BallHog’s NBA Playoffs 2019 Walkaround #18: “The Brilliance of Draymond & Kawhi”

Posted on May 20 2019 - 12:34pm by Nicolas Radicopoulos
Categorized as
793
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα NBA Playoffs 2019 είναι εδώ και το Ball Hog βρίσκεται αντίστοιχα πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος, Γιάννης Χάτσιος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στα παιχνίδια της κάθε σειράς.

Eastern Conference

(2) Bucks 112 @ 118 (2OT) Raptors (1)
Game 3:

Δεν ήταν ούτε το πιο όμορφο παιχνίδι της φετινής post season, δεν ήταν ούτε το πιο δραματικό. Για το πρώτο ούτε λόγος, για το δεύτερο, οι τέσσερις παρατάσεις του Denver – Portland και τα buzzer beaters των Lillard και Kawhi δεν αφήνουν περιθώριο σοβαρής συζήτησης σχετικά.

Ωστόσο ήταν και όμορφο, ήταν και δραματικό.

Ήταν όμορφο γιατί παρά τα σπασμένα καλάθια της Scotiabank Arena (καμία ομάδα δεν σούταρε πάνω από 40% από το παρκέ και καμία πάνω από 38% από το τρίποντο) είδαμε έναν αγώνα ανατολικού μπάσκετ, με πάμπολλα fouls, ένταση, αμυνάρες, λάθη και κρίσιμα καλάθια, και ήταν δραματικό γιατί μιλάμε για έναν αγώνα ζωής ή αγωνιστικού θανάτου για τους Raptors, καθώς σε περίπτωση μη νίκη τους η σειρά θα είχε δεδομένα τελειώσει.

Οι Raptors επέλεξαν να χάσουν από κάθε άλλο Ελάφι του οποίου το επώνυμο έχει λιγότερα από 13 γράμματα. Και παρά το γεγονός πως πέντε παίχτες των Bucks πέρα του Giannis είχαν διψήφιο αριθμό πόντων, το κατάφεραν.

Για να το επιτύχουν, ωστόσο, χρειάστηκε να επιστρατευτεί τόσο ο Kawhi στο μαρκάρισμα του υποψήφιου MVP, όσο και να παίρνει βοήθειες από double ή και triple teams (συνηθέστερα από Siakam και Powell σχετικά) αυτός τακτικά. Kάπως έτσι, ο Antetokounmpo κρατήθηκε σε μέτρια επίπεδα για τα standards του, τελειώνοντας τον αγώνα με μόλις 12 πόντους και 5/16 σουτ, εκ των οποίων 0/3 από το τρίποντο, μα και με τα ακραία για αυτών οχτώ λάθη και μόλις 2/7 βολές, με airball μάλιστα σε μία εξ αυτών και δη στην τέταρτη περίοδο. Αποβλήθηκε δε με έξι fouls στο πρώτο λεπτό της δεύτερης παράτασης.

Ακόμα και έτσι, όμως, τα highlights του μάς τα χάρισε. Μαζί με -το επίσης ακραίο των- 23 rebounds και εφτά assists.

Από την άλλη, οι συμπαίκτες του ήταν εκείνοι που προσπάθησαν και προσπάθησαν σημαντικά. Με την εξαίρεση του Eric Bledsoe, που παραμένει για τρίτο παιχνίδι στη σειρά αποκρουστικός (αποκρουστικός όμως), οι Lopez, Mirotic, Middleton από τους βασικούς, και -ιδίως- οι George Hill και Malcolm Brogdon, με 24 και 20 πόντους αντίστοιχα, από τον πάγκο, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κερδηθεί αυτό το παιχνίδι.

Και στους διακριθέντες αναφέρεται και ο Middleton, παρότι είχε μόλις εννέα πόντους με 3/16 σουτ (1/6 πίσω από τα 7,25) και το παράδοξο και για αυτόν 2/4 βολές, γιατί στα assignements του είναι η σκυλίσια άμυνα πάνω στον μαγικό στα φετινά Playoffs Kawhi, πράγμα αφάνταστα εξαντλητικό. Συν τοις άλλοις, αυτός έστειλε το ματσάκιον στην πρώτη του παράταση.

Από την άλλη, σημάδια ζωής και βοήθειας στον Kawhi, έδειξε και το supporting cast των Raptors. H πεντάδα της ομάδας από τον Καναδά δεν προχώρησε τελικά σε αλλαγές στην αρχική της πεντάδα, όπως ο προπονητής τους Nick Nurse, είχε ανακοινώσει, ωστόσο υπήρξαν αλλαγές στον τρόπο και στον χρόνο παιχνιδιού των παιχτών του. O Marc Gasol, που είχε μόλις 3/20 στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς, ξεκίνησε πολύ δυνατά και είχε ήδη οχτώ πόντους από την πρώτη περίοδο με δύο μάλιστα τρίποντα, καθώς και ένα ακόμα τέτοιο -και δη κρισιμότατο- στην δεύτερη παράταση, στον δρόμο για μια πανέμορφη statline των 16 πόντων, 12 rebounds και εφτά assists.

Ο Pascal Siakam, των 11,5 πόντων μέσο όρο στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς, ήταν και αυτός αναγεννημένος, με 25 πόντους, εκ των οποίων οι 12 στο πρώτο μισό, και 11 rebounds (αν και έχασε δύο κρισιμότατες βολές για να τελειώσει τον αγώνα στο τέλος της τέταρτης περιόδου), ο Norman Powell κάτι παραπάνω από πολύτιμος από τον πάγκο, με 19 πόντους και σημαντικότατες βοήθειες στην άμυνα, ενώ εξαιρετικός για τους Raptors ήταν στον συγκεκριμένο αγώνα και ο Lowry. O Lowry τέλειωσε τον αγώνα με 11 πόντους και πέντε assists, ωστόσο, όταν αποβλήθηκε, και με έξι λεπτά να απομένουν για τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα, η ομάδα του αποσυντονίστηκε σε βαθμό που έκανε 5,5 λεπτά να ξανασκοράρει, βοηθώντας έτσι τους Bucks να τους πιάσουν στο σκορ και να στείλουν το ματς στην παράταση. Ήταν τόσο κρίσιμος για την ομάδα του, κάτι που αποδεικνύει και το +15 του στο plus/minus, το υψηλότερο του αγώνα. Και τόσο αναιμικός ο αντικαταστάτης του, Fred VanVleet, ο οποίος πιστός στην αδυναμία του να προσφέρει το οτιδήποτε εκτελεστικά στην φετινή post season, τελείωσε τον αγώνα με 1/11.

Ακόμα και έτσι πάντως, το ματς κερδήθηκε από τον Kawhi και κανέναν άλλον. Δεν ήταν μόνο τα 11/25 σουτ του και 12/13 βολές του, στον δρόμο του για 36 πόντους, μαζί με εννέα rebounds και πέντε assists. Δεν ήταν καν οι οχτώ πόντοι του στη δεύτερη παράταση. Ήταν η συνολική παρουσία του στο παρκέ, που έδειχνε ικανή για τα πάντα και έβγαζε διαρκώς μια αύρα πως “το’χει”.

Ο Leonard αγωνίστηκε για 52 λεπτά, τα περισσότερα σε Playoffs στην καριέρα του1)Προηγούμενο ατομικό ρεκόρ τα 46′ με τους Spurs κόντρα στους Heat, στον έκτο αγώνα των Τελικών του 2013. και έπαιξε και εξαιρετική άμυνα πάνω στον Giannis.

Στα προβλήματα από αυτό το -αντεστραμμένο του all season long “load management”- overload το πρόβλημα που έδειξε να τον ενοχλεί στο δεξί του πόδι από τις αρχές του αγώνα. Παρότι αρνήθηκε αρκετές φορές την πρόταση του προπονητή του Nick Nurse να πάρει ανάσες στον πάγκο, σε κάποια στιγμή στο δεύτερο ημίχρονο βγήκε εμφανώς κουτσαίνοντας από το παρκέ, ενώ επίσης κουτσαίνοντας σηκώθηκε μετά από ένα κάρφωμα στην δεύτερη παράταση.

Το πιο ανησυχητικό και από αυτό το γεγονός για το Toronto είναι πως σε απέναντι σε ένα τόσο άστοχο Milwaukee και έναν τόσο κακό επιθετικά Giannis, χρειάστηκαν δύο παρατάσεις στην έδρα τους για να πάρουν την πρώτη τους νίκη στη σειρά. Παρότι αμυντικά κατάφεραν από την αρχή να “ενοχλήσουν” τους Bucks, οδηγώντας τους σε έξι γρήγορα λάθη στην πρώτη περίοδο, για 10 δικούς τους γρήγορους πόντους (και 20 λάθη συνολικά για 21 δικούς τους πόντους από αυτά). Κατάφεραν δε να ανοίξουν τη διαφορά στους 11 πόντους στην αρχή του δεύτερου, μα και πάλι αυτή εξανεμίστηκε σχετικά γρήγορα.

Γενικά, ειδικά στο τέλος της κανονικής διάρκειας και στην πρώτη παράταση, οι δύο ομάδες έδιναν την εντύπωση πως χαρίζουν η μία στην άλλη το παιχνίδι, με χαμένες βολές, χαμένα ελεύθερα σουτ, και καμιά από αυτές δεν καταδέχεται να το πάρει..

Western Conference

(3) Warriors 110 @ 99 Blazers (0)
Game 3:

Εκτός ο Boogie. Εκτός ο -καλύτερος παίχτης μπάσκετ του κόσμου σήμερα2)Προοικονομία για το δεύτερο κείμενο της ημέρας.- KD. Εκτός στα μέσα του αγώνα και ο κάνω-τα-πάντα-και-συμφέρω Iguodala. Mε supporting cast επιπέδου Euroleague (και επουδενί επιπέδου ΝΒΑ Conference Finals). Πίσω με 18 στο 22′, με 13 στο ημίχρονο, με 14 στο 26′.

Εκτός έδρας.

Στην τρίτη καλύτερη έδρα3)Με εννιά μόλις ήττες σε 41 παιχνίδια, όσες και άλλες δύο ομάδες, τους Raptors και τους Spurs, πίσω μόνο από Nuggets, που είχαν εφτά, και Bucks, με οχτώ. της regular.

Και;

Όπως ακριβώς τα έλεγε ο Jefferson: νίκη με 11 και 3-0 για τους Warriors.

Οι Warriors έχουν διαβάσει τη σειρά, οι Blazers “τους ταιριάζουν” αγωνιστικά, οπότε ένα ακόμα ξέσπασμα στο τρίτο δωδεκάλεπτο και το παιχνίδι, μαζί και η σειρά, έληξε.

Οι Warriors, όπως γράφουμε εδώ και 10 ημέρες, τόσο εμείς, όσο και ο κόσμος όλος, έχουν γυρίσει στις θεμελιακές αρχές της ομάδας της περιόδου 2014-2016, με την μπάλα να γυρίζει, τους Splash Brothers να οργώνουν το επιθετικό μισό και τον MVP του 10μέρου αυτού, τον αναγεννημένο, αδυνατισμένο και απόλυτα συγκεντρωμένο Draymond Green να κάνει τα πάντα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Το αγωνιστικό πλάνο των Warriors είναι αρκετά σαφές και στόχος του είναι η απενεργοποίηση του Lillard και η απομάκρυνση της μπάλας από τα χέρια του. Η πεποίθηση πως οι υπόλοιποι Blazers δεν μπορούν να τους κερδίζουν και η πρόκληση/πρόσκληση προς αυτούς να αποδείξουν το αντίθετο.

Και οι Warriors αποδεικνύουν πως αυτό που δεν κατάφεραν στο ελάχιστον Thunder και Nuggets, αυτοί μπορούν να το επιτύχουν απόλυτα αποτελεσματικά. Στήνουν παγίδες σε κάθε pick ‘n roll του Lillard, στέλνουν τάχιστα δεύτερο αμυντικό σε τέτοιες καταστάσεις και ο Lillard κάπως έτσι έχει χάσει την εκτελεστική του αποτελεσματικότητα: μόλις 5/18 στο Game-3 για το συνολικό 15/46 (για ένα κακάσχημο 32,6%) στη σειρά.

Προφανώς ρόλο σε αυτό πρέπει να έχουν παίξει και τα τραυματισμένα του πλευρά από το Game-2 (όταν ο Kevon Looney έπεσε πάνω του σε μία διεκδίκηση της μπάλας), αλλά και ως εκείνο το σημείο δεν ήταν πως ο Dame είχε εμφανιστεί στα καλύτερά του.

Ακόμα και έτσι, όμως, ο superstar των Blazers καταφέρνει να βρει την σωστή πάσα, στον rolling screener του, που συνήθως είναι κοντά στη γραμμή των βολών μετά το pick ψηλά που του δίνεται, δημιουργώντας καταστάσεις τέσσερις εναντίον τριών (ή και τρεις εναντίον δύο ενίοτε), μα οι συμπαίκτες του συστηματικά αδυνατούν να τις εκμεταλλευτούν.

Κύρια ευθύνη για αυτό βέβαια, έχει ο Draymond Green, που σαν άλλη Ινδουιστική ή Λατινοαμερικάνικη θεότητα με πολλαπλά χέρια και κεφάλια, καταφέρνει να είναι ένα και δύο βήματα μπροστά στην ανάγνωση της επίθεσης των Blazers απενεργοποιώντας όχι απλά εκτελέσεις, μα και τις προθέσεις εκτέλεσης των παιχτών της ομάδας του Portland.

Και αυτό ακριβώς συνέβη και τα ξημερώματα της Κυριακής, με τον Green να είναι αμυντικά ο απόλυτος άρχοντας του ζωγραφιστού, της στεφάνης, του ταμπλό και όλων των χώρων πέριξ αυτών.

Μα και επιθετικά, ήταν και πάλι ένας μαέστρος τόσο του short roll στα picks που έστηνε στον Curry, δημιουργώντας εξαιρετικά στις 4-3 καταστάσεις υπέρ των Warriors που δημιουργούνταν, κάνοντας την επίθεση των Warriors να δουλεύει στα αγαπημένα χορογραφικά της επίπεδα.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η κατακόρυφη αύξηση των πασών των Warriors ανά αγώνα σε αυτά τα τέσσερα τελευταία παιχνίδια τους, έχοντας και στο Game-3 311 πάσες, ακριβώς όσες και στο Game-2.

Ο Draymond τέλειωσε τον αγώνα με την απίθανη statline των 20 πόντων, 13 rebounds, 12 assists, τεσσάρων κλεψιμάτων και ενός block.

Προφανώς, άξιος συμπαραστάτης του Green, ο κορυφαίος σουτέρ της Ιστορίας και διαμορφωτής της τρέχουσας έκδοσης του three-point heavy NBA, ο Steph Curry, με 36 πόντους, με 11/26 σουτ, εκ των οποίων 6/16 τρίποντα, έξι rebounds, τρεις assists (μα με πέντε λάθη), για ένα εντυπωσιακό +19 στο plus/minus.

Ειδική μνεία και στον Klay Thompson, ο οποίος επίσης έχει ανεβάσει σημαντικά το επίπεδο της απόδοσής του, κάνοντας τα πάντα. Στην άμυνα κυνηγάει όποιον χρειαστεί, βγάζοντάς του τη γλώσσα, ενώ στην επίθεση μόνο να τον παρακολουθείς από τον καναπέ σου να τρέχει να βγει πίσω από διαδοχικά screens κάνοντας απανωτά sprints στην ίδια φάση κουράζεσαι.

Κλείνοντας στα των Warriors, πρέπει να τονιστούν δύο ακόμα σημεία. Το πρώτο, το θετικό η εξαιρετική παρουσία τόσο του Looney σε ένα ακόμα παιχνίδι, όσο και το ξεδίπλωμα της δουλειάς που έχει γίνει όλη τη σεζόν στον Jordan Bell, για την απουσία του οποίου ως τώρα αναρωτιόμασταν σχετικά. Οι δύο τους καλύπτουν αποτελεσματικότατα τη θέση του center, εκεί που ο Damian Jones εξακολουθεί να μην δικαιολογεί επουδενί τη θέση του, όχι απλά στο roster των Πρωταθλητών, μα στο NBA συνολικότερα, ενώ ο Bogut δείχνει εμφανώς πια τα σημάδια του χρόνου πάνω του και τις αδυναμίες του σε αυτό το επίπεδο.

Στα αρνητικά, ο τραυματισμός του Iguodala στη γάμπα στα μέσα της τρίτης περιόδου. Και το πρόβλημα δεν είναι ο τραυματισμός καθεαυτός, μιας και η μαγνητική βγήκε καθαρή την Κυριακή και είναι πιθανό να αγωνιστεί στον τέταρτο αγώνα της σειράς, μα η εμφάνιση ενός ακόμα μυϊκού τραυματισμού σε παίχτη των Warriors. Με τον μετριότατο πάγκο τους και το σημαντικότατο overload που έχουν σηκώσει ως τώρα οι Curry, Klay, Green και με τους Boogie, KD και Iggy ήδη να έχουν βγάλει μυϊκούς τραυματισμούς, η ενδεχόμενη αναμέτρηση με τη λερναία ύδρα του -τρομακτικά ξεκούραστου ως εδώ- Milwaukee θα πρέπει να τους ανησυχεί αρκετά. Και για αυτόν τον λόγο, ενδεχομένως να πρέπει να τελειώσουν τη σειρά το βράδυ της Δευτέρας, ώστε να έχουν ένα γεμάτο 10μερο ξεκούρασης μπροστά τους εν όψει των Τελικών.

Βέβαια, όσο και αν πλέον δεδομένα ξεγράφουμε την όποια πιθανότητα των Blazers για κάτι παραπάνω από ένα gentleman’s sweep, δεν μπορούμε να μην τους δώσουμε τον πόντο που τους αναλογεί για την προσπάθεια. Και σημαντικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια ήταν η απόσυρση του Kanter στον πάγκο και η εισαγωγή στη βασική πεντάδα του Meyers Leonard, μία αλλαγή που φαινόταν αναγκαία από την έναρξη της σειράς. Από τη μία ο Kanter δεν μπορεί να μείνει ζωντανός στα pick’n rolls του Curry, και έχει πολύ θετικότερη συνεισφορά στα λεπτά που ο superstar των Warriors δεν βρίσκεται στο παρκέ, από την άλλη, ο Leonard δείχνει να έχει την ενέργεια να ματσάρει κόντρα στους βασικούς των Πρωταθλητών.

Όπως και συνέβη, με τον λευκό center να κάνει το ημίχρονο της ζωής του στο πρώτο, έχοντας ως την ανάπαυλα τους 13 από τους 16 συνολικά πόντους του με 5/7 σουτ.

Αντίστοιχα, ο Kanter στο πρώτο ήταν στο παρκέ ακριβώς όποτε ο Curry ήταν στον πάγκο. Και οι Blazers σε αυτά τα λεπτά έγραψαν ένα εντυπωσιακό +11 στο plus/minus, δημιουργώντας απορίες γιατί ο Stotts δεν ακολούθησε την ίδια ακριβώς στρατηγική και στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο συνδυασμός των παραπάνω, μαζί με το ενθουσιώδες κοινό του Portland ήταν που έδωσε τον αέρα νίκης στα πρώτα 24 λεπτά του αγώνα. Οι Blazers είχαν ένα εξαιρετικό πρώτο συνολικά, με 11/22 σουτ εκτός ζωγραφιστού, κρατώντας παράλληλα στο χαμηλό 9/27 τους Warriors, έχοντας βγάλει εκτός ρυθμού την επίθεση των Warrriors, με πολλές παγίδες στους Curry και Thompson, ιδίως με τους μακρύς Moe Harkless και Myers Leonard.

Ωστόσο, το δεύτερο ήταν μία άλλη ιστορία. Οι Harkless, Aminu, Leonard, Hood, Collins, Seth Curry και Kanter σκόραραν μόλις έξι πόντους μετά την ανάπαυλα, έχοντας 2/12 σουτ αθροιστικά. Αυτό οδήγησε τους Blazers να σκοράρουν συνολικά 33 σαν ομάδα. Ε, απέναντι στους Warriors έτσι δεν υπάρχει καμία τύχη. Πόσο δε όταν στην έδρα σου έχεις χάσει και 13 βολές, έχοντας μόλις 60,6% από τη γραμμή.

Γενικό σχόλιο διημέρου:

Μέσα στη χρονιά έχουμε γράψει πάμπολλες φορές για την περσινή δήλωση του Draymond Green, πως “υπάρχουν παίχτες 82 αγώνων και παίχτες 16 αγώνων στη Λίγκα. Και εγώ είμαι από τους δεύτερους”, από την ωδή προς αυτόν από το preview της ομάδας τον Σεπτέμβρη ακόμα.

Πιστός στα λόγια του, οι εμφανίσεις του -και- στην φετινή post season είναι ηγετικές.

Σχετικά, τo κάτωθι clip, μετά από ένα χαμένο κάρφωμα του Bell, στις αρχές του τρίτου και με τους Warriors ακόμα σημαντικά πίσω στο σκορ:

The following two tabs change content below.
My Twitter profile

Nicolas Radicopoulos

Επαγγελματίας auditor, εδώ βρέθηκε ως editor. Μέγας μάγιστρος του excel και neat freak, Νομίζει λόγω δουλειάς πως η δημιουργική γραφή δεν του ταιριάζει αλλά κάνει λάθος. Τον συναρπάζει το γρήγορο, αλλά ομαδικό, μπάσκετ, το παιχνίδι του Magic, κάθε point-forward, προεξάρχοντος του μερακλή Boris Diaw, οι αριθμοί του παιχνιδιού, είτε αυτοί αφορούν τα in game stats, είτε τα οικονομικά πίσω από αυτό (και μεταξύ μας ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σου απαντήσει από μνήμης στην ερώτηση "Πόσα παίρνει ο Wayne Selden;", εφόσον δηλαδή η ερώτηση δεν είναι "Ποιος είναι ο Wayne Selden;"), αλλά περισσότερο από όλα το τσίπουρο (με γλυκάνισο!) παρέα με τους υπόλοιπους συντελεστές του Ball Hog στα χωριουδάκια του Πηλίου. Σταμάτησε να αρθρογραφεί στο Hog τον Ιούνη του 2019.

 

References
↑1 Προηγούμενο ατομικό ρεκόρ τα 46′ με τους Spurs κόντρα στους Heat, στον έκτο αγώνα των Τελικών του 2013.
↑2 Προοικονομία για το δεύτερο κείμενο της ημέρας.
↑3 Με εννιά μόλις ήττες σε 41 παιχνίδια, όσες και άλλες δύο ομάδες, τους Raptors και τους Spurs, πίσω μόνο από Nuggets, που είχαν εφτά, και Bucks, με οχτώ.