Ήγγικεν η ώρα. Επιτέλους, δύο δεκαετίες μετά, μπορώ να ξανακυκλοφορήσω ελεύθερα και να λέω ότι είμαι φανατικός οπαδός των Orlando Magic, χωρίς να φοβάμαι το επερχόμενο βλέμμα απαξίωσης και απορίας, εάν ο δέκτης της πληροφορίας έχει στοιχειώδεις γνώσεις για το τι συμβαίνει στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Μπορώ να ξανασκάσω στα ανοιχτά γηπεδάκια της Αθήνας με την αγαπημένη μου μπάλα με το σήμα των Magic χωρίς να χρειάζεται να πείσω τους υπόλοιπους αθλητές ότι δεν ήταν επιλογή ανάγκης επειδή είχαν τελειώσει οι μπάλες των Knicks, των Lakers ή – για όνομα του Θεού- των Cavaliers. Επιτέλους, οι Magic είναι και πάλι σκέτη πώρωση.
Μετά την φαντασμαγορική ομάδα του 1995-96, με Penny Hardaway, Shaq, Horace Grant, μετά την συνύπαρξη στην αρχή της δεκαετίας του 2000 των Tracy McGrady και Grant Hill (έστω και με κλινικά νεκρό τον τελευταίο) εμπλουτισμένου με ένα guest πέρασμα του Shawn Kemp στα γεράματα, μετά την αυτοκρατορική πορεία της ομάδας στα τέλη της δεκαετίας με Vince Carter, Jason Williams, Rashard Lewis, Marcin Gortat στα baby-steps του1)και την παρουσία του ακατονόμαστου στην θέση του Center, έφτασε η ώρα να ξαναπωρωθούμε με τη νέα φουρνιά αυτής της ομάδας. Δεν μιλάμε απαραίτητα για ομάδες που έγραψαν ιστορία με τις επιδόσεις τους (αν και οι δύο από τις τρεις έχουν σημειώσει εντυπωσιακές επιτυχίες), αλλά για ομάδες που η σύνθεση τους αποτελείται από παίκτες που συμμετέχουν στις μπασκετικές ονειρώξεις των απανταχού πιστών του αθλήματος. Κυρίες και κύριοι, οι Orlando Magic είναι πάλι “hot as hell”!
Τι κάνατε πέρσι;
Πέρσι ξεκίνησαν τη χρονιά όντας στο δεύτερο έτος του rebuilding mode στο οποίο τους οδήγησε ο οξυδερκής General Manager Rob Hennigan. Είχαν μαζέψει έναν πυρήνα νεαρών εκκολαπτόμενων παικτών, τους οποίους πλαισίωσαν με τέσσερις βετεράνους ρολίστες, τους Channing Frye, Ben Gordon, Willie Green, και Luke Ridnour. Στην ουσία το επίδικο ήταν η ανάπτυξη τόσο του ταλέντου, όσο και της χημείας μεταξύ των μελλοντικών πρωταγωνιστών της ομάδας.
Ο στόχος αυτός δεν επετεύχθη όσο θα ήθελαν στο Orlando καθώς σημείωσαν μόλις τρεις νίκες περισσότερες από την προηγούμενη σεζόν, ενώ και το μπάσκετ το οποίο παίξανε φαινόταν να μην έχει κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα. Ενώ τόσο σε επίθεση, όσο και σε άμυνα η ομάδα φαινόταν να μένει στάσιμη. Τη νύφη πλήρωσε – και μάλλον δικαιολογημένα- ο προπονητής Jacque Vaughn, ο οποίος στην μέση της χρονιάς αποπέμφθηκε με ρεκόρ 15-37, και ανέλαβε υπηρεσιακά ο James Borrego, παρουσιάζοντας μία μικρή βελτίωση, αλλά χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Σε ατομικό επίπεδο, οι Magic είδαν τον rookie Elfrid Payton, αρχικά να δυσκολεύεται αλλά, σιγά σιγά να προσαρμόζεται και να αναπτύσσει το παιχνίδι του. Πήρε το βραβείο του “rookie of the month” τον Ιανουάριο και κέρδισε και θέση στην καλύτερη πεντάδα rookies της χρονιάς. Το 55% στις βολές είναι ένα ανησυχητικό νούμερο, ενώ το κακό ποσοστό του στα τρίποντα δεν είναι άμεσα αρνητικό για την ομάδα, καθώς δοκίμαζε κατά μέσο όρο ένα τρίποντο ανά δύο παιχνίδια. Ωστόσο η ανικανότητα του να απειλήσει στοχοποιείται από τις αντίπαλες ομάδες, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις του έδιναν ελεύθερο το σουτ, επιλέγοντας να κλείσουν προς τα μέσα, δυσκολεύοντας έτσι τα θανατηφόρα drives του.
Το trade Afllalo – Evan Fournier πλέον ένα pick δεύτερου γύρου δεν αποδείχθηκε τελικά τόσο κακό όσο είχα πιστέψει αρχικά, καθώς ο Γάλλος έδειξε ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στον ρόλο του σκόρερ της second unit της ομάδας, ενώ είχε και κάποια ιδιαίτερα θεαματικά παιχνίδια που δεν σταματιόταν με τίποτα. Ο Aaron Gordon έχασε μεγάλο κομμάτι της χρονιάς λόγω τραυματισμού και δεν μπόρεσε να συνεισφέρει ουσιαστικά, αλλά το θετικό είναι ότι έδειξε πως μπορεί να σκοράρει και με άλλους τρόπους πέρα από το αφήνει την μπάλα πηδώντας πάνω από όλους. Τέλος, οι Oladipo και Vucevic συνεχίζουν αθόρυβα την πρόοδο τους και ήδη ανήκουν στις κορυφαίες επιλογές στις θέσεις τους.
Ωστόσο, για να είμαστε πλήρεις στην ανάλυση μας, η κορυφαία στιγμή της περσινής χρονιάς για την ομάδα του Orlando ήρθε όταν το Grantland αποφάσισε να φτιάξει ένα συγκλονιστικό, αφιέρωμα, βασισμένο στις αφηγήσεις όλων των πρωταγωνιστών για την επική χρονιά του 1995-96. Το αφιέρωμα αυτό ξεφεύγει από τα συνηθισμένα δημοσιογραφικά και αισθητικά standards, και ειλικρινά αξίζει να καταπιείτε κάθε λέξη του.
Ενώ εμείς περιμέναμε στα ATMs
Άλλο ένα καλοκαίρι έδινε την ευκαιρία στον Rob Hennigan να μεγαλουργήσει. Φέτος, βέβαια, υπήρξε φειδωλός στις κινήσεις του, δείγμα του ότι πιστεύει πως οι Magic βρίσκονται στον σωστό δρόμο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έπρεπε να λύσει σε αυτήν την offseason ήταν η απόκτηση νέου προπονητή, μετά την απομάκρυνση του Jacque Vaughn. Ακούστηκαν πολλά για φλερτάρισμα της ομάδας με τον Tom Thibodeau που αποχωρούσε από το Chicago, αλλά τελικά επέλεξε να παραδώσει τα ηνία της ομάδας στον παλιό γνώριμο Scott Skiles. Η ουσία αυτής της επιλογής θα εξεταστεί κατωτέρω.
Από εκεί και πέρα, έλαβε χώρα μία μίνι-εκκαθάριση από την ομάδα, κυρίως των βετεράνων που την πλαισίωναν, αλλά και δύο σημαντικών μονάδων. Ο Maurice Harkless αποχαιρέτησε μετά από τρεις σεζόν την ομάδα, έχοντας ξεκινήσει με πολλές υποσχέσεις, αλλά μην μπορώντας να αναπτυχθεί σωστά, κατέληξε παροπλισμένος από τον Jacque Vaughn. Πρόκειται, πάντως, για καλό ταλέντο, πολύ αθλητικό κορμί, καταπληκτικό αμυντικό, από τους πιο αγαπητούς μέσα στα αποδυτήρια, ενώ κάθε χρόνο εξελίσσει το σουτ του. Γενικά ο παροπλισμός του προκάλεσε πολλά ερωτηματικά στους κύκλους του Orlando.
Μαζί του αποχώρησε ο Kyle O’Quinn με προορισμό τη Νέα Υόρκη, ένας παίκτης ο οποίος έδινε τεράστιες μάχες κάτω από τις ρακέτες, με old school σκληράδα, έχοντας ταυτόχρονα αξιοπρεπέστατο επιθετικό ρεπερτόριο. Λογικά στους Knicks θα αποκτήσει περισσότερες αρμοδιότητες και θα αναβαθμίσει το παιχνίδι του, ενώ ήδη έχει αγαπηθεί από τους Νεουορκέζους όπως μας ενημέρωσε σχετικά ο Μαυράκης.
Έφυγε επίσης ο Ben Gordon, ο οποίος ποτέ δεν καταλάβαμε για ποιον λόγο ήρθε εξαρχής, ενώ τον ακολούθησε ο Willie Green. Τέλος, αποχώρησε και ο Luke Ridnour, ξεκινώντας έτσι από το Orlando ένα μοναδικό ταξίδι σε ολόκληρη την Αμερική αυτό ο καλοκαίρι, περνώντας από πέντε σταθμούς μέσα σε μία βδομάδα, πριν αφεθεί τελικά ελεύθερος και επιλέξει να απέχει αυτή την σεζόν για εντατικές συνεδρίες με τον ψυχίατρο του, ώστε να καταφέρει να αντιμετωπίσει το σύνδρομο απόρριψης.
Για να ενισχύσουν την ομάδα έφεραν προς αντικατάσταση των παραπάνω τον C.J. Watson και τον Shabazz Napier, για να παίξουν πίσω από τον Elfrid Payton στον άσο. Ο Watson είναι ένας εξαιρετικός αναπληρωματικός σκόρερ που θα δώσει λύσεις, ωστόσο η απόκτηση του τέως αγαπημένου rookie του LeΒron James είναι πιο σημαντική μακροπρόθεσμα. Ο Nappier είναι το ακριβώς αντίθετο του Payton, ένας υπερταλαντούχος επιθετικά παίκτης, με αξιόπιστο σουτ, αδιανόητη τεχνική και καλό διάβασμα του γηπέδου, ωστόσο είναι μικροκαμωμένος και κακός αμυντικός. Οι δύο τους μπορούν να συνθέσουν ένα από τα καλύτερα και πιο πλήρη δίδυμα point guards σε όλο το ΝΒΑ για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Για να αντικαταστήσουν τον Kyle O’Quinn απέκτησαν τον παίκτη τον οποίο ο O’Quinn αντικατέστησε στην Νέα Υόρκη, τον Jason Smith, και οι φίλοι των Magic προσεύχονται να μην πάθει κάτι ο Vucevic, γιατί τότε ο Smith θα χρειαστεί να παίξει, και αυτό δεν είναι κάτι το οποίο οι φίλοι των Magic -αλλά και γενικότερα οι φίλοι του αθλήματος- θα ήθελαν να δουν.
Τέλος, στο draft, ο Hennigan αποφάσισε να ρισκάρει. Πήρε τον Mario Hezonja στο #5, έναν γεννημένο σκόρερ, έναν υπερταλαντούχο νεαρό παίκτη με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Θα δώσει βοήθειες στις θέσεις στα φτερά, εκεί όπου έλειπε μέχρι φέτος ένας κλασικός περιφερειακός, και τα πρώτα δείγματα της παρουσίας του στο ΝΒΑ είναι θετικά.
Depth chart
| PG | Elfrid Payton | C.J. Watson | Shabazz Napier | |
| SG | Victor Oladipo | Evan Fournier | ||
| SF | Tobias Harris | Mario Hezonja | Devyn Marble | |
| PF | Aaron Gordon | Channing Frye | Andrew Nicholson | |
| C | Nikola Vucevic | Jason Smith | Dewayne Dedmon | Nnanna Egwu |
Πλεονεκτήματα
Fast n Furious
Το ρόστερ των Magic άνετα χαρακτηρίζεται πυραυλοκίνητο. Με εξαίρεση τον Vucevic, ο οποίος και πάλι δεν είναι αργός για την θέση του, όλοι οι υπόλοιποι αρέσκονται στο να τρέχουν ανεξέλεγκτα, από τον Payton και τον Oladipo, που δίνουν τον ρυθμό, μέχρι τον Gordon και τον Harris στα forwards. Άλλωστε μιλάμε για την ομάδα που πριν ένα χρόνο κέρδισε παιχνίδι βγάζοντας αιφνιδιασμό με τρεις παίκτες στα τρία δευτερόλεπτα.
Κι όμως πέρυσι οι Magic δεν έτρεχαν όσο μπορούσαν, σαν κάτι να τους κρατούσε πίσω. Αυτό το κάτι πιθανότατα ήταν2)ελπίζουμε να ήταν ο Jacque Vaughn, ο οποίος προσπαθούσε να τους εμφυσήσει την νοοτροπία των οργανωμένων επιθέσεων που έμαθε τόσο καλά στο πλευρό του Gregg Popovich3)Προσωπικό παράπονο: στα φετινά previews έκανα Atlanta, Sixers, Magic, Warriors. 4/4 προπονητές πρώην βοηθοί του Popovich. Έχω βαρεθεί να γράφω για αυτόν τον τύπο!. Προφανώς οι παίκτες, ειδικά οι μικροί, υστερούν στο κομμάτι 5 εναντίον 5, και θα πρέπει να δουλέψουν πολύ σε αυτό, ωστόσο, με δεδομένη την ανθρωπογεωγραφία του ρόστερ, η μη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων τους παραμένει ανεξήγητη. Το Orlando ήταν πέρυσι μόλις 16ο στην κατηγορία pace, δηλαδή στο σύνολο των κατοχών ανά 48 λεπτά, ενδεικτικό του πόσο αργά εκτελούσαν τις επιθέσεις συγκριτικά με τις δυνατότητες τους.
Φέτος με το ίδιο ρόστερ, με τους περισσότερους βετεράνους κομμένους και την προσθήκη του, επίσης πυραυλοκίνητου, Hezonja, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην παίξουν οι Magic ξεθεωτική άμυνα και να τρέχουν ασταμάτητα μέχρι να πέσουν κάτω από την κούραση. Ήδη ξεκίνησαν και μάλιστα καταπληκτικά.
Μειονεκτήματα
Μιλάμε για μία ομάδα άπειρη, με μικρούς σε ηλικία παίκτες, με τρεις αθλητές πολύ ιδιαίτερους, που θέλουν χρόνο για να προσαρμόσουν το παιχνίδι τους στα πρότυπα του ΝΒΑ (Payton, Hezonja, Gordon). Δεν θέλει πολλή φαντασία για να εντοπιστεί το μειονέκτημα τους σε σχέση με τους Spurs, για παράδειγμα.
Το καλάθι σαν δαχτυλήθρα
Επίσης, δεν θέλει πολλή φαντασία για να εντοπιστεί το μειονέκτημα τους σε σχέση με τους Warriors. Όταν ο καλύτερος σουτέρ σου αγωνίζεται στην θέση του Center, έχεις πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι το ταλέντο του Frye στο σουτ, αλλά η ανικανότητα των υπολοίπων. Ο Payton, όπως προείπαμε, είναι κακός σουτέρ, ο Oladipo ξεκίνησε ως κακός αλλά βελτιώνεται, χωρίς ακόμα να αποτελεί εγγύηση από την γραμμή του τριπόντου, και οι μόνοι που είναι αξιοπρεπείς σουτέρ είναι ο Harris και ο Fournier που έρχεται από τον πάγκο. O Hezonja μπορεί να βοηθήσει πολύ σε αυτόν τον τομέα, όπως και ο Watson, και σε συνδυασμό με την βελτίωση των βασικών, οι Magic μπορούν να σταματήσουν να ντρέπονται να σουτάρουν.
Just collect the ball
Ο Frye είναι πρωταγωνιστής και σε αυτό το μειονέκτημα, χωρίς όμως αυτή την φορά να αποτελεί την ευχάριστη εξαίρεση. Αυτός σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους ψηλούς κυρίως παίκτες έχουν αποτύχει ως τώρα να μαζεύουν την μπάλα μετά τα άστοχα σουτ, ή για να το πούμε πιο επιστημονικά έχουν δείξει περιορισμένη αποτελεσματικότητα στη συλλογή rebounds. Το Orlando είναι 25ο στην λίγκα στα rebounds, αφού με εξαίρεση τον Vucevic οι υπόλοιποι δεν προσπαθούσαν ιδιαίτερα σε αυτόν τον τομέα. Η φυγή του O’Quinn που πάλευε μανιασμένα, καθώς και τα αυξημένα λεπτά που αναμένεται να περάσει ο Harris στην θέση του power forward αναμένεται να κάνουν ακόμα μεγαλύτερο το πρόβλημα για τους Magic, και ο Jason Smith σίγουρα δεν είναι η λύση. Για την ακρίβεια ο Jason Smith δεν είναι η λύση σε κανένα πρόβλημα.
Αν κοιτάξουμε και την κατηγορία των κοψιμάτων, όπου το Orlando πέρσι τερμάτισε προτελευταίο, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στους ψηλούς. Ακόμα και ο Vucevic, ένα επιθετικό τέρας με τεράστιο ρεπερτόριο και εξαιρετική τεχνική, απέχει πολύ από το να πλησιάσει έστω την έννοια του κλασικού rim protector. Η δύναμη στη ρακέτα θα λείψει πολύ από το Orlando και θα αποτελέσει την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, καθώς τίποτα δεν δείχνει ότι επίκειται βελτίωση.
Προπονητής
Ο Scott Skiles ανέλαβε φέτος την δύσκολη επιλογή να οδηγήσει τους νεανίες του Orlando στην ενηληκίωση. Το περιβάλλον του είναι γνώριμο, καθώς εκεί έδωσε τις σημαντικότερες παραστάσεις του ως παίκτης την πενταετία 1989-1994, πριν αντικατασταθεί για να δώσει χώρο στο μεγαλύτερο ταλέντο των ’90s να λάμψει, τον Penny Hardaway. Πρόλαβε να σημειώσει το ρεκόρ των περισσότερων assists σε έναν αγώνα στην ιστορία του NBA, με 30, το 1990. Όπως είναι γνωστό σε όλους, την προπονητική του καριέρα την ξεκίνησε στην Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ, αλλά ας μην βιαστούμε να εξάγουμε πρόωρα συμπεράσματα από αυτό το γεγονός.
Τα περάσματα του από Suns, Bulls και Bucks μας προϊδεάζουν για έναν προπονητή ο οποίος είναι ιδανικός στο να ανασυγκροτεί ομάδες που βρίσκονται χαμηλά και να τις οδηγεί στα playoffs, αλλά να μην καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπάνω. Το γεγονός πως και στις τρεις προηγούμενες δουλειές του απολύθηκε στην μέση της χρονιάς είναι λιγότερο ανησυχητικό από ό,τι φαίνεται. Η προπονητική του φιλοσοφία συγκροτείται κυρίως γύρω από την αποτελεσματικότητα στην άμυνα, σε έναν τομέα που, η αλήθεια είναι, ότι το Orlando πονούσε τα τελευταία χρόνια. Έχει τα υλικά για να την βελτιώσει, ωστόσο θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα επιλέξει να κινήσει την επίθεση, καθώς το ξέφρενο run’n’gun δεν είναι το φόρτε του. Αν καταφέρει να εκμεταλλευτεί τον σεβασμό που υπάρχει για το πρόσωπο του στο Orlando και επιβληθεί στους παίκτες, κάτι το οποίο είναι το φόρτε του, ίσως καταφέρει να συνδυάσει τα παραπάνω στοιχεία σε ένα γρήγορο -αλλά όχι βιαστικό- παιχνίδι, την αποστολή, δηλαδή, στην οποία απέτυχε ο προκάτοχος του.
Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
Αντιγράφουμε το κομμάτι από το κείμενο για την αβάσταχτη ελαφρότητα του winner.
“Ακόμα δεν έχει αγωνιστεί ούτε σε ένα παιχνίδι στο ΝΒΑ, ωστόσο δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας που να μην περιμένει αυτή τη στιγμή πως και πως. Ο Κροάτης, με το ασύλληπτο ταλέντο και την παραληρηματική ψυχοσύνθεση, θα αποτελέσει τη νέα μασκότ του πρωταθλήματος. Είναι ο παίκτης που στα 20 του χρόνια κόντραρε την Ρεάλ όσο κανείς στους τελικούς του ισπανικού πρωταθλήματος. Είναι ο παίκτης που είχε 8/8 τρίποντα μέσα στη σεζόν κόντρα σε μία ομάδα που λέγεται “Η Χρυσή Μάγισσα”, την La Bruixa d’Or Manresa. Είναι ο παίκτης, που μετά τον ποιοτικότερο διαγωνισμό καρφωμάτων της δεκαετίας, δήλωσε την επόμενη μέρα πως θα έκανε τα ίδια καρφώματα εύκολα, και μάλιστα τα έκανε στην προπόνηση καλύτερα. Είναι ο παίκτης που όταν ρωτήθηκε αν έχει πάει να δει τον Messi να παίζει, απάντησε πως ο Messi πρέπει να έρθει να τον δει. Είναι ο παίκτης που στο ματς Κροατία- Ελλάδα, σε μία πεντάδα μπαρουτοκαπνισμένων βετεράνων, με ένα λεπτό να μένει και το παιχνίδι στην κόψη του ξυραφιού, αποφάσισε ότι είναι ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο και πήρε δύο απανωτά τρίποντα πάνω σε άμυνα. Και τα έχασε. Είναι ο Dr Jekyll και ο Mr Hyde. Είναι το μεγαλύτερο στοίχημα αυτής της φουρνιάς. Είναι ο Anakin Skywalker. The force is strong with this one. Θα μπορέσει να τιθασεύσει την παρόρμηση του να δείχνει συνέχεια πόσο ξεχωριστός είναι, να κάνει υπομονή και να καταλάβει ότι έχει πολλά ακόμα να μάθει; ‘Η θα πέσει στην σκοτεινή πλευρά;”
Το μαντείο του Ball Hog
O Skiles είναι προπονητής που στην αρχή τα πηγαίνει πάντα καλά. Καταφέρνει να επιβάλλεται με το καλημέρα στην ομάδα, και οι Magic, ούτως ή άλλως, βρίσκονται σε μία κατάσταση όπου το λογικό είναι σιγά σιγά να απογειώνονται προς την επιτυχία. Οπότε οι 30 νίκες είναι περίπου αυτονόητο ως landmark. Ωστόσο, τα πάντα θα εξαρτηθούν από το πως θα καταφέρουν να διαχειριστούν το πυρηνικό όπλο που ακούει στο όνομα Hezonja. Όσο εύκολο είναι για τον Κροάτη να βομβαρδίσει τις αντίπαλες ομάδες, τόσο εύκολο είναι να σκάσει στα χέρια του Skiles και να ανατινάξει την ομάδα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι φέτος το Orlando θα είναι από τις πιο συναρπαστικές ομάδες για να βλέπουμε κάθε βράδυ.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
Επιτέλους!!!!!!
Μετά από τόσα χρόνια βρέθηκε και άλλος που λατρεύει τους Magic!!Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ήμουν ο μοναδικός στην Ελλάδα κ πολλές φορές με κοίταζα στον καθρέφτη και έλεγα “είσαι σίγουρα καλά?” :))))))))
Ο Shaq με έκανε Magic αλλά ο Penny με έκανε να τους βάλω στην καρδιά μου για τα καλά κ για πάντα!! Δύο παίκτες λατρεύω..ο ένας είναι ο Penny & ο άλλος ο Carter που είχα την τύχη να τον δω με την φανέλα του Ορλάντο!!
Φέτος, βλέπω και εγώ κάτι καλό να γίνεται. Η επιλογή στο draft αρχικά με ξένισε αλλά σε δεύτερη ανάγνωση θεωρώ ότι είναι μια έξυπνη επιλογή η οποία μπορεί να αποδειχτεί λαχείο. Σχετικά με τον προπονητή θα ήθελα τον Doc Rivers (δεν ξέρω τι άποψη έχεις) αλλά και ο Skiles μου αρέσει & θεωρώ ότι ταιριάζει μια χαρά με το φετινό project!!
Το Orlando αν και έχει φτάσει 2 φορές κοντά στον τίτλο, δεν είναι ιδιαίτερα (ίσως κ καθόλου) famous στην Ελλάδα. Ίσως να φταίει ότι μετά τους χαμένους τελικούς κάναμε format κ όχι update στο ρόστερ (βλ. φυγή Shaq & Howard).
ps: Μου έδωσες μεγάλη χαρά διαβάζοντας το κείμενο σου!!
Φτάνει να διαβάσεις το “βιογραφικό” ακριβώς από πάνω. Ο Penny για μένα ήταν ο επόμενος Jordan και στην καρδιά μου ακόμα είναι. Από εκεί και πέρα McGrady και Vince. Και ΚΑΝΕΝΑΣ HOWARD.
Ο Skiles νομίζω ότι είναι μία σχετικά safe επιλογή για άμεση βελτίωση ειδικά στην άμυνα, αλλά για να ανέβει πραγματικά επίπεδο η ομάδα νομίζω ότι χρειάζεται κάποιον με πιο φρέσκες, μοντέρνες ιδέες ειδικά στο επιθετικό κομμάτι. Στην κατεύθυνση δηλαδή που κινήθηκαν Boston, Chicago ή και Thunder, με Stevens, Hoiberg, Donovan. Έχεις όλους αυτούς τους νέους ηλικιακά παίκτες, θα ήθελα έναν νέο προπονητή με μοντέρνες ιδέες για να αποσπάσει ο,τι καλύτερο από αυτούς. Δεν με χαλάει ο Skiles πάντως. Διαφωνώ μαζί σου για Doc, τον θεωρώ καλό εμψυχωτή και διαχεριστή παικτών, αλλά κακό προπονητή. Γι αυτό είναι χρήσιμος σε ομάδα με πολλά αστέρια και έμπειρους παίκτες, αλλά στην φουρνιά αυτή του Orlando δεν θα ταιριαζε.
Θα χαρώ να σε ξαναδώ εδώ να μην νιώθω τόσο μόνος
Μέχρι στιγμής έχω παρακολουθήσει, live, 2 παιχνίδια της ομάδας.Το πρώτο με Wizards & το χτεσινό με τους Pacers. Τα πρώτα συμπεράσματα ανάμεικτα με θετικό πρόσημο ωστόσο.
Το, αναμφισβήτητο, ταλέντο που έχει το ρόστερ είναι ξεκάθαρο. Ομάδα, όμως, που ψάχνει να βρει τον ρόλο & το σκοπό της και δουλεύεται ακόμα.
+ Η βελτίωση που φαίνεται να υπάρχει στο σουτ του Oladipo.
+ Η παρουσία του Fournier.
– O Hezonjia. Δείχνει “χαμένος”, πολύ αγχωμένος και έξω από τα νερά του. Για παράδειγμα, στο 1ο παιχνίδι επιχείρησε 3ποντο με την μπάλα να καταλήγει στις κερκίδες..στα κεραμίδια που λέγαμε πιτσιρικάδες. Δεν θα τον κρίνω από τόσο νωρίς βέβαια, απλά το επισημαίνω γιατί αποτελεί “hot project” για εμάς.
– Η εμπειρία. Απουσιάζει ξεκάθαρα κ ίσως αποδειχθεί τροχοπέδη στην προσπάθεια να κάνουμε κάτι καλό από φέτος (βλ. είσοδο στα playoffs). Το χθεσινό παιχνίδι χάθηκε λόγω απειρίας.
Αυτή την εικόνα έχω από τα πρώτα παιχνίδια που έχω δει. Με μόλις 8 παιχνίδια δεν γίνεται να βγάζω συμπεράσματα κ (ελπίζω) η ομάδα θα βελτιώνεται παιχνίδι με παιχνίδι.
Σχετικά, με την λατρεία (Penny) έχω πάθει κάτι αντίστοιχο με τη μόνη διαφορά ότι για εμένα ήταν/είναι ο επόμενος Magic Johnson σε πιο killer edition!!
Ο Doc έχασε πολλά credits στα playoffs την προηγούμενη σεζόν. Τα έκανε λίγο θάλασσα είναι η αλήθεια, έχει φάει τρελό κράξιμο αλλά εγώ εξακολουθώ να τον πιστεύω. Παρακολούθησα την πορεία προς το πρωτάθλημα με τους Celtics. Θα μου πεις είχε τους PGA αλλά βλέποντας όλα τα παιχνίδια τότε & το κοουτσάρισμα του με έκανε οπαδό του.
Καλή σεζόν να έχουμε.