Προσοχή: όσα γράφονται παρακάτω μπαίνουν υπό τον αστερίσκο των ελάχιστων ως τώρα παιχνιδιών. Αν ήταν να βγάζουμε ευρύτερα συμπεράσματα για τη σεζόν από τους 3-4 πρώτους αγώνες, αυτό θα σήμαινε πως με σειρά ajdusted net rating οι Pelicans, Nuggets, Bucks και Raptors είναι οι τέσσερις καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ (που καλά-καλά δεν τις έχουμε σίγουρες για πέρα από τον β’ γύρο των playoffs) ή πως οι Lakers θα μείνουν εκτός playoffs (που θα είχε ομολογουμένως πλάκα, αλλά όχι). Τα παρακάτω λοιπόν αποτελούν πρώιμες μεν, όχι αβάσιμες δε, σκέψεις για μερικές μόνο όψει του μέχρι τώρα παιχνιδιού των Lakers και Spurs, που συναντήθηκαν στο «ματς της χρονιάς» μέχρι τώρα και στο οποίο αναφέρθηκε συνοπτικά ο Γιάννης Χάτσιος στο Weekly Report.
Ο LeBron είναι ένας άνθρωπος που σκέφτεται πολύ συχνά πως μπορούν οι υπόλοιποι να του φανούν χρήσιμοι. Εδώ είναι ένα σημείο που, για παράδειγμα, διαφοροποιείται από τον Jordan, ο οποίος στο πρώτο μισό της καριέρας του δεν το είχε και σε τίποτα να ξεκινήσει να μπουμπουνάει μόνος του όταν εκτιμούσε πως οι συμπαίκτες του ξαναγίνονται άχρηστοι1)Ένα άλλο σημείο: δεν ξέρω αν φταίνε οι πασίγνωστοι πορωτικοί λόγοι του LBJ στο huddle της ομάδας στα αποδυτήρια, αλλά δύσκολα βλέπει κάποιος να δυσανασχετεί όταν παίζει με τον James. Δεν είναι ακριβώς βέβαιο πως οφείλεται στο ότι κάνει τη ζωή των συμπαικτών του ευκολότερη ή στο γεγονός ότι η πιο ακραία του αντίδραση είναι η passive aggressive στάση που καταφεύγει πολύ συχνά, όσο στο ότι μάλλον καταφέρνει να τους δεσμεύει ψυχολογικά και ηθικά στην εκστρατεία του. Κάτι παρόμοιο καταφέρνει παραδόξως και ο Westbrook με όλους ανεξαιρέτως τους συμπαίκτες του, οι οποίοι, παρότι ο ίδιος αποτελεί απορροφητήρα ομαδικής προσπάθειας, φαίνονται να τον λατρεύουν ή τουλάχιστον, να μην τολμούν να παραπονεθούν, όταν χτίζει μνημείο αυταπάρνησης κάθε βράδυ. Αντιθέτως, οι συμπαίκτες του Jordan στην καλύτερη αποδέχονταν την θέση τους στην επετηρίδα, υπέμεναν τη λεκτική και φυσική βία που τους ασκούσε, σκύβοντας το κεφάλι για να μην πέσει πάνω τους βαρύς ο πέλεκυς του «θεού» και δυσανασχετούσαν -ενίοτε και με το παραπάνω- μόνο στα κρυφά.
Στο μυαλό του, επίσης, είναι πάρα πολύ πιθανό να έχει κατατάξει κιόλας τους νεαρούς συμπαίκτες του με βάση τη χρησιμότητα τους -αν κάτι τέτοιο ισχύει, η σειρά είναι χωρίς πολλές ενστάσεις Ingram, Hart, Kuzma, Ball. Πολύ επιγραμματικά, λοιπόν σκεφτόμαστε τα παρακάτω. Οι Ingram και Ball είναι σπάνιοι. Ο Ingram και ο Hart σε πείθουν ότι μπορούν άμεσα να υλοποιήσουν τα περιθώρια βελτίωσης τους, ο Ball προς το παρόν όχι. Ο Kuzma είναι εξαιρετικός παίκτης, αλλά όχι κάτι δυσεύρετο. Κανείς τους επίσης δεν φαίνεται τόσο επαγγελματίας αθλητής ή σουτέρ που μπορεί να θεωρηθεί συστηματικός, όσο ο Hart. Αν, ωστόσο, αγαπάτε το κουτσομπολιό, ε μπορεί κι αυτό να έχει σχέση.
Γιατί λοιπόν γράφονται αυτά, όταν είναι σίγουρο πως υπάρχουν πολλοί Lakers fans -κι όχι μόνο- εκεί έξω που και τα σκέφτονται και τα βλέπουν – εδώ, για παράδειγμα, ο Ραδικόπουλος που θα σκέφτεται άρθρα σχετικά με τους Lakers ακόμα και στον ύπνο του;
Μια σκέψη μοναχά: η συνύπαρξη του James με τον Ball φαίνεται τουλάχιστον αναγκαστική. Δεν είναι ακριβώς ότι είναι και οι δύο ball dominant, διότι ο Ball δεν είναι ακριβώς αυτό. Σίγουρα όμως δεν είναι και σουτέρ, ιδιαίτερα offball. Και αυτό φαίνεται στα παρακάτω splits, όλα ευγενική χορηγία του stats.nba.com:
- Οι επιλογές του Ball ως προς το σουτ κατά σειρά είναι catch’n’shoot (με 50% ευστοχία), μετά από ντρίμπλα (14,3%) και κοντά στο καλάθι (57,1%)
- 66,7% των εύστοχων σουτ του και 87,5% των εύστοχων τριπόντων του είναι μετά από ασίστ
- Σε 53,8% των προσπαθειών του, ίσα που πιάνει τη μπάλα στα χέρια του (<2 δευτερόλεπτα) μέχρι να σουτάρει
- 50% των προσπαθειών του γίνονται στη μέση της επίθεσης, δηλαδή στη ζώνη 9-20″ χρόνου επίθεσης
- 77% των προσπαθειών του γίνονται με τον αντίπαλο να είναι τουλάχιστον ενάμιση μέτρο μακριά
- 37% των στιγμών που λαμβάνει πάσα, είναι από τον “King”, ενώ ο Ball είναι μακράν ο πιο «ευνοημένος» του αφού λαμβάνει το 24,5% των πασών του.
- Ωστόσο μόλις το 9,8% των πασών που δίνει ο James στον Ball είναι ασίστ (μακράν το χαμηλότερο ανάμεσα στους συμπαίκτες του).
Απλά είναι τα πράγματα, αλλά ας κάνουμε μια μετάφραση, ώστε να καταναλώσουμε άλλες εκατόν πενήντα λέξεις. Δεν ήταν ποτέ μυστικό πως το σύστημα των Lakers φέτος θα δημιουργεί μια επίθεση εξαιρετικά γρήγορη και ορμητική. Αυτό που φαίνεται προς το παρόν είναι, ωστόσο, πως προκειμένου να συνυπάρξει ο Ball μαζί με τον James μεσομακροπρόθεσμα (αυτό το τονίζουμε διότι βραχυπρόθεσμα υπάρχει και ο παράγοντας Rondo), ο Ball μετατρέπεται σε κάτι που είναι αμφίβολο αν μπορεί να γίνει: ένας offball σουτέρ, που ταΐζεται από τον James. Τα καλά νέα είναι πως οι Lakers φροντίζουν και του δίνουν καλά, ελεύθερα σουτ και όχι «εδώ κι εκεί», αλλά οργανικά και με μέριμνα μέσα στην επίθεση τους. Το κακό είναι πως τα πάντα, από την μηχανική του μέχρι το πως τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτό του στο χώρο και πως τον επαναδιαμορφώνει, φωνάζουν ότι δεν είναι ο Ball αυτού του είδους παίκτης.
Coach Pop doesn’t like the LeBron view from his hotel room. #Spurs #Lakers pic.twitter.com/aJqBSJvIvB
— Spurs Nation (@SA_Spurs_Nation) October 23, 2018
Από την άλλη, οι Spurs αποδεικνύουν ότι είναι sui generis στον παγκόσμιο επαγγελματικό αθλητισμό.
Ο Popovich είναι αναμφίβολα προπονητής αρχών, τις οποίες υπηρετεί με οποιοδήποτε κόστος και προσπαθεί να λειτουργήσει όσο καλύτερα γίνεται μέσα σε αυτές: δεν κάνει tanking, σέβεται και τιμά τις σημαίες του και ο τελευταίος rookie στον οποίον στηρίχθηκε εξαρχής ήταν αυτός για τον οποίον έκανε tanking στην πρώτη του σεζόν ως προπονητής όταν τραυματίστηκε ο David Robinson, δηλαδή ο Tim Duncan.
Σε οτιδήποτε δεν αγγίζει τις αρχές του, ωστόσο, είναι απίστευτα κυνικός και καθόλου συναισθηματικός ή ισορροπιστής. Δεν χρειάζεται να μνημονεύουμε τα κατορθώματα του κάθε τόσο, ούτε καν την περσινή υπέρβαση. Ας σταθούμε λίγο πως ξεκινά τη φετινή σεζόν, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, δοκίμασε από την αρχή την ευρηματικότητα του, όταν τραυματίστηκε η μισή τωρινή και μελλοντική backcourt των Spurs και μάλιστα, για τους επόμενους μήνες (Derrick White, Lonnie Walker IV) έως χρόνο (Dejounte Murray).
Τι κάνεις λοιπόν, όταν οι δύο PGs που έχουν απομείνει (Forbes, Mills) είναι shoot-oriented;
Τι κάνεις όταν όλη η λίγκα στα πρώτα ματς δείχνει πως τρέχει και σκοράρει χωρίς αύριο ενώ ταυτόχρονα παίζει και άμυνα2)Χαρακτηριστικά σε αυτόν τον πίνακα, βλέπουμε πως οι ομάδες της σεζόν 2018-19 κυριαρχούν στον 21ο αιώνα στις κατηγορίες pace, offensive rating και defensive rating σε ομάδες με pace πάνω από 100. Αξίζει βασικά να αναδιατυπώσουμε ορθότερα πως οι ομάδες παίζουν καλύτερη άμυνα σε περισσότερες κατοχές, λαμβάνοντας ως δεδομένη την εκρηκτική αύξηση του ρυθμού τα τελευταία χρόνια;
Τι κάνεις όταν ο star player πλέον δεν είναι -όταν έπαιζε- ίσως ο κορυφαίος two-way παίκτης στο πρωτάθλημα, αλλά ένας χαρισματικός midrange scorer και ελάχιστα χαρισματικός αμυντικός, που μόλις πέρυσι ουσιαστικά πρόσθεσε στη φαρέτρα του αξιοπρεπές τρίποντο και δημιουργικά καθήκοντα;
Τι κάνεις, τέλος, όταν απουσιάζει ο κορυφαίος περιφερειακός αμυντικός της ομάδας σου -αν όχι της λίγκας- και ο δεύτερος καλύτερος σου παίκτης είναι ένας συνεπής, αλλά παραδοσιακός midrange post ψηλός;
Βασικά, δύο πράγματα.
Το πρώτο που κάνεις είναι ότι μεταφέρεις δημιουργικά καθήκοντα στους DeRozan, Aldridge, Gasol περιστοιχίζοντας τους πάντα με τρεις εκ των Mills, Forbes, Belinelli, Gay, Cunningham, Bertans3)Μόνο σε ένα σύμπαν όπου ο Thanos, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχει εξαφανίσει τη μισή ανθρωπότητα των Spurs με ένα χτύπημα των δαχτύλων, θα άθροιζαν οι τρεις πρώτοι 80′ και 15 προσπάθειες για τρίποντα ανά αγώνα. Κάπως έτσι, έχει πάρει λίγο χρόνο ο Poeltl, παρότι τον εκτιμούμε ως ρολίστα και τον είχαμε για πιο πάνω στο rotation τουλάχιστον ως προς τους Cunningham, Bertans -επειδή οι σταρ της ομάδας, χρειάζονται δίπλα τους τουλάχιστον συμπαθητικούς σκόρερ (ο καθένας για την κλίμακά του) που να ανοίγουν το spacing, ώστε οι μεν να έχουν όλη την παλέτα των επιλογών διαθέσιμη εκεί που είναι πραγματικά απειλητικοί, στο midrange4)Χρειάζεται να πούμε πως «επιλέγουν» 35,7 σουτ ανά αγώνα από τα τρία μέτρα μέχρι το τρίποντο και είναι πρώτοι στη λίγκα;.
Το δεύτερο είναι ότι χρησιμοποιείς τα διαχρονικά σου εργαλεία ball movement και shot selection, γυρίζοντας τα ανάποδα. Τρέχει η λίγκα; Τρέχει. Δεν υπάρχουν αρκετοί καλοί αμυντικοί, ώστε να διατηρήσεις τα σκήπτρα σου ως καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος; Κανένα πρόβλημα. Οι Spurs είχαν να γεννούν τόσες επιθέσεις (98 ανά 48′) από το μακρινό 1991 και μάλιστα, έχοντας ταυτόχρονα τη χειρότερη άμυνα στην Ιστορία τους (αυτό μπορεί να διαπιστωθεί τόσο πιο πριν, στο defensive rating τους, όσο και στους πόντους που δέχονται). Αυτό δεν σημαίνει πως οι Spurs τρέχουν, αλλά και ούτε είναι «βιδωμένοι» κάτω από το καλάθι -απέναντι και στα δύο είναι πολύ αδιάφοροι: τέταρτοι από το τέλος σε πόντους στο «ζωγραφιστό» (40) και τελευταίοι στους πόντους από αιφνιδιασμό (6,7). Ταυτόχρονα, όμως, είναι προτελευταίοι σε πόντους που δέχονται από αιφνιδιασμό (21,7) σε μια λίγκα που τρέχει πάρα πολύ από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Θα αναφέρουμε εδώ μερικά στατιστικά στοιχεία ακόμα από το stats.nba.com και παρακάτω, με βάση αυτά, θα συνοψίσουμε τι ακριβώς κάνουν φέτος οι Spurs, για να κλείσουμε αυτό το κείμενο.
Οι Spurs είναι πρώτοι στη λίγκα σε σουτ που γίνονται ανάμεσα στο εύρος επίθεσης 9″-17″. Μπορείτε να πείτε ότι είναι τυχαίο; Όχι βασικά, αφού το 51% (!) των σουτ γίνονται τότε. Ένα το κρατούμενο.
Οι Spurs είναι πρώτοι στη λίγκα στα σουτ με αντίπαλο από ενάμιση έως τρία μέτρα μακριά (66,3 ανά αγώνα). Ναι αλλά π.χ. οι Pelicans δεν είναι καλύτεροι σε σουτ με αντίπαλο σε μεγαλύτερη απόσταση; Βεβαίως, όμως ας λάβουμε υπόψιν ότι αυτή η ελευθερία στο σουτ δημιουργείται -κυρίως- στην στενότητα του midrange και όχι στην «άπλα» του τριπόντου. Δύο τα κρατούμενα.
Οι Spurs είναι πρώτοι στα assist ανά λάθη (3,07). Πασάρουν λίγο, ίσως; Μπα, βασικά είναι πέμπτοι σε κατοχές που καταλήγουν σε assist (18,8) και assists ανά αγώνα (27,7), καθώς και όγδοοι στo πόσα από τα εύστοχα σουτ τους προκύπτουν από assists (62,9%) -το τέταρτο καλύτερο νούμερο στην Ιστορία του franchise. Τρία τα κρατούμενα.
Ιδού λοιπόν το παιχνίδι των Spurs. Φανταστείτε έναν κύκλο ανάμεσα στο τρίποντο και στο καλάθι, μέσα στον οποίο συμβαίνει όλη η επίθεση τους, λόγω της τρομερής ικανότητας των τεσσάρων καλύτερων υγιών παικτών DeRozan, Aldridge, Gasol, Gay στην παραγωγή πόντων πρωτογενώς ή δευτερογενώς μέσα σε αυτόν. Η παράδοση των Spurs στο ball movement και η ταυτόχρονη συνύπαρξη τριών εκ των παραπάνω με δύο παίκτες από το βασικό rotation που μπορούν είτε να σκοράρουν από μακρυά (Mills, Forbes, Belinelli, Cunningham, Bertans) είτε να είναι καλοί χειριστές (Forbes, Mills) είτε να είναι καλοί αμυντικοί (Cunningham, Bertans) επιτρέπει τον δεσποτικό έλεγχο της κίνησης της μπάλας με ασφάλεια κατά μήκους του παρκέ και την δημιουργία πολλών, των περισσότερων στη λίγκα, σχεδιασμένων στον κατάλληλο χρονικό ορίζοντα σουτ και κυρίως καλών (και όχι απλώς πολλών). Ούτε screen assists, ούτε τρέξιμο, ούτε τρίποντα μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ούτε καν εξαντλητική άμυνα -μόνο ποιοτικά plays που εξισορροπούν τις αντικειμενικές φετινές αδυναμίες, κυρίως λόγω του second unit.
Συμπέρασμα
Patty Mills wins it for the @spurs… in #PhantomCam! #GoSpursGo pic.twitter.com/r2CWpMGypx
— NBA (@NBA) October 23, 2018
Αυτό που θα ήθελε να κάνει ο LeBron James μόνος του στους Lakers, το αναπαράγουν αποτελεσματικά 8-9 αποδεκατισμένοι Spurs ως σύστημα. Και αυτό, χωρίς να καθιστούν τους άλλους ευνοούμενους ή τεμπέληδες και κυρίως, χωρίς να αφήνουν ευνουχισμένους μέτριους -αλλά όχι χειρότερους για παράδειγμα από τον Cunningham- σουτέρ σαν τον Lonzo Ball, όπως κι αν τον βλέπει κάποιος ως παίκτη.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Ένα άλλο σημείο: δεν ξέρω αν φταίνε οι πασίγνωστοι πορωτικοί λόγοι του LBJ στο huddle της ομάδας στα αποδυτήρια, αλλά δύσκολα βλέπει κάποιος να δυσανασχετεί όταν παίζει με τον James. Δεν είναι ακριβώς βέβαιο πως οφείλεται στο ότι κάνει τη ζωή των συμπαικτών του ευκολότερη ή στο γεγονός ότι η πιο ακραία του αντίδραση είναι η passive aggressive στάση που καταφεύγει πολύ συχνά, όσο στο ότι μάλλον καταφέρνει να τους δεσμεύει ψυχολογικά και ηθικά στην εκστρατεία του. Κάτι παρόμοιο καταφέρνει παραδόξως και ο Westbrook με όλους ανεξαιρέτως τους συμπαίκτες του, οι οποίοι, παρότι ο ίδιος αποτελεί απορροφητήρα ομαδικής προσπάθειας, φαίνονται να τον λατρεύουν ή τουλάχιστον, να μην τολμούν να παραπονεθούν, όταν χτίζει μνημείο αυταπάρνησης κάθε βράδυ. Αντιθέτως, οι συμπαίκτες του Jordan στην καλύτερη αποδέχονταν την θέση τους στην επετηρίδα, υπέμεναν τη λεκτική και φυσική βία που τους ασκούσε, σκύβοντας το κεφάλι για να μην πέσει πάνω τους βαρύς ο πέλεκυς του «θεού» και δυσανασχετούσαν -ενίοτε και με το παραπάνω- μόνο στα κρυφά |
|---|---|
| ↑2 | Χαρακτηριστικά σε αυτόν τον πίνακα, βλέπουμε πως οι ομάδες της σεζόν 2018-19 κυριαρχούν στον 21ο αιώνα στις κατηγορίες pace, offensive rating και defensive rating σε ομάδες με pace πάνω από 100. Αξίζει βασικά να αναδιατυπώσουμε ορθότερα πως οι ομάδες παίζουν καλύτερη άμυνα σε περισσότερες κατοχές, λαμβάνοντας ως δεδομένη την εκρηκτική αύξηση του ρυθμού τα τελευταία χρόνια |
| ↑3 | Μόνο σε ένα σύμπαν όπου ο Thanos, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχει εξαφανίσει τη μισή ανθρωπότητα των Spurs με ένα χτύπημα των δαχτύλων, θα άθροιζαν οι τρεις πρώτοι 80′ και 15 προσπάθειες για τρίποντα ανά αγώνα |
| ↑4 | Χρειάζεται να πούμε πως «επιλέγουν» 35,7 σουτ ανά αγώνα από τα τρία μέτρα μέχρι το τρίποντο και είναι πρώτοι στη λίγκα; |
