“Ο Embiid θα είναι ό,τι πλησιέστερο θα έχουμε δει στον Olajuwon έτσι και μείνει υγιής.”
“Ο Embiid είναι φαινόμενο.”
“Ο Joel Embiid ζητάει να τον αποκαλούν “The Process”.”
“Το “The Process” τώρα δικαιώνεται.”
“Οι κινήσεις του Hinkie πλέον δείχνουν ιδιοφυείς.”
“Έδιωξαν τον Hinkie, αλλά το έργο του τον δικαιώνει.”
Από την έναρξη της σεζόν 2016-17 και τoν επόμενο μήνα που την ακολούθησε, όλα τα παραπάνω έχουν ακουστεί σε κάθε γλώσσα του πλανήτη, σε κάθε δυνατή τους παράφραση. Άλλωστε, κι εδώ στο Ball Hog, έχουμε χρόνια θαυμαστές του πλάνου του Hinkie (ένα πλάνο που είχε αναλυτικά παρουσιάσει ο Μαντζούκας από τα ξεκινήματα του site μας), ενώ μετά τη δημοσίευση της επιστολής αποχώρησής του, στα γραφεία μας είχε σημάνει συναγερμός και έκτακτη συνεδρίαση στην Στρογγυλή Τράπεζα της αίθουσας συνεδριάσεών μας, ώστε να αναλυθεί διεξοδικά το τι ακριβώς, αλλά και γιατί, συνέβη. Και ναι, προφανώς όλοι εδώ στο Ball Hog συμφωνούμε για τις δυνατότητες του ταλέντου του Embiid και ελπίζουμε να έχει μία υγιή καριέρα εφ΄εξής, ώστε να ξεδιπλώσει μπροστά στα μάτια μας το τεράστιο ταλέντο του. Και την ίδια άποψη συμμερίζονται τόσο oι μπασκετικοί φίλοι μας του Guru Basketball, όσο και τα πλέον έγκριτα sites στην άλλη όχθη του Ατλαντικού (χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ).
Όμως, από την αναγνώριση του ταλέντου του Embiid, μέχρι τη δικαίωση της στρατηγικής του “The Process” η απόσταση είναι μεγάλη και σημαντική. Κι όσο κι αν την συγκεκριμένη προσπάθεια δικαίωσης την προκαλεί κυρίως ο ίδιος ο Embiid, ζητώντας το ψευδώνυμό του να είναι το ίδιο το “The Process”, φαντάζει περίεργο πως έγκριτα αμερικάνικα Media, αλλά και οι κορυφαίοι των μπασκετικών δημοσιογράφων, αρχίζουν να αναθεωρούν την στάση τους απέναντι στο πλάνο του Hinkie.
PROCESSING……….. pic.twitter.com/j2sMA0RfHx
— Joel Embiid (@JoelEmbiid) October 9, 2016
Και τούτο καθώς σε εκτενές του άρθρο το SB Nation, αλλά και σε podasts τους τόσο ο Bill Simmons, όσο και ο Zach Lowe, άρχισαν να αναρωτιούνται αν το “The Process”, μέσω των εμφανίσεων και της προοπτικής του Embiid, αρχίζει να δικαιώνεται.
Στο παρόν άρθρο θα γίνει όχι τόσο προσπάθεια επανεξέτασης του αν το “Process” μπορεί να δικαιωθεί μέσω της λάμψης του αστεριού του Embiid (αν όλα πάντα πάνε καλά με την υγεία του), αλλά θα επαναπαραθέσει όλη την υπέρ και κατά του όλου εγχειρήματος επιχειρηματολογία αναφορικά με το πρωτόγνωρο, σε τέτοιο βαθμό και έκταση, εγχείρημα του Sam Hinkie.
“Ο Δρόμος για την Κόλαση είναι Στρωμένος με Αγαθές Προθέσεις”
Το σκεπτικό του Hinkie στη βάση του ήταν σωστό: “αν ο πιο εύκολος δρόμος για να κατακτήσει μία ομάδα το Larry O’Brien Trophy είναι μέσω της επιλογής του καλύτερου ταλέντου από το draft, και αφού το σύστημα δουλεύει μέσω πιθανοτήτων, με αυτές μάλιστα να αυξάνονται όσο χειρότερη είναι η επίδοση της ομάδας, τότε η σωστή επιλογή είναι η χειρότερη δυνατή επίδοση”. Σωστό και τίμιο. Είναι πολύ πιο εύκολο, άλλωστε, να γίνεις από μέτριος κακός, από ό,τι από μέτριος Πρωταθλητής. Οι Hornets και οι Grizzles αυτού του κόσμου μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Αν μια ομάδα βρεθεί σε αυτή την ενδιάμεση κατηγορία, 6η με 18η στη λίγκα, ούτε είναι εύκολο να ανέβει επίπεδο κατακόρυφα, μιας και θα έχει ήδη δώσει μεγάλα συμβόλαια στους καλύτερούς της παίχτες και δεν θα έχει χώρο να διεκδικήσει επιθετικά free agents, αλλά ούτε θα είναι υψηλά picks για να διεκδικήσει το καλύτερο ταλέντο από το draft. Άρα; Πρόβλημα… Συνεπώς, ο πιο εύκολος δρόμος είναι να γίνεις τόσο κακός, ώστε να μαζέψεις τόσο ταλέντο, που θα μπορέσεις να γίνεις πιο άμεσα διεκδικητής, αν όχι και Πρωταθλητής. Είναι μία συνάρτηση που δείχνει σωστή. Άλλα, όπως κάθε συνάρτηση που δείχνει στο χαρτί αρχικά σωστή, δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψην πριν συνυπολογιστούν όλες οι μεταβλητές. Και από την πλευρά του Hinkie κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Και οι μεταβλητές ήταν πολλές…
Πως να γίνεις χειρότερος, χωρίς να χάνεις αξίες
O Hinkie διετέλεσε General Manager των Sixers από τις 14.05.2013 ως τις 06.04.2016, σχεδόν τρία χρόνια, δηλαδή. Σε αυτό το διάστημα πραγματοποίησε 25 trades. Τα 19 από αυτά αφορούσαν bench guys και picks δεύτερου γύρου. Τα υπόλοιπα έξι είναι που μπορούν να κριθούν ως σημαντικά. Αυτά ήταν:
- Στις 21.07.2013 στέλνει τους Jrue Holiday και Pierre Jackson στους Pelicans για τον Noel και το πρώτο τους draft το 2014.
- Στις 20.02.2014 στέλνει τους Evan Turner και Lavoy Allen στην Indiana για το σκήνωμα του Danny Granger και ένα pick δεύτερου γύρου του 2015.
- Στις 25 Ιουνίου 2014 στέλνει τον Elfrid Payton, αμέσως μετά την επιλογή του στο #10, στους Magic, για τον Dario Saric και το πρώτο pick τους το 2017.
- Στις 23.08.2014 βάζει τους Sixers σαν τρίτη ομάδα στο trade Love στους Cavs, στέλνοντας τον Thad Young στους Wolves για το pick πρώτου γύρου των Cavs το 2016.
- Στις 19.02.2015 στέλνει τον Michael Carter Williams στους Bucks, για να λάβει μέσω τριπλού trade το pick των Lakers από τους Suns, το οποίο ήταν top-5 protected το 2015, top-3 protected το 2016 και 2017.
- Στις 09.07.2015 κλέβει τους Kings, παίρνοντας όλα τα συμβόλαια που ήθελαν να ξεφορτωθούν για να ανοίξουν cap space (Landry και Thompson) και σαν δώρο για αυτήν την εξυπηρέτηση τον Stauskas και το πρώτο pick τους για το 2018.
Η συνολική εικόνα δείχνει πως από τα δεκάδες picks δεύτερου γύρου που συνέλεξε, αλλά και από τα άλλα τόσα πρώτου γύρου, δεν κατάφερε να μεγιστοποιήσει τις αξίες, ούτε σε παρόντα, ούτε σε μελλοντικό χρόνο. Αντίθετα, η διαχείριση των assets της ομάδας μάλλον χάθηκε στο θολό σχέδιο “μάζευε picks κι ας είναι και δεύτερου γύρου”.
Αντίλογος: Αν εξετάσουμε τα trades αναλυτικά θα δούμε πως σε μερικά εξ αυτών κρύβονται εξαιρετικές επιλογές και κινήσεις. Ακόμα-ακόμα στο πρώτο της προαναφερθείσας λίστας, το ΝΒΑ επέβαλε πρόστιμο $ 3 εκατ. στους Sixers μιας και ο Holiday ήταν σοβαρά τραυματίας εις γνώσης των Sixers όταν τον έβγαλαν στην αγορά και τον έστειλαν στους (καημένε Davis…) Pelicans. Στο δε trade του Elfid Payton μπορεί να υποστηριχτεί πως κινήθηκε εξαιρετικά βάσει του σχεδίου του, αφού και τον παίχτη που ήθελε -τον Saric- πήρε και την έλευσή αυτού, ενός πολύτιμου κομματιού στο γενικότερο πλάνο για ύστερη βελτίωση, ματαίωσε για αργότερα, γνωρίζοντας πως θα μείνει στην Ευρώπη και ένα pick πρώτου γύρου από κακή ομάδα έλαβε. Ο δε Thad Young σαν ψηλός δεν ταίριαζε με το στυλ παιχνιδιού και το χρονοδιάγραμμα που είχε η ομάδα των Sixers. Kαι η τιμή του ήταν καλή, ειδικά αν αναλογιστούμε πως ο Young έχει δοθεί τρεις φορές μέσα σε τέσσερα χρόνια με το ίσιο πάντα αντάλλαγμα, ένα χαμηλό pick πρώτου γύρου, οπότε μπορούμε να πούμε πως έχει βρεθεί το niche της αγοράς. Αν δε μια κίνηση μπορεί να αναφερθεί ως το αριστούργημά του αυτό είναι το trade του Michael Carter Williams. Έναν παίχτη που ο ίδιος επέλεξε στο #11 του draft, γιγάντωσε την αξία του μέσα στο σύστημα του Brett Brown, και παρότι κέρδισε το βραβείο του rookie της χρονιάς, μόλις συνειδητοποίησε πως δεν αποτελεί την απάντηση που οι Sixers θέλανε για τον “άσσο”, τον έδωσε στους Bucks στο τριπλό trade που έλαβαν και οι Suns τον Brandon Knight. Δύο χρόνια μετά ο Knight αποτελεί έναν περιττό παίκτη αξίας $ 15 εκατ. στο roster του Phoenix και στο Milwaukee βίωσαν την απόλυτη απογοήτευση με τον MCW, μιας και τον έδωσαν κοψοχρονιά για τον Tony Snell. Ο MCW, μάλιστα, ήταν τόσο αρνητικός που υποχρέωσε τον Kidd να επισπεύσει το πείραμα του “point Giannis” και να γράψει Iστορία. Σε αντάλλαγμα πήρε το υπερπολύτιμο pick των Lakers, το pick που αν είχαν κάτσει τα μπαλάκια όπως αναμενόταν θα είχε φέρει στην Φιλαδέλφεια έναν εκ των Kristaps Porzingis ή Kris Dunn, τους δύο παίκτες που ήθελαν οι Sixers στο #4 στα τελευταία draft.
Αυτό, βέβαια, είναι ό,τι ακριβώς σαρκάζει και το κάτωθι strip. Μία εξαιρετική ανάλυση ή διοικητική κίνηση, που καταλήγει να βασίζεται στην τύχη.
Τέλος, κλείνοντας τις κινήσεις του Hinkie στα trades, να πούμε πως και αυτό με τους Kings υπήρξε τόσο καλό που δείχνει να έχει στιγματίσει την καριέρα του Vlade Divac, μιας και τα ανταλλάγματα που πήρε απλά για να παρέχει cap space στους Kings ήταν κάτι παραπάνω από πολλά.
Πως να διαλέγεις σωστά
Παρόλα αυτά, όσο σωστά βάσει της λογικής του σχεδίου ήταν η συλλογή άπειρων picks, τα τελευταία έχουν ένα βασικό μειονέκτημα: από μόνα τους δεν παίζουν μπάσκετ. Δίνουν απλά μια επιλογή να διαλέξεις παίχτες που θα παίξουν μπάσκετ. Και με δεδομένο πως η θεμελιώδης ιδέα του “The Process” βασίζεται στο tanking για καλύτερο πλασάρισμα στο draft και την από εκεί επιλογή του championship κορμού της ομάδας, η συγκεκριμένη διαδικασία θα έπρεπε να είναι η κορυφαία της διαδρομής του Hinkie.
Παρόλα αυτά, σε αυτόν τον τομέα οι επιλογές του Hinkie δεν ήταν τόσο καλές όσο κανείς θα περίμενε. Συγκεκριμένα, στη διαδρομή του ως GM των Sixers επέλεξε από το draft 16 παίχτες. Το θέμα, όμως, δεν είναι τόσο τι διάλεξε, όσο το τι άφησε στο τραπέζι για τους υπόλοιπους.
Όταν η λογική του “The Process” είναι ξεκάθαρα “high risk, high reward”, η επιλογή των Noel στο #6 και Michael Carter-Williams στο #11 του draft του 2013, όταν ακόμα υπήρχαν οι Giannis Antetokounmpo (επιλέχθηκε στο #15), Dennis Schröder (επιλέχθηκε στο #17), Gorgui Dieng (#21) και Rudy Gobert (#27) είναι κάτι παραπάνω από συζητήσιμη. Ειδικά όταν τρία χρόνια μετά από τις δύο επιλογές του Hinkie ο πρώτος είναι δυσαρεστημένος με την πληθώρα παικτών στο frontcourt των Sixers και ο δεύτερος ένας rotation guy σε άλλη ομάδα.
Στο draft του 2014 επέλεξε Embiid στο #3 και Elfrid Payton στο #10 (που αμέσως αντάλλαξε για Saric και μελλοντικό pick πρώτου γύρου), όμως στον δεύτερο γύρο επέλεξε K.J. McDaniels (#32) και Jerami Grant (#39) μπροστά από τους Nikola Jokic (#41) και Jordan Clarkson (#46).
Τέλος, στο draft του 2015, ενώ είχε ήδη επιλέξει Embiid και Noel, επέλεξε στο #3 τον Jahlil Okafor, ενώ στο #4 επιλέχθηκε ο Kristaps Porzingis, παίχτης που τα χαρακτηριστικά του ταιριάζουν πολύ περισσότερο με εκείνα των πρώτων. Στον δεύτερο γύρο δε, επέλεξε τους Guillermo Hernangómez στο #35 και Richaun Holmes στο #37, ενώ είχε ως επιλογές τους Josh Richardson (#40) και Norman Powell (#46).
Η επιλογή των “σωστών” παιχτών από το draft ήταν η θεμέλιος λίθος του σχεδίου του Hinkie για να γίνουν οι Sixers Πρωταθλητές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και στις τρεις φορές, όμως, που βρέθηκε σε draft οι επιλογές του υπήρξαν στην επιεικέστερη των περιπτώσεων “συζητήσιμες”. Και, δυστυχώς για τον Hinkie, στον αντίποδα υπάρχει ο Sam Presti, με εξαιρετικές επιλογές, ανεξαρτήτως θέσης στο draft (Kevin Durant #2 το 2008, Russell Westbrook #4 και Serge Ibaka #24 το 2009, James Harden #3 το 2009, Eric Bledsoe #18 το 2010, Reggie Jackson #24 το 2011, Steven Adams #12 το 2013) που καταδεικνύει μεν το ορθό του σκεπτικού του Hinkie, αλλά ταυτόχρονα και την ανεπάρκεια του τελευταίου στην επίτευξή του.
Το χειρότερο όλων, βέβαια, είναι πως στον ίδιο τον Hinkie καταλογίζεται εμμέσως ο δεύτερος τραυματισμός του Embiid, που του στέρησε τη δεύτερη σεζόν του. Και τούτο καθώς, όπως ο ίδιος ο Embiid δήλωσε σε συνέντευξή του στο Sports Illustrated, το να ταξιδεύει με την ομάδα, να κάθεται με πολιτικά δίπλα από τον αγωνιστικό χώρο, να βλέπει την ομάδα να παίζει κι εκείνος να μην μπορεί να ακουμπήσει την μπάλα ήταν κάτι που τον τρέλαινε και τον οδήγησε να παρακούσει τις οδηγίες και να παίξει νωρίτερα από το προβλεπόμενο. Ποιανού σκέψη ήταν να βάλει κάποιον που λατρεύει το άθλημα σε όλη αυτή τη διαδικασία “you can see, but you can’t touch”; Του Hinkie φυσικά.
Αντίλογος: Ναι, αν ψάξουμε πάρα πολύ στα βάθη του κάθε draft μπορεί να βρούμε υπό προϋποθέσεις παίκτες που να ήταν ίσως καλύτεροι από την όποια επιλογή του Hinkie. Αλλά στη σύγκριση οι επιλογές δεν φαίνονται τόσο κακές. Ο πολυδιαφημισμένος και πολυβραβευμένος GΜ των Spurs, R.C. Buford, τον καιρό που ντράφταρε μαζί με τον Hinkie ήταν οι Nikola Milutinov, Cady Lalanne, Kyle Anderson, Cory Jefferson, Livio Jean-Charles, Deshaun Thomas, Marcus Denmon, ενώ στην Φιλαδέλφεια είχαν διαλέξει τους Willy Hernangomez, Richaun Holmes, Arturas Gudaitis, Luka Mitrovic, K.J. McDaniels, Jerami Grant, Russ Smith, Vasilije Micic, Nemanja Dangubic, Glen Rice, Pierre Jackson. Η διαφορά για επιλογές στο ίδιο ύψος δεν υποτιμά τον παράγοντα του San Antonio, αλλά καταδεικνύουν τον πόσο καλά διαβασμένος ήταν σε κάθε draft o GM των Sixers.
Πως να εκμεταλλεύεσαι τους free agents
O Hinkie διετέλεσε General Manager των Sixers από τις 14.05.2013 ως τις 06.04.2016, ήτοι για ακριβώς 1.058 ημέρες. Σε αυτό το διάστημα, και μέσα στα πλαίσια του “Process” είχε τη δυνατότητα να δοκιμάσει όσους παίχτες ήθελε, παίχτες που είχαν περάσει κάτω από το radar των υπόλοιπων ομάδων. Kαι, πράγματι, ακριβώς αυτό έπραξε. Στις 1.058 ημέρες της διοίκησής του, παίχτες ή picks των Sixers έγιναν 99 παίχτες. Ολογράφως: “ενενήντα εννέα”! Σχεδόν κάθε 11 ημέρες ένας παίχτης είτε φορούσε, είτε επιλεγόταν από τους Sixers!
Ήταν δε τόσο εντυπωσιακό όλο αυτό που έγινε ως και στάμπα για μπλουζάκια!
Θα περίμενε κανείς συνεπώς να είναι οι Sixers εκείνοι που θα έχουν ανακαλύψει τον Jonathon Simmons ή τον Hassan Whiteside από τους free agents και την D-League. Αντ’ αυτού, οι μόνες επιλογές Hinkie που βρίσκονται στην ομάδα διεκδικώντας τη δικαίωση του σχεδίου είναι οι Embiid, Noel, Okafor, Saric, Simmons και Covington! Με τον τελευταίο δε, να μην είναι τίποτα παραπάνω από τον 11ο παίκτη σε μία δυνητικά championship team. Ε, με 6% ποσοστό επιτυχίας, μόνο επιτυχημένο δεν μπορεί να κριθεί και το recruiting του. Κι ακόμα κι αν το σχέδιο ήταν να κρατήσει μονάχα τους παίκτες με τους οποίους η ομάδα μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό, είναι παράλογο που ο βασικός στην ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, οι Clippers του 2016-17, έχουν για βασικό τον Luc Richard Mbah a Moute, που για τον Hinkie κρίθηκε πως δεν είχε το απαιτούμενο ταλέντο να αγωνίζεται στην Philadelphia.
Αντίλογος: Κι όμως το προαναφερθέν για τον Mbah a Moute είναι ό,τι ακριβώς πρέσβευε το “Process”. Ένα άλλο παράδειγμα, ο βασικός PG των Pelicans, Tim Frazier, ακόμη και μετά την επιστροφή του Jrue Holiday στους Pelicans, πέρασε κι αυτός από τους Sixers, αλλά δεν μακροημέρευσε, απλούστατα γιατί δεν συμβάδιζε με το όραμα που είχε ο Hinkie στην ομάδα του. Και το ίδιο θα συνέβαινε με τον (μέτριο) Jonathon Simmons, αν κι αυτός είχε πέσει στα χέρια του. Άλλωστε, σε όλον τον πλανήτη υπάρχει άπειρο ταλέντο, ικανό να συμπληρώσει τις τελευταίες θέσεις του πάγκου μιας ομάδας ΝΒΑ. Αυτό εξαρτάται από τις συγκυριακές ανάγκες της εκάστοτε ομάδας και το κατά πόσον η έλλειψη χώρου στο salary cap θα τους υποχρεώσουν να συμβιβαστούν στο να καλύψουν κάποια κενά. Οι Sixers πάσχιζαν να ανακαλύψουν παίκτες που μπορούν να κάνουν ουσιαστική διαφορά, κι όχι αυτούς που μπορούν απλά να επιβιώσουν στα παρκέ του ΝΒΑ.
Losing Team Morale
Επί των ημερών του το συνολικό ρεκόρ των Sixers ήταν 47-195, έχοντας, ανά σεζόν, 19-63 το 2013-14, 18-64 το 2014-15 και 10-68 το 2015-16 ως την ημέρα απομάκρυνσής του, γράφοντας σε αυτό το διάστημα 28 (10 στα τελειώματα της σεζόν 2014-15 και 18 στην έναρξη της σεζόν 2015-16) και 26 σερί ήττες (στη σεζόν 2013-14), επιδόσεις που είναι η χειρότερη και η τρίτη χειρότερη στην Ιστορία του ΝΒΑ. Αυτό που είχε τονιστεί εξ αρχής, και που αποδεικνύεται καθ’όλη τη διάρκεια του “Process” είναι πως σε ένα άθλημα, σε ένα ακραία ανταγωνιστικό περιβάλλον, δεν μπορείς να εκπαιδεύεις “αυριανούς πρωταθλητές”, όπως θες να τους ονομάζεις/βλέπεις, όταν τους βουτάς πνικτικά βαθιά σε ένα περιβάλλον στοχευμένης και επιδοκιμαζόμενης ήττας. Δεν γίνεται από τη μία να λες πως η ομάδα είναι έτσι στημένη ώστε να είναι κακιά, ώστε να χάνει και να παίρνουμε υψηλά picks, και από την άλλη μέσα σε αυτό το περιβάλλον να τοποθετείς τα μεθαυριανά championship pieces σου. Η επιλογή αυτής της οδού για χτίσιμο νοοτροπίας πρωταθλητή σε παιδιά 20 και 21 χρονών έχει σαν ευθεία αντιστοιχία το να στέλνεις πρωτοετή φοιτητή σε πόλη της επαρχίας να σπουδάσει, βρίσκοντάς του να συγκατοικήσει με δύο strippers, σε σπίτι που θα διαθέτει VDSL, X-BOX, PS4, με ετήσια δωρεάν συνδρομή από την Domino’s, και να περιμένεις πως θα πάρει πτυχίο με άριστα σε τέσσερα χρόνια, διαβάζοντας μάλιστα αυτός τον όρκο στην τελετή ορκωμοσίας. Μαντέψτε τι (δεν) θα συμβεί.
Αντίλογος: Ενδεχομένως το χυδαιότερο tanking των τελευταίων ετών το έκαναν οι Warriors επί Mark Jackson για να κρατήσουν την έβδομη επιλογή τους στο draft, που στη συνέχεια έγινε Harrison Barnes. O Paul Pierce έζησε πλείστα ανάλογα χρόνια στους δυσλειτουργικούς Celtics. O LeBron έφερε πρωτάθλημα στο καταραμένο Cleveland. Οι έννοιες της “κουλτούρας” και της “φανέλας” όντως υφίστανται κι ας φαντάζουν σαν μεταφυσικά στοιχεία στο σύγχρονου ΝΒΑ του Moneyball, αλλά δεν χρειάζεται παρά μια καλή μεταγραφή ή μια αλλαγή ενός προπονητή για να αντιστραφεί αυτό το κλίμα ολοκληρωτικά. Δεν είναι τυχαίο πως στη λήξη της σεζόν 2016-17 περιμένουμε να παρακολουθήσουμε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά του Τελικούς μεταξύ δύο franchises που μέχρι προ πενταετίας θεωρούνταν παραδείγματα προς αποφυγή.
Οι Φίλαθλοι
Το μπάσκετ, και ιδιαίτερα το ΝΒΑ είναι μία καλοστημένη επιχείρηση που εμπορεύεται θέαμα. Το να περιμένεις να συνεχίζεις αμείωτα τα εισπράττεις από τους πελάτες/οπαδούς σου υψηλές τιμές, από αγορά εισιτηρίων και merchendasing, όταν είσαι τόσο κακός κατ’επιλογή, εναντιώνεται σε κάθε λογική ελεύθερης αγοράς, που ειδικά στις Η.Π.Α δεν είναι απλά επικρατούσα, αλλά οριακά θεοποιημένη. Όσο κι αν μπορούσε κάποιος να ταχθεί στο όραμα του Hinkie, είναι ενάντια στην ίδια τη φύση του αθλητισμού να πανηγυρίζει ένας φίλαθλος τις ήττες της ομάδας του, πληρώνοντας για να δει χαμηλού επιπέδου θέαμα.
Απόλυτα εύλογα, συνεπώς, από την άποψη της παρακολούθησης των αγώνων τους, οι Sixers, ενώ διαθέτουν την τέταρτη μεγαλύτερη σε χωρητικότητα αρένα στο NBA, τις τρεις σεζόν της διοίκησης του Hinkie ήταν σε 29οι, 30οι και 28οι έχοντας μέση πληρότητα γύρω στο 70% για τα συγκεκριμένα χρόνια, παρότι διέθεταν το έβδομο φτηνότερο μέσο εισιτήριο της λίγκας και παρότι το ΝΒΑ έφτανε στην υψηλότερη παρακολούθηση της Ιστορίας του. Είναι χαρακτηριστικό πως την τριετία του Hinkie οι Sixers είχαν μέσο ορό κοντά στα 14.000 εισιτήρια, όταν, κατά αντιστοιχία, την πετυχημένη περίοδο 2001-2004, έκοβαν πάνω από 19.000 εισιτήρια κατά μέσο όρο. Μάλιστα, διαμαρτυρίες ακούστηκαν και από τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες ομάδων της λίγκας, καθώς οι Sixers σαν visiting team άφηναν κατά μέσο όρο 3.000 αδιάθετα εισιτήρια στις έδρες των αντιπάλων τους.
“The bleachers and trains were half-full, and seats at the bar were easy to snag. Then multiply all that by the 41 times the tanking Sixers commit a crime against good basketball during their home games this season, and you’ve got a legitimate economic problem.1)Πηγή: billypen.com”
Αντίλογος: Στην τελετή απόσυρσης της εμφάνισης του Chris Mullin από τους Warriors, το γήπεδο σείστηκε από τις αποδοκιμασίες των φιλάθλων προς τον GM της ομάδας και σχεδιαστή της ομάδας των συνεχόμενων Τελικών, Joe Lacob.
Ήταν Μάρτιος του 2012. Δύο (προς τρεις) Τελικούς ΝΒΑ μετά και οι ίδιοι φίλαθλοι παραπονιούνται επειδή τα εισιτήρια του καλύτερου θεάματος στον πλανήτη, της ομάδας τους, έχουν γίνει πολύ ακριβά. Οι φίλαθλοι μπορεί να απομακρυνθούν, αλλά μόλις η ομάδα τους γεμίσει με ελπίδα θα σωρεύσουν στις κερκίδες ξανά.
O Οικονομικός Παράγοντας
Όλα τα παραπάνω, όπως είναι εύλογο, έχουν αντίκτυπο και σε οικονομικό επίπεδο. Τόσο στα οικονομικά της ομάδας, όσο και στης ίδιας της πόλης της Philadelphia. Στη διαρκή διαμάχη μεταξύ “μεγάλων και μικρών αγορών” στο NBA η Philadelphia έχει την πολυτέλεια να είναι η ένατη πληθυσμιακά πόλη της λίγκας και έβδομη από άποψη μεγέθους τηλεοπτικής αγοράς. Σε μία περίοδο, μετά την υπογραφή της CBA του 2011, που οι ομάδες και η λίγκα συνολικά είδε την μεγαλύτερη οικονομική άνθηση από τη δεκαετία του ’80, οι Sixers, λόγω του “The Process” δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν τον συγκεκριμένο ρυθμό οικονομικής άνθησης.
Συγκεκριμένα, ενώ η μέση αξία μιας ομάδας του ΝΒΑ από το 2012 στο 2016 αυξήθηκε κατά 145% (από $ 509 εκατ. το 2012 σε $ 1.245 εκατ. το 2016), η αντίστοιχη αύξηση της αποτίμησης των Sixers ανέρχεται σε, υποδεέστερη της μισής, 67% (από $ 418 εκατ. το 2ο12, σε $ 700 εκατ. το 2016). Αντίστοιχα κινούνται και τα έσοδα του οργανισμού, όπου κατά την τριετία της διοίκησης Hinkie οι Sixers ήταν 25οι το 2013-14 με έσοδα της τάξης των $ 117 εκατ., 29οι το 2014-15 με $ 125 εκατ. και τελευταίοι, 30οι, το 2015-16 με $ 124 εκατ. έσοδα2)Το σύνολο των στοιχείων της παραγράφου είναι από τις ετήσιες οικονομικές αναλύσεις και αποτιμήσεις των ομάδων του ΝΒΑ που παρουσιάζει κάθε Γενάρη το οικονομικό περιοδικό Forbes. Εδώ η τελευταία του 2016..
Και οι οικονομικές επιπτώσεις της κακής πορείας των Sixers δεν είχαν αντίκτυπο μόνο στα οικονομικά της ίδιας της ομάδας, αλλά επεκτείνονταν και στα οικονομικά της πόλης. Σε σχετική μελέτη που έγινε, η κακή πορεία των Sixers στοιχίζει στην πόλη της Philadelphia περί τα $ 7 εκατ. ετησίως, λόγω της πτώσης της κατανάλωσης προϊόντων, υπηρεσιών και θεαμάτων που σχετίζονταν με την ομάδα των Sixers, με αποτέλεσμα τα μειωμένα φορολογικά έσοδα για την τοπική αρχή.
Αντίλογος: Στο θεωρητικό μοντέλο του Hinkie, ενδεχομένως, τα μελλοντικά έσοδα από μία ενδεχόμενη ομάδα των Sixers που θα ήταν διεκδικήτρια του Τίτλου να υπερκάλυπτε τις χρηματικές απώλειες των κακών περιόδων. Σχετικό είναι το παράδειγμα των Caveliers, όταν έχασαν 7% των ετήσιων εσόδων τους με την αποχώρηση LeBron, ενώ κέρδισαν 32% (χωρίς να μπορεί να διακριθεί ποιο μέρος της συγκεκριμένης αύξησης οφείλεται στον LeBron και ποιο στην συνολικότερη οικονομική άνθηση της λίγκας) στη διετία της επιστροφής του. Άλλωστε, οι Sixers την τριετία του Hinkie είχαν κερδοφόρα οικονομικά αποτελέσματα, όντας 13οι στη σχετική λίστα το 2014-15, με $ 24,4 εκατ. κέρδη και 20οι το 2015-16, με $ 13,3 εκατ. κέρδη.
Αντίλογος στον αντίλογο: Εδώ υπάρχει, όμως, η ανάγκη ανταπάντησης, ξεκινώντας από το δεύτερο σκέλος του αντιλόγου. Και πάλι οι Sixers, αν και κερδοφόροι, ήταν λιγότερο σε σχέση με τη λίγκα, και πολύ κάτω σε σχέση με το μέγεθος της αγοράς της πόλης και του frinchise τους. Στο πρώτο σκέλος δε, στο να γίνουν οι Sixers champion contender, κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένο ήταν κάτι τέτοιο, ενώ είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί (στα πλαίσια του παρόντος άρθρου τουλάχιστον) πόσα χρόνια σε top επίπεδο θα απαιτούνταν για την κάλυψη των απολεσθέντων εσόδων και κερδών από την περίοδο του tanking. Άλλωστε, σε κάθε σοβαρό οικονομικό μοντέλο, ποτέ δεν λαμβάνονται ως πιθανότερες οι ακραίες τιμές, η βέλτιστη και η χειρότερη. Και το να γίνουν οι Sixers title contenders ήταν το βέλτιστο σενάριο του σχεδίου Hinkie. Και, καθόλα αναμενόμενα, δεν επαληθεύτηκε.
Ένας Κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη, ή, εναλλακτικά, ο Embiid από μόνος του δεν δικαιώνει το “The Process”
Ο Hinkie υπήρξε εξαιρετικό δεξί χέρι του σατανά των analytics, του GM των Rockets, Daryl Morey. H ιστορία λέει πως προσλήφθηκε στους Sixers λόγω της εξαιρετικής παρουσίασης (powerpoint) που είχε κάνει αναφορικά με το trade του Harden. Oι ιδέες του δεν ξέρω αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως “προοδευτικές” ή “πρωτοπόρες”, αλλά σίγουρα ήταν “ανατρεπτικές”. Στην μελέτη της λειτουργίας του ΝΒΑ, του draft και του lottery, αλλά ιδίως της συμβολής των αστέρων που επιλέγονται μέσω αυτής της διαδικασίας ήταν ολόσωστη. Το λάθος, και η αμαρτία για την οποία από την απομάκρυνσή του ως και σήμερα καίγεται στην κόλαση της εκτός ΝΒΑ καθημερινότητας, είναι το γεγονός πως προσπάθησε να εφαρμόσει ένα θεωρητικό μοντέλο στην πραγματικότητα ενός sport, δίχως να υπολογίσει αναλυτικά το σύνολο των παραμέτρων που αυτό περιλαμβάνει. Από αθλητικές, θεάματος, ψυχολογίας, ως οικονομικές. Με άλλα λόγια, η μονομέρεια και η αποσπασματική αντιμετώπιση του είναι που καταδίκασαν το “The Process” ως εφαρμογή, και όχι η σύλληψή του καθεαυτή.
Τα συντρίμμια που άφησε στον οργανισμό των Sixers, με μία σειρά από αρνητικά ρεκόρ που θα ακολουθούν για πάντα το franchise, είναι η μόνη του ουσιαστική κληρονομιά του Hinkie. Καθώς, -κακά τα ψέματα- το “ρίσκο” της επιλογής του Embiid, είναι ένα ρίσκο που δεδομένα μία ομάδα στο top 10 του draft θα έπαιρνε. Συνεπώς, μπορεί ο Embiid να είναι δεμένος με τον Hinkie (που τον στήριξε κατά τον θάνατο του μικρού του αδερφού), αλλά το μόνο “The Process” που μπορεί να κάνει τους οπαδούς των Sixers να χαμογελούν είναι αποκλειστικά ο ίδιος και μόνο.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | Πηγή: billypen.com |
|---|---|
| ↑2 | Το σύνολο των στοιχείων της παραγράφου είναι από τις ετήσιες οικονομικές αναλύσεις και αποτιμήσεις των ομάδων του ΝΒΑ που παρουσιάζει κάθε Γενάρη το οικονομικό περιοδικό Forbes. Εδώ η τελευταία του 2016. |
