H Στρεβλωτική Μοναδικότητα του Tim Duncan

Posted on Jun 21 2018 - 1:05pm by Nicolas Radicopoulos

Και ενώ όλα έδειχναν πως στο πρόσωπο του Kawhi Leonard οι San Antonio Spurs είχαν βρει τον διάδοχο ηγέτη του Tim Duncan στην ομάδα, δύο μόλις σεζόν μετά την αποχώρηση του τελευταίου και το franchise πρέπει να ψάξει εκ νέου για διάδοχη κατάσταση. Το κείμενο που ακολουθεί περιγράφει τα λάθη και των δύο πλευρών που οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση.

Η Είδηση

Η είδηση πως ο Kawhi Leonard θέλει να φύγει από τους San Antonio Spurs αποτέλεσε σοκ για όλον τον κόσμο του ΝΒΑ. “Μα παίχτης των Spurs, και ειδικά ο πιο Spurs παίχτης, μετά τον Duncan, να θέλει να φύγει από αυτούς; Πώς γίνεται αυτό;”, ήταν το κοινό ερώτημα. Και αυτό γιατί ακόμα και μέσα στη χρονιά, όταν όλες οι ενδείξεις ήταν “εκεί”, κανένας σχολιαστής ή reporter NBA, ημών συμπεριλαμβανομένων (αν θεωρηθούμε πως ανήκουμε στην κατηγορία “σχολιαστές ΝΒΑ”) δεν έδινε τη βάση που θα είχε δοθεί αν η κατάταση που λάμβανε χώρα αφορούσε άλλον παίχτη, άλλου οργανισμού. “Είναι οι Spurs, είναι ο Pop, όλα θα πάνε καλά στο τέλος και θα μείνει” ήταν η τελευταία σκέψη όλων, η σκέψη που έσβηνε τις όποιες ανησυχίες και τα όποια ερωτηματικά που ενδεχομένως ήθελαν να αποτυπωθούν στο ηλεκτρονικό χαρτί.

Οι Spurs

Και τούτο γιατί αν κάτι χαρακτήριζε τους Spurs, τουλάχιστον στην τρέχουσα χιλιετία, ήταν αυτή η αίσθηση τελειότητας και πρωτοπορίας που έβγαζαν με κάθε τους κίνηση, σε κάθε τους έκφανση. Σταθερά πάνω από τις 50 νίκες και το .610, από το μακρινό 1997-98, πέντε Πρωταθλήματα, αποτελεσματικό μπάσκετ, μα πάντα ευμετάβλητοι. Αλλα όχι προσαρμοστικά ευμετάβλητοι, αλλά, αντίθετα, πρωτοποριακά ευμετάβλητοι, μπροστά από την εποχή τους, σε κάθε βήμα, οι διαμορφωτές της κάθε επόμενης εποχής του ΝΒΑ.

Από τους boring Spurs των early-‘00s, της σκληρής άμυνας και της ανιαρής επίθεσης, στους χορογραφικούς Spurs της motion offence, η μετάλλαξη ήταν εντυπωσιακή. Και, παρόλα αυτά, συντελέστηκε μέσα σε ένα πλαίσιο συνέχειας, από το ίδιο προσωπικό. Επιπλέον, οι Spurs ήταν οι πρώτοι που αναγνώρισαν τα πλεονεκτήματα τόσο των corner threes και τα ενσωμάτωσαν στο παιχνίδι τους, όσο και του τριπόντου συνολικότερα, ακόμα και παρά τις σταθερές ενστάσεις του ίδιου του Popovich προς αυτά.

Και όλες αυτές οι αλλαγές συντελέστηκαν παρά τις αλλαγές στο roster, αβίαστα, με αποτέλεσμα εδώ στο Ball Hog να λέμε χαριτολογώντας (αλλά πιστεύοντάς το κιόλας σε μεγάλο βαθμό) πως “ο Popovich μπορεί να οδηγήσει τους Spurs σε 60 νίκες στη regular ακόμα και με τις cheerleaders της ομάδας”. Οι Spurs αποτελούσαν τον μπασκετικό ορισμό της παροιμίας “To Μοναστήρι να’ν’καλά”.

Και όσοι “μοναχοί” και αν πέρασαν από το “Μοναστήρι”, κερδισμένοι βγήκαν. Παίχτες και παίχτες εξαργύρωσαν καλά συμβόλαια σε άλλες ομάδες, επειδή έβγαλαν νούμερα μέσα από το “σύστημα Spurs”. Η μισή λίγκα έχει στο επιτελείο της προπονητές και βοηθούς προπονητών, επειδή στο βιογραφικό τους είχαν γράψει “assistant coach στους San Antonio Spurs”. Eιδικά στην offseason 2018, σαν ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο, κάθε ομάδα που έψαχνε προπονητή, θεωρούσε πως κέρδιζε σε credibility να κυκλοφορήσει τη φήμη πως πρώτα και κύρια θα περάσει από συνέντευξη δύο βοηθούς προπονητές του Pop και μετά όποιον άλλον, ανεξαρτήτως ποιον τελικά θα διάλεγε.

Αλλά οι καινοτομίες των Spurs δεν σταματούν στα προαναφερθέντα.  Ήταν πρωτοποριακοί και με την πρόσληψη της πρώτης γυναίκας στο προπονητικό επιτελείο τους, αυτή της Becky Hammon. Ήταν οι πρώτοι που προχώρησαν στη διαχείριση των λεπτών και των αγώνων που έπαιζαν οι παίχτες τους, για να διατηρούνται φρέσκοι στα κρίσιμα Playoffs. Οι παίχτες της ομάδας έπαιζαν και απέδιδαν μέχρι τα 40 τους, μέσα από την προσεκτική και ολιστική διαχείριση των αγωνιστικών και εξωαγωνιστικών συνθηκών του οργανισμού Spurs. Ήταν το πρότυπο scouting διεθνών παιχτών, αλλά και του πως να διαλέγεις εξαιρετικούς παίχτες στα χαμηλά του draft.

Ήταν, λοιπόν, η γενικότερη κουλτούρα που είχαν στήσει οι Spurs. Η σταθερά των coach Gregg Popovich και του G.M. R.C. Buford, που αμφότεροι αριθμούν 30 χρόνια στον οργανισμό, όντας μέλη της ομάδας από το πολύ-πολύ μακρινό 1988, με τον Pop να είναι ο μακροβιότερος προπονητής στην ίδια ομάδα στην Ιστορία των επαγγελματικών sports των H.Π.Α. και τον Buford τον μακροβιότερο G.M. στο ΝΒΑ.

Και οι δύο τους ήταν οι κύριοι θεμελιωτές της “κουλτούρας Spurs”. Και μέρος της κουλτούρας του οργανισμού ήταν η προσεκτική επιλογή παιχτών. Σε κάθε ευκαιρία ο Popovich έλεγε πως μιλάει πολύ με τους παίχτες πριν τους υπογράψει. Να δει τον χαρακτήρα τους, το πως σκέφτονται, το πως αντιδρούν στις διάφορες καταστάσεις.

Και με την κουλτούρα να αποτελεί τη βασικότερη αρχή κάθε οργανισμού, αθλητικού, οικονομικού, δημόσιου, οι Spurs είχαν αναπτύξει, ως τυποποιήσει, τη δικιά τους ξεχωριστή, αποτελεσματική κουλτούρα1)Ενδιαφέρον σχετικό άρθρο αυτό των Times: “How Gregg Popovich Uses ‘Magical Feedback’ to Inspire the San Antonio Spurs“..

Παίχτες δέχονταν να αμειφθούν λιγότερο για να παίξουν στους Spurs (χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Duncan, Manu, Parker, Green). Παίχτες δέχονταν να καθυστερήσουν την εφαρμογή των options των συμβολαίων τους για να διευκολύνουν οικονομικά τις διοικητικές κινήσεις των Spurs (αντίστοιχα οι Kawhi, Gasol). Παίχτες, ακόμα κι αν δυσκολεύονταν αρχικά, εντάσσονταν στο τέλος αποτελεσματικά στον οργανισμό των Spurs (Aldridge, καλοκαίρι 2017). Ήταν τέτοια η κουλτούρα και είχε καλλιεργηθεί τόσο προσεκτικά και τόσο αποτελεσματικά.

Οπότε;

O Kawhi

Οπότε γιατί ο Kawhi θέλει να φύγει από τον οργανισμό; Γιατί, σε αντίθεση, με τον Aldridge, που κι αυτός πέρσι είχε διαφωνίες και παράπονα, δεν μεταπείστηκε στην συνάντηση με τον Popovich να παραμείνει στον οργανισμό;

Το ερώτημα είναι εύλογο. Το πως φτάσαμε εδώ δεν είναι ο σκοπός του άρθρου. Αυτό έχει παρατεθεί αναλυτικότατα από πάμπολλες πηγές, με αναλυτικότερη και πλήρως εμπεριστατωμένη αυτή των δημοσιογράφων του ESPN Ramona Shelburne και Michael C. Wright, στο άρθρο “Inside the tension between Kawhi Leonard and the Spurs”, της Πρωτομαγιάς του 2018, οπότε δεν υπάρχει λόγος για αναλυτική μεταφορά των εκεί στοιχείων.

Τα βασικά στοιχεία, ωστόσο, της ιστορίας που μας χρειάζονται είναι τα εξής: ο Kawhi δεν εκπροσωπείται από κάποιο μεγάλο γραφείο αντζέντηδων, αλλά από τον Mitchell Frankel, του οποίου αποτελεί τον μοναδικό πελάτη. Επίσης, μεγάλη επιρροή στον Kawhi έχει ο θείος από την πλευρά της μητέρας του, Dennis Robertson. Οι φήμες, μιας και ο Kawhi, πιστός στην νοοτροπία του, δεν πολυμιλάει στα media, λένε πως οι δύο τους είναι που επιδιώκουν την αλλαγή περιβάλλοντος για τον παίχτη, και μεταφορά του σε μία μεγάλη αγορά, όπως είναι το Los Angeles. Εκεί θεωρούν πως μπορεί ο παίχτης να έχει πρόσβαση σε μεγαλύτερη έκθεση και διαφημίσεις, και για αυτό τον λόγο απέρριψε/αν την πρόταση ανανέωσης της JumpMan (Jordan Brand) με τον παίχτη, έναντι $20 εκατ. για τέσσερα χρόνια, θεωρώντας πως όντας top-5 ΝΒΑ παίχτης η αμοιβή του θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη.

Επιπρόσθετα, ο παίχτης ποτέ δεν ένοιωσε να τον αφήνουν οι ενοχλήσεις στον δεξιό τετρακέφαλο, παρά τις διαβεβαιώσεις του ιατρικού επιτελείου των Spurs πως είναι πλήρως υγιής. Έτσι ο παίχτης αναζήτησε πρόσθετη γνωμάτευση και απευθύνθηκε στον Dr. Jonathan Glashow, χειρούργο ορθοπεδικό, που σχετίζεται εμμέσως και με τους Philadelphia 76ers.

Και κάπου εκεί ξεκίνησε και η ένταση ανάμεσα στις δύο πλευρές. Οι βετεράνοι Manu και Parker φαίνεται να καταφέρθηκαν εναντίον του λέγοντας πως δεν βοηθάει την ομάδα ενώ είναι καλά, με τον Parker -με έμφαση- να δηλώνει πως “o δικός του τραυματισμός ήταν 100 φορές χειρότερος από του Kawhi”. Αλλά και οι όποιες δημόσιες τοποθετήσεις του Popovich ήταν τουλάχιστον αμφιθυμικές, αφού σε κάθε περίπτωση άφηναν σαφείς μομφές προς την πλευρά του παίχτη και του επιτελείου του, ιατρικού και μη, μιας και για τον οργανισμό Spurs δεν φαινόταν να υπάρχει κατανόηση για την απουσία του παίχτη από τις δραστηριότητές του, θεωρώντας πως αυτή passive-aggressive προσέγγιση, θα χτυπήσει στο θυμικό του παίχτη και αυτός, λόγω και του χαμηλών τόνων χαρακτήρα του, θα ανταποκριθεί στο έμμεσο κάλεσμα στις επάλξεις, όπως σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση θα είχε κάνει ο προηγούμενος ηγέτης των Spurs, ο Tim Duncan, του οποίου αγωνιστικό διάδοχο αποτελούσε ο Leonard.

To Λάθος

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται κατά τη γνώμη του γράφοντος το λάθος των Spurs. Ο Kawhi όσο παιχταράς κι αν είναι, όπως ο Duncan, όσο χαμηλών τόνων κι αν είναι, όπως ο Duncan, όσο δουλευταράς κι αν είναι, όπως ο Duncan, δεν είναι Duncan. Και αν κάποιο από όλα τα franchises της Λίγκας θα έπρεπε να ξέρει καλά για το πόσο μοναδικός ήταν ο Tim Duncan αυτοί είναι οι Spurs, ως ο μόνος οργανισμός στον οποίο επί 19 χρόνια ο Duncan ακάματα πρόσφερε τις υπηρεσίες του και εξέθεσε πλήρως την προσωπικότητά του. O Duncan δεν ήταν αποτέλεσμα της κουλτούρας και της νοοτροπίας των Spurs, αλλά ήταν το ιδανικό εργαλείο εγκόλπωσης και προώθησης αυτής ακριβώς της κουλτούρας. Ήταν μια ξεχωριστή, μοναδική και μη συγκρίσιμη προσωπικότητα, που ταίριαζε απόλυτα με ό,τι οι Spurs ήθελαν να χτίσουν και να προωθήσουν. Ήταν η αψεγάδιαστη βιτρίνα του οργανισμού. Αλλά δεν ήταν δημιούργημά τους. Ήταν συμπλήρωμά τους και ιδανικός πρεσβευτής τους.

Είναι χαρακτηριστική η ιστορία που πάμπολλες φορές έχει διηγηθεί ο Pop, όπου σε ένα time out κατσαδιάζει ασύστολα τον Duncan, ο οποίος στωικά τον ακούει και με το που τελειώνει το time out, πριν επιστρέψει στο γήπεδο, απλά αποκρίνεται “Hey, coach, thanks for the motivation”, πριν κάνει τους αντιπάλους του σμπαράλια.

Οι Spurs θεώρησαν πως τα επιθετικά σχόλια του Parker ή τα αμφιθυμικά αντίστοιχα του Popovich θα έδιναν κίνητρο στον Kawhi να αντιδράσει αντίστοιχα. Να τους αποδείξει αντίστοιχα. Μα ο Kawhi, όπως κανένας άλλο super star, ειδικά του σημερινού, ταχύτατα μεταβαλλόμενου ΝΒΑ, δεν είναι Duncan.

Και το λάθος των Spurs ήταν πως αυτό δεν το αναγνώρισαν. Θεώρησαν πως αυτοί έκαναν τον Duncan αυτό που ήταν σαν χαρακτήρας και πίστεψαν πως θα μπορούσαν να το αναπαράξουν στον Kawhi (ή στον κάθε Kawhi). Αγνόησαν το μεταβαλλόμενο της εποχής, τη διαρκή αύξηση της δύναμης και της επιρροής των super stars στο παιχνίδι, της επιβολής των “θέλω” τους πάνω στις ομάδες, όλη αυτή τη δύναμη που ο σύγχρονος σχετικός Προμηθέας LeBron χάρισε στους νέους superstars. Και αυτό ακριβώς το λάθος τους τώρα πληρώνουν: την μη αναγνώριση της κορυφαίας μοναδικότητας του Tim Duncan, του μοναδικού –αναντίρρητα- top-10 ever παίχτη με αυτό τον συνδυασμό αγωνιστικών και προσωπικών χαρακτηριστικών.

Η Επόμενη Μέρα

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως η προσωπική μου πρόβλεψη δεν είναι ευοίωνη ούτε για τον Kawhi, ούτε για τους Spurs. Ο μεν πρώτος ακούει συμβουλές ανθρώπων που δεν φαίνεται να διαθέτουν τη γνώση και την εξειδίκευση της αγοράς του ΝΒΑ που δραστηριοποιούνται. Και αυτό φαίνεται με το πόσο άκομψα και ανεπιτυχώς έχουν προσπαθήσει να αντιγράψουν την επικοινωνιακή τακτική που ακολούθησε πέρσι, σε περίπου αντίστοιχη κατάσταση, ο Paul George. Επιπρόσθετα, με το trade request που ο Kawhi απαιτεί, αφήνει στο τραπέζι έναν σκασμό λεφτά. Και ναι μεν στο πλαίσιο λειτουργίας του ΝΒΑ οι παίχτες μπορούν να βρουν από τις διαφημίσεις πέρα από τη Λίγκα πολλά περισσότερα χρήματα, όπως κάνουν οι LeBron και Durant χρόνια τώρα, αλλά ο χαρακτήρας του Kawhi, η εσωστρέφειά του, δεν έχει δώσει δείγματα πως κάτι τέτοιο είναι μέσα στις επιδιώξεις του ή πως μπορεί/θέλει να ανταποκριθεί σε αυτό.

Και αυτό για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, δεν θεωρώ πως πλέον, σε ένα παγκοσμιοποιημένο, πολυπροβεβλημένο και πολυδιαφημισμένο προϊόν όπως το ΝΒΑ, παίζει ρόλο η βάση ενός παίχτη, το αν είναι “μικρή” η τοπική αγορά της ομάδας του ή όχι. Το πλέον χαρακτηριστική παράδειγμα είναι o Russell Westbrook που εδρεύει στην μικρή Oklahoma και έχει συμβόλαιο με την Jordan Brand, χωρίς να επηρεάζει στο ελάχιστο η βάση του, ούτε τα αγωνιστικά, ούτε τα διαφημιστικά έσοδά του. Γιατί απλούστατα η αγορά που απευθύνεται είναι ο κόσμος όλος. Και μιλάω για τον Westbrook συνειδητά, αποφεύγοντας να κάνω αναφορά στον LeBron και στο -μέχρι σήμερα βάση του- Cleveland. Άρα αν ο Kawhi και οι συνεργάτες του θεωρούσαν πως η αξία του η αγωνιστική είναι ανάμεσα σε αυτή του LeBron και του Westbrook, δεν θα έπρεπε να θεωρούν πως τα έσοδά τους θα μεγιστοποιηθούν αποκλειστικά στο Los Angeles.

Και εδώ ακριβώς είναι που βρίσκεται και το δεύτερο κρίσιμο σημείο: η υγεία του παίχτη. Με τον Leonard να έχει αγωνιστεί σε 407 από τα maximum 574 παιχνίδια κανονικής περιόδου που έχουν λάβει χώρα όσο είναι στο ΝΒΑ, πλέον τα ερωτήματα για την υγεία του δεν μπορούν παρά να αυξάνονται. Μέχρι τουλάχιστον να αποδείξει το αντίθετο. Με συνέπεια στον χρόνο.

Από την άλλη, και οι San Antonio Spurs, μετά από πάμπολλα χρόνια εγείρουν ερωτηματικά αναφορικά με τις αποφάσεις τους και μια μικρή ανησυχία για το μέλλον τους. Και ακόμα όχι αγωνιστικά, ακόμα κι αν για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια τερμάτισαν με ρεκόρ χειρότερο του .600. Και οι 47 νίκες που κατάφεραν επιτυχία ενδεχομένως μπορούν να θεωρηθούν μετά από μια ενδελεχή ματιά στο roster τους της σεζόν 2017-18. Μα το γεγονός πως αυτό ακριβώς ήταν το roster είναι ένα πρόβλημα. Τα συμβόλαια που δόθηκαν το καλοκαίρι του 2017 σε Pau Gasol, Patty Mills, Rudy Gay δεν ήταν έξυπνες “Spurs κινήσεις”. To γεγονός πως μόλις ένα draft pick τους την τελευταία οχταετία τους έχει βοηθήσει –ή μπορεί αν τους βοηθήσει δυνητικά- ο Dejounte Murray, θέτει σε αμφισβήτηση και αυτή την μέχρι πρόσφατα εύρυθμη λειτουργία. Μα κύρια, το μέλλον της σταθεράς του οργανισμού, “η κολώνα Popovich”, του κορυφαίου προπονητή και δασκάλου στην Ιστορία του αθλήματος, είναι που γεννά αμφιβολίες σε σχέση με την επόμενη μέρα.

Όντας στην πέμπτη θέση της λίστας με τους πλέον πολυνίκεις προπονητές του ΝΒΑ, θα περίμενε κανείς πως θα δώσει άλλες τρεις σεζόν στον εαυτό του και τον οργανισμό προκειμένου να κατακτήσει και την σχετική κορυφή (Με 1.197 τελείωσε τη σεζόν, υπολοιπόμενος 138 για την κορυφή της λίστας).

Όμως ο θάνατος της γυναίκας του δεν ξέρει κανείς πως θα τον επηρεάσει. Θα επιδοθεί στην αναστήλωση των κλωνιζόμενων Spurs, σε μια μορφή εργασιοθεραπείας, ή θα παραδώσει την σκυτάλη σε κάποιον/α από τους τόσους/ες μαθητευόμενους/ες διαδόχους του; Kαι αυτή η νομοτελειακή κάποια στιγμή αλλαγή σκυτάλης πότε θα λάβει χώρα και υπό ποιες συνθήκες; Το πλησιέστερο παράδειγμα που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου είναι εκείνο, από άλλο sport, του ποδοσφαίρου και την (μισητή2)Liverpool αφού. ) Manchester Utd, όπου ο αντίστοιχα κορυφαίος προπονητής όλων των εποχών, ο Alex Ferguson, κατάφερνε μεν, με την προσωπικότητά του και τις ικανότητές του να διατηρεί στην κορυφή την ομάδα για 30 χρόνια, όπως και στην εδώ εξεταζόμενη περίπτωση, ακόμα και με τα χειρότερα ρόστερ της διαδρομής του, αυτά των τελευταίων χρόνων του, αλλά επουδενί δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως άφησε και το καλύτερο κληροδότημα για τους διαδόχους του. Άρα τόσο η χρονική στιγμή που θα επιλέξει ο Pop να παραδώσει, όσο και το σε τι κατάσταση θα είναι ο οργανισμός, είναι ιδιαίτερα κρίσιμα θέματα. Και με την στιγμή της παράδοσης να είναι πλέον πιο κοντά από μακρία, ίσως “εγωισμοί’ τύπου “δεν θα δώσουμε τον Kawhi στους Lakers, ή καν σε ομάδα δυτικής περιφέρειας” να μην είναι οι κατάλληλες. Οι Spurs οφείλουν στο μέλλον του οργανσιμού τους -και στο εύρυθμο αυτού- να λάβουν τα περισσότερα και ικανότερα ανταλλάγματα που μπορούν από το trade του Kawhi. Ιδίως γιατί την τύχη και την ευτυχία να έχουν ξανά Tim Duncan στο roster τους δεν θα την ξαναβρούν. Κάτι που θα έπρεπε να το είχαν καταλάβει ήδη.

The following two tabs change content below.

Nicolas Radicopoulos

Επαγγελματίας auditor, εδώ βρέθηκε ως editor. Μέγας μάγιστρος του excel και neat freak, Νομίζει λόγω δουλειάς πως η δημιουργική γραφή δεν του ταιριάζει αλλά κάνει λάθος. Τον συναρπάζει το γρήγορο, αλλά ομαδικό, μπάσκετ, το παιχνίδι του Magic, κάθε point-forward, προεξάρχοντος του μερακλή Boris Diaw, οι αριθμοί του παιχνιδιού, είτε αυτοί αφορούν τα in game stats, είτε τα οικονομικά πίσω από αυτό (και μεταξύ μας ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σου απαντήσει από μνήμης στην ερώτηση "Πόσα παίρνει ο Wayne Selden;", εφόσον δηλαδή η ερώτηση δεν είναι "Ποιος είναι ο Wayne Selden;"), αλλά περισσότερο από όλα το τσίπουρο (με γλυκάνισο!) παρέα με τους υπόλοιπους συντελεστές του Ball Hog στα χωριουδάκια του Πηλίου. Σταμάτησε να αρθρογραφεί στο Hog τον Ιούνη του 2019.

References
1 Ενδιαφέρον σχετικό άρθρο αυτό των Times: “How Gregg Popovich Uses ‘Magical Feedback’ to Inspire the San Antonio Spurs“.
2 Liverpool αφού.