Χρόνια φίλος και συνοδοιπόρος των συντακτών του Ball Hog, τακτικός αναγνώστης στη συνέχεια και πλέον μέλος της συντακτικής ομάδας του ίδιου του site, o Άρης Τόλιος παραμένει αγαπημένος “πελάτης” στις Ball Hog λίγκες, αλλά παράλληλα ετοιμάζει και παρουσιάζει μέσα από τη σελίδα μας ένα πληρέστατο αφιέρωμα στο πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ: το ABA. Αφού, λοιπόν, έκανε μία γενική εισαγωγή στο πρώτο μέρος του αφιερώματος και είδαμε αναλυτικά και την πρώτη σεζόν στο δεύτερο, τη δεύτερη στο τρίτο και την τρίτη στο τέταρτο, σήμερα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τα πεπραγμένα της τέταρτης χρονιάς του ΑΒΑ, εκείνα της σεζόν 1970-71.
Condor Watch
(Σε αυτό το σημείο, ο αφηγητής σας ανάβει τσιγάρο και αναλογίζεται…«Πως ξεκινάμε το πέμπτο μέρος; Ποια εξυπνάδα θα είναι ταιριαστή για αφετηρία της εξιστόρησης μας αυτή τη φορά;» Τέλος πάντων, ας πάμε με την πεπατημένη: ας ξεκινήσουμε πάλι από μια πραγματικά κακή, τραγελαφική ομάδα).
Το νέο επεισόδιο της ανθολογίας «Περιπέτειες στο Pittsburgh» βρίσκει το franchise σε πραγματικά κακή κατάσταση: κακό κλίμα, όπως οι κατηγορίες για νόθευση του διαγωνισμού για την ονοματοδοσία της ομάδας, κακές ιδέες, όπως η επιστροφή στο Pittsburgh, μετά από έναν χρόνο στη Minnesota, κακά οικονομικά, εξ ου και η μεταβίβαση από τον τραγικό Gabe Rubin στην Haven Industries, κακή διοίκηση, με ενδεικτική την εμμονή των νέων ιδιοκτητών να διατηρήσουν το franchise στο Pittsburgh, κόντρα σε κάθε λογική ενόψει μιας κάποιας «προσεχούς συγχώνευσης», ακόμα και κακό logo για το όχι άσχημο όνομα «Condors»1)ταιριαστό πάντως ένα υπό εξαφάνιση είδος να συμβολίζει ένα υπό εξαφάνιση franchise.
Μμμμμμ ναι….
Το παράδοξο ήταν ότι η Haven Industries αποτελούσε πράγματι εγγύηση για τη βιωσιμότητα της ομάδας. Όμως, προβλήματα, και μόνο προβλήματα, έσκαγαν παντού. Γενικά, όσο κι αν οι ιδιοκτήτες δήλωναν ότι «πίστευαν» στην ομάδα, είναι πολύ κακή επένδυση, όταν το ίδιο το target group σιχαίνεται το προϊόν σου.
Πρώτα και κύρια, υπήρχαν τα οικονομικά προβλήματα.
Όταν η ομάδα άρχισε να έχει οικονομικά προβλήματα, και λίγο προτού κλείσει το franchise οριστικά, άρχισαν να γίνονται διάφορα απίθανα: η Civic Arena άρχισε να ζητάει χρήματα για είσοδο από τα ΜΜΕ για κάλυψη του αγώνα ($ 50 για ραδιόφωνο και $ 100 για τηλεόραση), επειδή οι Condors δεν πλήρωναν το νοίκι για την έδρα τους, ενώ, για να μην πληρώνουν τις οφειλές τους και στην τηλεφωνική υπηρεσία, σε κάθε αγώνα έκαναν σύνδεση από διαφορετικό σημείο του γηπέδου -ως αποτέλεσμα, σε έναν αγώνα κόντρα στο Kentucky, μπούκαρε στα booth ο υπεύθυνος του γηπέδου και απείλησε πως αν δεν τους δώσει ΚΑΠΟΙΟΣ 50 δολάρια, θα ξηλώσει τις τηλεφωνικές γραμμές!
Στη συνέχεια, υπήρχε η κακή σχέση με την τοπική κοινωνία.
Οι Condors είχαν έναν υπεύθυνο επικοινωνίας ονόματι Fred Cranwell, με bigger-than-life προσωπικότητα, ο αυτοσαρκασμός του οποίου για τα χάλια των Condors έφτανε σε επίπεδα standup comedy. Για παράδειγμα:
- «Πως ήταν το κοινό σήμερα; Θα σου πω για το κοινό. Μετά το τέλος του αγώνα, μοιράστηκαν όλοι ένα ταξί!»
- Όταν αποσυρθώ, θα πιάσω δουλειά ως ταξιθέτης στο γήπεδο του Scranton2)πόλη της Pennsylvania, κοντά στο Pittsburgh, όπου οι Condors έπαιξαν έναν preseason αγώνα. Να μια εργασία που δεν έχει δουλειά».
- «Άκουσες για τη διάρρηξη που έγινε χτες στο front office; Ήταν ο τελευταίος κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας που μας το επέστρεφε!»
Το τελευταίο αστείο, ο Cranwell το είπε, όταν ο εκφωνητής των Condors ανακοίνωσε πως η ομάδα θα μοίραζε ρολόγια χειρός στο ημίχρονο και το κοινό γιούχαρε!3)Καταλαβαίνεις πως είναι το τέρμα του δρόμου, όταν το κοινό σου σε γιουχάρει επειδή μοιράζεις δώρα… Βέβαια, οι οπαδοί με γιούχα είχαν υποδεχθεί και μια άλλη απόπειρα των Condors να τους μοιράσουν…χαρά με «δωράκια», όταν ο νικητής ενός διαγωνισμού για 1.000 cupcakes, ανακοίνωσε στο μικρόφωνο πως δεν θα έτρωγε ούτε ένα καθώς ήταν διαβητικός!
Πάντως, η κακή μέρα…φαινόταν από το πρωί, αφού η απόγνωση της διοίκησης για λίγη προσοχή από την κοινωνία του Pittsburgh, οδήγησε τον GM Marty Blake να δώσει δωρεάν ΟΛΑ τα εισιτήρια για το εντός έδρας παιχνίδι με τους Floridians στις 17/11. Κι όμως, από τη συνολική χωρητικότητα των 12.939, αξιώθηκαν να πάνε μόλις 8.074 θεατές, έστω και τσάμπα! ΚΙ ΟΜΩΣ, αυτό ήταν το περισσότερο που μάζεψαν οι Condors πριν κλείσουν ως franchise την επόμενη σεζόν!!!
ΟΥΤΕ με δωρεάν εισιτήρια…
Φυσικά, όπως πάντα, τη νύφη την πλήρωσε ο Blake, αφού οι Haven Industries τον απάλλαξαν από τα καθήκοντά του ενάμιση μήνα μετά, ρίχνοντας το φταίξιμο σε αυτόν για την κακή αγωνιστική εικόνα και το κακό appeal της ομάδας εν γένει.
Ο επόμενος GM, Mark Binstein, ακολούθησε άλλη ρότα: αφιέρωσε πολύ χρόνο για να πείσει τον Connie Hawkins να επιστρέψει στο Pittsburgh και ακόμα περισσότερο για να πουλήσει την φημολογούμενη επιστροφή του «Hawk» στην τοπική fanbase. Μάλλον δεν έπιασε, όμως, γιατί οι Condors είχαν το χειρότερο attendance στη λίγκα με «επίσημο» μ.ο. 2.806 εισιτήρια, που στην πραγματικότητα, όμωε, δεν ήταν πάνω από 1.100 ανά παιχνίδι.
Τέλος, υπήρχαν και τα αγωνιστικά προβλήματα.
Η ομάδα ήταν στατική, είχε καλό scoring, αλλά πολύ κακή άμυνα, και, το κυριότερο, είχε πολύ κακό transition και όλες οι αντίπαλες ομάδες την χτύπαγαν στον αιφνιδιασμό.
Είχε όμως παιχταράδες.
Ο Mike Maloy, ο forward/center rookie που κατάφεραν να αποσπάσουν από τους Celtics4)καλά, στο #157 του draft του ’70 τον διάλεξαν εμφανίστηκε 25 κιλά βαρύτερος από την επίσημη μέτρηση του στο Davidson. Το σχετικό αστείο για το βάρος του Maloy ήταν ότι ρυθμιζόταν ο αέρας ανάλογα με το που βρισκόταν στο γήπεδο. Τελικά, προς το τέλος της preseason, οι Condors τον έστειλαν στην Virginia κυριολεκτικά τσάμπα!
Πλάκα πλάκα…
Ο sophomore forward Charlie Hentz δεν ονομαζόταν «Helicopter» για πλάκα. Η αλτικότητά του ήταν μνημειώδης, με τον συμπαίκτη του, Charlie Williams, να παραμιλάει ότι δεν είχε ξαναδεί τέτοιο άλμα, και το ίδιο, δυστυχώς για αυτόν, μνημειώδης ήταν η έλλειψη timing στο άλμα του. Έτσι, πηδούσε πολύ νωρίς ή πολύ αργά, με αποτέλεσμα να υποπίπτει πολύ συχνά σε φάουλ. Ουσιαστικά, αυτός ο πολύ καλός αθλητής, στην μοναδική επαγγελματική σεζόν που έπαιξε, έμεινε γνωστός για μια από τις πιο απρόσμενες εκτός έδρας περιπέτειες των Condors εκείνη τη σεζόν.
Συγκεκριμένα, στις 6 Νοέμβρη 1970, στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα απέναντι στους Carolina Cougars που έγινε στο Raleigh, ο Hentz απογειώθηκε και ξήλωσε το στεφάνι, θρυμματίζοντας και το ταμπλό. Ως εδώ καλά. Το παιχνίδι καθυστέρησε μια ώρα, μέχρι να αντικατασταθούν στεφάνι και ταμπλό5)από… ξύλινο ταμπλό! Είπαμε, ΑΒΑ!. Όμως, στο δεύτερο ημίχρονο, ο Hentz έσπασε και το άλλο (γυάλινο) ταμπλό και το ματς διακόπηκε ξανά, χωρίς αυτή τη φορά να υπάρχει άλλο ταμπλό…ρεζέρβα -ούτε στο γήπεδο ούτε οπουδήποτε στις 23:00 το βράδυ! Ο δαιμόνιος GM των Cougars, Carl Sheer (ίσως ο καλύτερος παράγοντας στο ΑΒΑ ever), ήθελε να ξαναγίνει ο αγώνας, κάποιες μέρες μετά, αφού θα είχε προηγηθεί οργιώδες promotion («Broken Backboard Night», κτλ.). Από την άλλη, ο προπονητής των Condors Jack, McMahon, -άγνωστο γιατί- ήθελε οπωσδήποτε να τελειώσει ο αγώνας, ακόμα κι αν ήταν να τελειώσουν στις 03:00 τα ξημερώματα. Τελικά, με ένα ακόμα ξύλινο ταμπλό που έφεραν από ένα τοπικό λύκειο, το παιχνίδι ολοκληρώθηκε…πράγματι, στις 03:00 τα ξημερώματα, με νίκη των Cougars με 122-107. Παρόλ’ αυτά, ούτε τα σπασμένα ταμπλό, ούτε οι «συγκλονιστικοί» αριθμοί του Hentz (6 ppg/6,3 rpg), στάθηκαν αρκετά να τον κρατήσουν στην ομάδα, αφού αφέθηκε ελεύθερος ένα μήνα μετά.
Ο “Helicopter” σε ρόλο Τιραμόλα
Ο Stew Johnson ήταν «offensive minded». Πολύ. Πάρα πολύ. Και το χειρότερο; Ήταν με τα φεγγάρια του.
Εσείς τώρα, λέω «με τα φεγγάρια του» και σας έρχεται στο μυαλό κάποιος τρελός Ρώσος σουτέρ των «nineties», όπως ο Igor Kudelin. Χα! Καμία σχέση!
«Με τα φεγγάρια του» σημαίνει ότι στις 5 Μαρτίου, ο Johnson σκόραρε 3 πόντους απέναντι στους Squires με 0/7 FGs…
…και σημαίνει πως το αμέσως επόμενο βράδυ, σκόραρε 62 πόντους απέναντι στους Floridians με 25/44 FGs και 11/11 FTs, σπάζοντας το μέχρι τότε all-time ρεκόρ του Spencer Haywood με 59.
The Heavyweight Champion of the ABA
Κανείς όμως δεν ήταν τόσο ταλαντούχος όσο ο τρομερός παιχταράς John Brisker. Φινετσάτος αθλητής, χάρη στο απαλό jump-shot του, αλλά και στο απορρυθμισμένο και άναρχο παιχνίδι των Condors, τερμάτισε 2ος σκόρερ στη λίγκα με 29,3 ppg. Μάλιστα, σε δύο συνεχόμενες βραδιές (12 και 13 Νοέμβρη) σκόραρε 53 και 50 πόντους αντίστοιχα.
Όμως, ο John Brisker ήταν απλά «nasty». Τα συχνότατα δε technicals που έτρωγε, του χάρισαν το παρατσούκλι «The Heavyweight Champion of the ABA». Γνωστά «θύματά» του τη σεζόν 1970-71 ήταν οι Joe Caldwell (Carolina), Wendell Ladner (Memphis), Ron Boone (Texas), κτλ. Ήταν κακός και μοχθηρός, ένας bully που λάτρευε τους καυγάδες και φόβιζε τους πάντες στη λίγκα. Και πιο πολύ από όλους τους συμπαίκτες του.
Πολύ λογικό, η φήμη του Brisker ως θερμόαιμος που δεν σηκώνει πολλά να αποτυπωθεί και στο press guide των Condors εκείνη τη σεζόν, με τον παραπάνω τρόπο.
Στα training camp, αν ο Brisker υποψιαζόταν πως κάποιος rookie θα του έπαιρνε τη θέση6)κάποια στιγμή είχε βάλει στο μάτι τον guard Walt Szczerbiak, τον πατέρα του Wally Szczerbiak, τον διέλυε -σωματικά και ψυχικά. Επίσης, ο διαιτητής John Vanak θυμάται πως στο δεύτερο ημίχρονο ενός αγώνα, ο Brisker άργησε να βγει στο παρκέ, γιατί πλακωνόταν στο ξύλο με κάποιον συμπαίκτη του στην ανάπαυλα.
Κάποια στιγμή, η διοίκηση των Condors αποφάσισε να φέρει έναν πρώην επαγγελματία του NFL, με μοναδική αποστολή να ορμήσει στον Brisker στην προπόνηση, σε περίπτωση που αυτός παρεκτρεπόταν εναντίον συμπαικτών του. Πράγματι, ο Brisker βγήκε εκτός ορίων, ο βετεράνος του NFL χίμηξε πάνω του, ακολούθησε ξύλο με το κιλό και ο καυγάς έληξε όταν, με την απειλή ότι ο μεν θα πάει στα αποδυτήρια να πάρει το όπλο του, ο δε απάντησε ότι αν πάρει ο μεν το όπλο του, θα πάει κι αυτός να πάρει το δικό του. Έτσι, οι προπονητές έληξαν το «οικογενειακό» διπλό προτού όντως σκοτωθεί κάποιος.
Πάντως, ο τρόμος ήταν διάσπαρτος στη λίγκα. Ο Billy Knight, έχει να λέει πως την πρώτη φορά που αντιμετώπισε τον Brisker7)συνέβη στο ΝΒΑ, αυτός τον χτύπησε στο πρόσωπο -χωρίς λόγο, μόνο για να «ζυγίσει» τον αντίπαλο του.
Αναμφίβολα, ο πιο διάσημος καυγάς του8)μετράει μια «μονομερής ενέργεια» ως «καυγάς» Μαντζούκα; ήταν όταν ο αγκώνας του συνάντησε το πρόσωπο του Art Becker των Denver Rockets, μόλις δύο λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα. Ο Brisker δέχτηκε τεχνική ποινή, όμως συνέχισε να κυνηγάει τον Becker και μετά την αγκωνιά και τελικά, χρειάστηκε η αστυνομία για να τον βγάλει στα αποδυτήρια.
Από την άλλη, ο ίδιος ο κομισάριος Jack Dolph γλίτωσε στο τσακ, όταν ο Brisker τον έψαχνε οργισμένος, αμέσως μετά το τέλος του All Star Game του ’71, για να πάρει την αμοιβή των $ 300 στο χέρι επιτόπου. Ο Dolph φυσικά δεν ήταν διατεθειμένος να τα βάλει ακόμα και με τα μουγκρητά του Brisker και τον πλήρωσε με τρία χαρτονομίσματα των εκατό από το πορτοφόλι του.
Ο μόνος που κατάφερε να λύσει το πρόβλημα «John Brisker» ήταν ο προπονητής του Dallas, Tom Nissalke. Για να τον στηρίξει η διοίκηση, του είχε παραχωρήσει το μπλοκ επιταγών, ώστε, αν κάποιος παίκτης είχε καλή απόδοση, να του έκοβε επιτόπου bonus. Την πρώτη φορά, λοιπόν, που το χρησιμοποίησε ήταν σε αγώνα ενάντια στο Pittsburgh, όταν έβαλε αμοιβή $ 500 στον πρώτο που θα έριχνε γροθιά στο κατεστημένο Brisker, το οποίο σφυροκοπούσε -αγωνιστικά και κυριολεκτικά- τα matchup των Chaparrals όλη τη σεζόν. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκε ο τότε ξοφλημένος βετεράνος Lenny Chappell, ο οποίος ζήτησε να ξεκινήσει βασικός. Ο λόγος που το ζήτησε ήταν για να γρονθοκοπήσει τον Brisker με το τζάμπολ του αγώνα και ενώ όλοι θα κοίταζαν ψηλά για την μπάλα. Έτσι, ο Chappell, όχι μόνο ισοπέδωσε τον Brisker και δεν χρεώθηκε καν φάουλ (αφού κανείς δεν το αντιλήφθηκε), αλλά αποθάρρυνε και τον Brisker να τραμπουκίσει τους Chaparrals.
Η συνέχεια και το τέλος (;) του Brisker μετά το ΑΒΑ ήταν πραγματικά legendary. “Bruce Lee” – legendary! Μετά από δυόμιση σεζόν στο ABA, ο Brisker μετακινήθηκε στο ΝΒΑ, όπου, βουτηγμένος στα ναρκωτικά, δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα που είχε στο ΑΒΑ (26,1 ppg στο ABA και 11,9 στο NBA). Η καριέρα του στο ΝΒΑ τελείωσε με τους SuperSonics το 1975 και κάπου μετά τον Απρίλη του 1978, ο Brisker εξαφανίστηκε στην Ουγκάντα(!), όπου φημολογείται πως έγινε μισθοφόρος του δικτάτορα Idi Amin. Φήμες, επίσης, τον θέλουν να σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών, όταν ο Amin δραπέτευσε με ελικόπτερο9)…όχι δεν θα το πω… ένα χρόνο μετά. Σε κάθε περίπτωση, ο John Brisker μέχρι σήμερα είναι νομικά δηλωμένος ως «νεκρός» από το 198510)υπόθεση για τη Νικολούλη, μήπως;.
ΟΚ… Δε θέλω να φαίνομαι περίεργος, αλλά ειλικρινά είμαι ο μόνος που θα μπορούσε να υποθέσει ότι ο Brisker έπαιρνε ναρκωτικά, κοιτάζοντας την Topps και μόνο;;;
Bad to the bone
Τον Brisker κατάφερναν να ανταγωνιστούν στα δύο σπουδαία ταλέντα του, στους καυγάδες και στο σκοράρισμα, μόλις δύο παίκτες: αυτός που κόντραρε στον καυγά τον Brisker ήταν ο Warren Jabali, του οποίου τα κατορθώματα σας τα χρωστάγαμε από προηγούμενα επεισόδια. Γεννημένος Warren Armstrong, άλλαξε το όνομα του σε Warren Jabali όταν ασπάστηκε το Ισλάμ11)καταπληκτική λεπτομέρεια: το «Jabali» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα στα αραβικά ή σε κάποια άλλη κυρίαρχη γλώσσα του Ισλάμ. Αντιθέτως, προέρχεται από τα σουαχίλι και σημαίνει «σκληρός σαν πέτρα». Πόσα στερεότυπα αναπαράγει κανείς άραγε όταν αλλάζει το όνομα του σε «κάτι που μοιάζει αραβικό»;;;. Σπουδαίος σκόρερ, ήταν αποκάλυψη στα playoffs του ’68-’69 για τους Oaks, όταν ως rookie τους οδήγησε στον τίτλο, ελλείψει Rick Barry.
Ο Jabali ήταν ένας “proud to be black” αθλητής της εποχής του, μελετητής και ακτιβιστής12)τρία εξαιρετικά άρθρα για την στοχευμένα αδικημένη παρουσία του Jabali στο αμερικάνικο μπάσκετ, μπορείτε να βρείτε εδώ, εδώ και εδώ, επηρεασμένος τρομερά από το κίνημα των «Μαύρων Πανθήρων» -μόνο σε μια έκδοση “bad motherfucker”.
Το πορτοφόλι του Jules στο «Pulp Fiction» και λογικά του Warren Jabali. Για να αποκτήσετε το δικό σας πορτοφόλι “Bad Motherfucker”, επισκεφτείτε εδώ. Υ.Γ.: Ναι, ξεκινήσαμε να ξεπουλιόμαστε σε μικρά εμπορικά site.
Με άλλα λόγια, ο Jabali κοίταζε τους πάντες, αμίλητος και βλοσυρός, σιχαινόταν τους λευκούς και το κατεστημένο και, παρότι forward ύψους μόλις 1,87, έπαιζε εκφοβιστικό μπάσκετ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα και σήμερα, το μπάσκετ στις ΗΠΑ παραμένει ένα άθλημα που η ευρεία πλειονότητα των παικτών είναι αφροαμερικάνοι και των θεατών λευκοί. Έτσι, οι μπασκετόφιλοι ζητούσαν μια αφορμή για την κοινωνικά αντικονφορμιστική προσωπικότητα του Jabali, ώστε να τον στιγματίσουν μια και καλή.
Και αυτή δόθηκε στη rookie χρονιά του, όταν μπλέχτηκε σε καυγά με τον Jim Jarvis των L.A. Stars, τον χτύπησε πισώπλατα, ο Jarvis έπεσε στο παρκέ και ο Jabali πάτησε στο κεφάλι του. Σαν να λέμε κάτι τέτοιο:
Ο Jabali δέχτηκε ποινή $ 250 και 15 αγωνιστικών, όμως τα media ξεκίνησαν μια φρενίτιδα με υφέρπων ρατσισμό και εμφανή νεοσυντηρητική ηθικολογία13)οι αντιφάσεις και το κοινωνιολογικό περιεχόμενο του αμερικάνικου μπάσκετ στη δεκαετία του ’70 είναι κάτι με το οποίο το Ball Hog θα ασχοληθεί στο μέλλον και το βίντεο της -ομολογουμένως αναίτιας και απρόκλητης- ενέργειας του Jabali έπαιζε nonstop.
Έτσι, ο Jabali καθιερώθηκε ως «κακό παιδί» -τόσο κακό, που οι Floridians τον πήραν τη σεζόν ’71-’72 με αντάλλαγμα ένα μελλοντικό pick δεύτερου γύρου14)τσάμπα δηλαδή και με εισήγηση του προπονητή Bob Bass, ακριβώς για να πατάει πόδι απέναντι στον Brisker.
Η δε πολιτικοποίηση του Jabali έπαιρνε ακραίες διαστάσεις. Ένα βράδυ στα αποδυτήρια παρατήρησε πως ένας μαύρος rookie συμπαίκτης του φορούσε βαμβακερά εσώρουχα. Τον πλησίασε, του τα έσκισε και του έκανε παρατήρηση: «δεν ντρέπεσαι να φοράς υλικά, που οι πρόγονοι μας μάζευαν ως σκλάβοι στις φυτείες; Να πάρεις εσώρουχα από συνθετικά υλικά».
Φυσικά, όπως και ο Brisker παραπάνω, κάπου-κάπου έβρισκε το δάσκαλο του και ο Jabali. Σε έναν αγώνα με τους Squires, ο Jabali έσπρωχνε, μοίραζε αγκωνιές και handchecks, έκανε trash-talking, ό,τι περιελάμβανε η συνηθισμένη του ρουτίνα δηλαδή. Ωστόσο, ο Neil Johnson των Squires τον προειδοποίησε πως αν συνέχιζε, θα το μετάνιωνε. Ο Jabali, απολύτως ατρόμητος όντας, συνέχισε να προκαλεί τον Johnson, μέχρι που τον έριξε στο παρκέ. Τότε, ο τελευταίος χτύπησε τον Jabali με γροθιά στο πρόσωπο15)ξαναλέω: αφιέρωμα στο αμερικάνικο μπάσκετ στη δεκαετία του ’70. Ούτε στο MMA τόσες μπουνιές -ούτε πισώπλατα, ούτε πλάγια- και στάθηκε από πάνω του, όταν βρέθηκε στο παρκέ φωνάζοντας του “get up, you son-of-a-bitching racist”.
Ο Jabali τελείωσε την καριέρα του το 1975, λόγω ενοχλήσεων στο γόνατο, μετά από μόλις επτά χρόνια στο ΑΒΑ, με συνολικά 17,1 ppg/6,7 rpg/5,3 apg και έχοντας κατακτήσει -εκτός από το πρωτάθλημα, το Rookie of the Year και το Playoffs MVP το ’69, τον τίτλο του MVP στο All Star Game του ’73 και θέση στην All-ABA Team της ίδιας χρονιάς.
Year of the horse
Από την άλλη, αυτός που κόντραρε στο σκοράρισμα τον Brisker και τελικά τον νίκησε, ήταν ο σπουδαίος forward Dan Issel ή αλλιώς “The Horse”.
Με σπουδαία καριέρα στους Kentucky Wildcats υπό τον μυθικό coach Adolph Rupp, o Issel επέλεξε να μην μετακινηθεί καθόλου16)σίγουρα πάντως όχι για τα μάτια των Pistons που τον διάλεξαν μόλις στον όγδοο γύρο στο draft του NBA και να παίξει επαγγελματικά για τους Kentucky Colonels, όπου ένωσε τις δυνάμεις του με τους τρελούς σουτέρ Louie Dampier και Darel Carrier. Και αναφερόμαστε στο πιο «φονικό» backcourt στο ΑΒΑ, που σε καθεμία από τις πρώτες τρεις σεζόν του ΑΒΑ σκόραραν ο καθένας +20 ppg και μόνο με την άφιξη του Issel σίγησε κάπως.
Ας χαζέψουμε λίγο ύστερο Issel…
Η πρώτη σεζόν του Issel στο ABA ήταν εκκωφαντική, αφού αναδείχθηκε Rookie of the Year και πρώτος σκόρερ ταυτόχρονα, ό,τι ακριβώς είχε πετύχει και ο Spencer Haywood την αμέσως προηγούμενη σεζόν. Παρόλ’ αυτά, οι Colonels χρειάστηκαν να αλλάξουν τρεις προπονητές και να καταλήξουν στον Frank Ramsey για να στρώσουν ως ομάδα. Όταν όμως τα κατάφεραν, απογειώθηκαν.
Στον πρώτο γύρο των playoff πέταξαν έξω τους Floridians, με το επίσης φοβερό backcourt των Mack Calvin-Larry Jones, το οποίο άθροιζε 51,5 ppg τη σεζόν 1970-71 και έδωσε συγκλονιστικές μάχες με τους Dampier-Carrier. Στη συνέχεια, συνάντησαν με μειονέκτημα έδρας την έκπληξη της χρονιάς, Virginia Squires, που είχαν τελειώσει τη σεζόν με το καλύτερο ρεκόρ στην Ανατολή.
Οι Squires είχαν στη διάθεση τους τον υπερσκόρερ rookie Charlie Scott, με τον οποίον μοιράστηκε το βραβείο του Rookie της Χρονιάς ο Issel, και που έκανε όργια με 27,1 ppg, τους βετεράνους Larry Brown, Fatty Taylor, Jim Eakins και Mike Barrett, τον …παλινοστούντα Doug Moe17)Larry & Doug -τίποτα άλλο…, τον «σκληρό» Neil Johnson και τον ταλαντούχο, αλλά άτυχο στους τραυματισμούς την πρώτη του χρονιά, rookie George Irvine. Οι Squires έπαιζαν πληθωρικό, γρήγορο μπάσκετ, που το απολάμβανε όλη η Virginia, ως regional franchise (όπως οι Floridians, οι Cougars και οι Chaparrals) και απόλαυσαν ακόμα περισσότερο το «σταύρωμα» με τους New York Nets και τον Rick Barry, που τους έδωσε μια ευκαιρία να τον αποκλείσουν και να τον γιουχάρουν – φαντάζομαι θυμάστε το γιατί.
Ωστόσο, οι ενθουσιώδεις Squires έφεραν μικρότερη αντίσταση κι από τους Floridians, αφού αποκλείστηκαν κάπως εύκολα στα έξι παιχνίδια. Πλέον, οι Colonels ήταν στον τελικό και έμοιαζαν έτοιμοι να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Όμως, το πρωτάθλημα δεν ήταν γραφτό να πάει στο Kentucky.
The Stars System
Το καλοκαίρι του ’70, οι Los Angeles Stars ήταν ένα πετυχημένο franchise: την αμέσως προηγούμενη σεζόν είχαν χάσει το πρωτάθλημα από τους ιδιαίτερα δυνατούς Indiana Pacers, ο Zelmo Beaty, που είχε αφήσει μια αξιολογότατη καριέρα στο ΝΒΑ για να μεταβεί στο ΑΒΑ, θα έπαιζε για αυτούς τη σεζόν 1970-71 και όλα έδειχναν ότι θα μπορούσαν να είναι και πάλι contenders.
Όμως, η Los Angeles Sports Arena παρέμενε απελπιστικά άδεια. Τόσο άδεια που σε αγώνα playoffs ενάντια στο Dallas υπήρχαν 971 θεατές, εκ των οποίων οι 500 με δωρεάν εισιτήρια. Συνέπεια αυτού, το franchise έχανε λεφτά. Έτσι, οι Stars βρέθηκαν ενώπιον ενός διλήμματος: να μετακομίσουν στην Albuquerque ή στο Salt Lake City. Και επέλεξαν το δεύτερο. Το σωστό.
Ευτυχώς για τους ίδιους, οι Stars έκαναν αριστερά στην Albuquerque.
Η στιγμή ήταν κατάλληλη για να χτιστεί μια πετυχημένη ομάδα στη Utah, η οποία είχε τεράστια μπασκετική fanbase, ειδικά στις τάξεις των Μορμόνων, δεν είχε επαγγελματική ομάδα μπάσκετ ως τότε και ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τη φιναλίστ των τελικών του ΑΒΑ. Το δε κοινό την αγκάλιασε με θέρμη: την πρώτη σεζόν τους στο Salt Lake City, οι Stars έκοψαν 262.342 εισιτήρια σε 42 ματς, έχοντα 6.246 μ.ο. ανά αγώνα, αριθμό-ρεκόρ όλων των εποχών τότε στο ΑΒΑ, και μάλιστα, με μόλις δύο αγώνες να γίνονται βράδυ Σαββάτου και πέντε βράδυ Παρασκευής.
Underdogs
Την αμέσως προηγούμενη σεζόν, οι Stars παρουσίασαν στην μπασκετική σκηνή τον Willie Wise και τον Mack Calvin, δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις παικτών για τους οποίους το ΝΒΑ κάκιστα είχε αδιαφορήσει. Στο draft του ’69, οι San Francisco Warriors επέλεξαν τον Wise στον 5ο γύρο και οι L.A. Lakers τον Calvin στον 14ο! Τελικά κι οι δύο όντως έπαιξαν επαγγελματικό μπάσκετ στην California, απλά όχι στο ΝΒΑ.
Ο δίμετρος Wise έπαιξε έξι σεζόν στο ΑΒΑ με 19,2 ppg, κατοχυρώνοντας τη φήμη του καλύτερου αμυντικού forward της λίγκας, ενώ ο ύψους 1,80 Calvin σε επτά σεζόν στο ΑΒΑ είχε 19,9 ppg και τη φήμη του γρηγορότερου άσου. Ακόμα περισσότερο, τους δύο παίκτες έδεναν κοινές εμπειρίες από όταν πάλευαν να καθιερωθούν όντας άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Ο Calvin είχε τρομερή ταχύτητα, ωθούσε τις ομάδες του πολύ συχνά σε αιφνιδιασμούς και γρήγορο transition και είχε απίστευτη ενέργεια. Παρότι έδειξε ψήγματα ταλέντου στη rookie χρονιά του στους L.A. Stars, η καριέρα του εκτοξεύτηκε στο πλευρό του Larry Jones όταν μετακινήθηκε στους Floridians, ως αντάλλαγμα για τον shooting guard Donnie Freeman, και εκ των πραγμάτων, το πρωτάθλημα που πήραν οι Utah -πλέον- Stars, χωρίς τον Calvin τη σεζόν 1970-71. .
Την ομάδα στη Utah ακολούθησε, αντιθέτως, ο Willie Wise. Παίζοντας στη θέση του SF, θέση πηγμένη από ταλέντο από παίχτες όπως οι Julius Erving, Rick Barry, George Gervin και Roger Brown, ο Wise δεν μπορούσε να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση κατώτερος τους. Σταθερός σκόρερ, της τάξης των 19-21 πόντων με 50% FG, με οπλοστάσιο που περιείχε ένα αξιόπιστο σουτάκι από τα πέντε μέτρα και, κυρίως, γεμάτο hustle plays και clutch plays. Ενδεικτικό ήταν πως τα rebounds per minute του Wise διπλασιάζονταν στο τέταρτο 12λεπτο.
“The Franchise”
Τίποτα όμως δεν ήταν τόσο καταλυτικό στο δρόμο των Utah Stars προς τον τίτλο, όσο ο center Zelmo “The Franchise” Beaty. Μέχρι την στιγμή που αποφάσισε να αλλάξει λίγκες, ο Beaty ήταν ήδη δύο φορές All Star και είχε μέσους όρους 16 ppg και 12 rpg και περίπου 21 ppg στις δύο τελευταίες σεζόν προτού μεταβεί στο ΑΒΑ σε ηλικία 30 ετών το καλοκαίρι του ‘69. Ο λόγος ήταν απλούστατος: σε επτά χρόνια παρουσίας στους St. Louis Hawks, ο Beaty ήταν ο πιο καλά αμειβόμενος παίχτης με $ 37.000 ετησίως και η πρόταση των Stars ήταν τετραετές συμβόλαιο με απολαβές $250.000 ετησίως.
Και ο Beaty τα άξιζε αυτά τα λεφτά του! Ενισχυτικά να αν αναφέρουμε πως ο Chamberlain είχε χαρακτηρίσει τον Beaty ως τον «δυσκολότερο αντίπαλό» του, ίσως και για να πικάρει λίγο τον Russell.
Φυσικά, όπως και ο Rick Barry, ο Beaty δεν έπαιξε, αφού αναγκάστηκε σε ένα χρόνο αποχής από τα γήπεδα λόγω του option clause, οπότε η πρώτη του σεζόν ήταν εκείνη του 1970-71, όπου σάρωσε με τη φανέλα των Utah Stars, με 22,9 ppg/15,7 rpg και 29,7 ppg/16,4 rpg στους τελικούς. Η δε καριέρα του στο ΑΒΑ θα ήταν ακόμα λαμπρότερη, αν δεν είχε γόνατα εβδομηντάχρονου. Ο Beaty πάντως, παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, με ύψος 2,06, είχε τρομερή σωματική δύναμη, αυταπάρνηση και αντοχή στον πόνο.
Road to Glory
Εν τέλει, ο κυριότερος λόγος για την επιτυχία των Stars συμπυκνωνόταν στο πρόσωπο του coach Bill Sharman, του ανθρώπου που δημιούργησε από την αρχή τους Los Angeles Stars τη σεζόν ’69-’70 και κέρδισε τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς. Και τα καλύτερα έρχονταν.
Ο Bill Sharman
Γνήσιο τέκνο του Red Auerbach στους Celtics της δεκαετίας του ’50, όπου ταίριαξε μαζί με τον Bob “Houdini of the Hardwood” Cousy, δημιουργώντας ένα από τα καλύτερα backcourt στην ιστορία, ο Sharman είχε τη δική του φιλοσοφία για το μπάσκετ και ήξερε να κερδίζει το σεβασμό. Δεν φώναζε ποτέ στους παίκτες, αλλά ούτε χάιδευε τα αυτιά τους, αλλά ήταν δίκαιος. Δεδομένου ότι ήταν και νέος σε ηλικία, δηλαδή 43 ετών τότε, ο Sharman αρεσκόταν στο να συμμετέχει και ο ίδιος στα διπλά και στις προπονήσεις.
Παράλληλα, ήταν από τους πρώτους που καθιέρωσε τη χρήση συστηματικών εργαλείων για την προετοιμασία πριν τους αγώνες: πρωινή προπόνηση στα σουτ, ανάλυση αντιπάλου σε βίντεο, scouting reports. Πράγματα γενικώς αυτονόητα σήμερα, αλλά πρωτοποριακά τότε. Το καλύτερο ήταν όταν έφερε γιατρούς, ψυχολόγους και διατροφολόγους για να μιλήσουν στους παίκτες και επέβαλε μια δίαιτα, όπου οι παίκτες έτρωγαν μέλι ή τσάι πριν τον αγώνα και μπάρες σοκολάτας στο ημίχρονο!
Τέλος, εισήγαγε ένα σύστημα «επιβράβευσης» και «ποινής» για να δώσει κίνητρο στους παίκτες. Για παράδειγμα, έδινε σε κάθε παίκτη $100 για κάθε εκατοστιαία μονάδα πάνω από το 80% στις βολές, $ 5 για κάθε κόψιμο ή επιθετικό rebound μετά από βολές και, αντίστροφα, επέβαλε πρόστιμο $ 5 σε παίκτη του, που ο αντίπαλος τον πέρασε στη baseline, και λοιπές παρόμοιες καταστάσεις.
Κάτι τέτοια οδήγησαν τους Stars να έχουν το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ εκείνη τη σεζόν με μια νίκη λιγότερη από τους πρώτους Pacers. Σε συνδυασμό με την ήττα από τους τελευταίους στους τελικούς της προηγούμενης σεζόν, οι Stars διψούσαν για εκδίκηση. Εκδίκηση που πήραν στους τελικούς της Δύσης σε εφτά αγώνες. Τα δε matchups εκείνης της σειράς ήταν αυτό που περίμεναν όλοι: ο Zelmo Beaty και ο Mel Daniels ήταν οι δύο καλύτεροι παίχτες στη θέση του center και το ίδιο οι Willie Wise και Roger Brown στη θέση του small forward. Όλα αυτά, βέβαια, προτού «προσγειωθούν» στο ΑΒΑ οι Artis Gilmore και Julius Erving.
Σε μια οριακή σειρά εφτά αγώνων, με μεγάλα σκορ και τρομερό σωματικό ανταγωνισμό, κρίθηκαν και οι τελικοί του ΑΒΑ ανάμεσα στους Stars και στους Colonels, αφού η έδρα δεν έσπασε ούτε μια φορά. 13.260 οπαδοί της Utah, ένα roster με ομοιογένεια και συνοχή και, κυρίως οι Zelmo Beaty, με 36 πόντους και 16 rebounds και Willie Wise, με 22 πόντους και 20 rebounds, ήταν αρκετοί για να καταφέρουν να λυγίσουν το Kentucky του Dan Issel, που είχε 41 πόντους, την 18η Μαΐου εκείνης της χρονιάς, με 131-121. Εκατοντάδες οπαδοί μπήκαν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν και να πάρουν στους ώμους τους Willie Wise και Zelmo Beaty με το που ακούστηκε το buzzer της λήξης και χρειάστηκε μισή ώρα για να αδειάσει ο χώρος.
Κάτι τέτοια βλέπει ο Karl Malone να έχουν γίνει στο Salt Lake City και τρελαίνεται
Προτού το μαζέψουμε, ας δούμε ένα πολύ όμορφο ντοκουμέντο για να χαζέψουμε και λίγο Willie Wise:
Yearly Notables
- Και αυτή η σεζόν είχε «μετακομίσεις»: οι L.A. Stars, Washington Capitols, New Orleans Buccaneers έγιναν Utah Stars, Virginia Squires, Memphis Pros αντίστοιχα.
- Το ΑΒΑ κατάφερε να φέρει τρία καλά ονόματα από το NCAA: τον Dan Issel από το Kentucky στους Colonels, τον Charlie Scott από το North Carolina στους Squires και τον Rick Mount από το Purdue στους Pacers
- Οι Denver Rockets υπέγραψαν τον underclassman Ralph Simpson18)Rockets…Ralph…Simpson…Αλήθεια τώρα; Δεν σας θυμίζει κάτι;;; από το Michigan State με το ίδιο επιχείρημα που είχαν χρησιμοποιήσει για τον Spencer Haywood. Αρχικά ο κομισάριος Jack Dolph δίστασε να εγκρίνει τη συμφωνία κάτω από την πίεση του NBA και NCAA. Όλα αυτά έληξαν όμορφα και…συνεταιριστικά, όταν το Denver απείλησε με μηνύσεις τη λίγκα και κάπως έτσι, ο Simpson έγραψε 14 ppg στη rookie χρονιά του. O Dolph, πάντως, μάλλον ξεπέρασε για τα καλά τους ενδοιασμούς του, αφού μεσούσης της χρονιάς, στο σαββατοκύριακο του All Star Game, πιάστηκε να έχει στο χαρτοφύλακα του υπογεγραμμένα συμβόλαια των college stars Jim McDaniels και Howard Porter.
- Επίσης, το ΑΒΑ την «έσπασε» λίγο παραπάνω στο ΝΒΑ, αποσπώντας του δυο All Stars και μάλιστα και τους δύο από τους Hawks: τον Zelmo Beaty και τον Joe Caldwell.
- Στον 4ο χρόνο της λίγκας, μόνο ο προπονητής Babe McCarthy, ο GM Max Williamsκαι οι διαιτητές Tom Frangella και Bob Serafin είχαν μείνει στη θέση τους από το πρώτο τζάμπολ του ΑΒΑ. Ωστόσο, ο Williams σε αυτή τη σεζόν παράτησε τη θέση του προπονητή που επίσης διατηρούσε και ασχολήθηκε μόνο με τα καθήκοντα του GM, αφήνοντας πίσω του τον μέχρι τότε assistant του, Bill Blakely.
- Δύσκολες στιγμές για διαιτητές, αφού ο πατέρας 11 παιδιών(!) Andy Hershock πέθανε από καρδιακή προσβολή στην πρώτη περίοδο του αγώνα Pros-Nets, ενώ ο αρχιδιαιτητής Earl Strom μπήκε σε “Ron Artest mode”, όταν κυνήγησε έναν οπαδό στις κερκίδες στο Denver.
- Υπέροχη, λατρεμένη vintage ABA στιγμή: στις 14 Νοέμβρη 1970 οι Cougars υποδέχονται τους Pacers στην Dorton Arena στο Raleigh. Μια μέρα πριν, όμως, η αρένα φιλοξενούσε φεστιβάλ βοοειδών! Έτσι, ακόμα και ένα 24ωρο αφότου τα ζωντανά είχαν εγκαταλείψει το χώρο, οι μύγες ήταν ακόμα εκεί! Έτσι, οι μισοί θεατές άντεξαν μέχρι το ημίχρονο -επιλογή, την οποία, δυστυχώς για αυτούς, δεν είχαν παίκτες και διαιτητές.
- Οι Nets έγιναν για πρώτη φορά viral στη λίγκα, αφού ο συνδυασμός σταθερής διοίκησης, Rick Barry, Lou Carnesecca στον πάγκο και Mecca τράβηξε την προσοχή της χώρας και κατάφερε να βάλει την ομάδα για πρώτη φορά στα playoffs. Θα έρχονταν και καλύτερες μέρες -απλά χωρίς τον “Rick the Prick”.
- Τηλεοπτικό συμβόλαιο: $ 10.000 σε κάθε ομάδα για τη μετάδοση του All Star Game και ακόμα έξι αγώνων από το CBS. Τίποτα άλλο.
- Ένα εξαιρετικό doubleheader με Nets, Pacers, Squires και Rockets μάζεψε 12.252 θεατές στο Madison Square Garden και 6.000 τρίχρωμες μπάλες μοιράστηκαν σε παιδιά. Εξαιρετικό το doubleheader, διότι μάζεψε $ 80.000, ποσό διπλάσιο από όσα είχε μαζέψει οποιαδήποτε «πόρτα» στο ΑΒΑ μέχρι τότε.
- Η Indiana για άλλη μια φορά ήταν πρωταθλήτρια σε εισιτήρια με 8.187 μ.ο. Ακολούθησαν Kentucky με 7.502 και Utah με 6.245. Ουραγοί το Memphis και το Pittsburgh με 2.90019)λέμε τώρα….
- Σε αφιέρωμα του Sports Illustrated για τις 28 καλύτερες ομάδες, οι πρώτες οχτώ ήταν ομάδες του ΝΒΑ, οι Utah Stars και Indiana Pacers ήταν στις θέσεις 9 & 10, ενώ στις τέσσερις τελευταίες θέσεις βρίσκονταν οι Carolina Cougars, Dallas Chaparrals, Denver Rockets και Cleveland Cavaliers.
The best of the best
- Πρωταθλητές: Utah Stars
- MVP: Mel Daniels (Indiana) – 21 ppg/18 rpg/2,2 apg
- Rookie της χρονιάς (tied): Charlie Scott (Virginia) – 27,1 ppg/5,2 rpg/5,6 apg & Dan Issel (Kentucky) – 29,9 ppg/13,2 rpg/2 apg
- Coach της χρονιάς: Al Bianchi (Virginia)
- Executive της χρονιάς: –
- All-ABA Team: Mel Daniels (Indiana), Roger Brown (Indiana), Rick Barry (New York), Charlie Scott (Virginia), Mack Calvin (The Floridians)
- All-ABA Rookie Team: Joe Hamilton (Texas), Charlie Scott (Virginia), Samuel Robinson (Miami), Wendell Ladner (Memphis), Dan Issel (Kentucky)
- Playoff MVP: Zelmo Beaty (Utah) 23,2 ppg/14,6 rpg/2,4 apg
- All-Star MVP: Mel Daniels (Indiana)
- Πρώτος σκόρερ: Dan Issel (Kentucky) – 29,9 ppg
- Πρώτος ριμπάουντερ: Mel Daniels (Indiana) – 18 rpg
- Πρώτος σε ασίστ: Bill Melchionni (New York) – 8,3 apg
- Πρώτος σε winning-share: Zelmo Beaty (Utah) – 16
Υ.Γ.: Τα αναλυτικά στατιστικά της σεζόν 1970 – 71 μπορείτε να τα βρείτε εδώ.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | ταιριαστό πάντως ένα υπό εξαφάνιση είδος να συμβολίζει ένα υπό εξαφάνιση franchise |
|---|---|
| ↑2 | πόλη της Pennsylvania, κοντά στο Pittsburgh, όπου οι Condors έπαιξαν έναν preseason αγώνα |
| ↑3 | Καταλαβαίνεις πως είναι το τέρμα του δρόμου, όταν το κοινό σου σε γιουχάρει επειδή μοιράζεις δώρα… |
| ↑4 | καλά, στο #157 του draft του ’70 τον διάλεξαν |
| ↑5 | από… ξύλινο ταμπλό! Είπαμε, ΑΒΑ! |
| ↑6 | κάποια στιγμή είχε βάλει στο μάτι τον guard Walt Szczerbiak, τον πατέρα του Wally Szczerbiak |
| ↑7 | συνέβη στο ΝΒΑ |
| ↑8 | μετράει μια «μονομερής ενέργεια» ως «καυγάς» Μαντζούκα; |
| ↑9 | …όχι δεν θα το πω… |
| ↑10 | υπόθεση για τη Νικολούλη, μήπως; |
| ↑11 | καταπληκτική λεπτομέρεια: το «Jabali» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα στα αραβικά ή σε κάποια άλλη κυρίαρχη γλώσσα του Ισλάμ. Αντιθέτως, προέρχεται από τα σουαχίλι και σημαίνει «σκληρός σαν πέτρα». Πόσα στερεότυπα αναπαράγει κανείς άραγε όταν αλλάζει το όνομα του σε «κάτι που μοιάζει αραβικό»;;; |
| ↑12 | τρία εξαιρετικά άρθρα για την στοχευμένα αδικημένη παρουσία του Jabali στο αμερικάνικο μπάσκετ, μπορείτε να βρείτε εδώ, εδώ και εδώ |
| ↑13 | οι αντιφάσεις και το κοινωνιολογικό περιεχόμενο του αμερικάνικου μπάσκετ στη δεκαετία του ’70 είναι κάτι με το οποίο το Ball Hog θα ασχοληθεί στο μέλλον |
| ↑14 | τσάμπα δηλαδή |
| ↑15 | ξαναλέω: αφιέρωμα στο αμερικάνικο μπάσκετ στη δεκαετία του ’70. Ούτε στο MMA τόσες μπουνιές |
| ↑16 | σίγουρα πάντως όχι για τα μάτια των Pistons που τον διάλεξαν μόλις στον όγδοο γύρο στο draft του NBA |
| ↑17 | Larry & Doug -τίποτα άλλο… |
| ↑18 | Rockets…Ralph…Simpson…Αλήθεια τώρα; Δεν σας θυμίζει κάτι;;; |
| ↑19 | λέμε τώρα… |
