Αν κάτι χαρακτήριζε τον οργανισμό των Spurs κοντά γεμάτες τρεις δεκαετίες τώρα ήταν η σταθερότητα και η συνέχεια. Κοιτώντας, όμως, πλέον κανείς το roster, από τους Πρωταθλητές του 2014 θα βρει μόνο τον Patty Mills. Με μια μονοκονδυλιά και σε μια offseason, κάθε συνέχεια διακόπηκε με τις αποχωρήσεις των Tony Parker, Manu Ginobili και Kawhi Leonard. Αποτέλεσμα αυτού, ο coach Pop να πρέπει να αποδείξει για ακόμα μια φορά την προπονητική του ιδιοφυΐα και την ισχύ -ή μη- της ρήσης “το Μοναστήρι να’ν’καλά” στο Texas.
Ενώ Εμείς Πίναμε Τσίπουρα
Ενώ εμείς πίναμε τσίπουρα είχαμε την κορύφωση και την ολοκλήρωση του δράματος “Kawhi”. Ο παίκτης δεν μεταπείστηκε ώστε να παραμείνει “Spur for Life”, καθώς ο οργανισμός των Spurs για πρώτη φορά έσπασε την εικόνα τελειότητας που έβγαζε και έκανε σαφή λάθη. Ο Popovich στα μερεμέτια της καριέρας του μόνο όρεξη για rebuilt δεν είχε, με αποτέλεσμα κάθε πακέτο που προσέφερε ανταλλάγματα σε picks και άγουρο ταλέντο, να απορρίπτεται. Αυτό που επιλεχθεί τελικά ήταν εκείνο με τον All Star και All NBA παίχτη DeMar Derozan, o οποίος παρέα με τον Jakob Poeltl, έφτασαν στο San Antonio έναντι των Leonard και Danny Green.
Επιπρόσθετα, ο τεράστιος Manu ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τους αγωνιστικούς χώρους, ο Parker δεν ανανεώθηκε και κατέληξε στους Hornets, ενώ και ο Kyle Anderson, που δεν απέδωσε κατά την παρουσία του στην ομάδα ως στοίχημα τα προσδοκώμενα, πληρώθηκε καλά από το Memphis για να μετακομίσει βορειοανατολικότερα του Τexas.
Στην ομάδα επέστρεψε ο Marco Belinelli, μετά από μία πολύ καλή και ουσιαστική παρουσία στους Sixers στο δεύτερο μισό της περσινής σεζόν, ενώ ήρθαν και οι Dante Cunningham, Quincy Pondexter και από το draft επιλέχθηκε ο ιδιαίτερα φέρελπις Lonnie Walker, ο Τέταρτος (για τον οποίον είχαμε γράψει την τελευταία φορά που αναφερθήκαμε στην ομάδα).
Και για να γίνει ενδεχομένως καλύτερα κατανοητό το μέγεθος και το βάθος των αλλαγών που συντελέστηκαν στους Spurs αξίζει να πούμε πως δεν είναι μόνο το γεγονός πως ο Mills πλέον είναι ο μόνος παίχτης από την πρωταθλήτρια ομάδα του 2014, αλλά το ότι ο LaMarcus Aldridge είναι ο δεύτερος μακροβιότερος παίχτης του roster.
Μένει πλέον στον coach Pop και το επιτελείο του να αποδείξουν αν όλη η “institutional knowledge” που επί δεκαετίες έχτιζαν έχει απολεστεί ή παραμένει παρούσα, βαθύτερη και σταθερότερη των όποιων προσώπων.
Ένα επιτελείο, βέβαια, που καθώς κάθε χρόνο στελεχώνει την υπόλοιπη Λίγκα με προσωπικό σε καίριες θέσεις, έχριζε και αυτό ενίσχυσης:
From yesterday, the San Antonio Spurs hired Brent Barry and announced other new hires and staff promotions: https://t.co/3Oa5GFW7e3
— InsideHoops.com NBA (@InsideHoops) September 18, 2018
Depth Chart
Το Storyline της Χρονιάς
Πόσα και πόσα χρόνια τώρα, και πόσες και πόσες φορές δεν έχει ειπωθεί από τους πάντες, ημών συμπεριλαμβανομένων, η φράση “και κάπου εδώ λογικά τελειώνει η δυναστεία των Spurs”; Κι αν κάθε φορά ο Popovich και η καλοκουρδισμένη μηχανή του μας έκαναν να φαντάζουμε χαζοί για τη βιασύνη μας να τους γυρίσουμε σελίδα, δεν βλέπω πως αυτή τη φορά θα μπορέσουν να διατηρηθούν στην ίδια σελίδα, εκείνη της κυριαρχίας στην Άγρια Δύση του NBA και στο υψηλότερο επίπεδο της Λίγκας.
Και ενδεχομένως ο coach Popovich, δύο χρόνια πριν την ολοκλήρωση του τρέχοντος πενταετούς -και όπως όλα δείχνουν τελευταίου- συμβολαίου του με τους Spurs, και πριν την full time απασχόλησή του με την Team USA ως την συνταξιοδότησή του, καλείται να αντιμετωπίσει μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του προπονητικά: να μην αφήσει τον οργανισμό ακριβώς στο σημείο που τον παρέλαβε1)Την πρώτη του χρονιά σαν head coach των Spurs, το μακρινό 1996-97, διαδέχθηκε μετά από 18 αγώνες τον Bob Hill και είχε ρεκόρ 17-47, τη μοναδική χρονιά που είχε ποσοστό νικών χαμηλότερο του 57% στην 22χρονη παρουσία του σαν πρώτος προπονητής στην ομάδα. Πόσο, ωστόσο, έχει επηρεάσει την προσήλωσή του στην τελειότητα και το αποτέλεσμα η απώλεια της συζύγου του μένει να φανεί.
Και αν εδώ στο Ball Hog έχουμε γράψει και ξαναγράψει πολλές φορές πως “ο coach Pop είναι ικανός να οδηγήσει ακόμα και τις cheerleaders των Spurs στις 50 νίκες” το φετινό ρόστερ δείχνει σε πρώτη ματιά πιο φτωχό από ποτέ. Αλήθεια, σε πρώτη σύγκριση, πόσοι θα το θεωρούσατε πολύ καλύτερο από το αντίστοιχο των Clippers που όλοι θεωρούμε πως δεν έχουν παρά ελάχιστες ελπίδες για είσοδο στην post season του Απρίλη;
Από την άλλη, δεν παύει να είναι ένα roster με δύο All Stars και δύο All NBA team παίχτες στη σύνθεσή του, τους LaMarcus Aldridge και DeMar Derozan. Και αν ο Popovich κατάφερε να οδηγήσει την περσινή ομάδα στις 47 νίκες και στα Playoffs, τότε με το φετινό roster, που είναι σαφώς πιο βαθύ και έχει και έναν δεύτερο επιθετικό πυλώνα να πατήσει, σαφώς και μπορεί να το ξανακαταφέρει.
Άλλωστε, το φετινό roster είναι “ειδικού σκοπού” και αποτελεί ένα στοίχημα αποδείξεων και εκδίκησης, με τις δυνάμεις αυτές να μην μπορούν να κριθούν καθόλου αμελητέες.
Revenge is a dish best served cold…
— DeMar DeRozan (@DeMar_DeRozan) September 20, 2018
Τι Περιμένουμε να Δούμε
Περιμένουμε να δούμε τους “Βασιλιάδες του Midrange”. H συνύπαρξη των Aldridge και DeRozan αυτό υποδεικνύει και κάθε σχετικό στατιστικό και γράφημα το επιβεβαιώνουν.
Οι Spurs, άλλωστε, αρέσκονται εδώ και τουλάχιστον μία διετία, να παίρνουν τα σουτ που οι άμυνες επιτρέπουν, αυτά τα χαμηλότερης απόδοσης από το midrange, και πλέον διαθέτουν δύο από τους αποτελεσματικότερους παίχτης από την συγκεκριμένη “απαγορευμένη ζώνη”.
Και ενδεχομένως για τους Spurs να είναι μία παραπλήσια κατάσταση με την αντίστοιχη περσινή των Pacers, όταν έχασαν μεν τον καλύτερό τους παίχτη, αλλά εμφανίστηκαν καλύτεροι συνολικά σαν ομάδα. Και προφανώς δεν πρόκειται ποτέ κανείς να μειώσει τον Kawhi (ειδικά ο γράφων που τον εκθείαζε από πολύ νωρίς στην καριέρα του), ωστόσο ο DeRozan δείχνει να ταιριάζει πολύ στο αγωνιστικό πλάνο των Spurs. Και δεν παύει να είναι ένας παίχτης που παρουσιάζεται βελτιωμένος κάθε χρονιά της καριέρας του σε σχέση με την προηγούμενη. Το γεγονός αυτό, αν συνδυαστεί με την θετικότατη επίδραση του επιτελείου των Spurs σε κάθε παίχτη που πέρασε από τον οργανισμό, δημιουργεί πρόσθετη αισιοδοξία για την αγωνιστική του απόδοση τη σεζόν που ξεκινά.
Ενδιαφέρον, ωστόσο, παρουσιάζει και το πως θα εμφανιστεί η άμυνα των Spurs. Ούσα η ομάδα top-10 σε defensive efficiency κάθε μία από τις τελευταίες έξι σεζόν, και μάλιστα πέρσι top-5, παρά την απουσία του δύο φορές Αμυντικού της Χρονιάς και -κατά γενική ομολογία καλύτερου 2-way παίχτη της Λίγκας- Kawhi για το σύνολο ουσιαστικά της σεζόν, στα χαρτιά τουλάχιστον, οι Spurs εμφανίζονται να μην αντάλλαξαν απλά τον Kawhi και τον Green για τον DeRozan, αλλά να αντάλλαξαν αμυντική αποτελεσματικότητα για επιθετική. Μία κίνηση μάλλον ουσιαστική, μιας και η Λίγκα έχει εδώ και καιρό γυρίσει σελίδα σχετικά, με τις επιθέσεις να είναι ακραία αποτελεσματικές και σε θέση να καταστρέψουν κάθε αμυντικό πλάνο. Εδώ και μία πενταετία περίπου, η επιθετική αποτελεσματικότητα είναι αυτή που οδηγεί στην κορυφή. Και πέρσι οι Spurs είχαν μόλις την 17η επίθεση της Λίγκας, με 107,9 πόντους ανά 100 κατοχές.
Τέλος, με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε να δούμε την εξέλιξη του Murray, που από πέρσι έχει πάρει τα ηνία της ομάδας σαν το βασικό pg αυτής. Ο Murray είναι ένα αμυντικό σκυλί και δεν αποτελεί τυχαία τον νεαρότερο παίχτη που έχει επιλεγεί σε All-Defensive Team, μόλις από τη δεύτερη σεζόν του στη Λίγκα. Χαρακτηριστικά να πούμε πως πέρσι η άμυνα των Spurs ήταν κατά 7,8 πόντους καλύτερη με αυτόν στον παρκέ σε net rating, ενώ είχε και το εντυπωσιακό 3,60 σε Defensive Real Plus-Minus2)Ένα στατιστικό που τείνει να ευνοεί μάλιστα κυρίως τους ψηλούς και δευτερευόντως τα καλά αμυντικά wings., το καλύτερο από κάθε άλλο pg της Λίγκας και ένατο καλύτερο συνολικά. Ωστόσο, εκεί που θα κριθεί η εξέλιξή του και, ενδεχομένως και η συνολική επιτυχία των Spurs, είναι στην επιθετική του απόδοση. Πέρσι ευστόχησε μόλις σε 57 σουτ εκτός του ζωγραφιστού και με την ταυτόχρονη παρουσία του στο παρκέ με τους Aldridge και DeRozan, πόσο δε αν στην εξίσωση βάλουμε και τον -επίσης περιορισμένων εκτελεστικών δυνατοτήτων από απόσταση- Rudy Gay3)Που πλέον θα έπρεπε να παίζει αποκλειστικά στο “4” και όχι στο “3”., αν δεν καταφέρει να διευρύνει την αποτελεσματικότητά του, οι Spurs θα αντιμετωπίσουν σημαντικό πρόβλημα με το spacing της επίθεσής τους και ο Patty Mills να κερδίσει αγωνιστικά λεπτά αποκλειστικά και μόνο για αυτόν τον λόγο, ενώ η παρουσία του -κακού αμυντικού- Belinelli θα κρίνεται επιβεβλημένη.
Πρόβλεψη για Γέλια και για Κλάματα
Εδώ είναι το κρίσιμο. Το υλικό είναι ξεκάθαρα καλύτερο σε σχέση με το -χωρίς τον απόντα Kawhi- περσινό. Οπότε τα ενδεχόμενα είναι δύο: είτε ο Popovich θα δείξει για ακόμα μία φορά στον κόσμο ότι είναι ο καλύτερος προπονητής μπάσκετ στην Ιστορία, είτε, από την άλλη, θα επιβεβαιωθεί το ρητό πως “στο ΝΒΑ μια ομάδα είναι τόσο καλή όσο ο καλύτερος της παίχτης”. Και εν προκειμένω ο DeRozan δεν είναι παρά top-20 παίχτης και ο Aldridge δεν είναι δεδομένο πως θα μπορέσει να επαναλάβει τις περσινές εκπληκτικές εμφανίσεις του. Άρα υπέρβαση θα θεωρείται οτιδήποτε φτάνει ή περνά τις 50 νίκες για τους φετινούς Spurs, με άνετη είσοδο στα Playoffs και πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο τουλάχιστον. Το πιθανότερο σενάριο, ωστόσο, λέει 45 με 48 νίκες και δύσκολη είσοδο στα Playoffs της -αγριότερης από ποτέ- Δύσης, σε μία θέση μεταξύ έκτης και όγδοης.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | Την πρώτη του χρονιά σαν head coach των Spurs, το μακρινό 1996-97, διαδέχθηκε μετά από 18 αγώνες τον Bob Hill και είχε ρεκόρ 17-47, τη μοναδική χρονιά που είχε ποσοστό νικών χαμηλότερο του 57% στην 22χρονη παρουσία του σαν πρώτος προπονητής στην ομάδα |
|---|---|
| ↑2 | Ένα στατιστικό που τείνει να ευνοεί μάλιστα κυρίως τους ψηλούς και δευτερευόντως τα καλά αμυντικά wings. |
| ↑3 | Που πλέον θα έπρεπε να παίζει αποκλειστικά στο “4” και όχι στο “3”. |
