Με τη συζήτηση γύρω από τους αναγεννημένους Warriors των αγώνων που ακολούθησαν τον τραυματισμό του Durant να έχει ανάψει αναφορικά με το αν αυτή τους η έκδοση είναι καλύτερη ή χειρότερη από αυτήν με τον ενδεχομένως κορυφαίο παίχτη του κόσμου σήμερα, ο Νίκος Ραδικόπουλος προσπαθεί να φωτίσει ορισμένες πτυχές της ομάδας του Oakland, εξηγώντας γιατί το ερώτημα αυτό από μόνο του είναι μάλλον αβάσιμο.
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά, ως αυτονόητα: η απουσία του Durant κάνει τους Warriors πιο ευχάριστους στο μάτι. Η μπάλα δεν “κολλάει” στα χέρια του, αντίθετα, γυρίζει διαολεμένα, τόσο αυτή, όσο και οι παίχτες των Πρωταθλητών, σχεδόν όλοι τους χορογραφικά και σε απίστευτες ταχύτητες.
Όμως, αυτό τους κάνει και καλύτερους;
Να μην σας κρατάω σε αγωνία, κατά τη γνώμη μου, όχι.
Δεν είναι μόνο παράλογο καν να το σκεφτόμαστε, πως είναι δυνατόν μία ομάδα να είναι καλύτερη χωρίς τον καλύτερο παίχτη του κόσμου της δεδομένης στιγμής, είναι ύβρις.
Το γιατί είναι που χρειάζεται να δούμε κάπως αναλυτικότερα.
Τα νούμερα
“Μα καλά δεν βλέπεις τα νούμερα;”
“Με τον Curry και χωρίς τον KD ‘απλά δεν χάνουν’. Αντίθετα, όταν λείπει ο Curry, και παίζει ο Durant είναι απλά μέτριοι”.
Και στα νούμερα που ακολουθούν, ας προσθέσουμε μία ακόμα νίκη στην στήλη του Curry, την τρίτη σερί κόντρα στους Blazers στους τελικούς της Δύσης.
Τώρα, όμως, ας μιλήσουμε και για μπάσκετ.
Οι Warriors είναι η ομάδα του Curry
Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όχι επειδή ο Curry είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Ο ηγέτης της ομάδας ήταν και παραμένει ο Draymond Green. Ο Curry είναι ο ισορροπιστής της ομάδας, αυτός που θα βγει μπροστά για να τους ηρεμήσει. Είναι χαρακτηριστικό πως όλοι έλεγαν πως αν ήταν παρών -και όχι απών λόγω τραυματισμού- στον καυγά Draymond- KD ίσως αυτός είχε αποφευχθεί.
Μα η ομάδα είναι “του Curry” για έναν βασικότερο λόγο: Η ομάδα των Warriors στήθηκε γύρω από αυτόν, τα ιδιαίτερα ταλέντα του και τις μοναδικές δυνατότητές του.
Μέσα από τις γραμμές του Hog -αυτά τα πέντε χρόνια ύπαρξής μας- έχουμε καταφέρει να προλογίσουμε τις αγωνιστικές εξελίξεις που λάμβαναν χώρα μπροστά στα μάτια μας και ετοιμάζονταν να καθορίσουν την εποχή που θα ακολουθούσε. Τόσο με το ball movement (από το 2015), όσο και για το positionless basketball (από το 2016). Αντίστοιχα, εκτενή αναφορά είχαμε κάνει για την ειδική βαρύτητα του Curry στον καθορισμό του μπάσκετ της σύγχρονης εποχής, του spacing, του απλώματος των χώρων για να κινείται η μπάλα και οι παίχτες ευκολότερα.
Ο Curry, με απλά λόγια, δεν είναι απλά η θεμέλιος λίθος της τρέχουσας Δυναστείας των Warriors. Είναι ο παίχτης που καθόρισε την εποχή μας μπασκετικά. Άλλαξε τον τρόπο που παίζεται το άθλημα, από το υψηλότερο επίπεδο αυτού, στα παρκέ του NBA, ως το χαμηλότερο, σε κάθε ανοιχτό γηπεδάκι όπου γης.
Και γύρω από αυτόν τον Curry και τις δικές του ιδιαίτερες δυνατότητες στήθηκαν οι Warriors. Δεν είναι μόνο η διαρκής επιλογή defensive first centers, που τα βασικά τους χαρακτηριστικά είναι τα δυνατά screens, το καλό rolling προς το καλάθι, το rim protection και η πάσα, είτε αυτός ήταν ο Bogut, είτε ο Ezeli, είτε ο McGee, είτε πλέον οι Looney και Bell. Είναι κυρίως η χρήση των Klay Thοmpson και Draymond Green.
Για τον μεν Thompson, είναι χαρακτηριστικό πως τόσο όταν οι Thunder πρότειναν στους Warriors τον Harden σε trade, όσο και όταν το έκαναν οι Timberwolves με τον Kevin Love, εκείνοι αρνήθηκαν αμφότερες τις προτάσεις. Όπως χαρακτηριστικά λέγεται πως τους είχε τονίσει ο τότε σύμβουλός τους -και ενδεχομένως κορυφαίος front office executive, στην ιστορία των front offices executives- Jerry West, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Klay Thompson, όχι μόνο τα επιθετικά, που συνέθεσαν την κορυφαία back court της Ιστορίας, τους “Splash Brothers”, μα ιδίως τα αμυντικά χαρακτηριστικά αυτού, που καλύπτουν κάθε αδυναμία του Curry, τον έκαναν απαραίτητο για συμπαίκτη του τελευταίου.
Ο δε Draymond έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που απελευθερώνουν το σύνολο των δυνάμεων των Warriors: Μακρύς, κορυφαίος αμυντικός και passer, το πρότυπο του positionless παίχτη, κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο IQ, με ιδιαίτερη έμφαση στα ψηλά pick’n rolls με τον Curry, μία επιθετική εξίσωση που πέντε χρόνια τώρα καμία άμυνα δεν έχει καταφέρει αποτελεσματικά και συνεπώς να λύσει.
Άρα οι Warriors είναι ομάδα του Curry, όχι γιατί αυτός είναι καλύτερος του Durant (κάτι συζητήσιμο, αλλά σίγουρα όχι θέσφατο), αλλά ακριβώς επειδή γύρω από αυτόν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αυτοί στήθηκαν. Κάτι που δεν συνέβη με την έλευση του KD (και δεν μπορούσε να συμβεί άλλωστε, με τους Curry, Klay, Draymond ήδη στην ομάδα).
Ο KD δεν ήταν πολυτέλεια, ήταν η λύση
Το κείμενο που έχω ως link και ανωτέρω, υπό τον τίτλο “Warriors vs Μιζέριας: Mία ακόμα Εύκολη Νίκη για τους Πρωταθλητές”, είχε γραφτεί τη σεζόν 2015-16. Τη σεζόν που οι Warriors έπαιξαν το ομορφότερο μπάσκετ που έχουμε δει στη ζωή μας, διέλυσαν τους πάντες και τα πάντα στο διάβα τους και έφτασαν τον αριθμό ρεκόρ -και μύθο- των 73 νικών σε μια σεζόν 82 αγώνων.
Και στη συνέχεια έχασαν το Πρωτάθλημα.
Αφού πρώτα αγκομαχώντας είχαν περάσει από τους Thunder στον τελικό της Δύσης.
Και στη συνέχεια υπέγραψαν τον Kevin Durant ως free agent.
Μετά από το περιβόητο πια μήνυμα-πρόσκληση του Green προς αυτόν.
Όμως ποτέ έκτοτε δεν ξαναέπαιξαν -μέχρι τα τελευταία παιχνίδια- το θεαματικό μπάσκετ εκείνης της σεζόν. Και ποτέ ξανά -μέχρι τα τελευταία παιχνίδια- δεν ήταν έκτοτε τόσο διασκεδαστικοί. Και για αυτό δεν ευθύνεται ο Durant. Αντίθετα, αυτός είναι που θα έπρεπε να τους εγκαλεί για αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Οι Warriors δεν έχασαν τον Τίτλο του 2016 λόγω της αποβολής του Draymond. Δεν τον έχασαν λόγω του τραυματισμού του Curry.
Τον έχασαν λόγω κούρασης.
Στα μέσα εκείνης της σεζόν ο Draymond, στο σερί των 25 νικών που έτρεξαν, ήταν ένας από τους καλύτερους παίχτες της Λίγκας, ενδεχομένως ένας από τους τρεις-τέσσερις τέτοιους. Αυτόν τον Draymond δεν τον ξαναείδαμε σε regural season.
Αντίστοιχα, τον Curry των MVP seasons του 2015 και 2016, επίσης δεν τον ξαναείδαμε τακτικά και με συνέπεια στη regular.
Γιατί;
Ακριβώς επειδή και οι ίδιοι συνειδητοποίησαν πως το μπάσκετ που έπαιξαν εκείνη τη σεζόν δεν ήταν βιώσιμο. Δεν μπορούσε να τους πάει και για τους 82 αγώνες της regular και για τους 16 αγώνες της post season.
Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Green μετά τον Τίτλο του 2018 πως “υπάρχουν παίχτες 82 αγώνων και παίχτες 16 αγώνων”. Και πως αυτός είναι παίχτης των 16 αγώνων της post season. Αυτές δεν ήταν δηλώσεις έπαρσης εαυτού ή απαξίωσης της regular. Ήταν δηλώσεις εμπειρίας. Δεν μπορείς να παίζεις στα “κόκκινα” από μέσα Οκτώβρη ως μέσα Ιούνη, με διαρκή ταξίδια σε 100 κοντά παιχνίδια. Δεν αντέχει κανένας οργανισμός σε κάτι τέτοιο. Το ξέρει και το ακολούθησε πιστά ο LeBron μετά το 2014, το έμαθαν και το πράττουν και οι Warriors μετά την ήττα στους Τελικούς του 2016.
Και πως βγαίνει τότε η σεζόν ως τα Playoffs;
Απλό: “δώστε την μπάλα στον Durant και αφήστε τον να κάνει τα δικά του. Το’χει. Είναι ο καλύτερος παίχτης του κόσμου“.
Stephen Curry can run the Warriors to perfection by himself. X times a year. Doesn't need Kevin Durant–in any one game.
But it's too much to ask Steph to be this 82 times a year plus playoffs. That's where KD matters. Steph is in killer mode today thanks to the games KD owned.
— Henry Abbott (@TrueHoop) May 19, 2019
Η Διαρκής Ύβρις των Warriors (αλλά και Ημών)
Και σε αυτό το σημείο πρέπει να πω πως θεωρώ πως ο Durant έχει κάθε δίκιο πια αν αποφασίσει να φύγει. Γιατί πήγε στους Warriors για να απολαύσει το μπάσκετ, όπως δήλωνε ξανά και ξανά για να δικαιολογήσει την απόφασή του το καλοκαίρι του 2016. Και αντ’ αυτού, αντί, δηλαδή, να ενταχθεί στη χορογραφία, να γίνει μέρος της, όπως επιθυμούσε, έγινε το μουλάρι που έσερνε το κάρο κάθε χειμώνα, μέχρι να έρθει η άνοιξη και η χορογραφία να ξαναρχίσει, με τους χορευτές ξεκούραστους, καβάλα στο άλογο όλη τη σεζόν ως “τα κρίσιμα”.
Τα νούμερα του Curry είναι δύο σεζόν τώρα πεσμένα. Οι regulars του Draymond τις σεζόν 2017-18 και 2018-19 δεν ήταν απλά κακές, ήταν οριακά αποκρουστικές. Τις ίδιες δύο σεζόν ο Klay ξεκινάει με οριακά 30% από το τρίποντο, τουλάχιστον ως την αλλαγή του χρόνου. Αντίστοιχα και ο Iguodala, μέχρι να μπει Απρίλης δυο χρόνια τώρα, είναι συνταξιούχος στην ουρά του ΙΚΑ. Και ποιος τραβάει την ομάδα όλο αυτό το διάστημα; Ο Durant. Πως; Κάνοντας αυτό που ξέρει: σουτάροντας πάνω από κάθε αντίπαλο και σκοράροντας όσο χρειαστεί για να κερδίσει η ομάδα. Ούτε χορογραφίες, ούτε τίποτα. “Οι χορευτές αναπαύονται εν όψει της εαρινής περιοδείας”.
Κάπως έτσι, δεν είναι παράλογο τον ίδιο τον KD η όλη αφήγηση να τον έχει κουράσει. Να είναι ο πρώτος που έχει αγανακτήσει με την όλη κατάσταση. Να είναι αυτός που τραβάει την ομάδα όλη τη χρονιά και σε κάθε τραυματισμό του να τα ακούει κιόλας “πως έχει χαλάσει τους Warriors και πως χωρίς αυτόν παίζουν πολύ καλύτερα”.
Δεν παίζουν καλύτερα: παίζουν ομορφότερα. Και το κάνουν από ανάγκη: επειδή χωρίς αυτόν δεν έχουν άλλο τρόπο να κερδίσουν.
Δεν μπορώ επ’ουδενί, λοιπόν, να τον αδικήσω αν, σαν Ρωμαίος λεγεωνάριος στα Αστερίξ, μετά από κάθε iso που ευστοχεί από το mid-range μονολογεί γυρνώντας στην άμυνα “καταταγείτε και καταταγείτε μας έλεγαν. Θα παίζετε στην καλύτερη ομάδα του κόσμου, το καλύτερο μπάσκετ της Ιστορίας μας έλεγαν”.
Δεν είναι παράλογο, συνεπώς, να αποφασίσει μέσα σε όλη αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση να πει πως “αφού μόνος μου τραβάω όλο το βάρος όλη τη σεζόν και τα ακούω και από πάνω, ας πάω να το κάνω στην Νέα Υόρκη (ή την όποια Νέα Υόρκη)”.
Και αυτό αποτελεί την ύβρη των Warriors. Πως πήραν τον καλύτερο παίχτη και αντί να τον εντάξουν αγωνιστικά, το έκαναν μόνο σε επίπεδο δηλώσεων. Δεν ακούμε κάτι άλλο τρεις σεζόν τώρα, από τον Kerr ως τον Draymond και τον Klay, σε κάθε τους δήλωση να τον αποκαλούν “τον καλύτερο παίχτη μπάσκετ του κόσμου”. Ενδεχομένως και να το πιστεύουνε. Μα δεν ήταν αυτός ο λόγος που πήγε στους Warriors. Ήταν γιατί ήθελε να πάει στην ομάδα που έπαιζε το εντυπωσιακότερο μπάσκετ.
Και οι Warriors δεν το κάνουν παρότι θα μπορούσαν. “Ανάβουν τις μηχανές” μόνο όταν και για όσο θεωρούν πως χρειάζεται κάθε σεζόν. Δέκα, το πολύ 20 παιχνίδια. Και αυτή η ασέβεια του “τόσο-όσο” είναι ενδεχομένως που θα τους κοστίσει την παρουσία του KD το καλοκαίρι του 2019.
Από την πλευρά μας, όλων όσων καλύπτουν τη Λίγκα και δεν αναγνωρίζουν την συγκεκριμένη διαμορφωμένη κατάσταση, υποπίπτουν σε ύβρι αντίστοιχα. Επειδή άλλο η συμπάθεια του ωραίου, η νοσταλγία για αυτό, και η επίκληση της αισθητικής ομορφιά τους όποτε το βλέπουν, και άλλο η αναζήτηση ενός αποδιοπομπαίου τράγου για να φορτωθεί το ανάθεμα της απουσίας του.
Συμπερασματικά
Το συμπέρασμα δεν μπορεί ούτε σε αυτή την περίπτωση να είναι άλλο από αυτό που εδώ και τρία χρόνια γράφουμε σε κάθε ευκαιρία: “Ο Curry καθορίζει το πάτωμα απόδοσης αυτών των Warriors και ο Durant το ταβάνι τους”. Χωρίς τον Curry, δεν υπάρχει πάτωμα, όλα καταβαραθρώνονται. Με καλό Curry το πάτωμα είναι ιδιαίτερα υψηλό. Με εξαιρετικό Curry το πάτωμα είναι τόσο καλό που δεν υπάρχει αντίπαλος να τους δει στα μάτια. Αλλά “το πάτωμα” δεν μπορεί να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο πια για πολλά συνεχόμενα απαιτητικά παιχνίδια. Και εκεί ακριβώς είναι που ο Durant δίνει τον απαραίτητο αέρα στους υπόλοιπους να αναπνεύσουν, ανεβάζοντας σε πανύψηλα επίπεδα το ταβάνι των δυνατοτήτων αυτών των Warriors. Στο επίπεδο του “ανίκητοι”. Κάτι που χωρίς αυτόν είχε αποδειχτεί (στους Τελικούς του 2016) πως δεν ήταν.
Για τον όποιον, δηλαδή, “είναι ο Kevin Durant, ξέρουμε ποιος είναι”.
Και ναι, είναι σε κάθε ομάδα απαραίτητος και καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να είναι καλύτερη χωρίς αυτόν.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
Το 2016 αν δεν επαιρνε την αστεια αποβολη ο γκριν η σειρα ειχε τελειωσει 4-1 ευκολα, μια χαρα ατρωτοι ηταν..το game 7 ηταν τελειως διαφορετικο
H ιδέα ότι ο KD δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για την αλλαγή του τρόπου παιχνιδιού των Warriors μου φαίνεται παρατραβηγμένη. Αν έχει κάποιο ελάττωμα στο παιχνίδι του ο KD, είναι αυτό της οργάνωσης του παιχνιδιού για τους άλλους. Οι Warriors δεν γίνονται πιο στατικοί όταν παίζει ο KD γιατί δεν θέλουν να κουραστούν στην regular, το ίδιο συνέβη και στην περσινή σειρά με Ρόκετς. Γίνονται πιο στατικοί γιατί ο KD όταν παίρνει τη μπάλα, είτε θα πάει σε iso είτε θα ανέβει στην κορυφή της ρακέτας ψάχνοντας από εκεί την πάσα, η οποία δεν είναι το δυνατό του σημείο. Το αποτέλεσμα είναι αντί οι Warriors να απλώνονται στο παρκέ, είτε να παραμένουν αδρανείς περιμενοντας το iso, είτε να πηγαίνουν κοντά του προκειμένου να πάρουν την πάσα και είναι επίσης αναπόφευκτο ότι μειώνεται ο ρόλος των υπόλοιπων στο επιθετικό κομμάτι
Παραμένουν αποτελεσματικοί γιατί το iso του KD είναι θανατηφόρο και γιατί ακόμα και με μέτρια οργάνωση του παιχνιδιού έχουν τις μονάδες για να σκοράρουν. Απλώς είναι λιγότερο ελκυστικοί. Στα δε playoffs ίσως είναι ακόμα πιο αποτελεσματικοί με τον KD απέναντι σε συγκεκριμένες προκλήσεις, γιατί η αυξημένη σκληρότητα στην άμυνα στην post-season βάζει εμπόδια στην αποτελεσματικότητα των σκριν και της off-ball κίνησης, ενώ είναι καταφανώς χρήσιμο να έχεις ένα από τους καλύτερους σκόρερ όλων των εποχών όταν τα παιχνίδια γίνονται ‘αίμα και άμμος’.
Τούτων λεχθέντων είναι καλύτερα για μας να φύγει και για να βλέπουμε τους Warriors να παίζουν το είδος του μπάσκετ που μπορούν και για να υπάρχει η πιθανότητα να χάσουν με βάση αυτό που είναι, ή να κερδίσουν με βάση αυτό που είναι και όχι χάρις σε ένα cheat upgrade που τους έδωσε σχεδόν σίγουρα πρωταθλήματα, αλλά αφαίρεσε το σασπενς και την ομορφιά του παιχνιδιού τους (με βάση το οποίο μπορεί να τα είχαν κατακτήσει έτσι κι αλλιώς).