Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού φιλάθλους του μπάσκετ αυτό το Σαββατοκύριακο, με τα βλέμματα όλου του φίλαθλου κοινού στρέφονται στο San Antonio, όπου και θα λάβει χώρα το Final Four του κολεγιακού πρωταθλήματος για το 2018. Για άλλη μια χρονιά, οι δυο Μήτσοι του Ball Hog προσφέρουν ένα μικρό σκονάκι/παρουσίαση στις τέσσερις ομάδες, αναλύοντας τον τρόπο με τον οποίο καθεμία από αυτές θα μπορέσουν να στεφθούν πρωταθλήτριες.
Τα δυο παιχνίδια των ημιτελικών είναι τα ξημερώματα της Κυριακής 1 Απριλίου, το Loyola/Chicago – Michigan στην 01:09 π.μ. και το Kansas – Villanova στις 03:49. Ο Τελικός θα γίνει τα ξημερώματα της Τρίτης 3 Απριλίου στις 04:00 π.μ.
To γήπεδο
Τόπος διεξαγωγής του φετινού Final 4 είναι το San Antonio του Texas και το θρυλικό Alamodome. H πάλαι ποτέ έδρα των Spurs1)από το 1993-2002 έχει φιλοξενήσει άλλες τρεις φορές το Final-4 του κολεγιακού μπάσκετ. Το 1998, όταν το πρωτάθλημα πήγε στο Kentucky, το 2004 με πρωταθλήτρια ομάδα το Connecticut και το 2008 όταν το Kansas κατέκτησε τον πιο πρόσφατο τίτλο του.
Loyola-Chicago Ramblers
Final Fours: 2 (1963, 2018)
Συμμετοχές σε Τελικό: 1 (1963)
Πρωταθλήματα: 1 (1963)
MOP: –
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 64-62 vs Miami
Round of 32: 63-62 vs Tennessee
Sweet 16: 69-68 s Nevada
Elite 8: 78-62 vs Kansas State
Γιατί θα το σηκώσουν
Το Loyola είναι η πιο έτοιμη ομάδα του τουρνουά, βαριά αδικημένη από την χαμηλή της θέση. Μπορεί να στερούνται εξωφρενικού ατομικού ταλέντου και να μην έχουν άλλο βαρύ κορμί πλην του Krutwig, άλλα η άμυνα των Ramblers έχει μια σπάνια αρμονία. Οι τέσσερις περιφερειακοί έχουν αρκετά γρήγορα πόδια για να μην επιτρέψουν σε κανέναν αντίπαλο να πλησιάσει το καλάθι και καλύπτουν όλες τις αποστάσεις φροντίζοντας να μην χαρίζουν ούτε ένα εύκολο σουτ. Στην επίθεση έχουν αρκετή υπομονή, ώστε με τέσσερις εξ’ αυτών να απειλούν με πρόσωπο, αλλά αρκετά την μπάλα μέχρι να βρουν το ρήγμα που θα τους επιτρέψει την διείσδυση και την εύκολη πάσα έξω.
Και όπως έχει φανεί σε κάθε αγώνα προς το παρόν, οι Ramblers μπορεί να μην έχουν τόσο ταλέντο, αλλά είναι δεδομένα η πιο καλά προετοιμασμένη ομάδα για κάθε παιχνίδι. Δείτε απλά τα αποδυτήρια τους πριν τον αγώνα με την Nevada, οπού είχαν κρεμάσει στον τοίχο τα 19 πιο συνήθη συστήματα των αντιπάλων τους.
Mouse Philly Dribble High, Dribble Panther…Σίγουρα θα ήταν δουλειά των ονείρων μας να ονομάζουμε τα συστήματα των ομάδων.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Γιατί ενώ το Loyola είχε την γλυκύτατη 98χρονη καλόγρια Sister Jean στην ομάδα τους για να τους εξασφαλίζει το καλό κάρμα εν’όψει του March Madness, στο Villanova πήραν τον τομέα της θείας παρέμβασης πολύ πιο σοβαρά.
— Jay Wright (@VUCoachJWright) March 26, 2018
Οι Ramblers μπορεί να έχουν μια πολύ σκληρή άμυνα, να παίζουν εξαιρετικά στο μισό γήπεδο και να βρίσκουν διαφορετικούς ήρωες σε κάθε παιχνίδι, αλλά σε σχέση με τους τους πιθανούς αντιπάλους τους υστερούν σε ατομικό ταλέντο. Το Michigan μπορεί να περιοριστεί σε κάποιο χαμηλό σκορ, αλλά στον τελικό θα περιμένουν μερικοί εκ των Malik Newman, Jalen Brunson, Mykal Bridges, DeVonte Graham, Donte DiVincenzo, παίκτες με ατομικό ταλέντο, που όμοιό του δεν μπορεί να αντιπαρατάξει το Loyola και που μπορούν να ανεβάσουν το σκορ σε επίπεδα που οι Ramblers δεν μπορούν να ακολουθήσουν.
Το αστέρι της ομάδας
Clayton Custer: O τριτοετής point guard είναι ότι κοντινότερο έχουν οι Ramblers σε σταρ. Πρώτος σε πόντους, assist και κλεψίματα είναι ο βασικός δημιουργός για μια επίθεση που μπορεί να στερείται ταλέντου, αλλά είναι πειθαρχημένη και υπομονετική αναζητώντας τους εύκολους πόντους πίσω από τις διεισδύσεις του εκρηκτικού Custer. Ο νεαρός guard παράλληλα σουτάρει 8/14 τρίποντα στο τουρνουά, το οποίο θα ήταν έκπληξη για κάποιον άλλον αλλά είναι απλά συνεπές με το 45,5% που έχει όλη τη χρονιά.
Ο παίκτης κλειδί
Ο Donte Ingram είναι η ψυχή της ομάδας. Γέννημα-θρέμμα του Chicago από το Simeon High Schoolπου έχει βγάλει μύθους όπως ο Benji Wilson, Nick Anderson, Derrick Rose και ο Jabari Parker έκανε την διαφορά και επέλεξε να μείνει στο Illinois. Ένα πρότυπο 3&D παίκτης έχει το μέγεθος και τη δύναμη για να αποτελέσει εφιάλτη για τους αντίπαλους περιφερειακούς και στην επίθεση θα πάρει ακριβώς όσες προσπάθειες του αναλογούν κι ας μην ξεχνάμε πως είναι αυτός που ξεκίνησε την τρέλα με το buzzer beater απέναντι στο Miami για να τραβήξει την προσοχή ενός άλλου παιδιού από το Chicago. Με την ευκαιρία, αναγνωρίζουμε την ειρωνεία να αποκαλεί ο Chance the Rapper έναν δίμετρο αθλητή, shorty.
S/o Donte Ingram Go crazy shorty!! #Ramblers @RamblersMBB 💯💯
— Chance The Rapper (@chancetherapper) March 18, 2018
Από το βάθος του πάγκου
Ο Aundre Jackson μπορεί να μην είναι ούτε καν δύο μέτρα, αλλά είναι αυτός που παίζει σαν τεσσάρι για τους Ramblers. Μπορεί να αγωνίζεται για ούτε καν είκοσι λεπτά ανά αγώνα, αλλά είναι ο πρώτος σκόρερ του Loyola έχοντας ένα συντριπτικό 30% στο usage rate. Βγαίνοντας από το γυμνάσιο δεν είχε καμία υποτροφία και κατέληξε να αγωνίζεται σε ένα Junior college στο βαθύ Texas γνωστότερο σαν πηγή των εγχώριων βλαχοταλιμπάν, πάρα για το μπάσκετ. To Loyola έσωσε τον Jackson και του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία για τις δύο τελευταίες χρονιές του και αυτός σε αντάλλαγμα προσαρμόστηκε αμέσως στο ρόλο του έκτου παίκτη, όπου όμως αποτελεί και το βασικό εκφραστή των επιθέσεων της ομάδας κάθε φορά που είναι στο παρκέ. Σκοράρει και με σουτ, άλλα κυρίως κοντά στην ρακέτα καθώς εκμεταλλεύεται το πολύ δυνατό κορμό του και αποτελεί τον παίκτη κλειδί που επιτρέπει στους Ramblers να επιβιώνουν όταν περνάει έξω ο Krutwig, με πολύ χαμηλές πεντάδες στις οποίες ο Jackson αγωνίζεται σαν center.
Michigan Wolverines
Final Fours: 8 (1964, 1965, 1976, 1989, 1992*, 1993*, 2013, 2018)
Συμμετοχές σε Τελικό: 5 (1965, 1976, 1992*, 1993*, 2013)
Πρωταθλήματα: 1 (1989)
MOP: Glen Rice (1988)
Η διετία με τα αστεράκια, έδωσε μια από τις πιο θρυλικές κολεγιακές ομάδες όλων των εποχών, τους περίφημους Fab-5, μια ομάδα αποτελούμενη από τους Chris Webber, Jalen Rose, Juwan Howard, Jimmy King και Ray Jackson οι οποίοι άφησαν το στίγμα τους εντός κι εκτός παρκέ. Δυστυχώς, το εκτός παρκέ άφησε την επίγευση μιας και η διετία της ομάδας και οι πορείες σε ισάριθμα final 4 ακυρώθηκε από το NCAA για μια σειρά από παρανομίες. Οι ιστορίες είναι λίγο πολύ γνωστές και ο χώρος δεν επαρκεί για εδώ επέκταση. To 30 for 3o του ESPN, έχει αφιερώσει ολόκληρο επεισόδιο στους Fab-5, όποιος δεν το έχει δει, ας το αναζητήσει.
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 61-47 vs Montana
Round of 32: 64-63 vs Houston
Sweet 16: 99-72 vs Texas A&M
Elite 8: 58-54 vs Florida State
Γιατί θα το σηκώσουν
Οι ομάδες του John Beilein ήταν πάντα γνωστές για την επίθεσή τους. Φέτος ο προπονητής των Wolverines είχε μια έμπνευση που ήταν πραγματικά ριζοσπαστική. Ανανέωσε το προπονητικό τημ και μεταξύ των καινούργιων προσλήψεων πήρε τον βοηθό προπονητή από το Illinois State και πρώην καθηγητή ιστορίας, Luke Yaklich. Ο Yaklich δεν έγινε απλά βοηθός προπονητή, αλλά ανέλαβε έναν ρόλο με αυτόν που έχει ο defensive coordinator στο NFL. Μόλις το σουτ έχει φύγει από τα χέρια του παίκτη των ο Beilein κάθεται και ο Yaklich αναλαμβάνει να δώσει της οδηγίες. Σαν αποτέλεσμα οι Wolverines ανέβηκαν 66 θέσεις στο αμυντικό ράνκινγκ του KenPom έχοντας μία από τις δέκα καλύτερες άμυνες της χώρας, και στο τουρνουά έσφιξαν την πίεση ακόμη περισσότερο, δεχόμενοι μόλις 59 πόντους ανά παιχνίδι τον Μάρτιο, παρά το γεγονός ότι σαν center τους παραμένει ο Wagner.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Γιατί μετά από τα συναρπαστικά παιχνίδια στην περιφέρειά τους έχουν μπει στο τουρνουά τελείως παγωμένοι. Το παιχνίδι κόντρα στο Texas A&M για το Elite 16 ήταν η εξαίρεση, καθώς στους υπόλοιπους τρεις αγώνες έχουν σουτάρει άσχημα, με αποκορύφωμα το παιχνίδι απέναντι στο Florida State, στο οποίο βασίλεψε ο μονόφθαλμος, με την ομάδα που σούταρε με το αποτρόπαιο 4/22 τρίποντα να παίρνει εν τέλει την πρόκριση στο Final Four. Οι παίκτες των Wolverines έχουν ακόμη την αυτοπεποίθηση που εγκαθιστά ο Beilein σε όλες τις ομάδες του επιθετικά, αλλά θα χρειαστούν να βρουν το χέρι τους για να κατορθώσουν να φύγουν με το τρόπαιο από το San Antonio.
Το αστέρι της ομάδας
Moritz Wagner: Είστε έτοιμοι για έναν Γερμανό ψηλό που παίζει σαν νεαρός Nowitzki ή έστω ένας λιγότερο δυνατός Markannen στην επίθεση και σαν τον φετινό Nowitzki στην άμυνα; Ιεροσυλία και τεμπελιά εκ μέρους μας να συγκρίνουμε τον Wagner με τον Dirk, αλλά πρέπει να δείξουμε πως είναι ένας πραγματικά καλός σουτέρ με σοκαριστική ντρίμπλα. Στην άμυνα έχει κατορθώσει να γίνει απλά υποφερτός , τουλάχιστον είναι εξαιρετικός rebounder και προς το παρόν η άμυνα των Wolverines μασκαρεύει το κακό τουρνουά του, μα είναι αυτός που θα πρέπει να ζεσταθεί για να τους δώσει τον τίτλο απέναντι σε όποια εκ των Villanova ή Kansas συναντήσουν στον τελικό.
Ο παίκτης κλειδί
Charles Matthews: Ο πρώην guard του Kentucky που έπεσε θύμα του βάθους της ομάδας του Calipari ήρθε στο Michigan και έχει πάρει τους Wolverines από το χεράκι και τους έχει οδηγήσει στο Final Four. Πρώτος σκόρερ και rebounder της ομάδας του στο τουρνουά με 16.5 πόντους και 7.3 rebounds έχει ανεβάσει την απόδοση του τώρα που μετράει. Πολύ καλός αμυντικός, είναι αυτόματο mismatch στο “2” απέναντι σε κάθε αντίπαλο και το μεγεθός του μπορεί να είναι άλυτο πρόβλημα για κάθε περιφερειακό του που δεν λέγεται Mikal Bridges.
Από το βάθος του πάγκου
Jordan Poole: O Swaggy Poole όπως λένε στο The Ringer έχει αγωνιστεί μόλις 30 λεπτά σε ολόκληρο το τουρνουά. Παρόλα αυτά έχει προλάβει να αγγίξει τα όρια του μύθου για το πανεπιστήμιο του Michigan και για όλη την μπασκετική υφήλιο. O Poole είναι σεσημασμένος φονιάς μόλις ακούγεται το buzzer και με την επίθεση των Wolverines να πασχίζει να σκοράρει μάλλον θα χρειαστεί να κάνει για τρίτη φορά το θαύμα του.
Michigan's Jordan Poole has been hitting game winners since HIGH SCHOOL 🚨 @JordanPoole_2 @umichbball @LaLuBasketball pic.twitter.com/QiXQuOBRb0
— Overtime (@overtime) March 18, 2018
Villanova Wildcats
Final Fours: 6 (1939, 1971*, 1985, 2009, 2016, 2018)
Συμμετοχές σε Τελικό: 3 (1971*, 1985, 2016)
Πρωταθλήματα: 2 (1985, 2016)
MOP: Howard Porter (1971)*, Ed Pinckney (1985), Ryan Arcidiacono (2016)
*Στο τουρνουά του 1971, η Villanova αντιμετώπισε στον τελικό το UCLA όπου και ηττήθηκε με 68-62. Παρόλα αυτά, ο forward των Wildcats, Howard Porter, με 25 πόντους στον τελικό αναδείχτηκε, αν και ηττημένος MOP του Final-4. Αργότερα αποδείχτηκε ότι ο Porter είχε ήδη υπογράψει συμβόλαιο με τους Pittsburgh Condors του ΑΒΑ και λίγο πριν το κολεγιακό τουρνουά είχε προσλάβει ατζέντη. Ο λόγος που το έκανε είναι επειδή οι Wildcats (λογικά) θα αντιμετώπιζαν στους Τελικούς της περιφέρειας το Penn, αήττητο εκείνη τη χρονιά, #2 στη χώρα και κολέγιο που τους είχε κερδίσει ήδη δυο φορές στην regular. Με τον Porter να είναι σίγουρος ότι δεν θα πάνε στο final-4, άρχισε να ψάχνεται νωρίς για την επόμενη μέρα. Τελικά οι Wildcats όντως διασταυρώθηκαν με το Penn, με τους Quakers να κάνουν το χειρότερο παιχνίδι της χρονιάς και να χάνουν με 90-47 και τη Villanova να παίρνει το εισιτήριο για το Final-4 του Houston. Κατόπιν αυτών, το NCAA έχει πλέον αφαιρέσει από τα στατιστικά επιτεύγματα της Villanova το Final-4 (και τον Τελικό) του 1971, και φυσικά το από τον Howard Porter το βραβείου του MOP. Fun fact. Με τη Villanova να έχει πλέον χάσει τα δικαιώματα εκείνης της χρονιάς (και μαζί νίκες και ήττες), το Penn είναι το μοναδικό κολέγιο που τελειώνει μια σεζόν αήττητο2)Μιας και πλέον η ήττα με 90-47 δεν υφίσταται και παρόλα αυτά να μην έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 87-61 vs Radford
Round of 32: 81-58 vs Alabama
Sweet 16: 90-78 vs West Virginia
Elite 8: 71-59 vs Texas Tech
Γιατί θα το σηκώσουν
Γιατί είναι μια απόλυτα υποδειγματική επίθεση. Σκοράρουν 87 πόντους ανά αγώνα , σουτάροντας με 40% σε σχεδόν 30 προσπάθειες ανά παιχνίδι, ενώ παράλληλα έχoυν και 58% σαν ομάδα στα δίποντα. Μια υπερπλήρης επίθεση που έχει πολύ συχνά 5 παίκτες στο παρκέ με πάνω από 40% στο τρίποντο, όταν center είναι ο Spellman και πέντε παίκτες που μπορούν να σκοράρουν βάζοντας την μπάλα στο παρκέ όταν είναι center ο Booth. Το πραγματικά τρομακτικό όμως ήταν ότι το παιχνίδι κόντρα στο Texas Tech ήταν αυτό στο οποίο σούταραν φριχτά (4/24 τρίποντα), αλλά παρ’ όλα αυτά κατόρθωσαν να κερδίσουν χτυπώντας στα επιθετικά rebound, πηγαίνοντας στη γραμμή των βολών κατά βούληση και παίζοντας φανταστική άμυνα στην ρακέτα κρατώντας τους αντιπάλους τους στο 33% στα σουτ εντός πεδίας. Η ομάδα που έχει το καλύτερο ρεκορ όλων των εποχών την τελευταία τετραετία είναι μια ομάδα που χτίζεται εδώ και τέσσερα χρόνια με παίκτες που έχουν δουλέψει τις αδυναμίες τους και παίζουν ένα απολαυστικό σύγχρονο μπάσκετ.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Πάμε για το NCAA Championships
Jump Shooting Teams 2 – Charles Barkley 0
12/35 απέναντι στο Butler, 8/33 κόντρα στο St. Johns, μόλις 2/20 με το Providence και 12/39 εναντίον του Creighton. Οι τέσσερις ήττες των Wilcats, έχουν το κοινό στοιχείο πως η ομάδα του Wright βρέθηκε σε κακή βραδιά από μακριά και δεν σταμάτησε να σουτάρει για τρεις. Μπορεί απέναντι στο παιχνίδια για το Elite Eight απέναντι στο Texas Τech να βρέθηκαν σε μια παρόμοια κακή ημέρα επιβιώνοντας χάρη στα επιθετικά τους rebound, αλλά η άμυνά τους δεν είναι τόσο αξιόπιστη για να θεωρούμε ότι μπορεί να τους ξελασπώσει αν μπουν παγωμένοι σε κάποιο από τα δύο εναπομείναντα παιχνίδια. Γιατί σε όσο κακή μέρα και να βρίσκονται οι Wilcats θα συνεχίσουν να σουτάρουν τρίποντα. Γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν.
Το αστέρι
O Jalen Brunson είναι ο καλύτερος παίκτης αυτή τη στιγμή τόσο στο Villanova, όσο πιθανότατα και σε ολόκληρο το κολεγιακό, ή τουλάχιστον μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ειναι ο καλύτερος παίκτης της καλύτερης ομάδας στο κολεγιακό, ό,τι και αν τον καθιστά αυτό. Δεν γεμίζει το μάτι με την πρώτη επαφή, ωστόσο κουβαλώντας τρία χρόνια εμπειρίας, είναι πλέον πραγματικά κυρίαρχος στον αγωνιστικό χώρο, και σίγουρα όχι λόγω του μικρού σχετικά κορμιού του. Είναι ο παίκτης που οργανώνει το παιχνίδι για το Villanova αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει και να το κουβαλήσει πολύ συχνά στο σκοράρισμα, σουτάροντας με το πολύ καλό 41%, ωστόσο η ειδικότητα του είναι να διεισδύει πέφτοντας πάνω στα κορμία των αντίπαλων αμυντικών κυνηγώντας το καλάθι και φάουλ. Πραγματικό κομπιουτεράκι, απόλυτα σταθερός, συνεπής στα πάντα, και όποτε χρειαστεί θα εκραγεί, όπως στο Sweet Sixteen με το WVU όπου έγραψε 27 πόντους και καθάρισε το παιχνίδι. Πιθανότατα ο mvp του final four αν τα πάντα κυλήσουν λογικά.
O παίκτης κλειδί
Omari Spellman: H παρουσία ενός τόσο σπάνιου παίκτη όπως ο Spellman είναι αυτή που καθορίζει και την τόσο ιδιαίτερη ταυτότητα των Wildcats. Ο forward/center της Villanova είναι ο καλύτερος rebounder (7,8), ο πρώτος στα κοψίματα (1,5) και ο πιο εύστοχος παίκτης από την γραμμή του τριπόντου με 45% σε σχεδόν 4 προσπάθειες ανά παιχνίδι για την ομάδα του Jay Wright. Η απόφαση του NCAA που δεν έδινε στον Spellman τη δυνατότητα να αγωνιστεί ήταν ευλογία, καθώς μια χρονιά εκτός αγωνιστικών χώρων έκανε θαύματα για αυτόν, όπως είχε συμβεί και για τον Mikal Bridges παλαιότερα, που είχε έρθει στο κολέγιο δίχως να μπορεί να σουτάρει από μακριά και μέσα σε ένα χρόνο είχε θέση τις βάσεις για να γίνει ο σουτέρ-φονιάς που είναι τώρα. Ο Spellman είχε από πάντα το σουτ, αλλά ήταν επίσης και 300 κιλά ξεκινώντας το κολέγιο. Στο Villanova κατόρθωσαν να πετύχουν μια μεταμόρφωση αλά Kaleb Swaningan και ο Omari έγινε ο forward-δυναμίτης που γνωρίζουμε και βγάζει απίστευτη ενέργεια για την ομάδα του κυριαρχώντας κάτω από την ρακέτα στην άμυνα και ανοίγοντας το γήπεδο στην επίθεση για να επιτρέψει στον Jahlil Okafor τσέπης, Jalen Brunson να βασανίσει τους αντίπαλους point guard στο post. Με την φετινή ομάδα των Warriors να μην βγάζει ιδιαίτερη ενέργεια από τον πάγκο είναι καιρός πλέον να εκτιμηθεί ένας τόσο ξεχωριστός παίκτης όπως ο Marreesse Speights που πλέον παίρνει το εφάπαξ του στην Florida. Και ο Omari Spellman είναι ακριβώς φτιαγμένος από την ίδια πρώτη ύλη και είναι αυτός που ξεκλειδώνει την Death line-up των Wildcats που βάζει φωτιά στα καλάθια σε αυτά τα τρελά πεντάλεπτα που κλειδώνουν παιχνίδια.
Από το βάθος του πάγκου
Donte Di Vincenzo: Σε μία ομάδα που έχει τον εκτός απροόπτου παίκτη της χρονιάς (Jalen Brunson), έναν πλάγιο που έπαιζε σοβαρά λεπτά σήμερα κιόλας για οποιαδήποτε από τις 30 ομάδες του ΝΒΑ (Mikal Bridges), έναν Stretch Center που τσεκάρει όλα τα κουτάκια για αυτά που ψάχνουμε στους unicorns (Omari Spellman) και τον καλύτερο και πιο στυλάτο προπονητή εκτός ΝΒΑ, ο τύπος με την περισσότερη αυτοπεποίθηση από όλους είναι αυτός τον οποίον αποκαλούν The Big Ragu. O Di Vincenzo, γνωστούς στους φίλους του και ως ο Michael Jordan του Delaware έρχεται από τον πάγκο και είναι ο ορισμός του υπερσκόρερ. Μπορεί να βάλει την μπάλα στον καλάθι με κάθε πιθανό τρόπο με ιδιαίτερη προτίμηση στα πολύ μακρινά, παράλογα τρίποντα και στα εμφατικά καρφώματα και είναι ο παίκτης που δεν διστάζει να πάρει την ομάδα στις πλάτες του όταν κολλάει. Το πρώτο ημίχρονο εναντίον της Alabama όταν ο Brunson είχε προβλήματα με φάουλ και ο Bridges είχε μείνει στο 0, ήταν ο Di Vincenzo που έβαλε πέντε τρίποντα για να κρατήσει τους Wildcats μπροστά στο σκορ, μέχρι να κάνουν το χαρακτηριστικό τους ξέσπασμα και να σκορπίσουν τους αντιπάλους τους στο δεύτερο μισό. Ο Di Vincenzo μαζί με τον Newman του Kansas είναι οι δύο παίκτες που μπορούν να φέρουν την τρέλα σε αυτό το final four και είναι ο αστάθμητος παράγοντας στο ρόστερ της πιο ποιοτικής ομάδας σε όλο το NCAA. Αν άξιζε ποτέ κάποιος το προσωνύμιο Red Mamba, τότε είναι αυτός.
Kansas Jayhawks
Final Fours: 15 (1940, 1952, 1953, 1957, 1971, 1974, 1986, 1988, 1991, 1993, 2002, 2003, 2008, 2012, 2018)
Συμμετοχές σε Τελικό: 9 (1940, 1952, 1953, 1957, 1988, 1991,2003, 2008, 2012)
Πρωταθλήματα: 3 (1952, 1988, 2008)
MOP: Clyde Lovellette (1952), B. H. Born (1953), Wilt Chamberlain (1957), Danny Manning (1988), Mario Chalmers (2008)
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 76-60 vs Penn
Round of 32: 83-79 vs Seton Hall
Sweet 16: 80-76 vs Clemson
Elite 8: 85-81 vs Duke
Γιατί θα το σηκώσουν
Γιατί μπορεί στην αρχή της σεζόν ο Bill Self να χαρακτήρισε την ομάδα του ως soft, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί είναι πολύ ζόρικοι τύποι. Η απώλεια του Billy Preston και του Jack Whitman στην αρχή της σεζόν άφησαν τους Jayhawks με ουσιαστικά έναν ψηλό και υποχρέωσαν τον Self να αναπροσαρμόσει ολόκληρη την ομάδα στους λίγους εναπομείναντες παίκτες. Και σε μία χρονιά όπου το Kansas κατέβαζε πιθανότατα την χειρότερη από άποψη ταλέντου ομάδα των τελευταίων χρόνων, ο Self κατάφερε να φτιάξει ένα σύνολο με χαρακτήρα και καταπληκτική επιθετική λειτουργία στηριζόμενη πάνω στην εμπειρία και την καθοδήγηση του Devonte Graham αλλά και στο αναγκαστικά εκμοντερνισμένο στυλ παιχνιδιού με τους 4 από τους 5 παίκτες να είναι στην πραγματικότητα περιφερειακοί.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Οι Jayhawks διαφέρουν από κάθε άλλη ομάδα του τουρνουά ως προς το ότι δεν παίζουν άμυνα, ή τουλάχιστον δεν είναι το ίδιο καλοί σε αυτό όσο οι υπόλοιπες τρεις ομάδες του final four. Το γεγονός και μόνο ότι ο Mykhailiuk στον προημιτελικό βρέθηκε να μαρκάρει τον Bangley έπρεπε να πάει τις ουκρανοαμερικάνικες σχέσεις πίσω στον ψυχρό πόλεμο, έστω κι αν το Kansas επιβίωσε ως εκ θαύματος. Οι δύο Αφρικανοί της ομάδας που αγωνίζονται σαν center σκίζονται και παίζουν άμυνα για όλους, αλλά είναι αμφότεροι επιρρεπείς στα φάουλ και δεν βάζουν βολές ούτε με αίτηση. Στο Kansas θα σταυρώσουν τα δάχτυλα τους να τους μπουν όλα τα σουτ, το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς και κρίνοντας με την απόδοση τους όλη την χρονιά είναι ένα αποτέλεσμα πιθανότερο από όσο φαντάζει, και μοιάζει να εναπόκειται λιγότερο στην τύχη και περισσότερο στην ικανότητα τους. Πάντως, το τεράστιο κενό που υπάρχει στον πάγκο πλην του De Souza θα πρέπει να τους προβληματίσει, καθώς σε δύο αγώνες εντός δύο ημερών στο 100%, οι 6 παίκτες που συνιστούν το rotation των Jayhawks θα φλερτάρουν με την υπερκόπωση.
Το αστέρι
Malik Newman Το αστέρι της ομάδας ήταν ο Devonte’ Graham, αλλά από τότε που ξεκίνησαν τα παιχνίδια που δίνουν τίτλους ο διάβολος έχει μπει στο κορμί του Malik Newman. Ο Newman ξαφνικά μετά από δύο χρόνια γύρισε τον διακόπτη και έπιασε τις επιδόσεις που περιμέναμε όλοι όταν ξεκινούσε το κολέγιο στο Mississippi πριν από δύο χρόνια φρέσκος από το MVP του παγκοσμίου Εφήβων (με συμπαίκτες/κομπάρσους στο σώου του τους Jayson Tatum, Josh Jackson και Caleb Swaningan) τότε που τον θεωρούσαν ψηλό lottery pick στο draft του 2016. 159 πόντοι στα 7 σημαντικότερα παιχνίδια της χρονιάς και το απίστευτο 28 στα 51 τρίποντα. Όσο δυσκολεύουν τα παιχνίδια ο Newman ανεβάζει την επίδοση του με αποκορύφωμα το αριστούργημα απέναντι στο Duke, οπου μάλιστα έφθασε στο σημείο να παίξει και την κρίσιμη άμυνα πάνω στον Grayson Allen. Οι προφητείες εκπληρώθηκαν έστω και με δύο χρόνια καθυστέρηση.
O παίκτης κλειδί
Sviatoslav Mykhailiuk Ο νεαρός Ευρωπαίος είχε μπει με απίθανο hype στο κολέγιο με τον ίδιο να γράφει ιστορία στα παιδικοεφηωικά τουρνουά στην Ευρώπη και να πιστεύει ακράδαντα τον τίτλο που του είχε αποδοθεί ως Ουκρανού Kobe. Μετά από τρεις “ταπεινωτικές” χρονιές όπου πάσχιζε φέτος να ξεπεράσει τους δέκα πόντους, φέτος στην τελευταία του χρονιά εμφανίζεται αλλαγμένος. Και φυσικά πιστεύει ακόμη ότι είναι ο Ουκρανός Kobe και είναι ερωτευμένος με το σουτ του παίρνοντας κάθε προσπάθεια που του αναλογεί και ίσως λίγες μάλιστα παραπάνω. Σουτάρει όμως σχεδόν αποκλειστικά από το τρίποντο και σκίζεται στο να μαρκάρει τα αντίπαλα τεσσάρια κάνοντας μπλοκ άουτ και υπερβαίνοντας τις σωματικές του δυνατότητες με θαυμαστή συνέπεια. Έβαλε το τρίποντο που έστειλε τον αγώνα με το Duke στην παράταση και σε μια ακόμη σημαντικότερη φάση δεν επέτρεψε στον Bangley να κάνει το φόλοου της νίκης λειτουργώντας σαν ανθρώπινο οδόφραγμα. Ο Ουκρανός Kobe νιώθει απόλυτα έτοιμος για τέτοιους αγώνες.
Από το βάθος του πάγκου
Silvio De Souza: Με τον Udoka Azubuike που επανδρώνει μόνος την ρακέτα με τέσσερις περιφερειακούς γύρω του, να μην μπορεί να αγωνιστεί για πάνω από είκοσι λεπτά χωρίς να κάνει πέντε φάουλ σε κανέναν από τους τρεις αγώνες μέχρι τώρα του τουρνουά, ο Bill Self θα αναγκαστεί να βασιστεί σε έναν center που ήρθε στο πανεπιστήμιο στα μέσα της σεζόν και είχε σημειώσει μόλις δυο πόντοι στα πρώτα του 8 παιχνίδια. Ο Ανγκολέζος center που έχει μόλις 3 πόντους και 3 rebound μέσο όρο στη σεζόν έκανε το πρώτο του double double 16 πόντους και 10 rebound στον τελικό της Big-12 κόντρα στην West Virginia και έκανε ρεκόρ καριέρας σε λεπτά συμμετοχής με 26 στην τιτανομαχία με το Duke, όπου τα έβαλε στα ίσια απέναντι στην frontline ονείρωξη των ομάδων που κάνουν tanking, Wendell Carter και Marvin Bangley. O De Souza έχει δείξει αλματώδη πρόοδο και έχει βγει μπροστά στους πιο σημαντικούς αγώνες της σεζόν αποτελώντας τον παίκτη κλειδί που ήρθε από το πουθενά για να βουλώσει την τεράστια τρύπα μεγέθους 2 μέτρων και 15 εκατοστών που έχασκε στο κέντρο της ρακέτας των Jayhawks, οποτε ο Azubuike έβγαινε από το παρκέ.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
