Το NBA, όπως έχουμε αναλυτικά παρουσιάσει, έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τo αποτρέπουν από το να λειτουργεί σαν μία “Open Market” Λίγκα (με θετικά για αυτήν αποτελέσματα από αυτούς τους περιορισμούς). Παράλληλα, όμως, διατηρεί, ακόμα και μέσα σε αυτά τα περιοριστικά πλαίσια λειτουργίας της, χρηματιστηριακά χαρακτηριστικά επηρεασμού των αξιών της. Και “αξίες της”, “assets της”, δεν είναι μόνο οι παίχτες και η αγωνιστική απόδοση αυτών, αλλά και τα συμβόλαιά τους, ή ακόμα και ο χώρος που έχουν στο salary cap τους οι ομάδες, όπως αντίστοιχα έχουμε παρουσιάσει από την στήλη αυτή σε σχετικό άρθρο.
Με αυτά ως δεδομένα, το παρόν άρθρο αποσκοπεί να φωτίσει όλες τις μη αγωνιστικές πτυχές που επηρεάζονται από τους οικονομικούς (και μη) συσχετισμούς της Λίγκας, σε μία σειρά από θέματα που είναι στο επίκεντρο της NBA επικαιρότητας αυτή την περίοδο, και πως οι πτυχές αυτές δύνανται να επηρεάσουν τις μεσομακροπρόθεσμες ισορροπίες. Προφανώς, όπως κάθε χρηματιστηριακή αξία μιας μετοχής επηρεάζεται ευθέως και άμεσα από την οικονομική απόδοση της ίδιας της εταιρείας, όπως αυτή αποτυπώνεται στις οικονομικές καταστάσεις της και τα ενημερωτικά δελτία της, αντίστοιχα, οι χρηματιστηριακές αξίες του NBA, είτε αφορούν σε συμβόλαια, είτε σε salary cap, επηρεάζονται άμεσα από την αγωνιστική απόδοση των παιχτών και των ομάδων που αφορούν εντός των αγωνιστικών χώρων.
Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με κάθε άλλη “ελεύθερη αγορά”, έγκειται ωστόσο ακριβώς στο κλειστού του χαρακτήρα της αγοράς του NBA, όπου οι ομάδες είναι δεδομένα 30 και τα ενεργά συμβόλαια δεδομένα 4501)Δεν υπολογίζονται εδώ τα two-way contracts. και το cap επίσης δεδομένο και ισόποσα μοιρασμένο σε κάθε ομάδα, όπως αυτό ορίζεται κάθε χρονιά, με αποτέλεσμα κάθε απόφαση ενός franchise και κάθε συμβόλαιο που δίνεται σε έναν παίχτη, να επηρεάζει άμεσα τις συνολικές ισορροπίες της Λίγκας, καταλαμβάνοντας το αντίστοιχο κομμάτι της συνολικής “πίτας” αμοιβών που είναι διαθέσιμη για συμβόλαια παιχτών.
Οι Εξισώσεις που Προκύπτουν από το Limit Up του Kemba
Ο Kemba έγινε πρόσφατα ο πρώτος παίχτης μετά τον Kobe και το 2007-08 που σκοράρει “40άρα” μετά από “60άρα” και μόλις ο έκτος που το καταφέρνει αυτό στην ιστορία συνολικά.
Kemba Walker is just the sixth player in NBA history to follow up a 60-point game with a 40-point game. The others are Wilt Chamberlain, Pete Maravich, Michael Jordan, Tracy McGrady, and Kobe Bryant.
— Justin Kubatko (@jkubatko) November 20, 2018
Η σεζόν που κάνει ως τώρα είναι σεζόν όχι απλά για να τον χρίσει -πάλι, για τρίτη φορά- All Star, αλλά για να τον κάνει και -για πρώτη φορά στην καριέρα του- All NBA team παίχτη. O Kemba είναι στην τελευταία σεζόν του συμβολαίου του, ενός -τρομακτικά team friendly και undervalued για τον ίδιο- συμβολαίου, συνολικού ύψους $48 εκατ. και τεσσάρων ετών. Ο Kemba τον Μάη γίνεται 29 χρόνων.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω;
Πως ο Kemba τον επόμενο Ιούλη, στην έναρξη της offseason θα είναι eligible για το ίδιο super max συμβόλαιο που θα είναι και ο Davis, συνολικού ύψους $221 εκατ. και διάρκειας πέντε ετών. Αυτό το συμβόλαιο θα μπορούν να του το προσφέρουν μόνο οι Hornets, ενώ κάθε άλλη ομάδα θα μπορεί να του προσφέρει τετραετές συμβόλαιο συνολικού ύψους $139 εκατ.
Και εδώ είναι το κρίσιμο ερώτημα: τι κάνεις σαν Hornets και τι κάνεις σαν Kemba;
Από τη μία, ας είμαστε ξεκάθαροι: αυτό το supermax αφορά -ή θα έπρεπε να αφορά- αποκλειστικά τους πέντε με δέκα καλύτερους παίχτες της Λίγκας. Τους παίχτες που μπορούν μόνοι τους να βάλουν μία κακή ομάδα, αν όχι στους Τελικούς, όπως ο μοναδικός LeBron τους 2017-18 Cavs, έστω στα Playoffs, όπως ο εξαιρετικός Davis τους 2017-18 Pelicans. Και ο Kemba δεν είναι παίχτης τέτοιου επιπέδου. Δεν είναι καν top-20 παίχτης. Δεν είναι τυχαίο, πως στις καλύτερες μπασκετικές σεζόν του, αυτές των τελευταίων 2,5 χρόνων, δεν έχει καταφέρει να βάλει καν στα Playoffs της αδύναμης (ως αστείας κάποιες φορές) Ανατολής τους Hornets.
Και καθώς αυτή την στιγμή supermax έχουν μόλις τέσσερις παίχτες, οι Curry, Westbrook, Harden και Wall, είναι σαφές πως ακόμα και ο Wall, που έχει κάθε χρόνο ως τώρα playoff παρουσία, δεν το αξίζει. Και όσο καλύτερα από αυτόν και αν αγωνίζεται ο Kemba την τελευταία διετία, επίσης δεν το αξίζει. Καθώς ακόμα και αν κάποιος θέλει να εγείρει το αντεπιχείρημα πως ενδεχομένως να το αξίζει σήμερα, μπορεί αλήθεια να βρεθεί ο οποιοσδήποτε που θα υποστηρίξει πως θα είναι χρήματα καλά επενδεδυμένα τα κοντά $50 εκατ. που θα έχει λαμβάνειν ο 34χρονος Kemba στα τελειώματα ενός τέτοιου συμβολαίου; Θαρρώ πως κανείς.
Συνεπώς ποιες είναι οι επιλογές;
Από τη μία οι Hornets, όπως και οι Pelicans στην Νέα Ορλεάνη, βρίσκονται σε μία από τις μικρότερες αγορές του NBA, και δεν είναι προορισμός free agents. Οι μοναδικοί αξιόλογοι free agents που έχουν υπογράψει για αυτούς είναι ο Hayward ως restricted free agent το 2014, πριν οι Jazz ισοφαρίσουν την προσφορά και τον κρατήσουν για άλλα τρία χρόνια, και ο Batum το 2016 ($120 εκατ./5 χρόνια), για να παίξει μία σεζόν μπάσκετ και την επόμενη μιάμιση -ως και σήμερα- να περιφέρεται άσκοπα ως παλαίμαχος στους αγωνιστικούς χώρους.
Και ο Kemba κατ’αυτόν δικαιούται, με βάση αυτά που έχει προσφέρει στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, και με το ιδιαίτερα οικονομικό συμβόλαιο που είχε υπογράψει προ τετραετίας, να ζητήσει max. Ειδικά όταν αναλογίζεται πως είναι μόλις ο έκτος καλύτερα πληρωμένος παίχτης της ομάδας του, με τους Batum ($24 εκατ.), Biyombo ($17 εκατ.), Marvin Williams ($14 εκατ.), Cody Zeller ($13,5 εκατ.) και Kidd-Gilchrist (13 εκατ.) να πληρώνονται περισσότερα από τον ίδιο ($12 εκατ.) την τρέχουσα σεζόν.
Μα, παρόλ’ αυτά, ναι, ο Kemba είναι ένας max contract παίχτης (25% του cap), αλλά επουδενί δεν αξίζει να πάρει super max (35% του cap). Αυτό το 10% αποτελεί σημαντικότατη διαφορά για το πως θα στηθεί η ομάδα γύρω του. Και, όπως προαναφέραμε, δεν είναι καν top-20 παίχτης και επουδενί δεν θα είναι όμορφη η εικόνα του στα 34 του με συμβόλαιο $50 εκατ. να τρέχει. Καλώς ή κακώς, κανένας μικρόσωμος pg δεν έχει καλά “μπασκετικά γηρατειά” στο NBA, με τον φετινό Chris Paul να είναι τρανό σχετικό παράδειγμα και το συμβόλαιο -που μόλις το καλοκαίρι υπέγραψε ($160 εκατ./4 χρόνια)- να είναι ήδη από τα χειρότερα της Λίγκας.
Συνεπώς είμαστε προ μίας κατάστασης που ο Kemba από την πλευρά του δικαίως θα ζητήσει super max, αλλά -όσο αντιφατικό και αν ακούγεται- η αξία του δεν μπορεί να το δικαιολογήσει. Και καθώς αν το λάβει θα δεσμεύσει ένα τεράστιο μέρος του cap ενός franchise που δεν είναι προορισμός free agents, και έτσι δεν θα έχει καλό supporting cast. Και το πρόβλημα γίνεται εντονότερο όταν μιλάμε για ένα franchise που έχει χείριστο ιστορικό επιλογών στο draft: 2012: #2 Michael Kidd-Gilchrist, 2013: #4 Cody Zeller, 2014: #9 Noah Vonleh, 2015: #9 Frank Kaminsky. Aν και τα τελευταία χρόνια, το 2017 με τον Malik Monk στο #11 και το 2018 με τον Miles Bridges στο #12, μπορεί κάποιος να πει πως τα πάνε κάπως καλύτερα. Η αλλαγή του GM το 2018, άλλωστε, μας αποτρέπει από το να μιλάμε για συνέχεια στον συγκεκριμένο τομέα.
Από την άλλη, μπορεί ο Kemba να θεωρεί πως οτιδήποτε εκτός από super max δεν είναι ικανό να τον κρατήσει στη Charlotte. Είτε για αγωνιστικούς λόγους, στοχεύοντας σε μία σύμπραξη με παίχτες ανώτερου επιπέδου, είτε στους Lakers, είτε στη Νέα Υόρκη (που είναι τόπος καταγωγής του και το καλοκαίρι, τόσο οι Knicks, όσο και οι Nets, θα έχουν δυνητικά χώρο για δύο max συμβόλαια), είτε, ακόμα-ακόμα, στους Sixers, αν αυτοί -για όποιον λόγο- δεν ανανεώσουν με τον Jimmy Butler, θεωρώντας πως η παρουσία του σε ένα πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον, σε μία μεγαλύτερη αγορά, θα του επιτρέψουν να έχει και καλύτερη αγωνιστική παρουσία, όντας σαφώς πιο ευχάριστο να διεκδικείς παρουσία σε Τελικούς, από το να βολοδέρνεις στα μέσα της κατάταξης της Ανατολής, είτε για εξωαγωνιστικούς, όπου η σε μεγάλη αγορά παρουσία του και η διεκδίκηση τίτλων, θα λειτουργήσουν εξισορροπιστικά των απολεσθέντων οικονομικών απολαβών του από την μη υπογραφή super max, καθώς θα έχει πρόσβαση σε πρόσθετες χορηγίες.
Η επιλογή να δεχτεί να υπογράψει στους Hornets με μη super max συμβόλαιο, παρότι φαντάζει ενδεχομένως η ιδανική για τον οργανισμό και το μέλλον αυτού, μάλλον είναι εκείνη που συγκεντρώνει τις λιγότερες (ως ελάχιστες θαρρώ) πιθανότητες.
Οπότε; Οπότε αν οι Hornets δεν έχουν σκοπό να του δώσουν το super max, τότε μάλλον έκαναν λάθος πέρσι που δεν τον αντάλλαξαν. Με 1,5 χρόνο τότε να υπολείπεται στο συμβόλαιό του, και με εξαιρετικά φιλικό για κάθε ομάδα συμβόλαιο, τα ανταλλάγματα που θα λάμβαναν θα ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Αν, ωστόσο, τώρα πρέπει να καταθέσω τη γνώμη μου, θαρρώ πως ο Kemba θα μείνει στους Hornets υπογράφοντας το super max. Και το πιθανότερο είναι σε τρία χρόνια η ομάδα θα αντιμετωπίζει προβλήματα επιπέδου Wall και Wizards, με ένα υπερβολικά βαρύ συμβόλαιο για έναν φθίνοντα τότε αστέρα.
Με το κακό recruiting, μία σειρά από κακά συμβόλαια σε μέτριους παίχτες, και κακές επιλογές στο draft, οι Hornets κατάφεραν να βάλουν την ομάδα τους σε μία lose-lose κατάσταση, που είτε θα χάσουν για το τίποτα τον Kemba, είτε θα τον κρατήσουν με ένα συμβόλαιο που θα τους στερεί τη δυνατότητα υπογραφής άλλων αστέρων για να τον πλαισιώσουν και να γίνει η ομάδα ανταγωνιστικότερη.
Το Μέλλον του Anthony Davis και η μεταβολή των Assets των Επίδοξων Διεκδικητών του
Και μιας και αναφέραμε στο πρώτο μέρος τον Davis και τους Pelicans, να δούμε και αναλυτικότερα πως η δικιά του κατάσταση και το δικό του μέλλον, επηρεάζεται από τα τεκταινόμενα στη Λίγκα.
Ο Davis λοιπόν, είναι από τη σεζόν 2016-17 στο πρώτο του μη rookie συμβόλαιο, το οποίο είναι (τότε) max contract ύψους $127 εκατ. και διάρκειας πέντε ετών (δηλαδή υπολογισμένο με το 25% του salary cap της συγκεκριμένης σεζόν). Όπως αναλυτικά είχαμε παρουσιάσει, με τη νέα 2017 CBA παίχτες και ομάδες μπορούν να ξεκινούν διαπραγματεύσεις επεκτάσεις συμβολαίων με την συμπλήρωση τριών χρόνων από την υπογραφή του τρέχοντος συμβολαίου του παίχτη. Έτσι ο Davis μπορεί να διαπραγματευτεί και να υπογράψει επέκταση με τους Pelicans από την offseason του 2019.
Επιπρόσθετα, η τρέχουσα 2017 CBA προβλέπει τα Designated Veteran Exceptions2)Ανάλυση και αυτών υπάρχει στο ανωτέρω link., όπου ένας παίχτης που έχει ψηφισθεί σε όποια εκ των τριών All NBA Teams, έχει ανακηρυχθεί MVP ή Defensive Player of the Year για μία από τις προηγούμενες σεζόν, δικαιούται επέκτασης συμβολαίου ίση με το 35% του salary cap (super max). Και καθώς ο Davis ήταν μέλος της πρώτης All NBA team της σεζόν 2017-18, ανεξαρτήτως της φετινής απόδοσής του και ενδεχόμενης (επι)βράβευσης του με κάτι από τα ανωτέρω αναφερθέντα, την offseason του 2019 οι Pelicans θα μπορούν να του προσφέρουν το super max, το οποίο θα έχει διάρκεια πέντε έτη και συνολικό ύψος περίπου $240 εκατ. (εκκίνηση από το 35% του cap της σεζόν 2019-20, που προβλέπεται στα $109 εκατ.), ένα συμβόλαιο που μόνο οι Pelicans μπορούν να του προσφέρουν.
Τι γίνεται, όμως, αν ο Davis το αρνηθεί;
Οι Μνηστήρες
Δύο ομάδες ήδη θεωρούνται δεδομένες πως θα κινηθούν για την απόκτησή του, οι Lakers και οι Celtics. Άλλωστε, είναι οι μόνες δύο που έχουν τα assets -και το κύρος- να τον διεκδικήσουν, καθώς οι Sixers από τη μία, έκαναν απελπιστικά απαράδεκτη διαχείριση των assets που ο Hinkie τους κληροδότησε, και από την άλλη οι Suns, έχουν μεν τα assets, αλλά δεδομένα δεν αποτελούν ομάδα με την οποία ο Davis θα ενδιαφερόταν να ανανεώσει μετά το πέρας του τρέχοντος συμβολαίου του, με αποτέλεσμα να μην τους συμφέρει να δώσουν ό,τι διαθέτουν για δύο σεζόν του Davis και μετά αυτός να αποχωρήσει για το τίποτα, μην επιστρέφοντας κάποια αξία, δηλαδή.
Και εδώ μπαίνει και η παράμετρος που αναφέρθηκε και στην ανάλυση των Wizards: ο Davis από το καλοκαίρι είναι πελάτης της Klutch Sports του Rich Paul (και του -γκμουχ, γκμουχ- LeBron James). Αποτέλεσμα; Να υπάρχουν “ηχηρές” φωνές που τον ντύνουν από τώρα στα “purple and gold” των Lakers. Από τον Bill Simmons,
As I said a few weeks ago – just start selling the Davis/Lakers jerseys now. https://t.co/26bEBFsOot
— Bill Simmons (@BillSimmons) September 23, 2018
ως τον βετεράνο Jarrett Jack.
Man if y’all thought the league was in trouble before they bout to mess around and have AD KD and Bron all on the same team 🤦🏽♂️
— JARRETT JACK (@Jarrettjack03) November 15, 2018
Και ενώ μέχρι πρόσφατα θα ήταν ξεκάθαρο πως οι Celtics έχουν σαφές πλεονέκτημα να τον αποκτήσουν, με δεδομένο πως έχουν στη διάθεσή τους πολλά περισσότερα assets από τους Lakers, από τη μία το γεγονός της υπογραφής του με την Klutch την ίδια offseason που ο LeBron υπέγραψε με τους Lakers και δήλωνε πως περιμένει την έλευση και άλλων αστέρων στο πλευρό του τα επόμενα καλοκαίρια, και από την άλλη η πορεία ως τώρα των ίδιων των assets των Celtics, έχουν φέρει τους Κέλτες σε δυσχερέστερη κατάσταση.
Τα Assets των Celtics
Συγκεκριμένα, οι Celtics έχουν στη διάθεσή τους δυνητικά τέσσερα πρώτα picks για το draft του 2019:
- Το πρώτο pick των Clippers, αν αυτό είναι πάνω από το #15, δηλαδή αν οι Clippers μπουν στα Playoffs.
- To πρώτο pick των Memphis, αν αυτό είναι από το #9 και πάνω.
- Το καλύτερο pick μεταξύ των Kings και των Sixers, με την εξαίρεση πως το pick των Kings το κρατάει η Philadelphia αν είναι στο #1
- To δικό τους.
Και ενώ στην αρχή της χρονιάς ήταν σχεδόν δεδομένο πως το δικό τους θα είναι το χειρότερο (υψηλότερο, δηλαδή, σε σειρά επιλογής) από όλα, μέσα προς τέλη Νοέμβρη που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι προοπτικά το καλύτερο από όλα, με τους Grizzles να βρίσκονται πέριξ της κορυφής της Δύσης, τους Clippers εντός Playoffs και τους Kings (και τους Sixers) με θετικό ρεκόρ και καλύτερο από το δικό τους.
Το “πακέτο” που φημολογούταν πως θα διέθεταν οι Celtics για τον Davis ήταν ένας συνδυασμός των ανωτέρω picks, μαζί με έναν συνδυασμό των Jaylen Brown, Marcus Smart και Al Horford (με τον τελευταίο να συμπεριλαμβάνεται κυρίως για λόγους εξισορρόπησης των συμβολαίων). Καθώς, όμως, και οι τρεις αυτοί παίχτες προς ώρας κάνουν εξαιρετικά κακή χρονιά, αυτό έχει αποτέλεσμα να χάνουν σημαντικό μέρος της υψηλότατης -κατά τα Playoffs 2018- χρηματιστηριακής αξίας τους, ενώ όσο ο Hayward αδυνατεί να επανέλθει σε ικανοποιητικό αγωνιστικό επίπεδο, ο συνδυασμός του ιστορικού τραυματισμού του, μαζί με το υψηλότατο συμβόλαιο που έχει (είναι στον δεύτερο χρόνου του τετραετούς συμβολαίου του έναντι $128 εκατ.). Όλα αυτά τα γεγονότα ρίχνουν συνδυαστικά ακόμα περισσότερο την συνολική αξία του πακέτου που οι Celtics σκόπευαν/σκοπεύουν να προσφέρουν στους Pelicans για τον Davis.
Ωστόσο, αναφορικά με τους Celtics πρέπει να τονιστεί πως υπάρχει ένας σημαντικός περιορισμός: τόσο ο Davis, όσο και ο Kyrie είναι σε max contracts μέσω του Rose Rule, και καμία ομάδα δεν μπορεί να έχει ανταλλάξει για δύο τέτοια. Για να μπορέσουν οι Celtics να κινηθούν για τον Davis θα πρέπει είτε να δεχτεί να υπογράψει πρόωρη επέκταση ο Irving, κάτι που μάλλον δεν θα συμβεί, γιατί έτσι θα άφηνε δεκάδες εκατομμύρια στο τραπέζι, είτε να περιμένουν ως το καλοκαίρι, να κάνει opt out από το τρέχον συμβόλαιό του ο Kyrie (στο οποίο έχει δικαιώμα μονομερούς ανανέωσης), να υπογράψει το νέο του max contract και στη συνέχεια να κινηθούν οι Celtics για τον Davis.
Τα Assets των Lakers
Από την άλλη, δεν είναι πως και το πακέτο των Lakers φαντάζει κάνα ξερολούκουμο. Ο Ingram αδυνατεί να κάνει προς ώρας το step-up, μάλλον αποδίδει καλύτερα με την μπάλα στα χέρια του, παρά σαν side kick του LeBron, αλλά παρόλα αυτά δεν δείχνει ωριμότητα στις αποφάσεις του όταν την έχει, ενώ και σωματικά και αμυντικά, δείχνει να θέλει πολύ δουλειά ακόμα. Μεγαλύτερη πηγή ανησυχίας, ωστόσο, παραμένει ο δισταγμός του να σουτάρει πίσω από τα 7,25. Ο Lonzo επίσης δεν έχει δείξει τη βελτίωση που θα περίμενε κανείς, και παρά τον τραυματισμό του Rondo, ο LeBron έχει αναλάβει να τρέχει την ομάδα και όχι αυτός. Για σουτ ούτε λόγος, με μόνο θετικό (θετικότατο) στοιχείο να είναι η εξαιρετική άμυνα και το θαυμαστό του footwork. Παρόλα αυτά, η παρουσία των δύο νεαρών παιχτών δεν είναι αυτή που θα περίμενε κανείς από δύο #2 picks στους τρίτο και δεύτερο χρόνο τους αντίστοιχα στη Λίγκα. Το νεαρό της ηλικίας τους είναι από την άλλη ένας παράγοντας που επιτάσσει υπομονή και αισιοδοξία.
Πέρα από αυτούς, υπάρχουν βέβαια και οι Kuzma, Hart και τα picks τους. Ο Kuzma όντως σε φτηνό rookie contract (έχοντας επιλεχθεί στα τελειώματα του πρώτου γύρου) για άλλα δύο χρόνια ακόμα είναι ένα καλό asset. Διαθέτει καλό σουτ, είναι αθλητικός και παρότι ποτέ δεν θα γίνει ο superstar, θα αποτελεί πάντα ένα από τα ιδανικά συμπληρώματα κάθε καλής ομάδας. Ο Hart είναι σε ένα ακόμα καλύτερο συμβόλαιο και από τον Kuzma, είναι ένας εξαιρετικά αθλητικός 3&D και κατά τη γνώμη μου είναι μη ανταλλάξιμος από τους Lakers. Μόνο για αστέρες top-5, top-10 θα τον συμπεριελάμβαναν θαρρώ σε πακέτο, καθώς διαθέτει όλα τα στοιχεία που το σύγχρονο NBA απαιτεί. Τέλος, οι Lakers δεν έχουν άλλα picks πέρα των δικών τους, τα οποία προβλέπονται όλα εκτός lottery για την επόμενη τετραετία που ο LeBron θα είναι στην ομάδα.
Κοινώς, ακόμα οι Celtics εξακολουθούν να διατηρούν καλύτερο πακέτο assets στα χέρια τους από το αντίστοιχο των Lakers αναφορικά με την ενδεχόμενη κρούση για τον Davis, ακόμα και έτσι και αυτοί δεν παύουν να αντιμετωπίζουν, πέρα από αγωνιστικά προβλήματα, και “χρηματιστηριακά”, αναφορικά με αυτά ακριβώς τα assets. Και το χειρότερο για αυτούς είναι πως οι αξίες που κατέχουν και απομειώνονται, δεν περνάνε αποκλειστικά από τα δικά τους χέρια.
Η δύναμη των Παιχτών: Μάλλον ο Davis θα είναι αυτός που θα διαλέξει
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, μεγάλο μέρος του που θα καταλήξει ο Davis έχει να κάνει με τον ίδιο τον παίχτη και το που αυτός θα ζητήσει να ανταλλαχθεί, αν πάντα δεν δεχτεί να ανανεώσει με τους Pelicans.
Και εδώ μπαίνει μία τελευταία παράμετρος: με τους superstars να λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των εισοδημάτων τους από εξωαγωνιστικές χορηγίες. Γιατί, λοιπόν, ο Davis να επιλέξει ένα μεγαλύτερο αγωνιστικό συμβόλαιο σε μία από τις μικρότερες αγορές της Λίγκας, τη Νέα Ορλεάνη, μία πόλη που το κύριο άθλημα παραμένει το NFL και το γήπεδο έχει μέση πληρότητα 88%3)Μέσο attendance ως τώρα 15,7 χιλ. με χωρητικότητα 17,7 χιλ. από τα χαμηλότερα της Λίγκας, και να μην επιλέξει την έκθεση σε μία αγορά όπως το LA ή η Βοστόνη, που η παρουσία του δίπλα στους υπάρχοντες αστέρες θα τον καταστήσουν πρωταγωνιστή ως τον Ιούνη και τους Τελικούς, και τα έσοδά του από χορηγίες θα πολλαπλασιαστούν σε βαθμό που θα υπερκαλύψουν τη διαφορά από τα συμβόλαια;
Συμπεράσματα
Οι παραπάνω περιπτώσεις αποτελούν ανάλυση παραδειγμάτων για τη λειτουργία της -παράλληλης με την αγωνιστική- χρηματιστηριακής αγοράς αξιών που λαμβάνει διαρκώς χώρα στο NBA και την κρισιμότητα της πρόβλεψης αυτών ή/και της ορθής λήψης αποφάσεων στις κρίσιμες χρονικές στιγμές, στις καταστάσεις που αλλάζουν την πορεία ενός NBA οργανισμού.
Η διαρκής αλληλεπίδραση της αγωνιστικής επίδοσης παιχτών και ομάδων είναι που επηρεάζει και καθορίζει την “χρηματιστηριακή αξία” αυτών και θέτει το ερώτημα του τι μέρος του salary cap μία ομάδα θα δεσμεύσει για τον κάθε παίχτη, πως αυτή η δέσμευση θα επηρεάσει τα υπόλοιπα κομμάτια του puzzle που απαιτούνται να υπάρχουν για μία πετυχημένη αγωνιστική παρουσία, καθώς πως η επιτυχημένη εν τέλει αγωνιστική παρουσία, επηρεάζει ένα άλλο asset, αυτό των picks πρώτου και δεύτερου γύρου.
Τα picks που είναι ένας συνδυασμός, σε αγοραίους όρους ανάμεσα σε ζαρζαβατικά και σε οικόπεδα. Συγκεκριμένα, τα ζαρζαβατικά έχουν άλλη τιμή σαν σπόροι και άλλη τιμή σαν έτοιμα λαχανικά. Αποτέλεσμα, όταν κάποιος θέλει να είναι σίγουρος και για το τι τρώει και για να κάνει οικονομία, παίρνει τον σπόρο. Από την άλλη, ειδικά στην Ελλάδα, κάθε οικόπεδο έχει την αξία της μελλοντικής χρήσης του, σαν να είναι ήδη η πολυκατοικία ή το πολυκατάστημα που θα γίνει και όχι το ξερό χώμα που προς ώρας υπάρχει. Έτσι ακριβώς και τα picks στο NBA, πριν το draft έχουν την τιμή ενός οικοπέδου, της καλύτερης δυνατής κατάληξης του όποιου παίχτη μπορεί να επιλεχθεί με αυτό. Από την ώρα, όμως, που η ομάδα επιλέξει τον όποιον παίχτη, γίνεται ζαρζαβάτι: η ομάδα έχει μία οικονομική επιλογή, που πληρώνει λίγα σε σχέση με το δυνητικό ταλέντο, και είναι στη δική της ευθύνη να το μεγαλώσει ώστε αυτό να “καρποφορήσει”. Και όταν καρποφορήσει, η αξία του θα είναι πολύ μεγαλύτερη από την όποια δοθείσα.
Από την άλλη, ένα super max σε παίχτη που δεν το αξίζει μπορεί να στερέψει απελπιστικά τη δυνατότητα πρόσβασης στο απαραίτητο συμπληρωματικό ταλέντο. Η φτηνή ανταλλαγή picks πρώτου γύρου, είναι καταστροφική γιατί στερεί την εξαιρετική αναλογία πλούσιο ταλέντο σε κλειστό, φτηνό τετραετές συμβόλαιο, προσφέρει την ιδανική αναλογία value/money, πάντα με την προϋπόθεση πως η ομάδα έχει καλή scouting ομάδα και ξέρει να επιλέγει σωστά στο draft, μία ακόμα από τις απαιτήσεις προς τον GM και το front office που αυτός τρέχει. Επιπλέον, τα συμβόλαια ύψους $8 εκατ. ως $17 εκατ. είναι απαραίτητα τόσο γιατί αυτό είναι το ποσό που θα πρέπει να δίνεται σε ρολίστες, όσο και ως τα απαραίτητα trade fillers σε ενδεχόμενο μεγάλο trade.
Κάπως έτσι, υπάρχει ενδεχομένως η ιδανική θεωρητικά δομή ενός ρόστερ οικονομικά: ένα super max (που σημαίνει πως η ομάδα έχει έναν από τους 10 καλύτερους παίχτες της Λίγκας), ένα max στο σωστό side kick, δύο καλά first round picks (τα οποία δεν είναι απαραίτητα να είναι τοπ-10 drafts, μπορούν να είναι οι Hart και Kuzma των Lakers), τρία μεσαία συμβόλαια σε ρολίστες και δύο veteran minimum σε καλούς ρολίστες για να προσφέρουν ηρεμία στα αποδυτήρια, εμπειρία και τίμια αγωνιστικά 10λεπτα.
Υπάρχει τέτοιο ρόστερ, όμως; Ναι. Οι Celtics και οι Raptors έχουν ακολουθήσει ακριβώς αυτό το μοντέλο. Το οποίο τους επιτρέπει να κινούνται οριακά μεν, αλλά κάτω από το tax, έχουν τα βαθύτερα ρόστερ της Λίγκας και έχουν όλη την προοπτική με το μέρος τους.
Και προφανώς, όσο και αν έχουμε γράψει αναλυτικά γιατί είναι καλό για τη Λίγκα συνολικά που δεν λειτουργεί σε “Open Market” πλαίσιο, το δεσμευτικό των max contracts και ο στρεβλωτικός χαρακτήρας αυτών, θα οδηγεί πάντα σε περιπτώσεις που ομάδες θα δίνουν max και super max σε παίχτες που δεν τα αξίζουν, δυσχεραίνοντας μόνοι τους το παρόν και το μέλλον τους.
Και το συμπέρασμα από όλα τα ανωτέρω είναι, καλώς ή κακώς, απλό: το NBA είναι ένα “Numbers’ Game”. Και δεν είναι παιχνίδι απόλυτων αριθμών, αλλά αναλογιών. Το πόσο καλός είναι ένας παίχτης είναι ένας δείκτης που πρέπει να μετρηθεί με παρονομαστή το “πόσο πληρώνεται”, το ποια είναι η ηλικία του, το ποιος είναι ο χαρακτήρας του. Και σε πολλές περιπτώσεις, ανεξαρτήτως του πόσο καλός είναι ο παίχτης, τα λοιπά χαρακτηριστικά του, “οι παρονομαστές του”, είτε πρόκειται για την ηλικία του, είτε πρόκειται για τον χαρακτήρα του, είτε πρόκειται για τα λεφτά που ζητάει, πρέπει να οδηγούν τον GM στο να πει απλά “όχι”. Τα κυνικά “όχι” που είπαν οι Ainge στον Thomas και τον έστειλε στο Cleveland έναν χρόνο πριν αυτός ζητήσει το max που θα ήθελε, στο “όχι” που είπε ο Ujiri και έκανε τον DeRozan Kawhi, βλέποντας πολύ καλύτερη αναλογία συμβολαίου/ταλέντου στον Kawhi, για να το συνδυάσω με τις ανωτέρω αναφερθείσες περιπτώσεις. Κινήσεις κυνικές, κινήσεις πέρα για πέρα ορθές.
Ο σωστός, λοιπόν, χειρισμός αυτού του ευμετάβλητου, αλλά και ως προς τα πάντα αλληλεπιδρούμενου περιβάλλοντος είναι που εν τέλει διαμορφώνει στον σημαντικότερο βαθμό την αγωνιστική παρουσία της κάθε ομάδας. Για την παρακολούθηση, σωστή ανάλυση των καταστάσεων, των αναλογιών κάθε παραμέτρου, και την εκμετάλλευση κάθε σχετικής ευκαιρίας, είναι ακριβώς που θεωρείται καθοριστικότατος ο ρόλος του GM σε κάθε ομάδα.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
