NBA Playoffs Report – West Semifinals Game 1 & 2

Posted on May 5 2016 - 1:18am by The Ball Hog
Categorized as
1514
Tagged as
Related

The Ball Hog’s NBA 2022 Playoffs Roundtable

«Ήρεμα το λέω…»: Συνεδρία 1η

Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων

Playoff Playlist V: The Hunger Games

Playoff Playlist IV: Μήπως σιγά – σιγά να το μαζεύουμε;;

Έναρξη των ημιτελικών της Δυτικής Περιφέρειας και το θέαμα από τις τέσσερις πρώτες αναμετρήσεις των δύο σειρών είναι αντάξιο με την εποχή της σεζόν που βρισκόμαστε. Δύο εντελώς διαφορετικά πρώτα και δεύτερα παιχνίδια στις έδρες των φαβορί, Warriors και Spurs, είχαμε ως τώρα, με τους Πρωταθλητές να αποφεύγουν να χάσουν παιχνίδι στην έδρα τους, ενώ αντίθετα οι Thunder κατάφεραν να αντιδράσουν από την ισοπέδωση του πρώτου αγώνα και γυρίζουν τη σειρά στην έδρα τους με μία νίκη στις αποσκευές τους.

Εν όψει της άκρα ενδιαφέρουσας συνέχειας, ας δούμε αναλυτικότερα τί έγινε στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια των δύο ημιτελικών της Δύσης

Oklahoma City Thunder @ San Antonio Spurs: 92 – 124 (SAS leads 1-0)

Κάπου τσέκαρα ένα στατιστικό, πως σε ημιτελικούς περιφέρειας τα τελευταία πολλά χρόνια έχει τύχει μόνο τρεις φορές μια ομάδα να προηγείται με 20+ πόντους στο τέλος της πρώτης περιόδου. Και τα δύο παιχνίδια των ημιτελικών της Δύσης κατάφεραν να το πετύχουν αυτό στο Game 1.

“Ψέματα να πω; Αφού υπάρχει το Σύστημα”

Η πρώτη από τις τρεις πραγματικά μεγάλες και πολυαναμενόμενες σειρές playoffs της χρονιάς, ανάμεσα σε αληθινούς title contenders δηλαδή1)οι άλλες δύο: Spurs – Warriors στους τελικούς της Δύσης και Cavaliers – Warriors (άντε, ή Spurs) στους τελικούς του NBA. Τί; Ναι ναι, είμαι ο μόνος που περιμένει αυτό το σενάριο, έτσι; ξεκίνησε με ένα πολύ απλό και ακαταμάχητο play: ο Leonard ξεκίνησε drive από την κορυφή της ρακέτας, ο Aldridge του έδωσε το screen, πετώντας εκτός θέσης τον Durant, την ώρα που ο Duncan κλείδωνε με τα χέρια τον Ibaka, με αποτέλεσμα, ο Kawhi να πάρει στα πόδια τον τίμιο πλην φτωχό Adams και να φτάσει χαλαρά μέχρι το κάρφωμα.

Μια υπεραναλυτική περιγραφή μιας και μόνο φάσης, και δη της πρώτης, γίνεται για να καταδείξει την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην πιο ταλαντούχα ομάδα και στο σύστημα. Τίποτα δεν νικάει το Σύστημα2)σκεφτείτε το ως εξής: πάτε στην εφορία, σας λένε ότι δεν μπορείτε να κάνετε την δουλειά σας, ξεκινάτε φασαρία, και ό,τι άλλο Με το που σας πουν όμως “έπεσε το σύστημα”, αυτομάτως παγώνουν όλα – τίποτα και κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει τα πράγματα, διότι το Σύστημα, όπως το Matrix, είναι ανυπέρβλητο, εκτός ίσως από ένα καλύτερο Σύστημα, ένα updated αυτού, όπως το αντίστοιχο των Warriors.

Στην αμέσως επόμενη φάση, ο KD απάντησε με ένα σουτάκι υπό σχετική πίεση από τα πεντέμισι μέτρα. 2-2. Ποια είναι η διαφορά, θα ξαναρωτήσετε. Ε, λοιπόν, η διαφορά είναι 32 πόντοι. Και για να μην είμαστε άδικοι απέναντι στην αξία του ταλέντου, η διαφορά είναι και ο LaMarcus Aldridge: κανένα matchup δεν είναι τόσο άδικο όσο το Aldridge – Adams. Γενικά, τον Adams τον σημάδεψαν πολύ οι Spurs γνωρίζοντας πως η φιλοτιμία του απέναντι στην “αφιλοτιμία” (sic) του Westbrook, θα οδηγεί τον πρώτο πότε στο κέντρο του ζωγραφιστού και πότε κάτω από το καλάθι, θέσεις πλήρως ακατάλληλες όταν βρίσκεται, μετά από pick’n’roll, απέναντι στον συνδυασμό skillset – range – wingspan που έχουν οι Spurs από αυτές τις θέσεις με Duncan, Aldridge και Leonard.

Κι αν έτσι εξηγούνται κάπως οι 13 πόντοι του Aldridge στο πρώτο δωδεκάλεπτο και οι 38 σύνολο, τίποτα δεν μπορεί να εξηγήσει επακριβώς την περίεργη εμμονή που διακατείχε τον Kawhi Leonard και τα περίεργα τεράστια χέρια του να αποδείξουν ότι οι τελικοί του 2014 ήταν “step one”, η επικράτηση τους απέναντι στον Durant στα ίσα σε ανταγωνιστική σειρά “step two” και το ίδιο απέναντι στον LeΒron στους τελικούς του 2016 “step three”, σαν μία συνέχεια της προσπάθειας του να γίνει ο καλύτερος forward στο ΝΒΑ. Παρακάτω αναλύεται σε αριθμούς το σατανικό σχέδιο του Kawhi:

Τέλος, ένα είναι βέβαιο, το San Antonio είναι το μέρος “where amazing happens” – τουλάχιστον, αν κρίνουμε από τον Danny Green. Τον άνθρωπο που έκλεισε την κολεγιακή του καριέρα στους UNC Tar Heels, με ρεκόρ αγώνων (145), νικών (123) και ένα πρωτάθλημα (2009). Τον άνθρωπο που έγινε waiver από τον Popovich το 2010, επειδή θεωρούσε πως είχε ύφος και έπεσε στα πόδια του “Pop” λέγοντας του “I’ll be your ball boy, water boy, whatever.” Τον άνθρωπο που σούταρε στους τελικούς του 2013 με 55% από το τρίποντο. Τον άνθρωπο που σουτάρει ως τώρα στα φετινά playoff με 57,9% με 3,8 προσπάθειες για τρίποντο ανά αγώνα. Τον άνθρωπο, που, ως κλασικός τύπος “τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντέξι”, μέσα στον γενικότερο χαμό, τα μπουμπούνισε χωρίς αναισθητικό, έχοντας 18 πόντους, 5/6 τρίποντα και το “διαστημικό” +34. Τον γνωστό τζίτζικα των Spurs που κοιμάται όλο το χειμώνα και μόλις ανέβει η θερμοκρασία, είναι συνήθης ύποπτος σε κάποια από αυτές τις σφαγές που λαμβάνουν χώρα στη Δυτική Ακτή.

Τον Danny Green που απλά είναι στα τέλη Απρίλη 2016, αυτός:

Fuck, Danny Green…

To cut a long story short

Στην πορεία του αγώνα, ο Donovan άλλαξε γνώμη και έβαλε τον Ibaka προσωπική άμυνα πάνω στον Aldridge στα μέσα του δεύτερου δωδεκαλέπτου. Ε, λοιπόν, μπορεί ο Adams μέχρι τότε να ήταν το υπόλοιπο της διαίρεσης που περίσσευε και να εκτιθόταν για όλη την ομάδα, αλλά στο ένας-εναντίον-ενός ο LaMarcus πόσταρε τον “Ισπανό” σαν να ερχόταν η Αποκάλυψη.

Συγχαρητήρια επίσης στον LaΜarcus Aldridge από σύσσωμη την δημοσιογραφική ομάδα του Ball Hog που επέλεξε να βάλει και το πρώτο του τρίποντο με την silver-black φανέλα σε αυτό το ματς:

Κι αν το τελευταίο δωδεκάλεπτο το έβγαλαν όλο εκ μέρους του San Antonio οι Miller-Martin-Anderson-West-Marjanovic-Diaw-Mills, εμείς το καταγράφουμε ως θετική εξέλιξη, καθώς παρακολουθήσαμε άλλο ένα show του “Bobinator”.

Hodor.

Σούμα πρώτου δωδεκαλέπτου: 43-20, με το San Antonio να ισοφαρίζει το ρεκόρ των περισσότερων πόντων σε δωδεκάλεπτο για αγώνα playoffs, 13 assists, 12 πόντοι από αιφνιδιασμό για τους Spurs.

Σούμα ημιχρόνου: 73-40, Aldridge 25 πόντοι, Leonard 19 πόντοι, Green 13 πόντοι με 4 τρίποντα, Parker 8 assists.

Σούμα τελική: 124-92, 60,7% FG από τους Spurs, το μεγαλύτερο που έχει δεχτεί το franchise των Sonics/Thunder στην Ιστορία του στα playoffs, 39 assists. Παράλληλα, πλέον έχουν ρεκόρ .565 νικών στα playoffs, όντας 4οι πίσω από Lakers (.597), Celtics (.570) και Heat (.566), αλλά με το καλύτερο την τελευταία δεκαετία με .712, ενώ η τριάδα Duncan/Parker/Ginobili συμπλήρωσε 700 νίκες σε regular season και playoffs, όντας φυσικά η καλύτερη ever στον συγκεκριμένο τομέα.

Τραγικοί οι Durant-Westbrook (30 πόντους με 11/34 FG μαζί), ωστόσο, το σημαντικό είναι άλλο: όσο αδυσώπητο κι αν είναι το Σύστημα, αν δεν παίζεις και λιγή ρημαδοάμυνα…

Κάτι τέτοια έκαναν φυσικά τον Popovich, σε γνωστούς “deadpan” ρυθμούς, να δηλώνει εκστασιασμένος και ενθουσιασμένος από τους παίκτες του μετά το τέλος του αγώνα…

Εντάξει, εδώ που τα λέμε, δεν έγινε και τίποτα…

Portland Blazers @ Golden State Warriors: 106 – 118 (GSW leads 1-0)
No Curry No Problem3)για την ώρα

Έχει έρθει η ώρα να αποσύρουμε σε κάποια αποθήκη τη συζήτηση για το αν Green και Thompson είναι αυτόφωτοι stars ή αντλούν τη λάμψη τους από το εκθαμβωτικό άστρο του Steph Curry.

Aπό την μια ο Klay Thompson τελείωσε με 37 πόντους (14/28 FG, 7/14 3p), 5 rebounds και 5 assists, την ώρα που, εκ περιτροπής με τον Shaun Livingston, απέδειξε ότι είναι και elite αμυντικός, υποχρεώνοντας τον Lillard σε σουτ που ακόμα και γι’ αυτόν είναι πολύ δύσκολο να βρουν στόχο (το ίδιο και με τον McCollum). O Καλιφορνέζος guard έχει τρία συνεχόμενα παιχνίδια με 7+ τρίποντα, και είναι ο πρώτος που καταφέρνει κάτι τέτοιο στην ιστορία και ένας από τους τέσσερις γενικά, με τους Curry, Mike Miller και McCloud να είναι οι άλλοι τρεις.

Ο Draymond Green έκανε άλλο ένα triple-double φέτος, το 15ο του αισίως, με 23 πόντους, 13 rebounds, 11 assists, ενώ πρόσθεσε και 1 κλέψιμο και 3 τάπες, δύο από αυτές με εμφατικό τρόπο στον Lillard στις σπάνιες φορές που κατάφερε να ξεφύγει από τη μέγγενη της περιφερειακής άμυνας των Warriors, αποκαρδιώνοντάς τον για τρεις περιόδους.

Οι δυο τους είναι αρκετοί για να κερδίσουν σχεδόν οποιαδήποτε ομάδα του NBA με αυτό το supporting cast. Το ζήτημα είναι ότι οι ομάδες που μπορεί να βρουν από εδώ και έπειτα στο δρόμο τους είναι ακριβώς αυτές οι οποίες μπορούν να τους εκθέσουν χωρίς τον ηγέτη τους.

Δύστυχε Plumlee, τι σού ‘μελε να πάθεις
Oklahoma City Thunder @ San Antonio Spurs: 98 – 97 (series tied 1-1)

Ο Απρίλιος ήταν εξαιρετικός μήνας για τους απανταχού Spurs σε όλο τον κόσμο. Παρότι δεύτεροι σε NBA και Premier League, στο San Antonio και στο Tottenham είχαν να λένε πως διένυαν χρονιές – ρεκόρ και παρότι δεύτεροι πίσω από ομάδες – “φαινόμενα”, υπήρχε ακόμα ελπίδα.

Ειδικά μετά την ισοπέδωση των Thunder στο πρώτο ματς των ημιτελικών της Δύσης στις 30 Απριλίου, οι οπαδοί των Hotspurs σκέφτονταν “ώπα παιδιά, πήραμε μπρος, άντε πάμε αύριο να ρίξουμε στα πτώματα της Chelsea και να πιέσουμε τους νιούμπηδες της Leicester μπας και κάνουν γκέλα”.

Δυστυχώς, η φάση “ερχόμαστε” ανακόπηκε από την επόμενη κιόλας μέρα, αμέσως μετά το πρώτο φύσημα του Μαγιού, το πρώτο τσούγκρισμα των αυγών και την χώνεψη από το αρνί.

2015-16 Premier League Final StandingsΠρωτομαγιάτικα, η Tottenham μένει στο 2-2 με την Chelsea και οι παίκτες/οπαδοί/άσχετοι-με-ποδόσφαιρο-αλλά-συγκινημένοι-με-τον-“μύθο-του-Δαυίδ”-φίλοι της Leicester πανηγυρίζουν το πρωτάθλημα που θα μπει στην Ιστορία στο πλάι ομάδων, όπως η ΑΕΛ του ’87 και η Kaiserslautern του ’99.

Κάτι τέτοια θα πρέπει να έβλεπαν οι απειροελάχιστοι οπαδοί που γουστάρουν Spurs ταυτόχρονα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και να άρχισαν να τους ζώνουν φίδια.

Ωστόσο, λίγες στιγμές πριν από την έναρξη του δεύτερου αγώνα της σειράς, στις 2 Μαΐου, ακόμα κι αυτές οι ανησυχίες δεν μπορούσαν να χαλάσουν το καλό κλίμα. Ακόμα και τα προγνωστικά μιλούσαν καθαρά: το San Antonio πολύ δύσκολα θα έχανε και αυτόν τον αγώνα, με την σειρά να κλείνει κάπου ανάμεσα στο πέμπτο και έκτο παιχνίδι.

Και γιατί όχι άλλωστε; Από την μία, το San Antonio είχε ήδη σημειώσει ένα μίνι-ρεκόρ, κατοχυρώνοντας τη μεγαλύτερη μέση διαφορά από όσες ομάδες ξεκίνησαν με 5-0 νίκες στην ιστορία των playoffs.

Από την άλλη, τα ίδια τα playoffs μυρίζουν όσο ποτέ άλλοτε, τρεις ταχύτητες: στην πρώτη είναι Warriors και Spurs, στην δεύτερη είναι Thunder και Cavaliers και στην τρίτη όλες οι υπόλοιπες ομάδες που συνεχίζουν και κονταροχτυπιούνται για τον τέταρτο στα ημιτελικά της Δύσης και τον δεύτερο στους τελικούς της Ανατολής. Εν τοις πράγμασι, κάτι τέτοιο σημαίνει πως ανάμεσα σε πραγματικά ανταγωνιστικές ομάδες φέτος, υπάρχουν χαώδεις διαφορές ανάμεσα στα επίπεδα, γεγονός που αποτυπώνεται σε εντυπωσιακό αριθμό από “εικοσάρες”:

Thunderstruck

Κοινώς, το San Antonio το χτύπησε αστροπελέκι. Καμία σχέση με την εικόνα του πρώτου αγώνα: οι Thunder ήταν πολύ σοβαροί, έβαλαν περίπου τα ίδια και έφαγαν 30 λιγότερα.

Εδώ, αξίζει να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις για το πως η OKC μπορεί κατά καιρούς και αναπτύσσει αμυντική προσήλωση. Οι λόγοι είναι τρεις, συνήθως ανεπαρκείς ως καθεαυτοί, αλλά όταν συνδυάζονται μπορούν και παράγουν πολύ μεγάλα αποτελέσματα, όπως το break της έδρας των Spurs:

  • πρώτον, το εξαιρετικά πλούσιο ταλέντο, σε συνδυασμό με τα τρομερά σωματικά προσόντα των περισσότερων Thunder, τους επιτρέπει να μπορούν να παίξουν άμυνα, ακόμα και ελλείψει βασικών αμυντικών αρχών, ομαδικών ή ατομικών. Εξαίρεση σε αυτό το μοτίβο αποτελεί ο Kanter και όλους όσους παίζουν στην θέση “2” (σχεδόν, όπως θα δούμε παρακάτω). Με λίγα λόγια, μπάσκετ ξέρουν στην OKC και μάλιστα μπόλικο – το θέμα είναι αν αποφασίζουν να το παίξουν και στις δύο άκρες του γηπέδου. Αν δε επιτευχθεί κάτι τέτοιο, αυτό θα οφείλεται στον Donovan και θα φανεί στην πορεία.
  • δεύτερον. Τα τελευταία μερικά χρόνια, κάτι φαίνεται να έκανε “κλικ” στον Ibaka, τον καλύτερο αμυντικό της ομάδας, όταν αποφάσισε πως καλό ήταν να διευρύνει το παιχνίδι του – και δη το επιθετικό – και πως, τέλος πάντων, τι σκατά, έχει κι αυτός μεγάλο συμβόλαιο, οπότε δικαιούται να παίρνει και κάνα σουτάκι παραπάνω. Ως αποτέλεσμα ο Serge ξέχασε λίγο την άμυνα, η οποία τον έκανε φίρμα, αν και φέτος έκανε προσπάθειες να την θυμηθεί πάλι. Πάντως, στις 2 Μαΐου, ο Ibaka κύκλωσε το ημερολόγιο και αποφάσισε να γίνει cornerstone μιας συλλογικής προσπάθειας υπέρβασης.
  • τρίτον, οι Thunder έβγαλαν πάρα πολύ ενέργεια, πείσμα και θράσος, το οποίο έχει ελάχιστη έως καμία σχέση με την άμυνα, αλλά βοηθάει, τρόπος του λέγειν, να ρίχνουν λίγο ξύλο παραπάνω και να κάνουν και καμιά “αλητεία” παραπάνω (βλέπε αναλυτικότερα ακολούθως).

Τα πράγματα ήταν απλά και φάνηκε από τις πρώτες κατοχές , όταν εμφανίστηκε ο καλός Westbrook , που είναι ο σχετικά άναρχος, αλλά ορμητικός σαν τυφώνας, και ο οποίος έβγαλε και ολοκλήρωσε τρεις αιφνιδιασμούς απέναντι σε ολόκληρο το San Antonio. Τελείωσε τον αγώνα με 29 πόντους, 10 rebounds και 9 assists, με τον Durant να προσθέτει άλλους 28 πόντους. Αλλά είναι δείγμα της επαναλαμβανόμενης τελειότητας τουs το γεγονός πως δεν νοιώθουμε την ανάγκη να γράψουμε τίποτα παραπάνω. Μάλλον, όχι τελειότητα. Αυτή είναι η φύση τους και μονάχα έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτοί οι δύο. Θα πρέπει να ξαφνιαζόμαστε που μια τίγρη κυριαρχεί στη ζούγκλα ή να το θεωρούμε σημείο αναφοράς; Όχι, η τίγρης είναι απλά μία τίγρης. Έτσι, ο Russ και ο KD είναι απλά δυνάμεις της φύσης στο φυσικό τους χώρο. ΟK, nothing to see here.

Ωστόσο, αν υπάρχουν κάποιοι που αξίζουν επιπλέον αναφοράς, είναι οι “χαμάληδες” Steven Adams και André Roberson, που τράβηξαν τον αλίμονο φέτος να μαζεύουν τα αμυντικά τα ασυμμάζευτα των υπόλοιπων. Ο πλέον άσημος starter του NBA, o André Roberson, στα 24 λεπτά που αγωνίστηκε δεν σημείωσε πόντο και πήρε μόλις τρία rebound, αλλά έπαιξε φανταστική άμυνα πάνω στον Kawhi και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι Thunder ήταν 17 πόντους μπροστά στα 17 λεπτά που αγωνίστηκε. Αυτό το παiδί αν ήξερε στοιχειώδες μπάσκετ θα ήταν πολύ καλός μπασκετμπoλίστας. Πρoς ώρας είναι ένας εξαιρετικός αμυντικός.

Και φυσικά ο ηρωικός Steven Adams, που πραγματικά ήταν εντυπωσιακός με τους 12 ποντους και τα 17 rebounds, και αποτέλεσε την καρδιά της ομάδας του Billy Donovan.

Πόσο καλός ήταν ο Νεοζηλανδός;

Τόσο καλός:

Ο Πηλοΐδης στο NBA

Τα τελευταία 13,5″ είναι αυτά στα οποία στέκονται όλοι, κάνοντας φυσικά τις απαραίτητες συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα, πάντα με την απαραίτητη δόση γραφικότητας. Έτσι, θα παραθέσουμε το παρακάτω βίντεο, όχι μόνο για την ουσία του (δηλαδή, το “non call” ή “no call” του Πηλοΐδη), αλλά και για την γραφικότητα του uploader.

Άψογα.

Εμείς, όμως, οι (wannabe) αιρετικοί θεωρούμε κάτι τέτοια το απαραίτητο μπαχάρι για να μετατραπεί μια ωραία σειρά, ή ολόκληρα playoffs, σε αφήγηση “for the ages”, μελλοντικό reference – αυτό δηλαδή που αξίζει στο ίδιο το ΝΒΑ. Για όσους δεν ασχολούνται με τα ίντερνετς, αλλά κάπως-πως βρίσκουν μανιωδώς πρόσβαση στο site μας, θα περιγράψουμε αυτά τα 13,5″ σε μία πρόταση: ο Waiters επαναφέρει από το κέντρο, ο Ginobili πατάει την τελική γραμμή4)διόρθωση: βγαίνει σχεδόν ολόκληρος εκτός γηπέδου για να τον μαρκάρει, ο Leonard τραβάει τον Westbrook από την φανέλα για να τον αποτρέψει να πάρει την μπάλα, ο Waiters ρίχνει αγκωνιά στον -έτσι κι αλλιώς πάντα πρόθυμο για flopping- Ginobili, πηδάει (?!?) για να επαναφέρει τελικά την μπάλα, ο Green σχεδόν ξεριζώνει το χέρι του Durant για να μην γίνει αποδέκτης και ο Ibaka βουλιάζει τον Aldridge στην προσπάθεια του μετά το επιθετικό rebound του άστοχου τριπόντου του Mills.

Σε όλα αυτά μπορούσαν κατά σειρά να έχουν σφυριχθεί, κατά σειρά, foul για καθυστέρηση επαναφοράς εις βάρος του Ginobili, foul εκτός φάσης εις βάρος του Leonard, επιθετικό foul εις βάρος του Waiters, αντικανονική επαναφορά εις βάρος του Waiters, foul εις βάρος του Green, foul εκτός φάσης εις βάρος του Ibaka.

Και μέσα στον γενικότερο χαμό, σημειώνουμε το χρονόμετρο, το οποίο αντικανονικά ξεκίνησε ελάχιστα πρόωρα, πριν η μπάλα φτάσει στα χέρια του KD μετά την επαναφορά…

…και φυσικά, το ήδη αγαπημένο μας intervention από οπαδό των Spurs με σαφή ζητήματα παρεμβατικότητας πάνω στον Adams, για να τον αποτρέψει να επιστρέψει στο γήπεδο μετά την άμυνα του πάνω στο σουτ του Mills.

Πάντως, η ίδια η λίγκα παραδέχθηκε πως κατάπιε την σφυρίχτρα, μόλις σε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Αλλά, ειλικρινά, αυτό δεν έχει παρά ελάχιστη σημασία, καθώς οι Spurs βρέθηκαν να ανοίγουν αιφνιδιασμό με τρεις εναντίον του ενός, αλλά λέοντα, Steven Adams, με τον κοντύτερο συμπαίκτη του στα μπλε, τον Kevin Durant, να βρίσκεται καθιστός στο παρκέ. Αρκούσε συνεπώς ο Danny Green να βγάλει μια καλύτερη πάσα στον Patty Mills για να φθάσει ο Αυστραλός στο lay-up. Αντί για αυτό, ο Green επιχείρησε να σπάσει το τεχνητό offside με μια βαθιά μπαλιά, με αποτέλεσμα ο Νεοζηλανδός λίμπερο πρόλαβε και προστάτευσε τη ρακέτα μέχρι να επιστρέψουν οι συμπαίκτες του.

Α και μπράβο και στον Ginobili, που άγγιξε την τελειότητα στον τομέα “ειλικρινής και ταυτόχρονα τίμια απάντηση”, όταν ρωτήθηκε για το επίμαχο στιγμιότυπο. Ωραίος ρε μάγκα!

Ο οπορτουνιστής κύριος Popovich

O Greg Popovich είναι ο καλύτερος εν ζωή προπονητής. Και εδώ στο Ball Hog τον αγαπάμε με θρησκευτική θέρμη.

Μας είχε πει, όμως, ένα μεγάλο ψέμα. Προκειμένου να δικαιολογήσει το γεγονός πως δεν είχε κάνει φάουλ στην τελευταία κατοχή της κανονικής διάρκειας του έκτου αγώνα των τελικών του 2013, που οδήγησε στο αξέχαστο τρίποντο ισοφάρισης του Ray Allen και στην κατάκτηση του τίτλου από το Miami, είχε δηλώσει πως στην Αμερική δεν κάνουν φάουλ γιατί δεν είναι στην κουλτούρα του. Το περασμένο καλοκαίρι, παρόλ’ αυτά, ήταν πιο ειλικρινής, δηλώνοντας πως βρίσκει τα τρίποντα γελοία και πως αν μπορούσε θα τα καταργούσε τελείως. Ενώ, πολλοί ξαφνιάστηκαν και θεώρησαν αυτή του τη δήλωση υποκριτική, αφού τα τρίποντα είναι βασικό όπλο με το οποίο οι Spurs έχουν κατακτήσει τα πρωταθλήματά τους, ο Popovich ήταν απλά ειλικρινής. Γιατί θα έκανε οτιδήποτε για να κερδίσει.

Το μεγαλύτερο του προσόν είναι ότι δεν είναι εμμονοληπτικός με το άθλημα, αλλά ένας έξοχος τακτικιστής, που θα προδώσει τα μπασκετικά του πιστεύω, θα παραβεί τις ίδιες του τις αρχές, θα αλλάξει ιδεολογία, αρκεί να δώσει στην ομάδα του το πλεονέκτημα που θα την οδηγήσει στη νίκη. Και αυτή η έλλειψη σταθερών στο παιχνίδι του είναι που του δίνει μια δυνατότητα για ευελιξία και τον βοηθάει να αναπροσαρμόζει το παιχνίδι της ομάδας του, όχι απλά σε κάθε καινούργια σεζόν, αλλά σε κάθε καινούργια σειρά αγώνων.

Τί να πρωτοθυμηθούμε; Τους πρώιμους Spurs, που ζούσαν σε ένα αργό tempo και βάσιζαν τις επιθέσεις τους γύρω από τα ποσταρίσματα του Duncan στο αριστερό block και την ωμή βία που ασκούσε ο Bruce Bowen στους σκόρερ των αντιπάλων; Ή την ομάδα που χτίστηκε έπειτα, γύρω από τις διεισδύσεις του Tony Parker και την κρυστάλλινης ομορφιάς κυκλοφορία της μπάλας; Αυτή η ομάδα, όμως, για να συντρίψει τη φρενήρη άμυνα των Heat το 2014, άλλαξε εντελώς, και σούταρε τρίποντα δίχως σταματημό σαν να ήταν η εθνική Νοτίου Κορέας σε μουντομπάσκετ της δεκαετίας του 1980.

Φέτος, όταν όλο το υπόλοιπο ΝΒΑ κατεβάζει χαμηλά σχήματα και αποφεύγει τα σουτ από μέση απόσταση όπως ο διάολος το λιβάνι, ο Popovich ψήλωσε τους Spurs και πήρε τον μαέστρο του σουτ από μέση απόσταση LaMarcus Aldridge, τον οποίο δεν πίεσε να σουτάρει τρίποντα, απλά έστησε το παιχνίδι της ομάδας γύρω από το σουτ που οι ειδικοί θα απέρριπταν ως μη αποτελεσματικό.

Και τώρα απέναντι στους Thunder αποφάσισε να βάλει το όμορφο playbook των Spurs στο ράφι και να χτίσει μια μονότονη επίθεση πάνω στα isolations του Aldridge – επίθεση που χαρακτηρίζεται από μια εξίσου μονότονη επιμονή τύπου “to live and die with LaMarcus”.

LA delivers

Πάντως, μέρες που ‘ναι, η επόμενη του Πάσχα είχε στην τηλεόραση πάλι τον “Μπεν Χουρ”, με τον LaMarcus Aldridge στον ομώνυμο ρόλο5)φήμες λένε ότι στο τρίτο παιχνίδι θα παίξει τον Μπεν, τον Ιησού και τα λιοντάρια, αν χρειαστεί.

Portland Blazers @ Golden State Warriors: 99 – 110 (GSW leads 2-0)
Ένας αμυντικός εξολοθρευτής εν ονόματι Maurice 

O Terry Stotts μας έχει αποδείξει όλη τη χρονιά πως μπορεί να εκμεταλλεύεται τις περιορισμένες δυνατότητες του roster του στο έπακρο. Επίσης, είναι ένας έξυπνος άνθρωπος που μαθαίνει από τα λάθη του.

Μετά το πρώτο παιχνίδι, στο οποίο ο Klay Thompson έβαλε 37 πόντους στον C.J. McCollum δίχως να ιδρώσει ιδιαίτερα, αποφάσισε να στείλει τους δύο καλύτερους αμυντικούς της ομάδας του πάνω στους πυλώνες της επίθεσης του Golden State. Βλέποντας τη δαιμονιώδη κατάσταση των άλλων δύο All Star των Warriors ξεκίνησε με τον Al-Farouq Aminu πάνω στον Draymond Green και έβαλε τον Moe Harkless να κυνηγά ασταμάτητα γύρω γύρω από τα screens τον Klay Thompson. Ο Harkless έκανε εξαιρετική δουλειά στο πρώτο ημίχρονο, όταν, και με τη βοήθεια του Gerald Henderson, κράτησε τον καυτό Thompson στους μόλις επτά πόντους με 3/9 σουτ. Η άμυνα του ήταν τόσο καλή που είχε εκνευρίσει τον συνήθως ανέκφραστο Klay (αν και αυτό οφείλεται μάλλον στην έλλειψη χαρακτηριστικών στο πρόσωπό του) που δέχτηκε μάλιστα και τεχνική ποινή στις αρχές του τρίτου δωδεκαλέπτου.

Το γεγονός πως οι δύο καλοί αμυντικοί της πεντάδας του Portland είχε μείνει πάνω στους Green και Thompson σήμαινε χαράς ευαγγέλια για τους υπόλοιπους παίκτες των Warriors, που έβρισκαν μπροστά τους το αμυντικά επισφαλές δίδυμο guards των Blazers. Με τους Lillard και McCollum να κρύβονται αμυντικά στους Barnes και Iguodala, αυτοί ήταν και οι δύο πρώτοι σκόρερς που κρατούσαν τους Warriors σχετικά κοντά στο παιχνίδι. Ο Iggy, έχοντας 11 πόντους δίχως να χάσει προσπάθεια, είχε την απαιτούμενη επιθετικότητα για να εκθέσει τους πιο μικροκαμωμένους αντιπάλους που έβρισκε μπροστά του.

Την ίδια στιγμή, οι Blazers έκαναν την καλύτερη μίμηση των πρωταθλητών που μπορούσαν. Ειδικά στην πρώτη περίοδο, όταν και σκόραραν 34 πόντους, εκτελούσαν τις επιθέσεις τους στην εντέλεια, με τα guards τους να σπάνε την άμυνα και να βρίσκουν ξεμαρκάριστα τρίποντα με την έξτρα πάσα διατηρώντας ένα σταθερό προβάδισμα.

Το οποίο έγινε μεγαλύτερο στο τρίτο δωδεκάλεπτο, με έναν Dame Lillard σε δαιμονισμένη κατάσταση. Συνολικά 17 πόντοι για τον ηγέτη του Portland, που μόλις έπαιρνε το screen ψηλά από τον Plumlee, σκόραρε για πλάκα απέναντι στους αργούς ψηλούς των Warriors.

Ήφαιστος to the rescue

Ο Festus Ezeli είναι ελεύθερος αυτό το καλοκαίρι. Η αλματώδης του πρόοδος τα τελευταία χρόνια, καθώς όταν είχε μπει στη λίγκα δεν μπορούσε ούτε να πιάσει την μπάλα με τα φτιαγμένα από ξύλo ή πέτρα άκαμπτα χέρια του, μαζί με τα αδιαμφισβήτητα φυσικά του προσόντα, θα τον κάνουν περιζήτητο το καλοκαίρι.

Τo rotation των ψηλών του Golden State, παρόλα αυτά, τον είχε αφήσει για επτά περιόδους δίχως να πατήσει το παρκέ της Oracle Arena. Με τους υπόλοιπους ψηλούς ανίκανους να περιορίσουν τα γρήγορα guards του Portland, o Steve Kerr τον πέταξε στο παρκέ στα τελειώματα της τρίτης περιόδου.

Ο Festus μαζί με τον Draymond έσφιξαν τη μεγγένη στους αντίπαλους περιφερειακούς μετά τις αλλαγές στο screen και αχρήστευσαν την επιθετική λειτουργία των Blazers.

Παράλληλα είχαν και όμορη χημεία στο επιθετικά κομμάτι, όπου ο Green βρήκε τον Ezeli για μια σειρά από δυνατά καρφώματα. Συνολικά ο Νιγηριανός center είχε 8 πόντους και 6 rebounds, για θετικό συντελεστή 13 πόντων για την ομάδα του στα σκάρτα 12 λεπτά που αγωνίστηκε.

Δύστυχε Plumlee, τι σού ‘μελλε να πάθεις Pt. II

Βέβαια, εδώ δεν φταίει τόσο ο υπερμεγέθης Macaulay Culkin του Portland, όσο ανταμείβεται η στρατηγική των Warriors, οι οποίοι επιφυλάσσουν στον Moe Harkless την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση που είχαν απέναντι στον Tony Allen κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς με τους Grizzlies. Απλά βάζουν πάνω στον forward των Blazers τον Draymond Green, που επιλέγει να τον αγνοεί παντελώς, αφήνοντάς τον προκλητικά ελεύθερα στη γωνία για να μπορέσει να δίνει βοήθειες πάνω στην μπάλα. Κάπως έτσι βρίσκεται ο Plumlee αντιμέτωπος με ένα δάσος από χέρια στο μπάσιμό του, και ο Draymond ρίχνει κόψιμο με χαρακτηριστική ευκολία.

Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό, αλλά “Meyers Leonard πόσο λείπεις”.  Αν και πραγματικά ο παίκτης που λείπει από τους Blazers είναι αυτός ο Noah Vonleh που βλέπουμε το καλοκαίρι στα summer leagues και πιθανότατα υπάρχει μονάχα στη φαντασία των scouters, φιλάθλων του Portland, και minimum δύο από τους συντελεστές αυτού του πονήματος.

Συνολικά τα νούμερα που έβγαλαν οι Blazers απέναντι στην ασφυκτική άμυνα μισού γηπέδου των Warriors ήταν αποκαρδιωτικά στην τέταρτη περίοδο, στην οποία μπήκαν προηγούμενοι με 11 πόντους:

Και με την άμυνα να λειτουργεί τέλεια, δεν έμενε παρά να μπουν οι τελευταίες πινελιές για να φθάσουν οι πρωταθλητές στη δεύτερη νίκη.

Ο Thompson κατάφερε να απελευθερωθεί από τον Harkless, που μετά το τέταρτό του φάουλ στην τρίτη περίοδο βγήκε εκτός ρυθμού στην άμυνα.

Και το παιχνίδι κλείδωσε με δύο χαρακτηριστικές επιθέσεις του Golden State.

Ο Green εκμεταλλεύτηκε την τελείως λανθασμένη τοποθέτηση του σώματος του Aminu στην άμυνα μετά από την επαναφορά για να καρφώσει παίρνοντας την εσωτερική, την οποία του είχε αφήσει ο προσωπικός του αντίπαλος σαν διάδρομο απογείωσης

Και το παιχνίδι έλαβε τέλος με την επίθεση που αποτελεί και τους πιο σίγουρους πόντους για την ομάδα του Kerr. Οχι, δεν μιλάμε για κάποιο τρίποντο από τους Splash Brothers. Ή κάποια διείσδυση με παράπλευρες απώλειες που τελειώνει με τον Draymond να μας δείχνει τα μούσκουλά του. Το πιο σίγουρο καλάθι στα μάτια μου, για την ακρίβεια τόσο σίγουρο που δεν θα ασχοληθώ με το να παραθέσω νούμερα τα οποία μπορεί να μην επιβεβαιώνουν την εμπειρική θεωρία, είναι το ποστάρισμα του Shaun Livingston6)Μην ανησυχείς Μήτσο, we’ve got your back. Η ηρεμία που προκαλεί η θέαση του Livingston να ετοιμάζεται να δουλέψει για να προσθέσει δύο πόντους στο άθροισμα της ομάδας του, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με πανηγυρισμούς εκ των προτέρων, όπως είναι η αντίδραση που επιφυλάσσεται για τα τρίποντα του Steph. Απλά δείτε το με τα μάτια σας και πείτε μου αν πιστέψατε στιγμή πως θα αστοχήσει.

Smooth.

Επόμενες αναμετρήσεις

Μεταφορά των αναμετρήσεων σε Portland και Oklahoma για τα επόμενα παιχνίδια, με τις ομάδες να ξανατίθενται αντιμέτωπες στις:

Game 3: 6 Μαΐου, Spurs @ Thunder, Chesapeake Energy Arena, Oklahoma City, Oklahoma

Game 3: 7 Μαΐου, Warriors @ Blazers, Moda Center, Portland, Oregon

 

References
↑1 οι άλλες δύο: Spurs – Warriors στους τελικούς της Δύσης και Cavaliers – Warriors (άντε, ή Spurs) στους τελικούς του NBA. Τί; Ναι ναι, είμαι ο μόνος που περιμένει αυτό το σενάριο, έτσι;
↑2 σκεφτείτε το ως εξής: πάτε στην εφορία, σας λένε ότι δεν μπορείτε να κάνετε την δουλειά σας, ξεκινάτε φασαρία, και ό,τι άλλο Με το που σας πουν όμως “έπεσε το σύστημα”, αυτομάτως παγώνουν όλα – τίποτα και κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει τα πράγματα, διότι το Σύστημα, όπως το Matrix, είναι ανυπέρβλητο
↑3 για την ώρα
↑4 διόρθωση: βγαίνει σχεδόν ολόκληρος εκτός γηπέδου
↑5 φήμες λένε ότι στο τρίτο παιχνίδι θα παίξει τον Μπεν, τον Ιησού και τα λιοντάρια, αν χρειαστεί
↑6 Μην ανησυχείς Μήτσο, we’ve got your back