NBA Finals 2016 Ball Hog’s Report – Game 7: The Myth of LeΒron James

Posted on Jun 21 2016 - 2:07pm by Aris Tolios

Το διαφημιστικό που έπαιξε στο ESPN πριν το jumpball του παιχνιδιού είχε μια συρραφή σκηνών από πρόσφατους και παλαιούς stars και έκλεινε με τον μεγαλύτερο νικητή στην ιστορία, τον Bill Russell, να λέει:

“Οι δυο καλύτερες λέξεις στην ιστορία του αθλητισμού: Game 7.”

Κάπως έτσι πηγαίναμε για το 19o Πρωτάθλημα που θα κρινόταν σε έβδομο παιχνίδι Τελικών, έναν αγώνα που θα έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο την 70ή σεζόν του ΝΒΑ. Το rematch των περσινών Τελικών, που όπως και να’χει θα έγραφε ιστορία. Από τη μία την ιστορία της ομάδας με το καλύτερο ρεκόρ regular season που θα περούσε για πάντα στην Ιστορία ως “η καλύτερη όλων των εποχών” χωρίς τον παραμικρό αστερίσκο, από την άλλη την ιστορία της ομάδας και της πόλης, μιας και για πρώτη φορά το Larry O’Brien Trophy θα πήγαινε στο αντιεμπορικό και αντιτουριστικό Cleveland, με τον Βασιλιά να διαλύει πλέον και το τελευταίο σύννεφο αμφισβήτησης του status του, ως ένας από τους πέντε κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών.

NBA Finals 2016 featured image

Οι δύο επιλογές του Adam Silver που έγιναν τρεις

Ο δρόμος προς τους φετινούς Τελικούς ήταν ένα σχήμα που έτεινε στην τελειότητα και στην πληρότητα, σχεδόν νομοτελειακά και μοιραία, στο οποίο η ομάδα που για πρώτη φορά αμφισβητούσε ευθέως τον μύθο του MJ και των Bulls συναντούσε την ομάδα που θυσίαζε παλικάρια στην ποδιά του “Βασιλιά”, προκειμένου να την οδηγήσει στην “Γη της Επαγγελίας” για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες.

Η καλύτερη ομάδα απέναντι στον καλύτερο παίκτη. Και, κατ’ επέκταση, ο καλύτερος παίκτης της καλύτερης ομάδας του κόσμου, απέναντι στον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Ο MVP εναντίον του – εν τέλει – MVP των Τελικών. Οι Τελικοί του ΝΒΑ ως western με χαρακτηριστικά αρχαιοελληνικού δράματος.

Για να καταστεί όμως το σχήμα απόλυτα πλήρες, όλα έπρεπε να οδηγήσουν στον έβδομο τελικό. Και εδώ ερχόμαστε στο πρώτο επιχείρημα: το ΝΒΑ ήθελε πάση θυσία αυτόν τον έβδομο τελικό. Και αυτό δεν είναι ένα απλό λογοτεχνικό σχήμα – ήταν η καλύτερη δυνατή εξέλιξη που θα μπορούσε να συμβεί για τη λίγκα.

Ας επιχειρήσουμε να προσωποιήσουμε το ΝΒΑ στον κομισάριο του, τον Adam Silver.

Κατά την άποψη μας, ο Silver διευκόλυνε μέσω μιας στοχοπροσηλωμένης διοικητικής στρατηγικής (διαχείριση διαιτητικών λαθών, τιμωρία του Draymond Green πριν το πρώτο “matchball” απέναντι στους Cavs -και όχι απέναντι στους Thunder- μη τιμωρία του Curry για τη ρίψη της μασέλας του στο κοινό πριν το Game 7, κατάρτιση προγράμματος playoffs, μεταξύ άλλων) την εξέλιξη των πραγμάτων προς το έβδομο παιχνίδι – ίσως όχι καθοριστικά, αλλά σίγουρα επικουρικά.

Ξεκαθαρίζουμε: καμία συνωμοσία!

Δεν τον εμπιστεύομαι...

Δεν τον εμπιστεύομαι…

Απλώς, από την πλευρά του, ο Adam Silver επιχείρησε να βοηθήσει, όσο πέρναγε από το χέρι του, το σενάριο που θα έφερνε μόνο τις συγκεκριμένες δύο ομάδες πληρέστατες στον “Tελικό των Tελικών”. Και αυτό γιατί οι συγκεκριμένες θα αποτελέσουν τους νέους “Lakers vs. Celtics”, που θα θεμελιώσουν την post-Stern μεταβατική εποχή.

Επόμενη ερώτηση: που κολλάει ο Stern; Το 2014, ακριβώς την ημέρα που έκλεινε 30 χρόνια στη δουλειά, ο Stern άφησε τη θέση του στο πουλέν του, τον Adam Silver. Λογικά, η παράδοση – παραλαβή θα έγινε με τον Stern να αφήνει στον Silver πέτρινες πλάκες με δύο βασικούς βιβλικούς νόμους:

Α.  Αξιοποίησε την πρώτη draft class της θητεία σου – η οποία συμπτωματικά ήταν επίσης βαθύτατη1)Ενδεικτικά, το 1984 ο Stern ευτύχησε στο πρώτο του draft να καλωσορίσει στο NBA τους Jordan, Olajuwon, Barkley, Stockton, Perkins, Robertson, Thorpe, Willis, ενώ αντίστοιχα, 30 χρόνια μετά, ο Silver υποδέχτηκε στη λίγκα τους Wiggins, Parker, Embiid, Gordon, Smart, Randle, Payton – σαν να είναι η πρώτη και τελευταία της ζωής σου.

(ακούγεται κεραυνός από το όρος Σινά)

Β. Χτίσε εκείνο το δίπολο που θα οδηγήσει το NBA στις επόμενες δεκαετίες και θα δημιουργήσει μια νέα fanbase για το άθλημα. Τους νέους “Lakers vs. Celtics”. Ας τους πούμε “Warriors vs. Cavaliers”.

(ξανα-ακούγεται κεραυνός από το όρος Σινά)

Και η αφηγηματική παντοδυναμία αυτού του σχήματος δεν σταματάει εδώ. Το “λευκοί Celtics εναντίον μαύρων Lakers” της δεκαετίας του ’80 είναι οι “πολλοί Warriors εναντίον ενός Cavalier” στη δεκαετία που διανύουμε. Και εδώ ο Silver είχε επίσης δύο επιλογές, εξίσου ιστορικές:

Α. Η πρώτη ήταν να αφήσει τους Warriors να ολοκληρώσουν την σπουδαιότερη single-season παράσταση με τον ιδανικό τρόπο και να λειτουργήσουν ως πρεσβευτές του ομαδικού μπάσκετ στα επόμενα χρόνια ως δυναστεία.

Β. Η δεύτερη ήταν να αφήσει τον LeBron James να κινήσει τα γρανάζια της Ιστορίας με τέτοιο τρόπο ώστε βραχυπρόθεσμα να επικρατήσει στο “μόνος μου και όλοι σας” και μακροπρόθεσμα να αναδειχθεί κάποτε ο ίδιος ως “GOAT”2)Greatest of All Time.

062016_cav

Και ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές (με τρομερές συνέπειες, ακόμα και στην εξέλιξη και το ενδιαφέρον του αθλήματος, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω), ο Silver – πάντα, βεβαίως, όσο περνούσε από το χέρι του – επέλεξε… την τρίτη3)Κάτι σαν να λέμε “Μνημόνιο με αξιοπρέπεια”.! Κοινώς, επέλεξε, τόσο να πάρει την πολυπόθητη δικαίωση ο LeBron James, όσο και να ανανεώσουν οι Warriors τη δίψα και το κίνητρο για να συνεχίσουν να επιστρέφουν μέχρι να πάρουν εκείνοι με τη σειρά τους την εκδίκηση τους. Να μοιράσει τη μοίρα, σαν Σολομώντας, ανάμεσα σε ένα ανυπέρβλητο ατομικό ταλέντο και στην τελειότητα της συλλογικής ισχύoς, εξίσου αναπόσπαστες όψεις της διαχρονικής αφηγηματικότητας του ΝΒΑ.

“Ένας βασιλιάς είναι βασιλιάς επειδή έχει εχθρούς που τους συντρίβει και τους υποχρεώνει να τον σέβονται”
– Eric-Emmanuel Schmit, Γάλλος συγγραφέας

Με έναν εξαιρετικό δραματουργικό τρόπο, ο LeBron James βρέθηκε μπροστά στο φάσμα της διάψευσης για δεύτερη συνεχή χρονιά. Αυτό, βεβαίως, ήταν κάτι ανεπίτρεπτο για τον ίδιο – οπότε προείχε να φέρει πρώτα την κατάσταση σε θέση βολής, κομμένη και ραμμένη στα χειρότερα όνειρα των αντιπάλων του.

Ακόμα και αν χρειαζόταν να γυρίσει την σειρά από το 1-3. Ακόμα κι αν χρειαζόταν ο έβδομος Τελικός. Ακόμα κι αν αυτός γινόταν εκτός έδρας, στην “Oracle Arena” των 120 decibel. Ακόμα και απέναντι στους “καλύτερους (;) όλων των εποχών”. Ή ορθότερα: ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους.

Ουσιαστικά, ο έβδομος Τελικός ήταν ήδη πριν από την έναρξη του ο αγώνας του LeΒron James. Ακόμα κι αν οι Warriors έπαιρναν το Πρωτάθλημα, κανείς δεν θα τους αποθέωνε περισσότερο από όσο στη διάρκεια της χρονιάς. Όμως, αν ο James έπαιρνε το Πρωτάθλημα, τότε όλοι θα μίλαγαν για τον μύθο του και μόνο για αυτόν.

cavaliers_defeat_warriors_93_89_in_game_7_for_teams_1st_nba_title_m9

Μύθος βεβαίως ατομικός: αν το έπαιρνε θα ήταν θεός, αν όχι, μαλάκας, το γνωστό (αδικαιολόγητο εντελώς με μπασκετικούς όρους) θύμα, στόχος χλεύης. Και για να συνεννοηθούμε, στο παρελθόν έχουν υπάρξει τεράστιοι παίκτες και champions που πήραν Πρωταθλήματα που μαθηματικά είναι εφικτά, αλλά στην πραγματικότητα ίσως άπιαστα για τον LeBron, οι οποίοι ταυτόχρονα έχουν υπάρξει πολύ μεγαλύτεροι μαλάκες απέναντι σε συμπαίκτες, προπονητές, οικογένεια και στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη από τον LeBron James και έχουν και ονοματεπώνυμα, όπως Michael Jordan και Kobe Bryant.

Παρεμπιπτόντως, στο Book of Basketball ο Bill Simmons4)Σαν site μας θεωρούμε πως είναι ο καρπός του έρωτα μας με αυτόν, το τέκνο που δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει., στο #2 των καλύτερων παικτών της Ιστορίας βάζει τον Bill Russell. Γιατί δεν ήταν μαλάκας και γιατί δεν κινούνταν όλα γύρω του. Καλυπτόμαστε ομόφωνα και απόλυτα. Εξάλλου, ας μην λησμονούμε πως μόνο ο Bill Russell, και όχι ο LeBron James, μπορεί να συγκριθεί με τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι ακόμα καλύτερος champion.

More than a Game (seven)

Και εδώ οφείλουμε να εξηγήσουμε γιατί το Game 7 είχε ιστορικές διαστάσεις. Βλέπετε, ο ίδιος ο “King” τα τελευταία χρόνια είχε κάνει μια σειρά επιλογών: ο μοναχικός δρόμος που επέλεξε να τραβήξει, όταν θέλησε να συναντήσει το πεπρωμένο του στο Cleveland το 2014, ο ρόλος του στην κατάρτιση του roster τα τελευταία δύο χρόνια(όπως το trade Wiggins-Love, οι Shumpert και Smith, το υπέρογκο συμβόλαιο Thompson), στην απόλυση του David Blatt και στην προαγωγή του Tyronn Lue, στην ανάληψη υπερ-καθηκόντων μέσα στο παιχνίδι των Cavaliers – όλα κινούνταν με βάση το Πρωτάθλημα που ήθελε να πάρει. Και με τους όρους που ήθελε να το πάρει. Αυτές οι επιλογές τον κατέστησαν σχεδόν αντιδραστικό προς την εξέλιξη του αθλήματος, εξέλιξη που ωθούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα το μπάσκετ των Warriors, αντικείμενο εκτίμησης έως λατρείας για τις αγωνιστικές αρετές του, αλλά και χλιαρότητας έως απέχθειας για την προσωπικότητα του. Παράλληλα, οι ίδιες επιλογές οδηγούσαν το NBA με μαθηματική ακρίβεια σε ένα σταυροδρόμι, με δύο εκδοχές, εξίσου ιστορικές για την συνέχεια του.

Ο πρώτος δρόμος θα ήταν να πάρει ο LeBron James το Πρωτάθλημα – και με τον πιο επικό τρόπο, να κατακτήσει με τη μία το Everest. Ανεξάρτητα με το πόσα Πρωταθλήματα θα πάρει από εδώ και πέρα, τίποτα και κανείς να μην μπορεί να γράψει πιο ένδοξες σελίδες Ιστορίας, παρά μόνο ο ίδιος και το επόμενο επίτευγμα του. Να σπάσει ρεκόρ. Στο τελευταίο παιχνίδι. Στους Τελικούς. Αυτός. Και σίγουρα όχι ο Dan Gilbert.

Lebron The Chosen

Ο δεύτερος δρόμος θα ήταν να το χάσει – και με εξίσου επικό τρόπο, να αποτελέσει την “Ραψωδία Ω” στο βιβλίο του μπάσκετ που ξεκίνησε να γράφεται από το ’93, όταν στην πρώτη αποχώρηση του MJ, το ΝΒΑ έψαχνε μανιωδώς και για πάρα πολλά χρόνια να βρει τον “next big thing”, “τον διάδοχο”, τον νέο GOAT. Γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε με τίποτα να ξεκολλήσει από την μοναδική εμπειρία του “ενός” που του πρόσφερε ο Jordan. Με την απώλεια του τίτλου, ο Lebron James, έπειτα από μια προσωπική μάχη βιβλικών και κοσμικών διαστάσεων, θα γινόταν ο κλειδοκράτορας της πόρτας που θα έκλεινε για πολύ καιρό την “προηγούμενη” περίοδο του ΝΒΑ – αυτή του “ενός” – και θα άφηνε την θέση της οριστικά στην περίοδο της “ομάδας”, των analytics, του συστήματος, της κατάργησης των θέσεων. Και ο άνθρωπος που μάζευε σαν υπερήρωας όλες τις υπερφυσικές δεξιότητες του παρελθόντος που αναφέρεται, θα τις εξαπέλυε στον αντίπαλο του και παρόλ’ αυτά θα έσκυβε το κεφάλι, διότι…

….

Διότι το μπάσκετ άλλαξε ρε παιδιά, πως το λένε!

….

Ή μάλλον, θα επρόκειτο να αλλάξει. Γιατί, ακόμα, το ΝΒΑ βαδίζει στον πρώτο δρόμο. Προς το παρόν…

Lebron James with no regard for human life

Στους Τελικούς των Playoffs του NBA το 2016, λοιπόν, για να επιχειρήσουμε να στριμώξουμε όσα περισσότερα ρεκόρ σε μία και μόνο πρόταση, ο LeBron James, σε μια αρκετά άστοχη βραδιά, σημείωσε triple-double, με 27/11/11 στον έβδομο τελικό μέσα στην έδρα της Πρωταθλήτριας ομάδας με το καλύτερο ρεκόρ όλων των εποχών, έφερε το Πρωτάθλημα στην πόλη του Cleveland σε οποιοδήποτε άθλημα για πρώτη φορά μετά από 52 χρόνια, οδήγησε για πρώτη φορά ομάδα σε νίκη στα τελευταία τρία από επτά παιχνίδια τελικών του NBA και ολοκλήρωσε την σειρά με 29,7 ppg, 11,3 rpg, 8,9 apg, 2,6 spg και 2,3 bpg σε 41,7 mpg, στατιστικές κατηγορίες στις οποίες, μία προς μία, ηγήθηκε των δύο ομάδων, σουτάροντας με 49,4%.

(βαθιά ανάσα και σταυροκόπημα)

Μιλώντας για triple doubles, αυτό του LeBron James ήταν το τρίτο στην ιστορία του ΝΒΑ σε 7o παιχνίδι Τελικών. Προηγήθηκαν το 42/13/12 του Jerry West στους Τελικούς του 1969, και το 36/16/10 του James Worthy στους Τελικούς του ’88 κόντρα στους Pistons. Ταυτόχρονα, ήταν το 7o triple double της καριέρας του σε παιχνίδι Τελικών, κάτι που τον φέρνει δεύτερο στην σχετική λίστα, πίσω μόνο από τον Magic Johnson, που είχε οκτώ σε τέτοια παιχνίδια.

Το ματς από άποψη ποιότητας ήταν αβυσσαλέο. Δεν ήταν, όμως, αυτό το νόημα. Σημασία είχε το τι έφερνε ο καθένας στο τραπέζι.

Πάρτε για παράδειγμα τον Draymond Green. Πιο πάνω από τους Klay Thompson και Andre Iguodala και πιο πάνω και από τον, σαφώς καταβεβλημένο από κούραση, τραυματισμό και πίεση, Steph Curry, ο Green ήταν ο επόμενος στη σειρά για MVP των Τελικών για τρεις βασικούς λόγους: Πρώτον, γιατί σε όλη τη σειρά ήταν συγκλονιστικός, έχοντας 16,5 ppg, 10,3 rpg, 6,3 apg, 1,7 spg, 1 bpg και σουτάροντας με 48,6% σε 40 mpg – τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο Warrior. Δεύτερον, γιατί στο παιχνίδι που έκαιγε, στο Game 7, έκανε όργια με 32 πόντους, 15 rebounds, 9 assists, 2 κλεψίματα σε 46’54” – έπαιξε δηλαδή 5” παραπάνω από τον LeΒron και έγραψε πολύ καλύτερα νούμερα. Τρίτον, γιατί η απουσία του στο Game 5 στοίχισε στους Dubs το επακόλουθο παιχνίδι και γύρισε το momentum της σειράς.

Τα έδωσε όλα ο Draymond, χωρίς αμφιβολία. Και φυσικά, δεν άφησε την αγαπημένη του ασχολία ούτε στιγμή (#ThisIsWhyWePlay):

Όμως, δεν ήταν αρκετή.

Όλοι οι άνθρωποι του Bασιλιά

Όπως δεν ήταν αρκετή και η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε το υπόλοιπο supporting cast των Cavaliers, για να μην υπάρξει καμία ουσιαστική βοήθεια στην κακή εκτελεστικά βραδιά του James. Προεξάρχοντος, βέβαια, του J.R. Smith, ο οποίος μας δυσκολεύει πραγματικά στην αναζήτηση χειρότερου starter, με πραγματικό ταλέντο όμως, σε πρωταθλήτρια ομάδα. Σε όλη τη σειρά, ήταν συγκλονιστικό το choking που επιφύλαξε στους οπαδούς των Cavs, έχοντας σε 37,3 mpg μόλις 10,6 ppg και 40% στα σουτ.

Και άμυνες σαν αυτή:

Άξιος συμπαραστάτης του ο Iman Shumpert, ο οποίος πραγματικά γέμιζε τα παπούτσια του J.R. στη θέση “2”, όταν αυτός απουσίαζε από το παρκέ: 3 ppg και 30,4% σουτ σε 18,3 mpg. Άφαντοι στην σειρά οι Frye – Dellavedova, οι οποίοι στο μικρό rotation των Cavs δεν είχαν λόγο ύπαρξης, την στιγμή που μπορούσαν να τους μαρκάρουν τουλάχιστον τρεις αντίπαλοι με ευκολία. Εκτός αν όλοι είχαν κανονίσει κάτι στο σπίτι του Smith και δεν μας το έλεγαν.

Φυλάμε, όμως, και καλά λόγια για τους Cavs, τους οποίους μέσα στην σεζόν περνάγαμε συχνά, είναι αλήθεια, πριονοκορδέλες.

Ο Richard Jefferson πέρασε μια εξαιρετικά απρόσμενη δεύτερη νιότη, συμπληρώνοντας τον “King” στις θέσεις των forwards και όντας εκείνος ο χρήσιμος αναλώσιμος παίχτης που θα απελευθέρωνε τον James στο “4” για να κινείται ελεύθερα στα smallball σχήματα των Cavs.

Ο Tristan Thompson έφαγε τόσο ξύλο σε αυτή την σειρά που έβαλε στις μπροστινές τσέπες, στις κωλότσεπες, στο πορτοφόλι, στον χαρτοφύλακα, στο στρώμα, στο χρηματοκιβώτιο, σε θυρίδα σε ελβετική τράπεζα και πάλι του περίσσεψε. Δεν υπάρχει ούτε και τώρα ένα επιχείρημα υπέρ του συμβολαίου που πήρε πέρσι το καλοκαίρι ($ 82 εκατ. / 5 χρόνια), μόνο για να είναι εξαιρετικός rebounder και κολλητός του “Bασιλιά”, αλλά αν κάποια στιγμή το στόμα κάποιου οπαδού των Cavs είπε “ρε άμα δεν παίξεις και τώρα, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε”… Ε, ο TT σίγουρα το βούλωσε αυτό το στόμα σε αυτούς τους Τελικούς. Συνεπέστατος, μαχητής, με απόλυτη συνείδηση του gametime: 10,3 ppg/10,1 rpg/63,6 FG%/32,3 mpg.

Ο Kyrie Irving ολοκλήρωσε την ωρίμανση του σε αυτή την postseason, αποδεχόμενος πλήρως τον ρόλο του αρχιλοστρόμου στην ναυαρχίδα του LeBron James. Ακόμα πιο σημαντικό ωστόσο είναι ότι μάλλον στους Tελικούς διάβασε αρκετό Jorge Bucay, αφού αποδέχθηκε πλήρως τον εαυτό του και ξεκίνησε να αγαπάει τον Kyrie για αυτό που είναι: ένας SG με εξαιρετική πάσα και ντρίμπλα, και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είναι, δηλαδή, PG. Και, τέλος, το ακόμα πιο σημαντικό είναι πως φίλησε σταυρουδάκι και κράτησε μυστικό από τον Smith πως βασικά, αυτός είναι το “δυάρι” της ομάδας, ο LeBron ο all-around playmaker και ο J.R. απλώς ο τύπος που συμπλήρωνε την πεντάδα και σούταρε ανέμελος στην άγνοια του στους Τελικούς.

Και εν τέλει, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για Τελικούς, χωρίς να μιλήσουμε για τον Kevin Love5)Μπορούμε, βασικά, αλλά δεν θέλουμε.. Βλέπετε, ο superstar6)Με ερωτηματικό ή “πρώην” πριν τη λέξη; Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα… από το UCLA ήταν παντελώς αδιάφορος σε όλη τη σειρά. Στα games 1,2,4,6 ήταν αρνητικός στο +/- και στο Game 3, όπου οι Cavs έριξαν μια ξεγυρισμένη τριαντάρα, απουσίαζε, δίνοντας πάτημα στην πάντα κακεντρεχή συντακτική ομάδα του Ball Hog να ανακαλύπτει με σαρκασμό το “μυστικό της επιτυχίας” για το Cleveland. Κι όμως. Στα δύο μεγάλα “διπλά” στην Oracle Arena, στα Games 5 και 7, o Love κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του σπιτιού του και είπε: “Kevin, δεν αφήνεις τις μπούκλες σου περίεργα μακριές χωρίς λόγο. Σπουδαίοι δευτερότριτοι διέπρεψαν στην ιστορία των Τελικών, έχοντας ανεξήγητα κουρέματα, ακόμα και για τους ίδιους, όπως ο Rodman ή ο Ginobili το 2005. Πάμε για ματσάρες και μετά ντου στον κουρέα.”.

Πράγματι. Σκόραρε αναιμικά (11 πόντους σύνολο), αλλά έγραψε +18 και +19 αντίστοιχα, τα μεγαλύτερα οποιουδήποτε παίκτη σε αυτούς τους αγώνες. Και στον τελευταίο αγώνα, μάζεψε και 14 rebounds.

Πάντως, μιλώντας σοβαρά, η προσαρμογή του Love στα δεδομένα της εκστρατείας του LeBron James υπήρξε ίσως η δυσκολότερη στην ιστορία Πρωταθλητών του NBA, αφού το ατομικό διαμέτρημα του Kevin το 2014 ήταν κυριολεκτικά θηριώδες για να καταλήξει να σουτάρει και να σκοράρει εξ ημισείας με καλές μετριότητες, όπως ο Tristan Thompson ή ο Channing Frye, προκειμένου να βάλει το δαχτυλίδι. Για αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια.

Και πώς κατέληξε ο Kevin Love που είχε γίνει meme κατά τη διάρκεια των συναντήσεων μεταξύ των δύο ομάδων στην κανονική περίοδο να έχει θετικό συντελεστή όσο βρισκόταν στο παρκέ;

Ήταν η νέμεσις στην ύβρη των Warriors

Της ύβρης των 73 νικών. Όταν η υπόλοιπη λίγκα χαλάρωνε και ετοιμαζόταν για τα playoffs, με τους Spurs να έχουν εισάγει τη μισή τους ομάδα στο γηροκομείο, τον Billy Donovan να πειραματίζεται, σαν μαθητευόμενος μάγος, με την lineup των Thunder και τον LeBron να ασχολείται με τα διοικητικά της ομάδας, στο Golden State πάλευαν κάθε βράδυ για να σπάσουν το ρεκόρ των 72 νικών των Bulls. Ήταν ο δρομέας του μαραθωνίου που νόμιζε πως θα κερδίσει σπρηντάροντας, δίχως να κάνει καθόλου διατήρηση δυνάμεων. Η σειρά με την Oklahoma έδειξε πως η επιθετική μηχανή των Warriors είχε ξεμείνει από βενζίνη, αλλά, από την στιγμή που επιβίωσαν από αυτό, επανέκτησαν την αίσθηση ανωτερότητας που είχαν απέναντι στις άλλες ομάδες. Και άφησαν τις κακές τους συνήθειες να πάρουν το πάνω χέρι.

Η μέχρι πρότινως ισορροπημένη επίθεση των Warriors άρχισε να βασίζεται υπέρμετρα στο τρίποντο για να τους βγάλει από κάθε δύσκολη θέση όταν τα περιθώρια στένευαν. Οι Cavaliers το είχαν διαβάσει αυτό και έπαιξαν την πλέον οπορτουνιστική άμυνα. Άφησαν, συνεπώς, τον James σαν μοναδικό σπουδαίο αμυντικό στα ψηλά και έβαλαν όλους τους παίκτες του να βγαίνουν διαρκώς προς τα έξω στις αλλαγές. Οι διάδρομοι στο καλάθι για εύκολους πόντους υπήρχαν ανά πάσα στιγμή, αλλά οι Warriors είχαν επιλέξει να μην τους βλέπουν. Ο τραυματισμός του Curry του είχε στερήσει την εκρηκτικότητα που χρειαζόταν για να φθάσει μέχρι τη ρακέτα, με αποτέλεσμα αυτός να αναλώνεται σε τρίποντα υπό πίεση, θέτοντας τον ρυθμό για την υπόλοιπη ομάδα που τον ακολούθησε. Αντί να επαναλάβουν την εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας και τα κοψίματα που σκότωσαν τους Cavs στα δύο παιχνίδια, άρχισαν τους κανονιοβολισμούς, όπως ακριβώς ήθελε και ο Tyronn Lue.

Ενώ την υπόλοιπη ομάδα την πλήγωσε η υπέμετρη αυτοπεποίθηση, ο Steve Kerr είναι ένοχος στο ότι έπεσε ο ίδιος θύμα της ανασφάλειας του να πάρει το ρίσκο να βγάλει όλο των αγώνα με χαμηλά σχήματα. Είχαμε γράψει και κατά τη διάρκεια των playoffs πως ο Καλιφορνέζος είναι στην πργματικότητα συντηρητικός προπονητής και στο Game 7 έβγαλε ο ίδιος συντηρητικά αντακλαστικά. Στα σχεδόν είκοσι λεπτά που αγωνίστηκε με καθαρό center, έναν εκ των Ezeli ή Varejao, η ομάδα του έχανε με διαφορά 18 ποντών. Οι δύο ψηλοί των Warriors δεν μπορούσα επ’ουδενί να αμυνθούν στις αλλαγές, με αποκορύφωμα τους έξι πόντους που χάρισε ο Νιγηριανός στον LeBron σε δύο συνεχόμενες φάσεις στην τέταρτη περίοδο. Στην επίθεση δε, η συνεισφορά τους ήταν ότι κατάφερναν να μπλοκάρουν την επιθετική λειτουργία της ομάδας τους, εξαιτίας της αδύναμίας τους να πιάσουν την μπάλα ρολάροντας προς την μπασκέτα και να την δώσουν με επιτυχία σε κάποιον συμπαίκτη τους. Όσες φορές ο Steve Kerr εγκατέλειψε το small ball, εμπιστευόμενος έναν από τους δύο centers, επιλέγοντας με αυτόν τον τρόπο την βεβιασμένη κανονικότητα αντί για την λατρεμένη ιδιαιτερότητα της ομάδας, βύθιζε την ίδια του την ομάδα, μέχρι που έφθασε στο σημείο να χάσει τον Τίτλο από αυτές ακριβώς τις αδυναμίες.

Right place, right time

Για το ματς καθαυτό τί να πούμε; Οι νικητές φιλοξενούμενοι σούταραν με 40,2% και 24% στα τρίποντα, ενώ μοίρασαν 17 assists, την ώρα που οι ηττημένοι γηπεδούχοι σούταραν με 38,6% και 36,6% στα τρίποντα, ενώ μοίρασαν 22 assists.

Κοινώς: αίσχος.

Οι μεν Warriors, και ειδικότερα οι “Splash Brothers”, εμφανίστηκαν εξαντλημένοι και αγχωμένοι, χωρίς ενέργεια στην επίθεση, ενώ οι δε Cavaliers επιδίωκαν πρωτίστως να κρατούν επαφή στο σκορ, ώστε να είναι σε θέση να χτυπήσουν στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Ακόμα και όταν οι Warriors έφτασαν κάπου στην τρίτη περίοδο στο +8, οι Cavs έτρεξαν ένα σερί 11-0 και εν τέλει βρέθηκαν αυτοί στο +6 μέσα σε 4 λεπτά – διάστημα, στο οποίο οι Dubs έκαναν τρία λάθη σε επτά κατοχές.

Έστω κι έτσι, βέβαια, οι Warriors έσπασαν άλλο ένα ρεκόρ.

Φυσικά, ένα τόσο κλειστό ματς ήταν εύλογο ότι θα κατέληγε στις λεπτομέρειες.

Λεπτομέρειες, όπως το ταυτόχρονα απλό και απλοϊκό αντανακλαστικό των Cavs, αμέσως μετά το layup του Green που έστειλε την διαφορά στους +4 για το 87-83, όπου σε δύο συνεχόμενες φορές, με ένα απλό screen του Thompson, ο James απαλλάχτηκε από τον Draymond και βρέθηκε σε κατάσταση iso με τον Festus Ezeli. Εκεί τα πράγματα έγιναν εύκολα.

Αφ’ ενός, με μια προσποίηση ανάγκασε τον “Ήφαιστο” να τον κοπανήσει σαν σφυρί σε αμόνι και να τον στείλει στην γραμμή για τρεις βολές και αφ’ ετέρου, στην επόμενη επίθεση, έβαλε ένα χαλαρό τρίποντο στα μούτρα του φοβισμένου από την προηγούμενη φάση Ezeli.

Στη συνέχεια, ακολουθεί μια άμεση απάντηση του Klay Thompson, που ισοφάρισε σε 89-89. Αυτή ήταν η τελευταία ισοπαλία ενός παιχνιδιού, που συνολικά είχε 11 τέτοιες, μαζί με 20 αλλαγές στο προβάδισμα. Η ισοπαλία κράτησε για 3’45”, διάστημα στο οποίο προλάβαμε να δούμε άλλο ένα clutch block του LBJ, τη φάση που θα μείνει στην Ιστορία ως η χαρακτηριστικότερη αυτού του παιχνιδιού:

Το 89-89 έσπασε μια και καλή ο Kyrie Irving, με 53” να απομένουν, όταν με ένα τρίποντο το οποίο θύμιζε υπερβολικά στον τρόπο εκτέλεσης7)Στο μυαλό μου τουλάχιστον, ποιος ξέρει τι τραύματα κουβαλάω.. το σουτ – ταφόπλακα του Peja Stojakovic μέσα στο ΣΕΦ το ’98.

Δείτε και συγκρίνετε.

Μέχρι το τέλος του αγώνα μεσολάβησε και μια “παιδιά-μην-ξεχνιέστε-εγώ-θα-βάλω-το-τελευταίο” βολή του LeBron και αυτό ήταν! Τελεία. Παύλα. Παράγραφος.

And what about the Warriors?

L as in Warriors

Τέλος, χρωστάμε και μια κουβέντα σε όλους εμάς για τους Warriors. Μήπως ήταν οφθαλμαπάτη ότι είδαμε όλη τη χρονιά; Μήπως είναι όντως υπερεκτιμημένοι; Μήπως δεν αντέχουν την πίεση; Μήπως βιαστήκαμε να τους αποθεώσουμε;

Λιτά και περιεκτικά: όχι. Οι Warriors είναι εδώ και θα μας απασχολούν για καιρό.

Μήπως πέσαμε όλοι έξω;

Πρακτικά ναι, αλλά επί της αρχής θεωρούμε πως όχι, όπως απαντήσαμε ήδη ανωτέρω.

Καταρχάς, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως οι βλαστήμιες και οι κατάρες στην Ελλάδα είναι πανίσχυρες. Έτσι, αρχικά, για όλα φταίει ο Anderson Varejao, ο οποίος ακόμα κουβαλάει πάνω του το κρίμα της αγκωνιάς στον Νίκο Ζήση το 2006 και τις επακόλουθες δέκα εκατομμύρια μούντζες που δεν ξεπλένονται με τίποτα.

Δεύτερον, οι Warriors λύγισαν κάτω από το βάρος των προσδοκιών που οι ίδιοι δημιουργούσαν διαρκώς. Ήρθαν στο ΝΒΑ σαν κομήτης και δεν πρόλαβαν να δοκιμαστούν, επειδή κανείς δεν είχε βρει τον τρόπο να υπερβεί το σύστημα τους. Όμως, δεν θεωρούμε πως μας διέψευσαν. Το μπάσκετ που έπαιξαν ήταν συναρπαστικό και αυτό το οποίο ήταν λογικό να νικήσει. Μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα, με νηφαλιότητα, πιστεύουμε πως η ήττα είναι αγαπημένα αναπόσπαστο κομμάτι του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού. Ρωτήστε τεράστιους champions όπως οι Jordan, Pippen, Magic, Erving, Thomas, Duncan.

Τρίτον, οι Warriors είναι αρκετά καλοί για να είναι Πρωταθλητές στα καλά τους και να πλανώνται μόνιμα ως φαβορί στα κακά τους. Όχι τώρα – για τα επόμενα πέντε με εφτά χρόνια. Κι αυτό γιατί είναι, όπως και να το δούμε, η ίδια η εξέλιξη του μπάσκετ, το μέλλον του. Και όσο θα μένουν οι μόνοι οι οποίοι παίζουν αυτό το είδος μπάσκετ, θα είναι μόνιμα “the team to beat”. Όπως τακτικά θυμίζει στα κείμενά του ο Ραδικόπουλος, σε μία εποχή που κάθε ομάδα δυσκολεύεται να διατηρήσει τον βασικό κορμό της, λόγω του salary και των ιδιομορφιών του8)Και ειδικότερα στο τελευταίο μέρος αυτού του άρθρου., οι Warriors θα είναι ίδιοι στη βάση τους για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτό σαν γεγονός τους δίνει από μόνο του πλεονέκτημα. Πάντα σε συνδυασμό με την πρωτοπορία του τρόπου που αγωνίζονται.

Θεωρούμε πως το πρωτάθλημα των Cavaliers είναι μια εξαίρεση, μια τρομακτική κατάθεση πνευματικής και σωματικής ενέργειας, σχεδιασμένη εδώ και μήνες στην μπασκετική ευφυΐα ενός ασύλληπτου ταλέντου – και με αυτήν την έννοια, δύσκολο να επαναληφθεί, καθώς δεν ανανεώνει το άθλημα, δεν θέτει νέα standards. Αντιθέτως, οι Warriors μπορούν να αλλάξουν ή να αφήσουν τα κομμάτια του συστήματος τους και αυτό να παραμείνει άρτιο.

Μπορεί να κυνηγήσουν τον Kevin Durant και η υπόθεση της εκδίκησης να εγκαταλείψει την Γη και να πάει σε διαπλανητικό επίπεδο.

Ή μπορεί και όχι. Αλλά σε κάθε περίπτωση οι Warriors θα είναι και του χρόνου εδώ, στο επίκεντρο του μπασκετικού ενδιαφέροντος. Το πιάσατε;

Αντί επιλόγου

Tο 1984, μετά από μια σπουδαία draft χρονιά, την πρώτη επί Stern όπως προείπαμε, ακολούθησαν οι τελικοί του ’85 που έσπασαν κάθε ρεκόρ θεαματικότητας, με την πρώτη επικράτηση των Lakers επί των Celtics σε Τελικούς στην Ιστορία, δημιουργώντας έτσι το θεμέλιο της δεκαετίας του ’80 όπως την έχουμε γνωρίσει. Και το ρεκόρ τηλεθέασης ξεπεράστηκε μόνο από την επόμενη χρονιά. Και η επόμενη από την μεθεπόμενη. Και έτσι η Ιστορία πάει λέγοντας.

Συνεπώς ετοιμαστείτε: Έρχονται άλλες εποχές...

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

References
1 Ενδεικτικά, το 1984 ο Stern ευτύχησε στο πρώτο του draft να καλωσορίσει στο NBA τους Jordan, Olajuwon, Barkley, Stockton, Perkins, Robertson, Thorpe, Willis, ενώ αντίστοιχα, 30 χρόνια μετά, ο Silver υποδέχτηκε στη λίγκα τους Wiggins, Parker, Embiid, Gordon, Smart, Randle, Payton
2 Greatest of All Time
3 Κάτι σαν να λέμε “Μνημόνιο με αξιοπρέπεια”.
4 Σαν site μας θεωρούμε πως είναι ο καρπός του έρωτα μας με αυτόν, το τέκνο που δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει.
5 Μπορούμε, βασικά, αλλά δεν θέλουμε.
6 Με ερωτηματικό ή “πρώην” πριν τη λέξη; Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα…
7 Στο μυαλό μου τουλάχιστον, ποιος ξέρει τι τραύματα κουβαλάω..
8 Και ειδικότερα στο τελευταίο μέρος αυτού του άρθρου.

4 Comments so far. Feel free to join this conversation.

  1. toi toi June 21, 2016 at 19:55 -

    Συνηθως καταπινω καθε λεξη, καθε στατιστικο, καθε γραφημα στα posts του hog. Περιμενα πως και πως το review του g7 να διαβασω αλλη μια ραψωδια και τελικα διαβασα κατι σαν κλαψουρισμα οπαδου των gsw.
    Ψιλοαπογοητευση…
    Φιλικα παντα.

  2. GZ7 June 22, 2016 at 00:16 -

    4 ΤΟΥΒΛΑ Ο CURRY ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΛΕΠΤΟ.13 ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΠΟΝΤΟΥΣ ΟΙ WARRIORS ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΣΕ GAME 7 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΜΕΣΤΗ ΕΔΡΑ ΤΟΥΣ,ΛΙΓΟΤΕΡΟΥΣ ΚΙ ΑΠΟ ΤΕΛΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ.ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΡΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ Ο (UNANIMOUS)ΜVP ΤΗΣ REGULAR SEASON ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΣΤΑ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΑ ΜΑΤΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ.ΟΙ ΚΑΤΑΚΡΑΓΜΕΝΟΙ LOVE-THOMPSON ΝΑ ΤΑ ΔΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΥΔΙΑΦΗΜΙΣΜΕΝΟΙ STAR TΩΝ WARRIOS ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ ΧΑΡΤΑΕΤΟ.NA EXEIΣ 3 MATCH BALL,2 ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ 3!ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ 9 ΗΤΤΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ REGULAR SEASON ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ ΜΟΝΟ ΣΤΑ PLAYOFF.ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ!

    ΥΓ.ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ ΡΕ KYRIE…

  3. Nicolas Radicopoulos June 22, 2016 at 10:55 -

    Καταλαβαίνω απόλυτα, πως το μπάσκετ, όπως κάθε αθλητικό, κοινωνικό, καλλιτεχνικό φαινόμενο είναι θέμα οπτικής, πρόσληψης και αντίληψης.

    Για τη δική μου οπτική ο Άρης έχει καταφέρει κι έχει παρουσιάσει με νηφάλιο τρόπο το τι πραγματικά συνέβη.

    Όπως και ο Άρης, όπως και οι περισσότεροι του Ball Hog, θεωρούμε πως το heroball, ο ένας, ο τεράστιος, εναντίον όλων είναι αναχρονισμός που το ίδιο το άθλημα μέσα από την εξέλιξή του το άφησε πίσω. Ο LeBron, παίκτης μοναδικών φυσικών προσόντων, ταλέντου, προσήλωσης και εργατικότητας, ένας από τους πέντε κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών, όπως το ίδιο το άρθρο σημειώνει από την εισαγωγή του με αναφορά στα λόγια του Magic, ήταν ενδεχομένως ο μόνος παίχτης στο σύγχρονο μπάσκετ που μπορούσε να σταματήσει το τρένο της εξέλιξης, όπως αυτό αντιπροσωπεύεται από τους Warriors.
    Και το έκανε με συγκλονιστικές εμφανίσεις. Και αυτό στο άρθρο τονίζεται εμφατικά.
    Από εκεί και πέρα, “το καραβάνι προχωρά”. Το μπάσκετ άλλαξε και αλλάζει και δεν θα σταματήσει την εξέλιξή του η συγκλονιστική εμφάνιση του LeBron. Οι Warriors έχασαν γιατί ήταν κουρασμένοι και τραυματισμένοι και γιατί οι λεπτομέρειες (που πέρσι τους ευνόησαν με τους τραυματισμούς όλων των βασικών PGs των ομάδων που τους αντιμετώπισαν, φέτος) δεν τους ευνόησαν. Συνολικά η ομάδα ήταν κουρασμένη από την υπερπροσπάθεια να καταρρίψει ένα από τα ρεκόρ που μέχρι τον Γενάρη του 2016 θεωρούνταν ακατάρριπτα και από την υπερπροσπάθεια να γυρίσουν από την κόλαση της Oklahoma. Και εύλογα τα κορμιά τους, αλλά και η πνευματική τους συγκέντρωση, κατέρρευσαν. Ξεχνάμε πως είναι άνθρωποι στο τέλος της μέρας. Ο Bogut τραυματίστηκε, ο Curry έπαιζε με τραυματισμούς σε γόνατο, αστράγαλο και ώμο, ο Green ξαναζωντάνεψε μόνο όταν έκατσε έξω στον 5ο Τελικό, ο Iggy έπαιζε με back spams.

    Αυτό που κατάφεραν οι Cavaliers είναι επικό. Δεν είναι τυχαίο ότι κατάφεραν να γυρίσουν από 3-1 μόλις για πρώτη φορά στην Ιστορία.
    O LeBron είναι κορυφαίος. Δεν μπήκε προχτές στη λίστα των κορυφαίων. Είναι εδώ και χρόνια.
    Αυτά καταγράφονται στο άρθρο.

    Όπως οι Warriors είναι το σήμερα του μπάσκετ, που λόγω της κατάστασης που περιεγράφηκε ανωτέρω έχασαν την συγκεκριμένη σειρά.

    Όμως, αυτό δεν αλλάζει το status τους. Δεν αλλάζει το γεγονός πως έχοντας δεμένο σε μακρά συμβόλαια κορμό και του χρόνου θα είναι πρωταγωνιστές. Το small ball τους, το pace & space, το ball movement είναι η αναντίρρητη εξέλιξη του αθλήματος. Είναι εδώ για να μείνουν και ήδη κυριαρχούν. Την πρωτοπορία των Heat στο pace and space και των Spurs στο ball movement οι Warriors την ενσωμάτωσαν και την τελειοποίησαν. Αφού αυτό βλέπει ο Άρης στη μεγάλη εικόνα γιατί να μην το γράψει? Ειδικά, αν θέλετε και τη δικιά μου άποψη, που βλέπει ολόσωστα τη μεγάλη εικόνα, τη δυναμική, πίσω από την στατική εικόνα του Τελικού των NBA Playoffs 2016.

    Kαι για να το πάω και ένα βήμα παρακάτω, σε ένα από τα reports των Τελικών της Δύσης γράψαμε πως αν το small ball και το ball movement είναι το σήμερα και το αύριο του μπάσκετ, τότε σίγουρα, όπως μας έδειξαν οι Thunder το “big ball” με ball movement και τρίποντα είναι το μεθαύριο. Με απλά λόγια, αν το small ball πρεσβεύει την αρχή όλοι οι παίχτες μιας πεντάδας να μπορούν να χειριστούν την μπάλα, να έχουν πάσα και σουτ και να μπορούν να αλλάξουν σε κάθε μαρκάρισμα στην άμυνα, ε, το μέλλον είναι το ίδιο πράγμα 10 πόντους ψηλότερα. Οι Durant, Antetokoumpo και Towns αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση δείχνουν.

    Συνεπώς, γιατί μακρηγόρησα, το άρθρο ορθά αποθεώνει την τελευταία νίκη του heroball στην Ιστορία του μπάσκετ, εξαίρει τον LeBron ως τον “ευλογημένο”, τον έναν και μοναδικό που θα μπορούσε να σταματήσει, έστω και για λίγο, έστω και για μια σειρά Τελικών, την εξέλιξη της Ιστορίας, αλλά ορθά επισημαίνει τις ιδιαιτερότητες των συνθηκών, κάτω από τις οποίες αυτό συνέβη, αλλά και ακόμα ορθότερα τονίζει πως η Ιστορία δεν μπορεί να σταματήσει και το μέλλον δεν είναι το heroball, αλλά ό,τι σήμερα πρεσβεύουν οι Warriors. Εξ ου κι η βεβαιότητα πως θα είναι διεκδικητές του Τίτλου για την επόμενη πενταετία, έχοντας κάνει τις μαεστρικές διοικητικές κινήσεις που έχουν κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια.

  4. Pm300 June 22, 2016 at 12:42 -

    γράφε πιο συχνά Aris Tolios