“Θα ‘ρθεις από τον Πάγκο”

Εκεί που παραδοσιακά ο πάγκος μίας ομάδας NBA έπρεπε περίπου “απλά να επιβιώσει” μέχρι να ξαναμπούν στο παρκέ οι βασικοί, πλέον το downsizing της Λίγκας έχει στείλει ποιοτικούς παίκτες να προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την επιρροή τους ερχόμενοι από τον πάγκο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε όλο και περισσότερους ψηλούς να έχουν ρόλο έκτου παίκτη, αντίθετα με το παρελθόν που ο ψηλός στον πάγκο ήταν απλά ο τρίτος καλύτερος ψηλός. Φαίνεται να δημιουργείται, δηλαδή, μια τάση που θέλει τα second units να αποτελούν αυτοτελή όπλα και όχι απλά ένα back-up plan. Και έτσι έχει νόημα, τόσο ατομικά, όσο και ομαδικά, για έναν starter level παίκτη να ξεκινάει τα παιχνίδια έξω από την πλάγια γραμμή με μακρυμάνικο.

Καθώς, λοιπόν, η τελευταία διετία στο NBA έχει να μας δείξει ορισμένους υπέροχους πάγκους (όπως για παράδειγμα αυτοί των Raptors, Mavericks, Pacers) και πλέον βλέπουμε bench guys να γίνονται όπλα ακόμα και σε ρόλους πέρα από τον συνηθισμένο, αυτόν του guard που προσφέρει instant σκοράρισμα, ο Γιάννης Χάτσιος θέλησε να ρίξει μια ματιά στους καλύτερους αναπληρωματικούς παίκτες της Λίγκας.

Ας ξεκινήσουμε σκεπτόμενοι το πείραμα του Brad Stevens, που αφαίρεσε από την πεντάδα έναν max level παίκτη στο πρόσωπο του Hayward και έναν επίδοξο star, σε αυτό του Jaylen Brown, για να βρει τον βέλτιστο τρόπο να εκμεταλλευτεί το υλικό του. Και στο κάτω-κάτω, προσωπικά μου αρέσει και φιλοσοφικά η ιδέα του να ξεκολλήσουμε από τις ταμπέλες “starter” – “reserve”, “βασικός” – “παγκίτης”, και όχι μόνο να αξιολογείται κανείς από αυτό που κάνει στο παρκέ -και όχι από τον τίτλο που έχει κολλημένο πάνω του-, αλλά να βλέπουμε και το μπασκετάκι και το χτίσιμο της ομάδας σαν ένα σύνολο που αλλάζει μορφές και εκμεταλλεύεται όλο το εύρος του δυναμικού του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει “συμβιβασμούς” σε ό,τι αφορά τον εγωισμό των παικτών.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάποια σαφή εισαγωγή και κάποιον σαφή λόγο που θέλησα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, οπότε αρκετά με την θεωρητικοποίηση, πάμε να δούμε ακριβώς αυτούς που είναι “παγκίτες” μόνο κατ’ όνομα.¹⁾Για τις ανάγκες του post σαν bench players θεώρησα αυτούς που έχουν ξεκινήσει το 25% η λιγότερο των παιχνιδιών τους

Starters²⁾Oh, the irony!

Point Guard

Monte Morris

Age: 23
2018-19 Salary: $1,35M
Contract: 3y/$4,5M

Ο παίκτης που πέρσι έτριξε τα παπούτσια του στο παρκέ σε τρία μόνο παιχνίδια για τους Nuggets, έχει έρθει από το πουθενά για να γίνει, αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα ο πιο αξιόπιστος back-up point guard της Λίγκας. Το επίτευγμά του είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, αλλά και πιο επιδραστικό στην επιτυχία των Nuggets και για έναν ακόμη λόγο: η ομάδα του Denver δεν διαθέτει άλλον κλασικό “άσσο” στο ρόστερ της, με τον ανυπέρβλητο Nikola Jokic να αναλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργίας του παιχνιδιού για τον Mike Malone.

Το κενό που τα προηγούμενα χρόνια καλυπτόταν με τον Mudiay ή ξεπλυμένα μπαλώματα τύπου Devin Harris και Jameer Nelson, πλέον επανδρώνεται από ένα φρέσκο κορμί συνδυασμένο με ώριμο μυαλό. Ο Monte Morris, εκτός της αποτελεσματικότητάς του μέχρι στιγμής στο σουτ, αποδεικνύεται ίσως ο πιο κοντρολαρισμένος point guard που έχουμε δει, εχμ, ποτέ; Τουλάχιστον στον ρόλο του. Μοιράζει κατά μέσο όρο τέσσερις assists κάνοντας λιγότερο από ένα λάθος ανά παιχνίδι, και αναρωτιέμαι πραγματικά πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο;! Το TOV% του είναι χαμηλότερα (7,7%) από ότι, για παράδειγμα του J.J. Redick, που -πρακτικά- την μπουμπουνάει με το που έρχεται στα χέρια του. Ο Morris έχει επίσης μια -εμπειρικά και όχι στατιστικά παρατηρημένη  τάση να παίζει καλύτερα απέναντι σε δυνατότερους αντιπάλους.

Η εκτόξευση των Nuggets από το ξεροστάλιασμα στην εξώπορτα των Playoffs προς στο καλύτερο ρεκόρ της Δύσης δεν οφείλεται μόνο στην εφευρετικότητα του Mike Malone να μεταμορφώσει απροσδόκητα την άμυνά τους χρησιμοποιώντας τα ίδια ακριβώς υλικά, αλλά και στην ικανότητα του Morris να μεταμορφώσει τον πάγκο, από αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, σε ένα σύνολο που μπορεί και στέκεται σε υψηλό επίπεδο απόδοσης. Το λέγαμε και πιο πάνω: το κομμάτι που ξεκλειδώνει τα υπόλοιπα.

Και το ερώτημα που εδώ τίθεται είναι γιατί να μην δώσει 15 ‘μύρια στον Morris μια ομάδα σε πρώτη ευκαιρία; Η σιγουριά του βασίζεται στην καταπληκτική αίσθηση του χώρου και του συγχρονισμού που έχει, αλλά ταυτόχρονα και στην επιλογή του να μην δοκιμάζει την πάσα υψηλού ρίσκου. Kαι δίπλα στον Σέρβο ζωγράφο αυτό δεν αποτελεί τόσο πρόβλημα. Όταν ο Morris πατάει παρκέ, οι ομάδες είναι ήδη ζαλισμένες από την πεντοζάλη που τους έχει χορέψει ο Jokic. Ταυτόχρονα, το 44% του από το τρίποντο έρχεται σε ως επί το πλείστον με ελεύθερα σουτ και ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις, συχνά αφήνει σουτ στο τραπέζι (και είναι παράδοξο πως δεν έχει αυξημένα λάθη, καθώς συχνά ένα σχετικά ελεύθερο σουτ που δεν εκτελείται φέρνει σε αμηχανία την επίθεση και αυξάνει τις πιθανότητες λάθους). Είναι δύο περιορισμοί, κατ’ επιλογήν ή κατ’ ανάγκην, που σε συνδυασμό με τα μέτρια σωματικά και αθλητικά του προσόντα, είναι πιθανό να μειώνουν κατακόρυφα την αξία του σαν starter σε κάποια άλλη ομάδα. Για τον ρόλο του στους Nuggets, όμως, είναι τόσο καθοριστικός όσο και ιδανικός.

Shooting Guard

Spencer Dinwiddie

Age: 25
2018-19 Salary: ~$1,5M
Contract: Extension 3y/$34M until 2022

Δεν ξέρω αν φέτος διεκδικεί το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη της σεζόν, πάντως δικαιωματικά του ανήκει ο τίτλος του παίκτη με τη μεγαλύτερη διαρκή βελτίωση, κάτι ανάλογο του Αντετοκούνμπο ή των πρώτων ετών του Hayward στη Λίγκα. Δείτε την μέχρι τώρα καριέρα του:

Δεν είναι μόνο ότι έχει αυξήσει το σκοράρισμά του σε σταθερό χρόνο συμμετοχής, αλλά κυρίως το γεγονός ότι έχει γίνει πολύ καλύτερος στα τελειώματα κοντά στο καλάθι, καθώς και η ικανότητά του να κάνει εύκολα την εναλλαγή από οργανωτής σε scorer, κρατώντας πάντα χαμηλά τα λάθη του. Μετά την περσινή αποκάλυψη, η φετινή σεζόν αποτελεί για τον Dinwiddie μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να διεκδικήσει μια starting position στο NBA, και ακριβώς αυτό φαίνεται να καταφέρνει με τις εμφανίσεις του. Γι’ αυτό και πρέπει να δώσουμε τα εύσημα για άλλη μια φορά στον Sean Marks και το επιτελείο των Nets που συμφώνησαν την ανανέωση του παίκτη με $34 εκατ. για τρία χρόνια, κάνοντάς τον, εκτός από ένα value for money συμβόλαιο γι’ αυτούς, και ένα εξαιρετικό asset σε περίπτωση που θελήσουν να τον ρευστοποιήσουν.

Και αυτό φυσιολογικά φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα: τι γίνεται με τον D’ Angelo Russell, ο οποίος ακόμα κι αν παρουσιάζει βελτιωμένα νούμερα, συνεχίζει να έχει τα ίδια ερωτηματικά: inefficient σκοράρισμα, κακή αμυντική συμπεριφορά, μέτρια ικανότητα δημιουργίας ρηγμάτων. Αυτή την στιγμή οι δυό τους θυμίζουν αυτό το κόλπο που ο μάγος κόβει μια κοπέλα στα δύο μπροστά στα έντρομα μάτια του κοινού. Προσφέρουν πάνω-κάτω το ίδιο αποτέλεσμα, ο ένας μεγιστοποιώντας τις δυνατότητές του, ο άλλος μην μπορώντας να κάνει το ίδιο. Το σκορ που άφησε στο τραπέζι ο Caris LeVert όταν τραυματίστηκε, το πήραν και το μοιράστηκαν ισόποσα, φτάνοντας αμφότεροι στους περίπου 17,5 πόντους κατά μέσο όρο. Αυτή την στιγμή το προσωπικό σκοράρισμα του Dinwiddie είναι μακράν πιο αποτελεσματικό, κυρίως επειδή φτάνει πιο συχνά κοντά στο καλάθι και παίρνει επαφές, πηγαίνοντας στη γραμμή σχεδόν τρεις φορές συχνότερα από τον ομόσταυλό του στο backcourt των Nets. Ωστόσο, πάντα υπάρχει το ερωτηματικό: κατά πόσον τα ατομικά νούμερά του είναι φουσκωμένα επειδή παίζει κυρίως απέναντι σε second-units, και γιατί συνολικά είναι τόσο χειρότερος στα plus/minus νούμερα από τον Russell³⁾Για να είμαστε δίκαιοι, η εικόνα εξισορροπείται κάπως αν τους συγκρίνουμε με βάση το net rating, αλλά ας μη βαρύνουμε κι άλλο το κείμενο.; Εν ολίγοις, θα άλλαζε η εικόνα αν άλλαζαν οι ρόλοι; Και πάλι, από την άλλη πλευρά, ο Spencer Dinwiddie κάθε χρόνο την τελευταία τριετία λειαίνει τις τραχιές πλευρές του παιχνιδιού του με εντυπωσιακή συνέπεια, ενώ ο Russell ταλαιπωρείται από τα ίδια προβλήματα ήδη από την rookie season του⁴⁾Sidenote: Είναι εντυπωσιακό πολλές φορές πόσο ένα skill ή ένας παίκτης μπορεί να μεταμορφώσει έναν άλλον παίκτη ή μια ομάδα. Και όχι επειδή αυτό από μόνο του ήταν τόσο σημαντικό, όσο επειδή επιτρέπει σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ να κολλήσουν καλύτερα γύρω του. Αυτό που έκανε για τον Oladipo η δουλειά στην εκρηκτικότητά του πέρσι το καλοκαίρι, το ίδιο και η βελτίωση/απόφαση του Dinwiddie στα Curry-ικά τρίποντα. Αυτό που θα έκανε ο Nunnally αν τον έπαιρνε ο ΠΑΟ, but I digress. Γενικότερα θέλω να πω, μην βιάζεστε με τους NBAers που απογοητεύουν γιατί το skill level είναι ούτως ή άλλως τόσο ψηλό που πολλές φορές χρειάζεται απλά ένα κλικ για να ξεκλειδώσει όλο το πακέτο..

Ίσως λοιπόν το συμβόλαιο είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης σε ένα αξιόπιστο back-up κι όχι σε έναν επίδοξο starter.

Οι Brooklyn Nets έχουν βρει πάντως τα πατήματά τους αρχής, γενομένης ενός σερί επτά νικών μέσα στον Δεκέμβρη και πλέον είναι στην εικόνα των Playoffs και σε ανοδική τροχιά. Τα (πάρα πολύ) δύσκολα φαίνεται να τελείωσαν.

Small Forward

Jae Crowder

Age: 28
2018-19 Salary: $7,3M
Contract: 5y/$35M

Μπορεί να μην έχει καταφέρει να αναπαράξει το 40% από το τρίποντο της τελευταίας του σεζόν στη Βοστόνη⁵⁾Α ρε Stevens…, αλλά ο Jae Crowder έχει αφήσει πίσω του την περσινή κακή σεζόν και σουτάρει χωρίς καμία ντροπή. Με το 36% που έχει φέτος από το τρίποντο δεν θα τον μπερδέψετε ποτέ με τον Korver, αλλά με έξι προσπάθειες ανά αγώνα και τη δίψα της Utah για spacing, είναι υπερπολύτιμος. Η αστάθειά του, βέβαια, από παιχνίδι σε παιχνίδι δεν είναι ό,τι καλύτερο, και έχω την πεποίθηση πως δεν είναι πια τόσο καλός στην προσωπική άμυνα από ό,τι διαφημίζεται, όμως για 25 λεπτά από τον πάγκο και $ 7,3 εκατ. συμβόλαιο, οι Jazz θα μπορούσαν να τα πάνε πολύ χειρότερα.

Παράλληλα, η παρουσία του Crowder εδώ, που κάνει μια καλούτσικη, αλλά όχι εντυπωσιακή σεζόν, και μια ματιά στην λίστα με τους αποδοτικότερους παίκτες που έρχονται από τον πάγκο, ρίχνει φως και σε μια πτυχή της εξέλιξης της Λίγκας. Συγκεκριμένα, τονίζει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα καλά wings στους πάγκους των ομάδων. Από την μια πλευρά αυτό είναι λογικό, καθώς τα πιο παραδοσιακά τεσσάρια αντικαθίστανται όλο και περισσότερο από παίκτες που είναι καλύτεροι σουτέρ και πιο ευέλικτοι στην άμυνα, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει και τον λόγο που οι παίκτες που δείχνουν ότι ίσως (και με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτό το “ίσως”) να μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο χρυσοπληρώνονται τα τελευταία δυο-τρία χρόνια (Γεια σου Solomon Hill!). Guards βρίσκονται με το τσουβάλι, είτε scorers, είτε δημιουργοί. Σουτέρ (αποκλειστικά) πάλι μπορούν να βρεθούν. Για κλασικούς ψηλούς δεν υπάρχει τόσο μεγάλη ζήτηση. Και έτσι όλοι αυτοί κατακλύζουν τους πάγκους. Παίκτες, όμως, που να έχουν το μέγεθος να αμυνθούν τουλάχιστον από το “2” έως το “4” και να μπορούν και να σουτάρουν (τα περίφημα “3&D wings”), υπάρχουν λίγοι, κι αυτό κάπου ίσως θα πρέπει να καταρρίψει και τον μύθο του “σιγά τι κάνει; άμυνα παίζει και σουτάρει τρίποντα”. Δεν είναι ούτε εύκολο να είσαι ζεστός χωρίς να πολυακουμπάς την μπάλα, δεν είναι πολύ ωραίο να κυνηγάς όλον τον κόσμο στην άμυνα, ενώ η κίνηση μακριά από την μπάλα είναι ένα πραγματικό skill, αν και καθόλου αποτυπώσιμο στα στατιστικά. Γι’ αυτό και την επόμενη φορά που ο Lou Williams θα πάρει τα ίδια λεφτά με τον Joe Harris, μην εκπλαγείτε. Η αξία του παίκτη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο εύκολα αντικαταστήσιμο είναι αυτό που κάνει στο παρκέ, κι όχι απαραίτητα πόσο “καλός παίκτης” είναι.

Power Forward

Montrez Harrell

Age: 24
2018-19 Salary: $6M
Contract: 2y/$12M

Ίσως ο παίκτης που αποτέλεσε την αφορμή για το παρόν κείμενο. Ένα προσωπικό πουλέν και μια καταπληκτική φαντασιακή επένδυση στην LOL. Ο Montrezl Harrell συνδυάζει μια τρομερή εκρηκτικότητα με έναν κινητήρα που δεν σταματάει ποτέ, και είναι έτοιμος να κάνει οποιονδήποτε τον μαρκάρει να υποφέρει, είτε επειδή θα φυτέψει τον ώμο του κάθε φορά στο στήθος του πριν τελειώσει με, ανέλπιστα για τον δυναμισμό του, γλυκό χέρι την φάση, είτε επειδή είναι αδύνατον να τον κρατήσει πίσω του στο box out.

Η θεωρία, βέβαια, έλεγε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε απέναντι σε κάθε αντίπαλο, ούτε για πάρα πολλά λεπτά, και έτσι τις προηγούμενες δύο σεζόν έγραφε περίπου 18′. Φέτος έχει φτάσει στα 25′ ανά αγώνα, δίχως να χάσει τίποτα από την επιθετική αποτελεσματικότητά του. Τουναντίον, είναι από τους βασικούς παράγοντες της έκτης καλύτερης επίθεσης του NBA, σε μια ομάδα που διεκδικεί το πλεονέκτημα έδρας στα Playoffs και είναι στην κορυφή της Λίγκας σχεδόν σε όλα τα ατομικά advanced metrics.

Και κάτι ακόμα πιο παράδοξο ίσως για τον τρόπο παιχνιδιού του. Πίστευα πως για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, τα περισσότερα λεπτά στον Harrell θα έφερναν diminishing returns⁶⁾Πως να το πω στα ελληνικά διάολε; Πείτε καμιά ιδέα φανταστικοί αναγνώστες! για τους Clippers. Και όμως, την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Harrell έχει παίξει 40 παιχνίδια, και, συνεχίζοντας την στατιστική ονείρωξη, έχει παίξει ακριβώς 20 πάνω και κάτω από τον μέσο όρο συμμετοχής του. Στα 20 παιχνίδια, λοιπόν, που έπαιξε περισσότερο, οι Clippers έχουν ρεκόρ 15-5, και 9-11 στα υπόλοιπα. Ακόμα περισσότερο, στα παιχνίδια που έχει 30+ λεπτά, το ρεκόρ τους είναι 7-1. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στον χρόνο συμμετοχής του Harrell και τις νίκες των Clippers, αλλά σιγά-σιγά αποδεικνύει όλο και περισσότερο ότι δεν είναι παίκτης ειδικών καταστάσεων.

Center

Domantas Sabonis

Age: 22
2018-19 Salary: $2,7M
Contract: 4y/$11,2M (rookie contract)

Αν μου έλεγε κανείς ότι ο Domantas Sabonis σουτάρει με 80% φέτος δεν θα τον πίστευα μεν, αλλά θα το διπλοτσέκαρα κιόλας εδώ που τα λέμε. Νιώθω ότι το 7/9 είναι περίπου αξιωματικά αληθές πριν καν δω το boxscore του των Pacers. Ο Nate McMillan έχει κάνει τον Myles Turner τον full-time center του, καθώς και αυτός έχει βελτιώσει ραγδαία την αμυντική του αντίληψη, και χρησιμοποιεί τον Sabonis είτε ως supersub, είτε δίπλα στον Turner. Ο Λιθουανός, βέβαια, εμφανίζεται βελτιωμένος και αυτός με τη σειρά του στην άμυνα, είτε μιλάμε για κοντά στο καλάθι, είτε σε καταστάσεις pick and roll. Έχει βρει μια αθόρυβη χημεία με τον Cory Joseph και οι δυό τους, μαζί με τον Tyreke που φαίνεται να βρίσκει σιγά-σιγά τα πατήματά του, είναι μια πολύ δύσκολη αποστολή για οποιονδήποτε αντίπαλο πάγκο.

Ταυτόχρονα, μαζί με τον έτερο ψηλό της λίστας, τον Montrezl Harrell, συνθέτουν ένα σημαντικό κεφάλαιο στο εγχειρίδιο “Οι ψηλοί στην data-ball era του NBA”. Δηλαδή; Ταχύτητα στα post-ups και ικανότητα να διαβάσει την άμυνα και να πασάρει σωστά πριν παγιδευτεί για τα καλά. Το post-up game δεν έχει πεθάνει, απλώς πρέπει να γίνει πιο λειτουργικό. Βάλτε δίπλα-δίπλα αυτούς τους δύο και, για παράδειγμα, τον Greg Monroe, που αρέσκεται να παίρνει τον χρόνο του στο χαμηλό μπλοκ και τον Jahlil Okafor, που δεν πασάρει ούτε με απειλή όπλου.

Ανάμεσα σε παίκτες που έχουν τουλάχιστον τέσσερις προσπάθειες ανά αγώνα εντός του ημικυκλίου, ο Sabonis βρίσκεται πίσω μόνο από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σε ποσοστό ευστοχίας (76,5% και 75,5% αντίστοιχα). Το κακό για τους Pacers είναι ότι ο Sabonis Junior κάθε μέρα που περνάει αυξάνει την αξία του και η διατήρηση αυτού του πολύ χρήσιμου διδύμου centers που έχουν δημιουργήσει θα είναι δύσκολη μετά την επόμενη σεζόν.

Κλείνοντας μια δεκάδα

O Derrick Rose δεν είναι για all-star φέτος, όπως η ψήφος του κόσμου αποτυπώνει, αλλά είναι και πάλι ένας παραγωγικότατος guard στο φρενοκομείο του Tom Thibodeau των Timberwolves, και είναι κρίμα, από τη μια, που η σεζόν του μέχρι στιγμής έχει σπαταληθεί όσο οι Timberwolves ψάχνονται. Από την άλλη, είναι αυτός ο προπονητής που ως τώρα είχαν, ο Thibodeau, οι εμμονές του και η άοσμη επίθεση αυτού, που έδινε την ευκαιρία και τα λεπτά στον Rose να αναγεννηθεί, οπότε δεν ξέρω… Έχει ξεκινήσει και σε δέκα παιχνίδια, με ανάμικτα αποτελέσματα, ενώ τώρα είναι και πάλι τραυματίας. Σε κάθε περίπτωση, ο Rose είναι τόσο καλός εν μέρει επειδή είναι από τους καλύτερους σουτέρ τριών πόντων φέτος στο NBA, και το αν αυτό θα συνεχιστεί ή θα ακολουθήσει μια πορεία ομαλοποίησης, είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό για όλους και κρίσιμο για τις ελπίδες των Timberwolves για μια δεύτερη συνεχή σεζόν στα Playoffs.

Ύστερα από δύο σεζόν στην αφάνεια του πάγκου των Nuggets, ο Malik Beasley φαινόταν προορισμένος για άλλη μια παρόμοια. Ψάχνοντας, δηλαδή, λεπτά πίσω από τους Murray, Harris, Thomas, Barton, Hernangomez, Craig και -πλέον- και Monte Morris. Ωστόσο οι τραυματισμοί των Nuggets, μακροχρόνιοι και παροδικοί, έδωσαν τον χώρο στον Beasley να διεκδικήσει την ευκαιρία του, και το έκανε με το παραπάνω, δίνοντας λύσεις σε ένα πολύ δύσκολο διάστημα για την ομάδα του. To 40% του από τη γραμμή των τριών πόντων είναι ο υπότιτλος του βιογραφικού του και το στοιχείο που μπορεί να τον διατηρήσει στο rotation όσο σιγά-σιγά το Denver θα πάψει να θυμίζει σανατόριο. Και αυτό γιατί το παιχνίδι του μετά από ντρίμπλα ακόμα κάπου αχνοφαίνεται, η βοήθεια στη δημιουργία ή το rebound απουσιάζει, ενώ δεν πάει και ποτέ -μα ποτέ!- στις βολές. Ανάμεσα σε παίκτες που πράγματι παίζουν, μόνο οι Seth Curry, Danny Green, Avery Bradley και Jose Calderon πηγαίνουν στη γραμμή σπανιότερα.

Τι λέγαμε για τα κομμάτια που βοηθάνε το παζλ να συμπληρωθεί; Κάτι τέτοιο είναι για τον Greg Popovich o Davis Bertans, ο οποίος όχι μόνο κάνει μια πολύ αξιόλογη ατομικά σεζόν, σουτάροντας με 47% από το τρίποντο σε τέσσερις προσπάθειες ανά αγώνα και προσφέρει λύσεις στην ημίγυμνη frontline των Spurs, αλλά μαζί με τους Mills, Bellinelli, White και Poeltl φτιάχνουν μια second unit που παίζει το “σύγχρονο” μπάσκετ που δεν μπορούν να παίξουν οι βασικοί, και διαλύει όποιον βρει στο διάβα της. Ο Pop πάλι έψαξε στη μαγική σακούλα του και έβγαλε ένα τρικ που κάνει την ομάδα του να έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, ακόμα κι αν έχει χάσει την αμυντική ταυτότητα που ήταν το θεμέλιο της εικοσαετούς κυριαρχίας της. Η παρουσία του Bertans στην πεντάδα κάνει τους Spurs περίπου τέσσερις πόντους καλύτερους στην επίθεση, κι άλλους τόσους στην άμυνα, από τα υψηλότερα σχετικά νούμερα στο roster.

Το ότι ο Ed Davis είναι παίκτης περιορισμένων δυνατοτήτων το ξέρουμε. Δεν θα πασάρει, δεν θα βάλει την μπάλα στο παρκέ, ούτε θα του την ακουμπήσεις στο post για να παίξει με πλάτη. Ακόμα και σαν pick and roll ψηλός δεν λέει πολλά, παρά τα αθλητικά του προσόντα. Είναι όμως από τις περιπτώσεις που αυτός ο χαρακτηρισμός δεν είναι κριτική, αλλά άκομψο κομπλιμέντο. Ο Davis θα αγκαλιάσει τον -περιορισμένο- ρόλο του. Δεν θα κάνει λάθη, δεν θα ξεφύγει από την ομαδική άμυνα χάριν στατιστικών και θα κυνηγήσει κάθε ευκαιρία να ανανεώσει την κατοχή της ομάδας του. Εν προκειμένω, φέτος “κατεβάζει”, ούτε λίγο, ούτε πολύ, έξι επιθετικά rebounds ανά 36 λεπτά συμμετοχής, ή αλλιώς το εντυπωσιακό 18% των άστοχων σουτ των συμπαικτών του. Αυτό τον εντάσσει προς ώρας σε ένα κλειστό club εφτά παικτών που έχουν πετύχει ανάλογη ή μεγαλύτερη επίδοση: Dennis Rodman και Moses Malone τέσσερις φορές, τρεις για τον Jayson Williams και από μία για Chris Dudley, Larry Smith και Andre Drummond. Ταυτόχρονα έχει μακράν το καλύτερο Net Rating στους Nets. Αλλά γιατί παίζει στους Nets είπαμε; Μήπως είναι καιρός να ρευστοποιήσουν;

Για τους Phoenix Suns ο Richaun Holmes έγινε το full-time back-up του DeAndre Ayton. Τα νούμερά του είναι εξαιρετικά για τα λεπτά που παίζει. Έχει αφήσει στην άκρη την προσπάθεια να επεκτείνει το παιχνίδι του μακριά από το καλάθι, προσπάθεια που δεν απέδωσε ποτέ πραγματικά καρπούς στη Philadelphia. Έτσι, έχει ένα από τα καλύτερα TS% της Λίγκας με 69%, κάνοντας αυτό που ξέρει καλά, δηλαδή να ρολάρει, να κυνηγάει τα επιθετικά rebounds και να καρφώνει. Η έφεσή του στο μπλοκ δίνει μια μη ρεαλιστική εικόνα για τη συνολική αμυντική του παρουσία, παρόλαυτα είναι ένα πραγματικό skill, που έχει ακόμη κι αν δεν βοηθάει πάντα την ομάδα με τη διάθεσή του να κυνηγήσει το block, που μεγεθύνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι παίζει πολλά λεπτά πίσω από τα ανοιχτά διόδια του Jamal Crawford.

Εύφημος μνεία

Ο Bogdan Bogdanovic έχει παίξει λιγότερα παιχνίδια και έρχεται από τον πάγκο απλά και μόνο επειδή αυτό είναι βολικό με βάση το ρόστερ των Kings, δεν είναι καθόλου απίθανο να πάψει να είναι ρεζέρβα σύντομα. Παρόμοια και η κατάσταση για τον Marvin Bagley, ο οποίος, αν και παραγωγικός, δεν είναι ακόμα παίκτης που βοηθάει την ομάδα του να μαζέψει νίκες.

Για τον Lou Williams έχουμε βαρεθεί να τα λέμε, κάνει πάλι τα δικά του, απλά δεν παραμιλάμε επειδή παίζει λιγότερα λεπτά.

Για τους Dallas Mavericks επίσης τι να πούμε; Έχουν δύο αλεπούδες στα χαμηλά και δύο αλόγατα στα ψηλά, και είναι ο εφιάλτης κάθε second unit. Κάθε καλάθι του Devin Harris μετά από ύπουλο κόψιμο στην πλάτη του παίκτη του κόβει και έναν χρόνο ζωής από τον εκάστοτε αντίπαλο προπονητή.

Οι Jazz πιστεύουν στον Dante Exum, ωστόσο η αλήθεια είναι πως φαίνεται να έχει πιάσει το ταβάνι του στο franchise τους. Όταν καλύπτεις τα 48′ του άσσου με τον Rubio και τον Exum, αναγκαστικά παίρνεις ένα αποτέλεσμα λιγότερο από το άθροισμα των παραγόντων του⁷⁾Diminishing returns που λέγαμε.. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Αυστραλός δεν είναι καλός. Είναι ένας εξαιρετικά εκνευριστικός αμυντικός και ενίοτε βάζει τις τουρμπίνες και φτάνει με επιτυχία στο καλάθι. Τα νούμερα, όμως, δεν είναι με το μέρος του.

DeMarre Carrol. Πάρτε την παράγραφο του Crowder και βάλτε την εδώ. Απλά το ποσό είναι $15 εκατ. και είναι expiring.

O Tony Parker έχει αναγεννηθεί στον πάγκο των Hornets, ωστόσο ο πάγκος τον Hornets δεν είναι καλός.

TL:DR

• Παρατηρούμε πολλές από τις καλές ομάδες να φτιάχνουν τον πάγκο τους με τέτοιον τρόπο που να μπορούν να χτυπούν με διαφορετικό στυλ τις αδυναμίες των αντιπάλων τους και όχι απλά να υπάρχουν εκεί κάποιοι για να ξεκουράζουν τους βασικούς. Τέτοιες ομάδες είναι οι Raptors, Spurs, Clippers, Celtics, Nets και Mavericks.
• Πέρα από τον κλασικό ρόλο του microwave scorer, πλέον κάθε καλός πάγκος θέλει στις τάξεις του και έναν αθλητικό ψηλό, αλλά ταυτόχρονα εκεί βρίσκουν χώρο δράσης και οι ψηλοί post scorers. Κάτι που είναι λογικό, καθώς όσα αξιοπρεπή wings υπάρχουν, πλέον αυτά μπαίνουν στην πεντάδα αντικαθιστώντας έναν ψηλό.
• Τέλος, απλά μαθηματικά να το εξετάσει κανείς, με το ταλέντο να είναι τόσο άφθονο όσο ποτέ, οι εξαιρετικά ταλαντούχοι παίχτες που μπορούν να προσφέρουν σημαντικά σε έναν αγώνα NBA δεν περιορίζονται στον αριθμό των 150 (30 ομάδες επί πέντε βασικοί), οπότε νομοτελειακά υπάρχει εύλογα πλούσιο ταλέντο που μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη ενός αγώνα, ερχόμενος αναγκαστικά από τον πάγκο.
• Εξ αυτού, δεν είναι και καμιά ντροπή πια να είσαι στον πάγκο. Αρχίζει να ακούγεται διαρκώς πιο δόκιμο να μιλάμε για “closers”, τους παίχτες που είναι στο παρκέ στο τέλος των κρίσιμων ή/και κλειστών αγώνων, παρά για “starters”(Αν και αυτό πάλι εξαρτάται από τις ανάγκες του αγώνα και τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου, παρά πάλι είναι μία δεδομένη πεντάδα πάσης χρήσης.)).
• Επίσης δεν σημαίνει ότι ένας εξαιρετικός παίκτης που έρχεται από τον πάγκο θα γινόταν αυτόματα το ίδιο καλός starter. Αμυντικές και επιθετικές αδυναμίες κρύβονται ευκολότερα απέναντι σε άλλα bench units, και one-trick ponies όπως για παράδειγμα ο Beasley ή ο Bertans, μεγιστοποιούν την αξία τους από τον πάγκο. Άλλωστε λιγότερα λεπτά=δυνατότητα για μεγαλύτερη ένταση.
• Όλα αυτά εξηγούνται και συνολικά από την εξέλιξη της Λίγκας στη διαχείριση των παικτών. Οι παίκτες που σήμερα παίζουν τα περισσότερα λεπτά στο NBA, παίζουν γύρω στα 35-36, αριθμός που ήταν γύρω στα 37-38 πριν πέντε με έξι χρόνια και υπερέβαινε τα 40′ πριν από 10 με 15 αντίστοιχα. Η ταχύτητα και η ένταση του παιχνιδιού, η καλύτερη κατανόηση του σώματος των παικτών, αλλά και η μεγαλύτερη ικανότητα διάγνωσης και στοχοποίησης της παραμικρής αδυναμίας καθιστά την βέλτιστη αξιοποίηση του πάγκου, αλλά και την ανάδειξη ή εκμετάλλευση παικτών από εκεί, μάλλον αναγκαιότητα, παρά επιλογή, τουλάχιστον στην regular season.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Giannis Chatsios

Ήταν και για πάντα θα είναι ο πρώτος πρωταθλητής της fantasy league που έφερε τους συντάκτες του Ballhog κοντά, και αυτός είναι ένας τίτλος που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει.Όχι τυχαία. Παρακολουθεί live τους περισσότερους αγώνες, διαβάζει τα πάντα γυρω από το ΝΒΑ και το μπάσκετ γενικότερα, μπορεί να περιγράψει τον μηχανισμό του σουτ κάθε παίκτη και θυμάται στατιστικά και πληροφορίες αγώνων περασμένων δεκαετιών, σαν μία σωστή κινητή εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ που είναι. Παλαιότερα τα εξηγούσε στο δικό του blog, τώρα τα εξηγεί στο Ballhog. Τα απαιτητικά ωράρια του ΝΒΑ δεν τον αφήνουν να ασχοληθεί με την Νομική την οποία έχει τελειώσει. Προλαβαίνει όμως να παίζει μπασκετάκι κάθε απόγευμα στα γήπεδα των Αμπελοκήπων,με ένα απαράμιλλο στυλ όπου ο ίδιος πιστεύει ότι μοιάζει στον Ginobili. Δεν μοιάζει, αλλά δεν του το λέμε για να μην τον πληγώσουμε.

Latest posts by Giannis Chatsios (see all)

• Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
• Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
• Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
• Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
• Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019