Η σεζόν 2014-15 ανήκει πλέον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με την πρώτη σεζόν του BallHog. Η κατάλληλη ευκαιρία, λοιπόν, για ένα roundtable – season review edition.
1) Ποιο παιχνίδι ήταν εκείνο που χαράχθηκε περισσότερο στη μνήμη σου (είτε της regular season – είτε play offs);
Πέτρος Καούνης: Αν και ήταν σχετικά νωρίς στη regular season, το παιχνίδι ανάμεσα σε Pelicans και Thunder μου έμεινε περισσότερο, τόσο λόγω του buzzer beater του Anthony Davis, όσο και μίας εκ των εξωγήινων εμφανίσεων του Russel Westbrook, που τελείωσε το παιχνίδι με 48 πόντους, 11 assists και 9 rebounds.
Gus Χρυσοχού: 19/12/2014 και οι Blazers αντιμετωπίζουν τους Spurs στο San Antonio. Τελικό σκορ 129-119 υπέρ των γηπεδούχων μετά από τρεις παρατάσεις, με τον Tim να είναι Duncan και να σημειώνει 32 πόντους και τον Danny Green 27 (6-9 τρίποντα). Bonus, η εμφάνιση του Cory Joseph (43 λεπτά, 10 πόντοι, 8 rebounds, 7 assists), ελέω τραυματισμού του Tony Parker. Από την άλλη, οι 43 πόντοι του Damian Lillard και οι 32 του Aldridge, δεν αποδείχθηκαν αρκετοί για το Portland.
Δημήτρης Μαντζούκας: Θυμάμαι με φρίκη αυτό το παιχνίδι. Ωστόσο ήταν το πρώτο φετινό όπου μου είχε πέσει το σαγόνι. Δεν ήταν ιδιαίτερα ωραίο, Για την ακρίβεια, ίσως περιείχε υπερβολικά πολλές στιγμές μπάσκετ επιπέδου παίδων, ωστόσο από το δεύτερο ημίχρονο και μετά το απόλυτο χάος που βασίλεψε στον αγωνιστικό χώρο ήταν ό,τι πιο διεστραμμένα όμορφο έχω δει φέτος. Τίποτα δεν λειτουργούσε όπως θα έπρεπε, τίποτα δεν ανταποκρινόταν σε οποιοδήποτε λογικό σενάριο. Clippers εναντίον Rockets, με το σκορ στο 3-2 και τους Clippers να είναι μια ανάσα από τα τελικά.
Δημήτρης Μαυράκης: Θυμάμαι να βλέπω το παιχνίδι και να προσπαθώ να μιλήσω στον Μαντζούκα στο facebook, να παίρνω τον Ραδικόπουλο τηλέφωνο και, εν τέλει, να πετυχαίνω τον Σπιραλάκο που σχολούσε από τη δουλειά κι αυτός στις 08:00, να τον πρήζω για την αναπάντεχη ανατροπή των Rockets και να τον περπατάω ως το σπίτι μιας και δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση.
Κοσμάς Καψάλης: Υπήρξαν αρκετές ατομικές εμφανίσεις μέσα στη χρονιά που επισκίασαν το ίδιο το παιχνίδι και χαζεύαμε τις οθόνες. Ωστόσο, το 7ο παιχνίδι στον πρώτο γύρο, ανάμεσα σε San Antonio Spurs και Los Angeles Clippers θα το θυμάμαι για πάρα πολύ καιρό. Συνεχείς ανατροπές, μεγάλες εμφανίσεις, ακόμα πιο μεγάλα σουτ, buzzer του Paul, κι extra ιστορικό bonus αν αποδειχτεί -μάλλον όχι πάντως- το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του Tim Duncan.
Νίκος Ραδικόπουλος: Ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της season που πέρασε ήταν ο Harden. Για πολλούς, μεταξύ εκ των οποίων και αρκετοί από τους συντάκτες του Ball Hog, η συνεισφορά του στην, χτυπημένη από σοβαρούς τραυματισμούς και πολλές αλλαγές στο roster καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, ομάδας του, καθιστούσαν αυτόν μάλλον τον MVP. 81 παιχνίδια, 36,8 λεπτά ανά παιχνίδι, με 27,4/5,7/7,0 σε pts/rbs/ass, αλλά και 2,6 τρίποντα (με 37,5%) και 10,2 βολές (με 86,8%) αποτελούν μία τρομακτική statline για ολόκληρη σεζόν. Το βράδυ λοιπόν, που αυτός ο παίκτης δεν είχε μια κακή βραδιά, αλλά, αντίθετα, “κλειδώθηκε” από μία σεμιναριακή άμυνα του, ενός αποκλεισμένου από τα playoffs και, θεωρητικά, αδιάφορου, Phoenix, ήταν ένα βράδυ αξιομνημόνευτο: 16 ιδρωμένοι πόντοι, 2 rebs, 5 ass, με 5/19 σουτ, 1/8 τρίποντα μόλις 5 (όλες εύστοχες) βολές και -27 στο -/+1)εδώ το Box Score, το χειρότερο του αγωνιστικού χώρου ήταν ο απολογισμός του “Mούσια” το βράδυ της 21ης Μαρτίου. Κι αυτό ήταν αποτέλεσμα της εξαιρετικής αμυντικής προσπάθειας, τόσο του Tucker2)ναι, του πρώην παίκτη του Άρη σε ατομικό επίπεδο, όσο και της ομάδας στο σύνολό της, μιας και το προπονητικού team του Phoenix φρόντισε να στήσει μια άμυνα που παγίδευε στο midrange τον Harden, σημαντικά πιο μέσα από το αγαπημένο του τρίποντο, κλείνοντάς του, παράλληλα, τόσο τους διαδρόμους προς το καλάθι, όσο και τις γραμμές πάσας στο τρίποντο προς αμαρκάριστους συμπαίκτες. Kαταφέρνοντας μάλιστα όλα αυτά, χωρίς να του επιτρέπουν να εκβιάζει και να κερδίζει φάουλ3)Αναλυτικά εδώ: http://www.sbnation.com/2015/3/22/8272337/phoenix-suns-defense-james-harden-breakdown. Ήταν ένα καταπληκτικό αμυντικό μάθημα του τεχνικού επιτελείου του Phoenix προς όλο το υπόλοιπο ΝΒΑ για το πως σταματιέται ο καλύτερος SG της λίγκας, εν όψει, τότε, μάλιστα και των επερχόμενων playoffs.
Σταύρος Μαρίνος: Με δάκρυα στα μάτια παρακολουθούσα κάθε παιχνίδι των Sacramento Kings του Νοεμβρίου, καθώς ξεκίνησαν τη σεζόν με απροσδόκητα καλές εμφανίσεις και ρεκόρ 9-6, δίνοντας playoff-ελπίδες σε μια fanbase που έχει πονέσει περισσότερο από τον Νίκο Ξανθόπουλο σε μαυρόασπρη ταινία των ’60s.
Γιάννης Χάτσιος: Ο αποκλεισμός των Spurs από τους Clippers ήταν ένα συγκλονιστικό παιχνίδι. Ωστόσο πιο βαθιά από όλα χαράχτηκε στη μνήμη μου το 133-132 των Wizards επί των Celtics στις 8 Δεκέμβρη. Από τα πιο γεμάτα παιχνίδια που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου και, παράλληλα, από τα πιο παταγωδώς αποτυχημένα στοιχήματα (είχα ποντάρει στο under 204,5 ή κάτι τέτοιο). Πέρα από το ιλιγγιώδες τελικό σκορ, το παιχνίδι δεν προμήνυε ένα τόσο δραματικό φινάλε, καθώς λίγο πριν το τέλος της τρίτης περιόδου οι Wizards έφτασαν να προηγούνται μέχρι και με 22, διαλύοντας τους starters των Celtics στο παιχνίδι που στο μυαλό μου έκλεισε τον κύκλο του Rondo στη Βοστόνη. Ο Wall ήταν μαγικός με 26 πόντους, 7 rebounds, 17 assists και 3 κλεψίματα (οκ, και 9 λάθη…), παίρνοντας τις άμυνες παραμάζωμα σαν mini LeBron, ενώ ο Pierce έκανε το καλύτερό του παιχνίδια για τη σεζόν. Αυτό όμως που μου προκάλεσε αϋπνία για κάνα δίωρο μετά ήταν ο φανταστικός πάγκος των Κελτών. Ο Olynyk έμοιαζε με πολυεργαλείο Nowitzki, ο Smart την είχε πετάξει έξω και κυνηγούσε κόσμο, ενώ ο Turner πήρε για λίγα λεπτά το προσωνύμιο mr. Clutch, ευστοχώντας και σε ένα Ray Allen (1:10 στο βίντεο).
Παράλληλα η συνέντευξη του Wall μετά τον αγώνα, ήταν μια από τις πιο γήινες στιγμές σε μια εξωπραγματική διοργάνωση, όταν μετά τη νίκη των Wizards δάκρυσε για τον θάνατο της μικρής Miyah από καρκίνο.
Λουκάς Μοσχούλας: Οι Bulls στις 27 του Γενάρη σταμάτησαν το σερί των πρωταθλητών, που μέχρι εκείνη την ημέρα είχαν 20 νίκες στην έδρα τους, επικράτόντας με 111-113 σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε στην παράταση. Ο Derrick Rose πέτυχε 30 πόντους και έκανε ίσως την καλύτερη φετινή του εμφάνιση δίνοντας ελπίδες στους φίλους της ομάδας του ότι επέστρεψε για τα καλά. Απέναντι του είχε τον Klay Thompson που είχε και αυτός επίσης 30 πόντους, αλλά και 10 rebounds, όμως στην πρότελευταία φάση του αγώνα τον κέρδισε και με ένα σουτ άπο τα 6 μέτρα έδωσε την νίκη στην ομάδα του.
2) Κατά την διάρκεια της σεζόν, πολλές ήταν οι φορές που “πόνεσαν τα μάτια μας”. Ποιο ματς ανήκει στην φράση αυτή;
Πέτρος Καούνης: Είπαμε είμαστε ”άρρωστοι” με το ΝΒΑ αλλά δεν χάνουμε τόσες ώρες ύπνου κάθε χρόνο χωρίς να διαλέξουμε πρώτα με ποιοτικά κριτήρια τι παιχνίδι θα δούμε. Φέτος απέφυγα να δω παιχνίδια των Sixers, Knicks, Lakers και Nuggets και, απ’ότι φάνηκε, δεν ήταν λάθος η επιλογή μου.
Gus Χρυσοχού: Το πρώτο παιχνίδι του πρώτου γύρου των playoffs μεταξύ Toronto Raptors και Washington Wizards. Οι Wizards κέρδισαν με 93-86 (στην παράταση!!!) και εγώ ακόμα πάω στον ψυχολόγο μου.
Δημήτρης Μαυράκης: Ήταν ένα σαββατόβραδο του Γενάρη που δεν με έπαιρνε ο ύπνος και έκανα το λάθος να κάτσω να παρακολουθήσω το παιχνίδι των Indiana Pacers εναντίον των Charlotte Hornets.
Το παιχνίδι ήταν πραγματικά αποτρόπαιο, αλλά δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα από την οθόνη έχοντας μια νοσηρή περιέργεια, σαν να παρακολουθούσα ένα τροχαίο ατύχημα. Ο ήχος της μπάλας που χτυπούσε βίαια στο στεφάνι μου θύμιζε minimal techno και οι άοκνες, επαναλαμβανόμενες προσπάθειες των παικτών να σκοράρουν μάταια για δυόμιση ώρες έμοιαζαν περισσότερο με το Άλογο του Τορίνο παρά με αγώνα μπάσκετ.
Εν τέλει οι Hornets μπορεί να νίκησαν με 80 – 71 στην παράταση, αλλά ήταν ένα βράδυ στο οποίο μεγάλοι ηττημένοι ήμουν εγώ και όσοι ακόμα παρακολούθησαν το παιχνίδι.
Δημήτρης Μαντζούκας: Επί της αρχής, σε καμία περίπτωση δεν πονέσαν τα ματάκια μου, γιατί ακόμα και το πιο αρρωστημένο θέαμα, όπως αυτό που περιγράφει ο Μαυράκης από πάνω, μπορεί να αποβεί εθιστικά υπέροχο. Κάπως έτσι αντιμετώπισα όλα τα φαινόμενα hack-a-sbd στα φετινά playoffs. Όσο δεν γίνονταν, ανυπομονούσα να αρχίσουν να χτυπάνε τους ψηλούς για να γίνει λίγο τζέρτζελο, αλλά όταν ξεκινούσε η ατελείωτη παρέλαση των βολών από κάποιο σημείο και μετά ήθελα να κοιμηθώ.
Κοσμάς Καψάλης: Δεν ανταποκρίνεται ακριβώς το ”πόνεσαν τα μάτια μου”. Εδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι ήταν playoffs, έγινε break και τέλειωσε με buzzer beater του Βασιλιά. Παρόλα αυτά, το 4o παιχνίδι Cavs-Bulls, ήταν τόσο προβλεπόμενο, που κατάντησε (σχεδόν) βαρετό. Μόνο iso του James, ο οποίος μάλιστα ήταν ιδιαίτερα άστοχος (10/30 σουτ, 1/7 τρίποντα) κι από την άλλη, απόντος του Gasol, ανυπαρξία στους ψηλούς των Ταύρων, με τον Noah μόνο, και όλοι περίμεναν από Rose και Butler να κάνουν τα πάντα (μαζί είχαν 19/44). Τα τελευταία λεπτά παρόλα αυτά και το buzzer του James, μας αποζημίωσαν.
Νίκος Ραδικόπουλος: Έχουμε ήδη μπει στο Δεκέμβρη. Οι Sixers παρόλα αυτά δεν έχουν ακόμα καταφέρει να κάνουν την πρώτη τους νίκη. Αντίθετα έχουν καταφέρει να χάσουν και τα 17 παιχνίδια που έχουν δώσει ως τότε και καλούνται, αντιμετωπίζοντας τους Timberwolves, να αποφύγουν την ισοφάριση του χειρότερου ξεκινήματος στην ιστορία του ΝΒΑ με 0-184)ρεκόρ που κατέχουν οι Nets από τη σεζόν 2009-10. Το ματς αυτό, ήταν μία ωδή κακού μπάσκετ, όντας όλα λάθος από το jumb ball. Ακόμα και το ίδιο το jumb ball!! Ο μόνος λόγος παρακολούθησης ήταν το ιστορικού του πράγματος. Και για την ιστορία οι Timberwolves κατάφεραν να χάσουν με 77-85. Α night(mare) to remember…
Σταύρος Μαρίνος: Κάθε παιχνίδι του Kobe Bryant, με τα απαράδεκτα και τραβηγμένα από τα μαλλιά isolations, με μοναδικό σκοπό να επιβεβαιώσει πως είναι superstar. Χάνοντας όμως την ουσία, του να είναι ηγέτης επί παραδείγματος, σε μια ομάδα που τον χρειαζόταν για καθοδήγηση περισσότερο από κάθε στιγμή. Ευτυχώς δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να σπάσει το ρεκόρ του Jordan, και να προσποιηθεί τραυματισμό, βάζοντας τέλος (για φέτος;) στο illusion de grandeur ενός θρύλου που δεν έχει αποδεχτεί ότι πέρασε η ώρα του.
Γιάννης Χάτσιος: Με κάλυψε ο Νίκος, που εν μέρει τον είχα καλύψει στο report. Τόσο αυτό το παιχνίδι, όσο και άλλο ένα τον Sixers, αυτή τη φορά απέναντι στους Nuggets, οι οποίοι, στα χασομέρια της εποχής Brian Shaw, αποτελούσαν ένα τέλειο αντεπιχείρημα στα αναρχικά μου όνειρα, δοκίμασαν το όριο της αντοχής μας. Και απέδειξαν ότι μας μαγνητίζει η φρικαλεότητα. Δεν θυμάμαι σκορ, δεν θυμάμαι γήπεδο, θυμάμαι ότι σε μια φάση χρειάστηκαν 5 επιθέσεις για να καταφέρει κάποια ομάδα να σουτάρει. Η εικόνα θύμιζε περίπου encierro της Pamplona, στο οποίο κάτι έχει πάει πολύ, πολύ στραβά.
Λουκάς Μοσχούλας: Δεν θα επιλέξω κάποιο συγκεκριμένο παιχνίδι αλλά μια φωτογραφία που δείχνει ότι η φετινή χρονιά για τα μάτια των φίλων των Knicks ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Και αν κρίνουμε και από τις πρώτες (μη) κινήσεις της ομάδας αυτό θα συνεχιστεί για κάποιο διάστημα ακόμα.
3) Με τα “αν” δεν φτιάχνεις ιστορία, αλλά προσφέρονται για (μεγάλη) ίντριγκα. Συμπληρώστε την παρακάτω πρόταση: “Δεν θα έπαιρναν το πρωτάθλημα οι Warriors ΑΝ…”
Πέτρος Καούνης: Αν είχαν και αυτοί κάποια σημαντική απώλεια παίκτη λόγω τραυματισμού, όπως είχαν όλες οι υπόλοιπες διεκδικήτριες ομάδες.
Gus Χρυσοχού: Δεν μου αρέσει που το παραδέχομαι, αλλά έχω την αίσθηση πως αν ήταν υγιείς οι Irving και Love με αυτόν τον James, oι Warriors θα έχαναν το πρωτάθλημα. Ουσιαστικά δυσκόλεψε την καλύτερη ομάδα μόνος του.
Κοσμάς Καψάλης: Ίδια εικόνα με τα παιδιά (προφανώς). Ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη, έφτασε την καλύτερη ομάδα της χρονιάς στο 6ο παιχνίδι μόνος του. Αλλά είναι αρκετά ρεαλιστικό να πούμε πως οι Warriors δεν θα το σήκωναν αν οι Cavs δεν ήταν αποδεκατισμένοι.
Δημήτρης Μαυράκης: Ο Chris Paul δεν είχε κάνει θαύματα στο έβδομο παιχνίδι του πρώτου γύρου αφήνοντας έξω τους Spurs, που μάτσαραν ιδανικά απέναντι στους Warriors.
Δημήτρης Μαντζούκας: Οι Warriors θα το σηκώναν σε κάθε περίπτωση. Τώρα εντάξει, αν πέθαινε ο Curry ας πούμε στην μέση των playoffs θα δυσκολεύονταν. Αλλά σε φυσιολογικές συνθήκες θα το σήκωναν όποια ομάδα και αν έβρισκαν, ακόμα και τους πλήρεις Cavs.
Nίκος Ραδικόπουλος: Συμφωνώ απόλυτα με Μαντζούκα. Οι Warriors ήταν φέτος ένα σκαλί πάνω και μπροστά από όλους τους υπόλοιπους σε όλα τα επίπεδα. Ο παράγοντας “τύχη” είναι καθοριστικός για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, μιας και δεν μπορεί κανείς να βρει μια πρωταθλήτρια ομάδα που δεν στάθηκε κάπου τυχερή (ή ένας σημαντικός αντίπαλός της άτυχος), όσο πίσω κι αν γυρίσει. Συνεπώς το ότι απέφυγαν τραυματισμούς στους παίχτες κλειδιά τους είναι η απάντηση το “αν” του ερωτήματος. Το ότι ο Curry δεν αντιμετώπισε κανένα υγιές βασικό PG5)Holiday, Conley, Beverly, Irving ανά γύρο στο δρόμο προς τον τίτλο είναι ένα επίσης σημαντικό bonus.
Σταύρος Μαρίνος: To καλό και το κακό ενός ομαδικού αθλήματος είναι πως, θες-δεν θες, όσο καλός κι αν είσαι, εξαρτάσαι από τους συμπαίχτες σου και τις γενικότερες συνθήκες μπασκετικής διαβίωσης. Τίποτα δεν με λυπεί περισσότερο από το να βλέπω έναν παίχτη με ταλέντο, να χαραμίζει τα χρόνια του σε ομάδες με κακό, για τα μέτρα του, ρόστερ, με έλλειψη οργάνωσης και σοβαρότητας, αλλά κι ατυχία. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον καλύτερο παίχτη της ιστορίας. Karma is a bitch!
Γιάννης Χάτσιος: Αντί επανάληψης, θέλω να αναλογιστούμε μερικά δευτερόλεπτα, πόσο κοντά έχουν φτάσει οι Spurs στο να έχουν 7 πρωταθλήματα, και ο Duncan να είναι αδιαμφισβήτητα στο top-10 καλύτερων παικτών ever.
Λουκάς Μοσχούλας: Με έχουν καλύψει οι Πέτρος, Gus και Κοσμάς. Σύμφωνοι, οι τραυματισμοί είναι ένας παράγοντας που δεν μπορείς να προβλέψεις, αλλά όταν χάνεις του δύο από τους Big-3 σου, τότε είναι δύσκολο να μπορέσεις να διεκδικήσεις πολλά σε τελικούς NBA.
4) Ο Steph Curry ανακηρύχθηκε MVP. Ποιος, όμως, έκανε την καλύτερη ατομική εμφάνιση μέσα στην χρονιά;
Πέτρος Καούνης: Το ρεκόρ του Klay Thompson, 37 πόντοι σε ένα 12λεπτο, με το απόλυτο σε ποσοστά ευστοχίας, θα αποτελεί για χρόνια τον ορισμό του “hot hand effect”.
Gus Χρυσοχού: Oι 52 πόντοι του Mo Williams, με τους οποίους έθεσε το ρεκόρ περισσότερων πόντων για παίχτη των Timberwolves. Οι δύο παίχτες που κρατούσαν το ρεκόρ του franchise πριν το 52άρι του Mo, ήταν οι Corey Brewer και Kevin Love, με 51 έκαστος.
Κοσμάς Καψάλης: Δεν έχω να πω κάτι διαφορετικό από αυτό που είπε ο Πέτρος. 13/13 σουτ, 9/9 τρίποντα, ρεκόρ ΝΒΑ με 37 σε μια περίοδο και ατομικό ρεκόρ με 52 πόντους. Πώς λέει αυτό το χαριτωμένο ”Klay και τσουρουφλάει”;; Ακριβώς όμως.
Δημήτρης Μαυράκης: Σε ένα παιχνίδι με πρωτόγνωρη ένταση για κανονική περίοδο, που εκείνη την στιγμή φάνταζε πρελούδιο των τελικών, ο Kyrie Irving κέρδισε μονάχος τους Spurs, οι οποίοι έκαναν ένα σχεδόν τέλειο παιχνίδι. 57 πόντοι συνολικά (η καλύτερη φετινή ατομική επίδοση), με αποκορύφωμα τα δύο αδιανόητης δυσκολίας τρίποντα που οδήγησαν το παιχνίδι στην παράταση.
Δημήτρης Μαντζούκας: Kyrie Irving εύκολα.
Νίκος Ραδικόπουλος: Δεν μπορώ ούτε να διαφωνήσω, ούτε να προσθέσω το οτιδήποτε με τους Μήτσους.
Σταύρος Μαρίνος: Συνολικά οι τελικοί του LeBron James και φυσικά οι 52 πόντου του underrated Μο Williams.
Γιάννης Χάτσιος: Έχει παρατηρήσει κανείς άλλος πως ο Μαυράκης γράφει πάρα πολύ συχνά το “μονάχος του”;
Λουκάς Μοσχούλας: Εντάξει είναι αχώνευτος, δεν μπορώ να διαφωνήσω, αλλά η παράσταση που δίνει ο Russell Westbrook στις 4 του Μάρτη, όταν και έχει 49 πόντους, 15 rebounds και 10 assists είναι η καλύτερη μέσα στη χρονιά. Το μοναδικό μείον είναι ότι την έκανε απέναντι στην χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος. Τί ποια; Τους Sixers φυσικά.
5) Από trades άλλο τίποτα (και) φέτος. Ποιο ήταν το deal που ξεχώρισε;
Πέτρος Καούνης: Δεν θα επιλέξω κάποιο trade, αλλά το waive του Josh Smith από τους Pistons και τη συμφωνία του με τους Rockets. Τους βοήθησε αρκετά, σε μια περίοδο μάλιστα που οι Howard και Beverly απουσίαζαν, και αποδείχτηκε πως έχει πράγματα να προσφέρει στο κατάλληλο περιβάλλον.
Gus Χρυσοχού: Να θέλεις να κάνεις tank και να μην μπορείς. Το trade που έστειλε τον Isaiah Thomas στους Celtics και ουσιαστικά τους οδήγησε στην post season. Υ.Γ.: Αν έχετε τάσεις για επίσκεψη σε ψυχολόγο, η ιστορία της φετινής trade deadline day θα σας βοηθήσει να κάνετε το βήμα παραπάνω προς αυτήν την κατεύθυνση.
Δημήτρης Μαυράκης: O συνεπής πατέρας Doc Rivers άφησε ελεύθερο τον Jordan Farmar και έδωσε ένα πικ πρώτου γύρου για να απελευθερώσει τον γιο του Austin Rivers από το καθαρτήριο των Celtics, χάνοντας την ευκαιρία να ενισχύσει των πάγκο των Clippers, ώστε να καταφέρουν να διεκδικήσουν τον τίτλο, αλλά, την ίδια στιγμή, κερδίζοντας το βραβείο του πατέρα της χρονιάς.
Δημήτρης Μαντζούκας: Michael Carter-Williams στα χέρια του Jason Kidd, Brandon Knight στους Suns. Είναι η βάση ενός trade που δημιούργησε ένα ντόμινο εξελίξεων, και τις επιπτώσεις του θα τις παρακολουθήσουμε και τώρα.
Νίκος Ραδικόπουλος: Εεεχ… H πολυφωνία λειτουργεί ενάντια στην πρωτοτυπία εδώ μέσα για εμάς που παίρνουμε προς το τέλος τον λόγο. Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με τον Μαντζού, καθώς, όπως έχω απαντήσει και σε παλαιότερες αντίστοιχες, περίπου, ερώτησεις6)συγκεκριμένα στην 5η ερώτηση αυτού του roundtable και στην 7η αυτουνού, οι κινήσεις των Bucks κατά το trade deadline ανοίγουν τρομακτικές προοπτικές για το franchise.
Σταύρος Μαρίνος: To deal με το μεγαλύτερο impact (έστω αρνητικά), ήταν αυτό του Rondo στους Mavericks. Όχι μόνο κατέστρεψε τις ελπίδες για κούπα στο Dallas, αλλά ήταν κομβικό σημείο πρόωρης πτώσης για την καριέρα του Rondo. Ήταν από αυτά που χαιρέκακα μπορείς να απολαύσεις, παρακολουθώντας παίχτες και ομάδες που δεν συμπαθείς. Παράλληλα, τα assets που δώσανε για να τον αποκτήσουν, είναι αυτά ακριβώς που λείπουν τώρα για να αποκτήσουν ένα PG να πλαισιώνει και να κατευθύνει τους Matthews, Parsons, Dirk και DeAndre. Το ξαναείπαμε, αλλά karma in a bitch!
Γιάννης Χάτσιος: Rajon, σκότωσες μια από τις πιο εντυπωσιακές καλαθομηχανές των τελευταίων ετών και στέρησες περίπου 20 εκατομμύρια από την περιουσία τις οικογένεια Ellis.
Το δεκατομμύριο που θα πάρεις από τον τρελό-Vivek ο οποίος προφανώς αποφάσισε να παίζει 4-5 και στην επίθεση, είναι όνειδος για τον μπασκετικό κόσμο.
Λουκάς Μοσχούλας: Κι εγώ θα πάω με Μαντζού και Νίκο, καθώς δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο trade του MWC, για το οποίο πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον GM των Bucks, αλλά κάθε του κίνηση δείχνει ότι κάνει καλύτερη την ομάδα, πατώντας πάνω σε ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο.
6) Αρκετοί ιδιοκτήτες ομάδων έδωσαν χρήματα εκεί που δεν έπρεπε με αποτέλεσμα πολλοί παίχτες να βρίσκονται κάπου στην Καραϊβική. Ποιος πίνει τα περισσότερα στην υγειά των κορόιδων;
Πέτρος Καούνης: O ορισμός του ”Keep gettin’ them checks” βρίσκεται πίσω από το συμβόλαιο του Gerald Wallace. Λαμβάνει περίπου 10 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, στα 32 του χρόνια και μετά από πολλούς τραυματισμούς και επιπλοκές αυτών στα γόνατα του, για να κάθεται στην άκρη του πάγκου χωρίς να χύνει στάλα ιδρώτα. Φέτος έκανε ολιγόλεπτες εμφανίσεις σε 32 παιχνίδια της κανονικής περιόδου με μ.ο. 1,1 πόντους.
Gus Χρυσοχού: Για Wallace πήγαινα και εγώ, αλλά αφού τον πήρε ο Πέτρος, θα πάω με τον Deron Williams. 19,7 εκατομμύρια για 13 πόντους και 6,6 assists; Όχι κι άσχημα. Ειρήσθω εν παρόδω, ο D-Will έχει εγγυημένο συμβόλαιο για τις επόμενες δύο σεζόν (21 και 22,3 εκατομμύρια, αντίστοιχα).
Κοσμάς Καψάλης: Ο Amar’e Stoudemire τη χρονιά που μας πέρασε πήρε συνολικά σε Knicks και Mavs περίπου 21 εκατομμύρια $. 21 μύρια για 11,5 ppg (το χαμηλότερο της καριέρας του) και 5,6 rpg (την 4η χειρότερη επίδοση της καριέρας του).
Δημήτρης Μαυράκης: Σέβομαι απόλυτα την απόφαση του, όπως και διατύπωσε στο κείμενό του στο Players Tribune. Αλλά το γεγονός παραμένει πως ο Larry Sanders πληρωνόταν 11 εκατομμύρια για να είναι βασικό Center στους Bucks.
Δημήτρης Μαντζούκας: Όλοι οι προαναφερθέντες την στιγμή της υπογραφής των συμβολαίων τους είχαν σε κάποιο βαθμό αξιώσεις για να ζητήσουν αυτά τα λεφτά. Μου φαίνεται διαχρονικά αδιανόητο ότι ο Kendrick Perkins βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ, συνεχίζει να πληρώνεται, και θα συνεχίσει να πληρώνεται.
Νίκος Ραδικόπουλος: Αλήθεια όμως, απαντάω 6ος και ακόμα δεν έχουν ακουστεί τα $ 15 εκατ. του Eric Gordon, για 61 παιχνίδια με 13,4 pts, 2,6 rebs και 3,8 ass;!; Μιλάμε για τον παίχτη που ήταν το κύριο asset ανταλλαγής του Chris Paul να θυμίσω.
Σταύρος Μαρίνος: Από τα μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα στο ΝΒΑ ήταν αυτό του Amar’e. Δεν διέλυσε μόνο τους Knicks για μια ολόκληρη δεκαετία (είμαστε ακόμα στη μέση της), αλλά και την καριέρα του Carmelo.
Γιάννης Χάτσιος: Andris Biedrins. Ένα όνομα, μια ιστορία. Ναι, το ξέρω, φέτος δεν είναι στο NBA, αλλά δεν μπορώ να αφήσω την ευκαιρία να πέσει κάτω. Την τριετία 2011-2014 στο NBA έπαιξε σε 106 παιχνίδια σκοράροντας 106 πόντους. Δηλαδή, αν θα θέλαμε να το κάνουμε πιο χειροπιαστό, κάθε πόντος του αποζημιωνόταν με 250 χιλιάδες δολάρια. Οι Warriors πέρσι ανένηψαν από την Biedrinsanity, στέλνοντας τον μαζί με ένα καλάθι κρασιά στην Utah, και φέτος στέφθηκαν πρωταθλητές. Α, ναι, παραλίγο να το ξεχάσω, στο trade αυτό που ξεφορτώθηκαν σαν σακί άμμο από αερόστατο το συμβόλαιο του Λετονού απέκτησαν και τον Iguodala, που, απ’όσο είδα, την πάλεψε στους τελικούς.
Λουκάς Μοσχούλας: Μου αρέσει που υπάρχει πολυφωνία στις απαντήσεις μας, καθώς ομολογώ ότι απολαμβάνω να θυμάμαι τέτοιες ιστορίες. Επιλογές υπάρχουν αρκετές, προσωπικά όμως θεωρώ κορυφαία όλων τον Amar’e (ξαφνικά-έγινα-Εβραίος) Stoudemire. Για ολόκληρη την ιστορία του πατήστε στο link του Σταύρου και απολαύστε!
| ↑1 | εδώ το Box Score |
|---|---|
| ↑2 | ναι, του πρώην παίκτη του Άρη |
| ↑3 | Αναλυτικά εδώ: http://www.sbnation.com/2015/3/22/8272337/phoenix-suns-defense-james-harden-breakdown |
| ↑4 | ρεκόρ που κατέχουν οι Nets από τη σεζόν 2009-10 |
| ↑5 | Holiday, Conley, Beverly, Irving ανά γύρο |
| ↑6 | συγκεκριμένα στην 5η ερώτηση αυτού του roundtable και στην 7η αυτουνού |
Παιδιά,δεν μου ανοίγει κανονικά το λινκ για Αμάρε; Γίνεται να το βάλετε ως διεύθυνση;
Διορθώθηκε! 🙂
Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο στο οποίο αναφερόμαστε είναι αυτό:
http://www.theballhog.net/2015/03/07/ode_to_amare/