Η ομάδα που παίζει τόσο όμορφα και τόσο ουσιαστικά όσο ελάχιστες, αλλά είναι καταδικασμένη στην μικρή αγορά της Atlanta, θα πασχίσει να κάνει κάτι καλύτερο από την περσινή συμμετοχή της στον τελικό της Ανατολικής Περιφέρειας. Έχει τον προπονητή, έχει τους παίκτες, αλλά έχει και τον LeBron απέναντι της. Οι δυσκολίες φέτος θα είναι μεγαλύτερες, αλλά μήπως δεν έχουμε δει ακόμα το ταβάνι των Hawks;
Τι κάνατε πέρσι;
Oι Hawks ήταν σαφέστατα η μεγάλη έκπληξη του πρωταθλήματος. Σχεδόν. Μπορεί η μετριοφροσύνη να συνομολογείται ως αρετή, ωστόσο ο υπογράφων δεν νιώθει οτιδήποτε παρεμφερές. Αντιθέτως λατρεύει τις εκδηλώσεις σταλεγακισμού και σε αυτά τα πλαίσια απλά θα αρκεστεί στο να ποστάρει την πρόβλεψή του από τα περσινά rountables προβλέψεων του Ballhog, όταν και απάντησε με αρκετή σιγουριά στην ερώτηση για την ομάδα που θα είναι η έκπληξη του πρωταθλήματος:
Οι Hawks μπήκαν στην χρονιά μουδιασμένα, απολύτως λογικό για μία ομάδα που βασίζεται στους αυτοματισμούς και όχι στις προσωπικές εξάρσεις, ξεκινώντας με ρεκόρ 7-6. Από εκείνο το σημείο, όμως, πήραν μπροστά “και δεν ξανακοίταξαν πίσω”1)αγαπημένη φράση-κλισέ στα γραφεία του Ball Hog, που είχε καιρό να χρησιμοποιηθεί. Εδώ μια καταπληκτική ευκαιρία, οπότε ας την βάλουμε.. Το 7-6 έγινε 40-8 με ένα ασύλληπτο σερί 33-2, που περιελάμβανε και έναν ολόκληρο μήνα, τον Ιανουάριο, χωρίς ούτε μία ήττα.
Μάλιστα κατά την διάρκεια του Ιανουαρίου η απόδοση τους ήταν τόσο εντυπωσιακή, και το επίτευγμα τους αυτό ήταν τόσο συνυφασμένο με την ομαδική λειτουργία της ομάδας που έκανε το ΝΒΑ -σε μία από τις γραφικές του στιγμές- να αποφασίσει να δώσει το βραβείο του «παίκτη του μήνα» για τον Ιανουάριο σε όλη την βασική πεντάδα των Hawks, μην μπορώντας να ξεχωρίσει κάποιον.
Γραφικότητες made in NBA
Τελικά, μετά από μια μικρή κοιλιά τον Μάρτιο, αλλά και κάνοντας συντήρηση δυνάμεων στο τέλος της σεζόν, ολοκλήρωσαν τη χρονιά με ρεκόρ 60-22, αρκετό για να τους δώσει άνετα το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ του NBA και την πρώτη θέση, μαζί με το πλεονέκτημα έδρας που το συνοδεύει, στην Ανατολή, με εφτά μάλιστα νίκες παραπάνω από τους δεύτερους Cavaliers.
Στα playoffs παρουσιάστηκαν χειρότεροι από την κανονική περίοδο, και αφού αγκομάχησαν απέναντι στους Nets και στους Wizards, αποκλείοντας αμφότερους με 4-2, αντιμετώπισαν στον τελικό της Ανατολικής Περιφέρειας το Cleveland του αφιονισμένου LeBron James και έπεσαν με 4-0 χωρίς να προβάλουν ιδιαίτερη αντίσταση. Ελαφρυντικό μπορεί να τους αναγνωριστεί, καθώς λίγες μέρες πριν την έναρξη των playoffs έχασαν τον Thabo Sefolosha, ο οποίος τραυματίστηκε από αστυνομικό κατά την προσπάθεια σύλληψης αυτού και του Pero Antic σε νυχτερινό club, στο περιστατικό όπου μαχαιρώθηκε ο Chris Copeland, ο φετινός αναπληρωματικός του Αντετοκούνμπο. Το περιστατικό αυτό λαμβάνει πιο εντυπωσιακές διαστάσεις αν γυρίσουμε στο μακρινό 2007, όταν ένας άλλος παίκτης των Hawks, στα κολεγιακά του χρόνια ακόμα, επίσης είχε εμπλακεί σε καυγά σε club, ο οποίος πάλι είχε τραυματιστεί στο πόδι, εκείνη τη φορά από πυροβολισμό. Το όνομα αυτού; DeΜarre Carroll.
Το ελαφρυντικό του τραυματισμού του Sefolosha είναι αρκετά πιο σοβαρό από ό,τι θα μπορούσε κάποιος να σκεφθεί στο άκουσμα του ονόματος του Ελβετού, καθώς πέρα από την δικαιολογημένη αναστάτωση που μπορεί να φέρει σε μία ομάδα η σύλληψη δύο παικτών, ο Sefolosha, χωρίς βέβαια να αποτελεί τον παίκτη- κλειδί στο rotation της Atlanta, είχε πολύ σημαντικό ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία των φτερών και στην ανάληψη δύσκολων αμυντικών αποστολών. Το χαρακτηριστικότερο στατιστικό προς τεκμηρίωση αποτελεί ο απολογισμός στα παιχνίδια που έχασε μέσα στη χρονιά –είχε χάσει και μαζεμένα κάποια λόγω μυικού τραυματισμού-, όπου το κοντέρ έγραψε 17-13, έναντι 43-9 σε αυτά που έπαιξε.
Για τις θερινές περιπέτειες του Sefolosha με την δικαιοσύνη, το πως κυνήγησε το δίκιο του δικαστικά και πέτυχε την απαλλαγή του από κάθε κατηγορία κόντρα στις προτάσεις του εισαγγελέα για συμβιβασμό, την σχέση αυτού του περιστατικού με την φυλετική βία των αρχών και τις αντιδράσεις των παικτών του ΝΒΑ, διαβάσαμε το πρόσφατο κείμενο του Basketball Guru και προς τα εκεί θα σας παραπέμψουμε σχετικά.
Ενώ εμείς περιμέναμε στα ATMs
Όπως επισημάναμε και πέρσι, οι Hawks, ακολουθώντας τα βήματα των Spurs σε όλους τους τομείς, φροντίζουν τα καλοκαίρια τους να είναι βαρετά και οι χειμώνες τους καυτοί, το ακριβώς αντίθετο από την Philadelphia δηλαδή. Έτσι λοιπόν και φέτος, αποστολή είχαν να κρατήσουν την ομάδα, όσο το δυνατόν, αναλλοίωτη, χωρίς εντυπωσιακές κινήσεις ενίσχυσης. Αυτό συνοψιζόταν ως επί το πλείστον σε δύο επικίνδυνες αποστολές: να πείσουν τους free agents Paul Millsap και Demarre Carroll να παραμείνουν στην Atlanta για να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο από την συμμετοχή στον τελικό της περιφέρειας. Ο Paul Millsap, ένας από τους καλύτερους παίκτες που έμεναν ελεύθεροι, αντιστάθηκε στην προοπτική να γίνει ο ηγέτης των νέων Magic και υπέγραψε νέο -αρκετά τσιμπημένο- συμβόλαιο με τους Hawks, ωστόσο ο Demarre Carroll προτίμησε, έναντι αδράς αμοιβής, να πάει αρκετά πιο βόρεια, στον Καναδά, και να βοηθήσει τους Raptors να προσπεράσουν την πρώην ομάδα του, στέλνοντας στον πάγκο έναν από τους πιο μυστήριους παίκτες στο ΝΒΑ, τον Terrence Ross.
Πέρα από τον Carroll, οι Hawks αποχαιρέτησαν τον ήρωα πολλών καλοκαιρινών βραδιών σε Summer Leagues, ο οποίος θα αναλάβει επιτέλους να σκοράρει χωρίς οίκτο με την φανέλα του Dallas, τον John Jenkins, καθώς και τον Pero Antic, ο οποίος αποφάσισε να επιστρέψει στην Ευρώπη και να παίξει υπό τις οδηγίες του Obradovic, συναντώντας εκεί τον Κώστα Σλούκα2)ανέφερα τον Σλούκα απλά για να σημειώσω για άλλη μια φορά πόσο κακή απόφαση ήταν να προτιμηθεί να κρατηθεί ο Βασίλης Σπανούλης και να μην περάσει το χρίσμα στον «Σλούκι Λουκ του Ολυμπιακού». Η τελευταία απώλεια (όχι τόσο μεγάλη, για να είμαστε ειλικρινείς) για τους Hawks ήρθε με την απόφαση του Elton Brand να κρεμάσει τα παπούτσια του. Το #1 pick του draft του 1999, είχε μια σπουδαία καριέρα, ίσως λίγο υποδεέστερη από τις πραγματικές δυνατότητες του, ωστόσο μιλάμε για έναν από τους πιο κυρίαρχους ψηλούς της δεκαετίας των ’00s, και παραλίγο παγκόσμιο πρωταθλητή το 20063)τελικά πήρε το χάλκινο μετάλλιο λόγω Παναγιώτη Γιαννάκη. Kαι αυτής της αφορμής δοθείσας, ας τον αποχαιρετήσουμε με αυτό το βιντεάκι:
Εν τω μεταξύ, η ομάδα της Atlanta, η οποία επιφανειακά βγάζει μια τόσο υγιή εικόνα, που σε έναν ενδεχόμενο διαγωνισμό για την πιο ξενέρωτη, αδιάφορη ομάδα στο ΝΒΑ θα έχανε μόνο από τα ρομπότ των Spurs, και τους Μορμόνους των Jazz, φαίνεται να έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερα σχέση με το νόμο, καθώς στα μπλεξίματα των Sefolosha, Antic με τις συλλήψεις για αντίσταση κατά της αρχής, ήρθε να προστεθεί η πολύ πιο σοβαρή σύλληψη του Mike Scott. Ο αναπληρωματικός power forward των Hawks, ο άνθρωπος που θεώρησε καλή ιδέα το να στιγματίσει το σώμα του με δεκάδες emojis, συνελήφθη μετά από καταδίωξη στο αυτοκίνητο του με ποσότητα ναρκωτικών που θα έκανε τον Walter White να νιώσει ένα ταπεινό βαποράκι. Η δίκη του εκκρεμεί και θα ξεκινήσει μέσα στην χρονιά, ωστόσο η πιθανή ποινή του μπορεί να αγγίξει τα 25 χρόνια φυλάκισης.
Έξυπνη ιδέα τα emojis
Για να καλύψει τα κενά που δημιουργήθηκαν ο Budenholzer προτίμησε να αποφύγει το draft, και έτσι αντάλλαξε το #15 pick λαμβάνοντας τελικά τον Tim Hardaway Jr από τους Κnicks, ένα καθαρόαιμο shooting guard, ο οποίος όμως στις πρώτες δύο χρονιές του δεν έχει δείξει κάτι παραπάνω από κάποιες καυτές βραδιές, η δε αποτελεσματικότητα του στην άμυνα των Knicks ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή του Andrea Bargnani. Προκαλεί ερωτηματικά η κίνηση αυτή, καθώς, σε ένα πλήρες βιομηχανοποιημένο μπασκετικό περιβάλλον, η ενσωμάτωση ενός παίκτη με την άναρχη και άμυαλη φιλοσοφία του Hardaway Jr μόνο εύκολη δεν θα είναι. Ενδεικτικό είναι το τέταρτο δεκάλεπτο του All Star Game στην rookie χρονιά του, όταν ξεκινάει ένα μπαράζ επιθέσεων όπου την μπάλα ακουμπούν μόνο αυτός και το ακριβές -αλλά λίγο πιο γεματούλικο- αντίγραφο του, ο Dion Waiters και απαντούν ο ένας στα τρίποντα του άλλου, όντας και match-up στην άμυνα. Έπος.
Σε κάποιες πιο ορθολογικές κινήσεις, οι Hawks απέκτησαν τον Tiago Splitter από το ανταγωνιστικό εργοστάσιο των Spurs, και κάτι μας λέει ότι ο Βραζιλιάνος δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να προσαρμοστεί, όντας ένα κομμάτι που έλειπε από το παζλ των Γερακιών ως τώρα, καθώς τα κενά στην θέση του center κάλυπτε συχνά ο Pero Antic, αν και προς το τέλος της χρονιάς άρχισε να ξεπετάγεται και ο Mike Muscala, τον οποίο περιμένουμε να δούμε φέτος για να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Τέλος, σε μία κίνηση που δεν τράβηξε τα βλέμματα, αλλά ενδέχεται να αποδειχτεί καθοριστική, ο Justin Holiday μετακόμισε από την περιφέρεια του πάγκου των Warriors στην μέση του πάγκου των Hawks, και θα κυνηγήσει λεπτά συμμετοχής στα φτερά. Εκτίμηση μας είναι ότι θα τα καταφέρει, και θα λειτουργήσει ως βαρίδι για την second unit του Budenholzer.
Στα υπόλοιπα μη αγωνιστικά νέα του καλοκαιριού, οι Hawks διέκοψαν πλέον και επίσημα την συνεργασία τους με τον απρόσεχτο αρχιτέκτονα του παρόντος οικοδομήματος Danny Ferry, ύστερα από τα ρατσιστικής υφής σχόλια του περσινού καλοκαιριού και παρέδωσαν τα κλειδιά στην ουσία στον προπονητή Mike Budenholzer. Επιπλέον, αποφάσισαν να αποσύρουν την φανέλα του Dikembe Mutombo, ενώ μιας και ο μονόλογος μου πήγε στις φανέλες, να σημειώσουμε ότι λάνσαραν καινούριες εμφανίσεις με εμφανείς διαφορές από τις προηγούμενες χρονιές, σε καινούριο design και χρώματα. Νεωτερισμοί.
Η κόκκινη θυμίζει λίγο την Αγκόλα, ή ιδέα μου;
Depth chart
PG Jeff Teague Dennis Schroder Shelvin Mack
SG Kyle Korver Tim Hardaway Jr.
SF Kent Bazemore Thabo Sefolosha Justin Holiday
PF Paul Millsap Mike Scott
C Al Horford Tiago Splitter Mike Muscala Walter Tavares
Πλεονεκτήματα
Πλήρης (σχεδόν) πεντάδα
Ο Jeff Teague είναι ένας δαίμονας στο παρκέ που καταπίνει χιλιόμετρα, τρέχει ασταμάτητα, βλέπει γήπεδο και, κυρίως, παρουσιάζεται κάθε χρόνο και καλύτερος. Ο Paul Millsap παρέμεινε και, στα 29 του πλέον, συνεχίζει να αναπτύσσει το παιχνίδι του βγαίνοντας προς την περιφέρεια κάθε χρόνο και περισσότερο, προσθέτοντας πέρυσι και το τρίποντο στο οπλοστάσιο του, ενώ παραμένει ένας από τους καλύτερους rebounders και «κλέφτες» για την θέση του. Ο Al Horford, αν και σεσημασμένος επισκέπτης γιατρών, νοσοκομείων και άλλων κέντρων παροχής ιατρικής βοήθειας, είναι ένας από τους πιο προικισμένους επιθετικά centers στο ΝΒΑ, με τεράστια γκάμα κινήσεων, τόσο σε ποσταρίσματα κοντά στο καλάθι ή τελειώματα φάσεων, όσο και σε σουτ από μέση ή και μακρινή απόσταση (πέρυσι πέτυχε και 11 τρίποντα). Ο Kyle Korver στα γεράματα βρήκε την Ιθάκη του και το άλλοτε sidekick του Allen Iverson βομβαρδίζει ασταμάτητα από την περιφέρεια, ενώ πέρυσι βρέθηκε μία ανάσα από το μοναδικό 50-50-90 σε ευστοχία, έχοντας 48,7% στα FG, 49,2% στα τρίποντα και 89,8% στις βολές.
Αν καταφέρουν να καλύψουν το -φαινομενικά δυσαναπλήρωτο αυτή την στιγμή- κενό του DeMarre Carroll, θα μιλάμε ξανά για την πιο πλήρη πεντάδα του ΝΒΑ.
Βομβαρδισμός
Η επίθεση των Hawks ήταν ένα καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι ακόμα και χωρίς τον Sefolosha4)δεν ήταν πολύ αστείο. Οι επιθέσεις έβγαιναν στην πλειοψηφία τους μέσα από τα συστήματα του Budenholzer, στο μάλλον καλύτερο spacing στο ΝΒΑ. Ο τρόπος που κινούνταν οι παίκτες των Hawks μέσα στον χώρο ήταν αριστουργηματικός. Κατάφεραν και έβγαζαν συνέχεια ελεύθερα σουτ, επιχειρώντας μάλιστα από το τρίποντο το 32,1% των προσπαθειών τους (τέταρτο μεγαλύτερο στο ΝΒΑ). Από αυτά, μάλιστα, το 91,2% προέρχονταν από assists, με μόνο τους αυθεντικούς Spurs να καταφέρνουν να βγάλουν περισσότερα assisted 3points, και αυτό κατά μόλις 0,1%. Το γεγονός ότι ήταν και η δεύτερη πιο εύστοχη ομάδα πίσω από τη γραμμή του τριπόντου, μετά τον Stephen Curry και όποιον άλλον σούταρε τρίποντα στο Golden State, έδειξε τον ορθολογισμό αυτού του πλάνου. Και στα δίποντα πάντως οι Hawks έβγαλαν τις δεύτερες περισσότερες assists προς υλοποίηση τους, και ήταν τέταρτοι στην ευστοχία, χάρη κυρίως στον εξαιρετικό Al Horford.
Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα γράψουμε και πέρσι. Για την ακρίβεια θα μπορούσα να αντιγράψω το περσινό κείμενο αλλάζοντας ελάχιστα τα νούμερα και να είμαι μέσα. Υπάρχει μία διάχυτη εντύπωση ότι η Atlanta πήγε καλά φέτος επειδή έπαιξε τρομακτικά καλή επίθεση, το οποίο δεν είναι παράλογο, ωστόσο το κενό σε αυτή την σκέψη είναι ότι η Atlanta στην επίθεση έκανε ό,τι ακριβώς και πέρσι. Πατώντας πάνω στους αυτοματισμούς και στην ρομποτική επίθεση του Budenholzer, οι Hawks έπαιξαν προκλητικά ίδια επίθεση με πέρσι, και τα νούμερα που το επιβεβαιώνουν είναι εντυπωσιακά:
Defense –Defense
Η θεαματική εκτίναξη των Hawks βασίστηκε στην θεαματική βελτίωση της άμυνας τους, η οποία ακόμα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σπουδαία, αλλά βρίσκεται στην έκτη θέση του Defensive Rating των ομάδων του ΝΒΑ. Εδώ τα νούμερα διαφέρουν πολύ από τα αντίστοιχα περσινά.
Η πίεση ξεκινούσε από ψηλά και τους δαιμόνιους guards και οι αντίπαλοι τους έκαναν το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό λαθών ανά επίθεση στην λίγκα. Το πιο σημαντικό στατιστικό, όμως, το οποίο αναδεικνύει το πόσο εξαιρετικά έκλειναν όλους τους χώρους, είναι το ποσοστό των επιθέσεων των αντιπάλων που κατέληγαν σε τρίποντο, το οποίο ήταν 31%, δηλαδή το μεγαλύτερο στην λίγκα. Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα επιλογής του αντίπαλου, αλλά έσχατο μέσο ενάντια σε μια άμυνα που δεν μπορούσε να σπάσει εύκολα με διείσδυση, έχοντας ως αποτέλεσμα τα περισσότερα από αυτά τα σουτ να γίνονται σκοτωμένα και να βρίσκουν τον στόχο σε ποσοστό μόλις 34,1% , το οποίο είναι το 24ο χειρότερο. Η απόσταση από την πρώτη θέση στις δεχόμενες απόπειρες τριπόντων έως την 24η στην ευστοχία τους, είναι η συμπύκνωση της εξαιρετικής τους άμυνας και το κλειδί της επιτυχίας τους.
Μειονεκτήματα
A Christmas Carroll
Ο Carroll έμοιαζε να είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο των Utah Jazz στον Danny Ferry, ο οποίος τον υπέγραψε ως ελεύθερο μόλις η Utah τον αποδέσμευσε, και τον παρέδωσε με μια κορδέλα στον νεοαποκτηθέντα προπονητή Mike Buednholzer. O Carroll ως τότε εξελισσόταν σταδιακά σε έναν από τους δεκάδες γυρολόγους του ΝΒΑ από αυτούς που αλλάζουν ομάδα κάθε χρόνο και όταν επιτέλους υπογράψουν κάποιο πολυετές συμβόλαιο, τελικά το βλέπουν να χρησιμοποιείται για να εξισορροπήσει trades. Αποδείχτηκε όμως βασικό γρανάζι της μηχανής της Atlanta και, σταδιακά, εξελίχτηκε από τον αμυντικό εξολοθρευτή της ομάδας σε φονιά από την περιφέρεια και παίκτη κλειδί για το spacing των Hawks. Το πιο ανησυχητικό σημάδι για την Atlanta, πάντως, σχετικά με την απώλεια του Carroll, ήταν τα εξωπραγματικά playoffs που έκανε, καθώς ήταν ο μόνος παίκτης της ομάδας που δεν παρουσιάστηκε απλά στο ύψος του, αλλά ανέβηκε levels και ήταν πιθανότατα ο καλύτερος παίκτης της ομάδας και στις δύο πλευρές του παρκέ, ανεβάζοντας παράλληλα αισθητά τους μέσους όρους του. Τώρα το χριστουγεννιάτικο δώρο πήρε τον δρόμο για τον Καναδά και μένει να φανεί αν θα μπορέσει κάποιος από τους Sefolosha, Bazemore, Holiday να φορέσει τα παπούτσια του.
Απειρία
Οι Hawks παρουσιάστηκαν αισθητά κατώτεροι των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει μέσα στην χρονιά. Ίδρωσαν για να αποκλείσουν τους παππούδες των Nets, συνήλθαν κάπως για να αποκλείσουν τους αξιόμαχους Wizards και δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο γήπεδο για να αντιμετωπίσουν τους Cavaliers. Όπως προείπαμε, όλοι οι παίκτες έριξαν τους μέσους όρους τους και παρουσιάστηκαν χειρότεροι στα playoffs, με την εξαίρεση τον Carroll, ο οποίος όμως άφησε την ομάδα, όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω. Η έλλειψη εμπειριών πρωταθλητισμού ήταν εμφανής και μένει να αποδειχθεί εάν το περσινό ταξίδι κατάφερε να εμπλουτίσει κάπως το DNA των παικτών, ώστε να παρουσιαστούν πιο έτοιμοι ψυχολογικά φέτος.
Rebounds
Ο Millsap, όπως είπαμε, είναι εξαιρετικός rebounder, αλλά ο Horford υστερεί για τα δεδομένα της θέσης, ενώ από πίσω τους υπάρχει το χάος. Οι Hawks ήταν τελευταίοι στην λίγκα στα επιθετικά rebounds, και 24οι στα αμυντικά. Η πιεστική άμυνα μπορεί να αποτελέσει μία δικαιολογία για το δεύτερο νούμερο, αλλά ο πάτος των επιθετικών δείχνει ότι το πρόβλημα είναι εγγενές στην ομάδα. Η απόκτηση του Splitter σε μεγάλο βαθμό έγινε με αυτό το σκεπτικό, ωστόσο δύσκολα θα υπάρξει τεράστια βελτίωση σε αυτόν τον τομέα.
Προπονητής
Ο Mike Budenholzer είναι ο καλύτερος προπονητής του ΝΒΑ. Ακόμα δεν είναι, αλλά τουλάχιστον έτσι ψηφίστηκε πέρσι και έχει όλα τα φόντα να γίνει σε κάποια χρόνια. Τρομακτική αντίληψη του παιχνιδιού, αυτοματοποιημένο παιχνίδι και κυκλοφορία της μπάλας βασισμένη στις μύχιες σκέψεις του Popovich, του οποίου ήταν ο πρώτος βοηθός για 17 χρόνια στο San Antonio. Αποτελεί τον βασικό λόγο για τον οποίο στην αγορά προπονητών του ΝΒΑ το “πέρασμα από τον San Antonio” ισοδυναμεί με δύο διδακτορικά, εμπειρία σε πολυεθνική και συγγενική σχέση με τον C.E.O. στην πολυβασανισμένη ντόπια αγορά εργασίας.
Τον πρώτο του χρόνο στην Atlanta έφτιαξε αυτήν την οργιαστική επίθεση και τον δεύτερο μεταμόρφωσε την άμυνα. Δεν ξέρω τι έχει βάλει στο νου του για αυτό το καλοκαίρι, αλλά οι πιθανότητες δείχνουν ότι θα το καταφέρει. Γιατί είναι μέσα στους πέντε καλύτερους προπονητές στο ΝΒΑ, σύμφωνα με εμένα έναν χρόνο πριν5)πραγματικά καμία διάθεση για μετριοφροσύνη, ούτε καν για τη δημιουργία εντυπώσεων:
Και αυτή την στιγμή συνεχίζει να είναι
Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
Όπως είπαμε, οι επιθέσεις των Γερακιών είναι μοναδικής ομορφιάς, ειδικά για όσους προτάσσουν το οργανωμένο μπάσκετ και τα σουτ που προκύπτουν ελεύθερα από άψογα εκτελεσμένα συστήματα. Οι φανατικοί του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχουν βρει την ομάδα τους.
Για όλους τους υπόλοιπους το ξενύχτι θα γίνεται για να δούμε την ξανθιά φράντζα του Dennis Schroder να περιδιαβαίνει τα παρκέ και να αφήνει πίσω άτυχους αντιπάλους. Πέρσι πήρε επιτέλους κεντρικό ρόλο στο rotation των Hawks, έκλεψε πολλά λεπτά από τον Teague και έδειξε ότι είναι θέμα ελάχιστου χρόνου για να πάρει την φανέλα του βασικού σπίτι. Οι πρόσφατες εμφανίσεις του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δικαιολόγησαν τον θαυμασμό μας και έστειλαν τον Dirk Nowitzki σε ρόλο παρατηρητή των οργίων του μικρόσωμου μα θαυματουργού Γερμανού. Η έκρηξη του στην τρίπλα είναι το βασικό του όπλο και του εξασφαλίζει εύκολες διεισδύσεις. Βλέπει πολύ καλά το γήπεδο για την ηλικία του και ως εδώ δικαιολογείται το προσωνύμιο “New Rondo” που τον συνόδευε. Ωστόσο ο Schroder βελτιώνει συνεχώς το σουτ του, ώστε να μην καταντήσει να παίζει στους Kings στα 30 του. Στο Ευρωπαϊκό έδειξε να απειλεί από την περιφέρεια με ευκολία και, αν συνεχίσει έτσι, ένα πράγμα θα μείνει να μάθουμε: αν ο Budenholzer θα επιλέξει να κρατήσει αυτόν ή τον Teague για βασικό οργανωτή, καθώς πλέον γίνεται εμφανές ότι και οι δύο δικαιούνται θέση βασικού, οπότε ο ένας θα πρέπει να αποχωρήσει.
Το μαντείο του Ball Hog
Οι Hawks θα κυνηγήσουν να φέρουν για πρώτη φορά το πρωτάθλημα στην πόλη της Atlanta, η οποία ακόμα περιμένει να δει χαρά από κάποια ομάδα της, μιας και οι Falcons στο NFL κλείνουν φέτος 50 χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών να φτάσουν στο πολυπόθητο Superbowl (δεν μας ενδιαφέρει αν κάποια ομάδα έχει κατακτήσει πρωτάθλημα στο baseball, καθώς το baseball δεν αποτελεί άθλημα). Όσο το κορυφαίο ψυχαγωγικό προϊόν με τους περισσότερους οπαδούς στην πόλη παραμένει ο Usher, θα μπορούμε να γελάμε ελεύθερα εις βάρος των κατοίκων της.
Η σκληρή πραγματικότητα, όπως την οραματίζομαι, θέλει πάντως τους Hawks να κάνουν ένα βήμα πίσω φέτος και να αποκλείονται στα ημιτελικά της Ανατολικής Περιφέρειας.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
| ↑1 | αγαπημένη φράση-κλισέ στα γραφεία του Ball Hog, που είχε καιρό να χρησιμοποιηθεί. Εδώ μια καταπληκτική ευκαιρία, οπότε ας την βάλουμε. |
|---|---|
| ↑2 | ανέφερα τον Σλούκα απλά για να σημειώσω για άλλη μια φορά πόσο κακή απόφαση ήταν να προτιμηθεί να κρατηθεί ο Βασίλης Σπανούλης και να μην περάσει το χρίσμα στον «Σλούκι Λουκ του Ολυμπιακού» |
| ↑3 | τελικά πήρε το χάλκινο μετάλλιο λόγω Παναγιώτη Γιαννάκη |
| ↑4 | δεν ήταν πολύ αστείο |
| ↑5 | πραγματικά καμία διάθεση για μετριοφροσύνη, ούτε καν για τη δημιουργία εντυπώσεων |
