θα πάρεις κάποιο αντάλλαγμα. Και δεν είναι καν ανάγκη να φτάσουμε εκεί. Θεωρώ ότι ο Stotts συνειδητοποιεί πλέον πως ο τρόπος να πάρεις αυτό το περίεργο κάτι που δίνει ο Turner δεν είναι προσπαθώντας να τον καλουπώσεις και να του θέσεις περιοριστικούς όρους, αλλά, αντίθετα, να τον απελευθερώσεις και να του δείξεις εμπιστοσύνη. Έχετε τον νου σας λοιπόν σε πεντάδες με τον Lillard ή τον C.J. σε ρόλο spot shooter και περισσότερες πρωτοβουλίες από τον Evan.
Ταυτόχρονα φυσικά, θα τον παρακολουθούμε πάντα γιατί είναι η πιο ενδιαφέρουσα social media persona στο NBA και ένας τύπος με φοβερό χιούμορ και ανερυθρίαστο αυτοσαρκασμό.
Πρόβλεψη
Ακόμα και αν ο Nurkic δεν αποδειχτεί το κτήνος που είδαμε για 20 παιχνίδια πέρσι την άνοιξη, και πάλι οι Blazers θα είναι βελτιωμένοι σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, καθώς υπάρχει πραγματικός σέντερ στο ρόστερ. Το .500 θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, αλλά στη φετινή Δύση, δύσκολα θα είναι αρκετό για τα playoffs. Οι Blazers θα ριχτούν σε μια Northwest φωτιά, απέναντι στους ανερχόμενους Nuggets -που άφησαν εκτός πέρσι, στη Λερναία Ύδρα της Oklahoma, τους Wolves των Butler, Wiggins, Towns, αλλά και μια Utah η οποία έχασε το διαμάντι που κατεργαζόταν για μια επταετία, αλλά θα αποτελεί μέγγενη αμυντικά, και μπορεί να επιβιώσει σαν playoff team. Από τις παραπάνω ομάδες, αλλά και σε σχέση με τους Clippers και τους Pelicans αυτού του κόσμου, οι Blazers έχουν το πλεονέκτημα της απουσίας ερωτηματικού πάνω από το κεφάλι τους, καθώς ξέρουν ποιοι είναι και έχουν μικρότερο απόκλιση. Για τον λόγο αυτό πιστεύω ότι η Πρωτομαγιά του 2018 θα τους δει να ετοιμάζονται για κάποιο παιχνίδι playoffs, αλλά μάλλον μέχρις εκεί. Εκτός αν ενδιάμεσα ο Nurkic έχει γίνει All-Star και ο Harkless βαράει με 40% από το τρίποντο, ενώ ο Collins αποδεικνύεται νέος Myles Turner. Τότε έχουμε κουβέντα.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Mην γελιέστε, το γεγονός ότι πασάρει δεν σημαίνει ότι είναι ένας πληρέστατος ψηλός, όπως έχει διαφημιστεί, αντίθετα, δίνεται τόση έμφαση στην ικανότητα του στην πάσα επειδή είναι πραγματικά σχεδόν το μόνο μπασκετικό skill που έχει άνω του μετρίου. |
|---|---|
| ↑2 | Αν και τα per 36 νούμερά του κόβουν λίγη από την αισιοδοξία που διακατέχει τους πάντες, καθώς πέρα από το eye test, η βελτίωση στα νούμερα αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στον περισσότερο αγωνιστικό χρόνο του. |
