Η σημαντικότερη μετακίνηση της φετινής off season ήταν αναμφίβολα η υπογραφή του Κevin Durant στους Golden State Warriors. Για την ακρίβεια, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες και εντυπωσιακότερες μετακινήσεις στη λίγκα, ειδικά από την στιγμή που έχει εκ πρώτης δραματικό “spillover effect” – όπως Wade στους Bulls, Gasol στους Spurs, Barnes στους Mavericks, καθώς και φήμες για επαναφορά Ray Allen στην ενεργό δράση με την φανέλα των “Dubs”, μη ανανέωση του Bosh στους Heat ή και trade του Westbrook. Χαμός δηλαδή.
Σκέψεις επί αυτής, αλλά και επιδράσεις αυτής αναλύει και παρουσιάζει σήμερα ο Άρης Τόλιος
Ομολογουμένως, η μετακίνηση του Kevin Durant στους Warriors συνοδεύτηκε με πιο χλιαρά σχόλια από ότι θα περίμενε κάποιος -εγώ, για παράδειγμα.
Δύο παρατηρήσεις για αρχή.
Πρώτον, μην είστε μίζεροι. Δείτε με ανοιχτό πνεύμα και πολύπλευρα το ζήτημα και κυρίως, όχι στατικά, όχι σαν να τελείωσε η Ιστορία.
Δεύτερον, τά‘λεγα1)Άσχετο, αλλά πρέπει να επισημανθεί..
Επιπλέον, σπεύδω να ξεκαθαρίσω πως είμαι σαφέστατα ενθουσιασμένος με την συγκεκριμένη προσθήκη, ωστόσο, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο ουδέτερος, παρουσιάζοντας τις επιδράσεις που η συγκεκριμένη μετακίνηση θα επιφέρει σε κεφάλαια.
Κεφάλαιο I: The League
Πρώτα από όλα ας συζητήσουμε τι είναι καλό για την λίγκα.
Το NBA, όπως τα περισσότερα πρωταθλήματα στον επαγγελματικό αθλητισμό στις ΗΠΑ, μοιάζουν με το καπιταλιστικό σύστημα: εμφανίζουν ισχυρές τάσεις συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης. Τα μεγάλα clubs, και ειδικά τα μεγάλα clubs που βρίσκονται σε μεγάλες αγορές, γίνονται όχι μόνο διεκδικητές τίτλων, αλλά και πόλοι έλξης μεγάλων ονομάτων, χορηγιών, θεατών και media attention.
Νομίζετε πως η αύξηση του salary cap ευνοεί τις μικρές ομάδες; Ούτε καν! Οι πραγματικά ευνοημένοι είναι oι Timofey Mozgov αυτού του κόσμου, ορισμένοι παίκτες (είτε λιγότεροι καλοί που θα “βρουν ευκαιρία να τρουπώσουν” είτε αυτοί που θα ανανεώσουν τα επόμενα δύο χρόνια), αλλά πρώτα και κύρια, τα powerhouses που λαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στο salary cap. Έτσι, την ίδια στιγμή που οι χρηματικές παράμετροι δεν είναι αρκετές να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των παικτών -αν όχι σήμερα ή αύριο, σίγουρα μεθαύριο- οι μη χρηματικές παράμετροι (ένας μεγάλος προπονητής, δύο ικανοί συμπαίκτες, ένας ικανός παράγοντας, μεγάλη αγορά, τόπος καταγωγής, προοπτική για πρωταθλητισμό, media attention) είναι αρκετά καλοί λόγοι για να αφήσει κάποιος την ομάδα του και να πάει σε μια άλλη.
Σκεφτείτε το εξής ως παράδειγμα: αν, για παράδειγμα, ο LeBron James δεχόταν να υπογράψει μειωμένο νέο συμβόλαιο ως “free agent” με τους Cavaliers για να ανταποδώσει τη χάρη που του έκανε ο Wade στο Miami και να ελαφρύνει το salary cap για να τον χωρέσει, θα μπορούσε να αναπληρώσει τις απώλειες των απολαβών του ως αθλητής μέσω της αύξησης του διαφημιστικού τζίρου εξαιτίας του ensemble cast των Cavs, του ensemble cast των ανταγωνιστών Warriors, του μεγέθους του, της υστεροφημίας του -οτιδήποτε βασικά.
Δεν πλατιάζω άλλο, τα πράγματα είναι απλά: η φετινή κατάσταση χτίστηκε για να ευνοεί -όπως και αποδεικνύεται- μεγάλα franchise ή μεγάλες αγορές: Warriors, Spurs, Knicks, Celtics, Lakers2)Άλλο που στους τελευταίους ό,τι τους περισσεύει σε χρήματα, δεν είχαν να το αποδώσουν αποτελεσματικά λόγω του πόσο μίκρυνε το status τους τα τελευταία χρόνια., τα οποία μπορούν να δελεάσουν μεγάλα ονόματα με βάση χρηματικά, αγωνιστικά ή και εξωαγωνιστικά κίνητρα, μερικά εκ των οποίων παρατέθηκαν μερικές γραμμές πιο πάνω.
Από την άλλη, ακριβώς επειδή ο αθλητισμός δεν μπορεί ποτέ να έχει πλήρη χαρακτηριστικά ελεύθερης οικονομίας3)Για παράδειγμα, χρειάζεται πάντα τον ανταγωνισμό, άρα, έστω φιλοσοφικά ή τυπικά, πάντα πρέπει να υπάρχουν “αντίπαλοι”., το ΝΒΑ έχει μεριμνήσει για μια ιδιότυπη αναδιανεμητική πολιτική: το draft. Η ετήσια εύνοια των “αδύναμων”, πάνω στην οποία περίπου μία στις τρεις ομάδες προσαρμόζει την στρατηγική της (δηλαδή κάνει tanking), αποτρέπει μεσομακροπρόθεσμα τη διαιώνιση της ισχύος των title contenders, έστω θεωρητικά. Δυστυχώς, βέβαια, υπάρχουν και ομάδες όπως οι Nets, Pelicans, Sixers, οι οποίοι καταφέρνουν και χαρίζουν ό,τι τους εξασφαλίζει η μετριότητα τους για να παίρνουν assets “από τα LIDL”.
Με λίγα λόγια, η λίγκα συγκεντροποιείται “πάνω” και ανασυντάσσεται “κάτω” διαρκώς. Πως, όμως, σχετίζονται όλα τα παραπάνω με τον KD;
Βασικά, θεωρώ πως η περυσινή σεζόν, όσο όμορφη κι αν ήταν, δεν απέφυγε στην μεγάλη εικόνα, να είναι προβλέψιμη. Αφήστε λίγο στην άκρη τις αγωνιστικές διακυμάνσεις, όπως το 73-9 των Warriors, το franchise record των Spurs, την υπέρβαση των Raptors, την υπέρβαση των Thunder στα ημιτελικά της Δύσης και το επικό πρωτάθλημα των Cavs, αλλά και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις εν μέσω της σεζόν. Ας πάμε στο ίδιο σημείο που βρισκόμαστε τώρα: στην preseason. Τί λέγαμε πριν την έναρξη του 2015-16; Ότι οι Warriors πάνε τρένο για το δεύτερο σερί τίτλο, ότι οι Spurs θα κονταροχτυπηθούν με τους Thunder για τους Τελικούς της Δύσης και, το κυριότερο, ότι κανείς δεν μπορεί να απειλήσει τους Cavaliers στην Ανατολή.
Κατά την άποψη μου, το πρόβλημα της “διαρκώς συγκεντροποιούμενης ανταγωνιστικότητας” στο NBA δεν έγκειται στην Δύση, καθώς η αγωνιστική, προπονητική και διοικητική στρατηγική σε Oakland και San Antonio φέρνουν αποτελέσματα μακρόχρονων προσπαθειών και, όπως και να δούμε, κάπως πρέπει να επιβραβεύονται. Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας στην Ανατολή βρίσκεται, όχι στις θέσεις 3-5 ή 7-11 (όπου και φέτος έγινε σκοτωμός), αλλά στο ότι υπάρχει μόνιμα ένας αδιαφιλονίκητος -σχεδόν από τα preseason- φιναλίστ από την Ανατολή, όπου οι Cavaliers, οι Heat και οι Celtics ήταν πραγματικά οι μόνες ανταγωνιστικές ομάδες με σχετική διάρκεια την τελευταία δεκαετία. Και πως τα κατάφερναν; Με έναν εξαιρετικά βραχυπρόθεσμο “instant win” προσανατολισμό τριών βημάτων -και αρκετά συντηρητικό, κατά την γνώμη μου:
- α) προσπάθησε να έχεις τον LeBron James στις τάξεις σου
- β) είτε τον έχεις είτε όχι, σχημάτισε κατάσταση “big three/four”
- γ) στελέχωσε τους”big three/four” είτε με τα ίδια τα first round draft picks (Rondo, Irving) που κέρδισες για τις άθλιες χρονιές του παρελθόντος, είτε χρησιμοποιώντας τα ως μέσο ανταλλαγής για να φέρεις αυτούς που θες (Wiggins – Bennett στο πακέτο για Love, Jeff Green στο πακέτο για Ray Allen)
Άρα, στην “LeBron era”, κοινός παρονομαστής όλων της αλλαγής συσχετισμού δύναμης ή της θεμελίωσης της ισχύος ήταν ο ίδιος ο “King”. Αν δεν είναι αυτό μονοπωλιακή κατάσταση, τί είναι;
Αυτό που θέλω να πω είναι πως το NBA φέτος θα είναι πολύ πιο ανταγωνιστικό, ό,τι και να έκανε ο Durant:
- Cleveland, Toronto, Milwaukee παραμένουν αναλλοίωτα4)Με εξαίρεση την μετακίνηση του Αντετοκούνμπο στο “1”, που φαίνεται να είναι και η μοναδική στρατηγική με βάθος χρόνου.
- η Indiana ενισχύθηκε με Jefferson, Young, Teague
- η Νέα Υόρκη μπορεί και να βγάζει νόημα για πρώτη φορά μετά από χρόνια με την προσθήκη Rose, Noah, Lee, Jennings.
- η Βοστόνη βρήκε το κομμάτι που της έλειπε με τον Horford για να γλυκοκοιτάζει βάσιμα τόσο τους τελικούς της Ανατολής, όσο και την προσέλκυση του επόμενου μεγάλου superstar
- το Orlando ετοιμάζεται για εκτόξευση και πολύ ξύλο με τους Ibaka, Biyombo και Green5)Καλά, ο Green θα σκουπίζει απλά τα αίματα μάλλον…
- το Chicago κέρδισε σίγουρα τις εντυπώσεις και μάλλον γενικότερα το “Hoi-ball” της επόμενης μέρας, με Wade, Rondo, Ro-Lo αντί Rose, Gasol, Noah, Dunleavy, αν και ερώτημα είναι τί θα γίνει με το spacing, μιας και έξω από τα 7,25 δεν σουτάρει κανένα από τα δύο νέα guard του.
- η Washington επιτέλους απέκτησε πάγκο, με τους Burke, Thornton, Satoransky, Mahinmi, Nicholson και Smith.
- οι Pistons είναι κι αυτοί ελαφρώς ενισχυμένοι.
- οι Hawks και οι Hornets είναι ελαφρώς αποδυναμωμένοι και
- φυσικά ό,τι και να συμβαίνει εκεί πέρα, οι Okafor-Noel-Simmons-Embiid είναι ονείρωξη για όσους αγαπούν το άθλημα και την Philadelphia.
Αν, λοιπόν, υπήρχαν φόβοι πως το ΝΒΑ θα ήταν κάπως βαρετό φέτος, έφταιγε η Ανατολή και όχι το πόσο ισχυροί ήταν οι Warriors. Αν υπάρχουν φόβοι πως το NBA θα είναι βαρετό στη Δύση του χρόνου, τότε κανείς δεν σκέφτεται πως θα υπάρχουν και φέτος εξαιρετικά ανταγωνιστικές ομάδες, όπως οι Thunder, Grizzlies, Clippers, Blazers, οι οποίες όντως θα μπορούν να κάνουν ζημιά, τουλάχιστον μέχρι και τον τελικό της Δύσης. Κι αν κάτι απέδειξε η φετινή χρονιά, είναι ότι όλοι ματώνουν -ακόμα και η “καλύτερη ομάδα που έχουν δει ως τώρα τα μάτια μας”.
Με βάση τα παραπάνω, συνεχίζω να υπερασπίζομαι αυτό που είχα γράψει στο review μας για τον έβδομο τελικό. Η θέση ότι “ο David Stern μπορεί να γιουχαϊζόταν κάθε πρώτη του μηνός, αλλά τέτοια μετακίνηση δεν επρόκειτο να επέτρεπε“, μπορεί να ευσταθεί -μπορεί και όχι. Όμως, ο Stern δεν είναι πια εδώ. Και ο Adam Silver θέλει ξεκάθαρα να αναβιώσει τα ’80s: δύο υπερ-ομάδες με ensemble casts, ισχυρά εμπόδια για να συναντηθούν, σκοτωμός στα top-10 seeds, περιθώρια για δημιουργία νέων δυναστειών με πανεθνική και όχι τοπική εμβέλεια (αν το θέσουμε απλουστευτικά, ο μπασκετικός κόσμος να χωριστεί σε LeBron – haters από τη μία και και Dubs – haters από την άλλη) και βάση στην συνεχή εισροή νέων ταλέντων από τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο, που θα επιτρέψουν στην αφηγηματική διαλεκτική (άνοδος και πτώση, εξέλιξη, μετατροπή ατομικών διακρίσεων σε με ορίζοντα άρνηση θέσεων και παγιωμένων αντιλήψεων και πάντα στο κέντρο όλων αυτών, το διαχρονικό ασύλληπτο ατομικό ταλέντο) να συνεχίσει απρόσκοπτη και για τις επόμενες γενιές και fanbase.
Για να το πούμε πιο απλά, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν. Η αφηγηματική δυναμική του NBA βασιζόταν πάντα στους superstars και στις superteams και κυρίως, στις στιγμές που αυτά τα δύο είχαν συναντηθεί, όσο κι αν ο ανταγωνισμός είναι ωραίος για τους πιο εκλεκτικούς οπαδούς. Υπάρχει κανείς που να μνημονεύει με καημό το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 ή των ’00s ή τις χρονιές που απουσίαζε ο Jordan στα ‘90s; Ή κάποιος που όταν έπαιζε ο GOAT έλεγε “πωπω, πάλι τελικούς ο MJ; Βαρετό κατάντησε”; Για όνομα δηλαδή.
Τότε που “everybody wanted to be like Mike” ήταν ανταγωνιστικό δηλαδή το πρωτάθλημα;
Και δεν υπάρχει μόνο η μεγάλη εικόνα, αλλά και η μικρή: το 2015-16, η φανέλα του KD στην ένατη χρονιά του στην λίγκα (δηλαδή όχι ακριβώς και “φρέσκα νέα”) ήταν ήδη πέμπτη σε πωλήσεις, πίσω από τον MVP Curry, τον Kobe στην τελευταία του σεζόν, τον καλύτερο παίκτη της λίγκας James και τον Kristaps Porzingis, που φέτος σήκωνε στους ώμους του τις ελπίδες μιας ολόκληρης χώρας και της μεγαλύτερης αγοράς του πλανήτη. Φανταστείτε λοιπόν τι έχει να γίνει φέτος. Το NBA store μάλλον αγόρασε ήδη νέο server.
Κεφάλαιο ΙΙ: Das Leben der Anderen
Το υπόλοιπο NBA έχει σαφέστατα νικητές και χαμένους. Σε κάποιους αναφέρθηκε ήδη το σχετικό άρθρο του Ringer, οπότε ή θα αναφερθούμε σε άλλους ή στους ίδιους, απλά καλύτερα6)Nαι, το ξεστόμισα!.
Συμφωνώντας απόλυτα με το παραπάνω άρθρο καταρχάς, εξαιρετικά κερδισμένος θα είναι ο Westbrook. Βασικά, δεν θα είναι απλώς κερδισμένος. Ο Westbrook θα νιώσει τόσο απελευθερωμένος σαν κόνδορας που στέκεται μπροστά στο Grand Canyon έτοιμος για πτήση. Η δε επιθετική ένταση που θα βγάλει θα είναι ανεπανάληπτη σε κάθε γήπεδο, όπου θα κηρύττει φέρνει μόνος του την Δεύτερα Παρουσία σε όλους τους άπιστους. Η πεντάδα Westbrook – Oladipo – Roberson – Kanter – Adams είναι μια χαρά, αλλά δεν τίθεται θέμα τι ρόλο θα έχει ο ”Russ”. Προσωπικά δεν θα μου κάνει εντύπωση αν ο Westbrook απειλήσει τρία μεγάλα ρεκόρ: τους 3.000+ πόντους (δηλαδή 37+ ppg) που τελευταίος άγγιξε ο Jordan την σεζόν 1986-87, το 38,74 % usage rate του Kobe από την σεζόν 2005-06 (κατηγορία στην οποία ο Russ έχει την οριακά δεύτερη καλύτερη επίδοση, την περσινή σεζόν) και το φετινό ρεκόρ των 374 λαθών του James Harden (εδώ ο Westbrook τερμάτισε δεύτερος φέτος) -όλα τα παραπάνω συνδυασμένα με κάτι του στιλ 7+ rebounds και assists. Ο μόνος παράγοντας που ενδεχομένως σταματήσει τον Westbrook από μια βιβλική σεζόν είναι ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του, ο οποίος, ενώ κυριολεκτικά παράγει και ρουφάει ταυτόχρονα όλη την ενέργεια στο παιχνίδι της OKC, την ίδια στιγμή παρουσιάζεται προβληματισμένος για το μέλλον του στους Thunder -άρα, ίσως και χωρίς κίνητρο στην επόμενη χρονιά και τελευταία του συμβολαίου του;
Told emphatically by league source there's no chance Russell Westbrook will do a renegotiation/extension of his contract (one yr remaining).
— David Aldridge (@daldridgetnt) July 4, 2016
Α ναι. Χαμένοι σε κάθε περίπτωση οι Thunder προφανώς. Και τεράστια πρόκληση για τον Billy Donovan. Θα σηκώσει το γάντι;
Κερδισμένος ο LeBron James σαφέστατα. Εκεί που έφτασε στο Έβερεστ στο έβδομο τελικό, πλέον έχει μπροστά του μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση: να επικρατήσει ενός άλλου εργαστηριακού specimen, του #2 στην λίγκα με όρους ατομικού ταλέντου, αυτού που νίκησε το 2012 μεν, με τραυματία τον Westbrook και ελεεινά άστοχο τον Harden δε, στην καλύτερη ομάδα όλων των εποχών που νίκησε μόλις, και δη στη βελτιωμένη της έκδοση. Για κάτι τέτοιες στιγμές competition freaks όπως o Jordan και ο Bryant θα επέστρεφαν στην ενεργό δράση. Φανταστείτε ο James με τι σπιρτάδα θα τρέχει από την μία άκρη του γηπέδου στην άλλη για να μοιράσει τάπες ή για να βρεθεί head above the rim, θα σέρνει πάνω του ολόκληρες άμυνες και θα τρώει ασταμάτητο ξύλο. Υπέροχες στιγμές για τον “King”.
Όλοι σας και μόνος μου.
Χαμένοι οι Cavaliers σαφέστατα. Το μόνο σενάριο που ήταν ενεργό μέχρι και την τελευταία στιγμή είναι μήπως με κάποιον θαυματουργό τρόπο, όπως αυτός που περιγράψαμε παραπάνω, βρεθεί ο Wade στο Banana Boat με την υπέροχη Gabrielle Union Cleveland.
Όμως, αλήθεια, πόσο μίζερο θα ήταν αυτό το σενάριο; Εκτός του ότι κάθε καλοκαίρι ο Wade στεναχωριέται και τελικά καταλήγει και πάλι στην Florida, η απάντηση των Cavs θα είναι να γίνουν οι Heat #2; Τουλάχιστον το KD @ GSW ή κάτι αντίστοιχο δεν έχει ξαναδοκιμαστεί -το άλλο θα είναι ξαναζεσταμένη σούπα. Χώρια που θα χάσουν το πρωτάθλημα, έτσι κι αλλιώς7)Kαλά, ας βάλω και έναν αστερίσκο εδώ, απλώς για να υπάρχει, γιατί και φέτος πολύ σίγουροι ήμασταν….
Τελικά, τίποτα από αυτά δεν έγιναν. Στις τελευταίες στιγμές αυτού του κειμένου, ο “Flash” ανακοίνωσε την μετακίνησή του στην πατρίδα του στο Illinois για να γίνει ο “homeboy” που θα ηγηθεί των Bulls, μετά την αποχώρηση Rose. Όσο για τους Cavaliers, αυτοί -προς ώρας- ενισχύθηκαν (;) με τον Mike Dunleavy Jr.
Κερδισμένοι αναμφίβολα οι Golden State Warriors -και όχι μόνο για τον προφανή λόγο. Υπάρχουν τρεις ομάδες στην σύγχρονη Ιστορία του NBA που “περνάνε καλά και αυτό βγαίνει στον κόσμο”: οι Spurs, οι συντάκτες του Ball Hog και οι Warriors8)Το επίτευγμα γίνεται ακόμα πιο σπουδαίο για την συντακτική ομάδα του Ball Hog, διότι, σε αντίθεση με τις άλλες, δεν έχει πάρει δαχτυλίδι πρωταθλητή… Ακόμα!. Ειλικρινά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως οποιοσδήποτε από τους Curry, Thompson ή Green θα έχει πρόβλημα να σουτάρει λιγότερο ή να υποβιβαστεί προσωρινά ή γενικά σε μικρότερο ρόλο. Η ανιδιοτέλεια και η αυταπάρνησή τους, αλλά και ο τρόπος που μιλούν ο ένας για τον άλλον, για την ομάδα τους και για τον coach Kerr δημιουργεί ένα περιβάλλον, χωρίς εσωτερικούς ανταγωνισμούς και τόσο cool, στο οποίο ο εξίσου smooth Durant δεν θα έχει πρόβλημα να προσαρμοστεί.
Χαμένες αναμφίβολα οι υπόλοιπες ομάδες και ιδιαίτερα οι Clippers, Heat, Spurs και Celtics, που τον διεκδίκησαν. Όμως, η ζωή συνεχίζεται και υγιή franchise, όπως τα δύο τελευταία, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Για όλες τις υπόλοιπες ομάδες, υπάρχει πάντα το salary cap space και το draft. Η μεταβλητή στην εξίσωση είναι το μυαλό. Όταν αυτά συνυπάρχουν, όλα πάνε καλά.
Απόλυτα κερδισμένος φυσικά ο Jerry West. O ”Mr. Logo” λογικά με αυτή την μεταγραφή έχει αγγίξει όρια μύθου τύπου Red Auerbach. Ο τρόπος που καταδυνάστευε το ΝΒΑ από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’809)Ό,τι ξεκίνησε με την απόκτηση του Bill Russell στο draft του ’56 τελείωσε με την απόκτηση του Len Bias στο draft του ’86. ως coach, GM, president και vice chairman ο Red -ό,τι έκανε σε διάρκεια έχει κάνει ο West με εκρήξεις, αφού στην εξαιρετική του καριέρα ως παίκτης, πρόσθεσε την οικοδόμηση των Lakers του ’80 (Abdul-Jabbar, Johnson, Worthy) και του ’90 (Shaq, Kobe, Van Exel, Jones), αλλά και των σύγχρονων Warriors, μιας και αυτός απέτρεψε την ανταλλαγή Thompson – Love, τονίζοντας την αδυναμία του διδύμου Curry – Love να μαρκάρει το pick and roll, σε αντίθεση με τον Klay, με τον οποίον ο Curry αλληλοσυμπληρώνεται. Αν σε αυτό προσθέσουμε τα δύο βραβεία Executive of the Υear (’95 με τους Lakers, ’04 με τους Grizzlies), καθώς και τον ρόλο του στα περισσότερα εκ των θαυμάτων των Warriors ως ειδικός σύμβουλος και μέλος της διοίκησης από τα μέσα του 2011, τότε ευνόητα αυτή την στιγμή ολόκληρο το NBA υποκλίνεται στο μεγαλείο του West.
Κεφάλαιο IΙΙ: We need to talk about Kevin
Εξαιρετική ταινία, παρεμπιπτόντως. Να πηγαίνετε σινεμά. Είναι τέχνη.
Περισσότερο από οτιδήποτε, όμως, κάθε αντίστοιχη ανάλυση πρέπει να στέκεται πρωτίστως στον ίδιο τον παίκτη και στο άθλημα συνολικά.
Με αυτή την έννοια, δεν μπορώ παρά να μένω αποσβολωμένος από την ευκολία με την οποία ο Durant χαρακτηρίζεται ως λιποτάκτης, λιγόψυχος, προδότης, “βολεψάκιας” και διάφορα άλλα υπερβολικά από την μπασκετική κοινότητα. Για μεγάλο κομμάτι της δημοσιογραφικής κοινότητας δεν θα ήθελα να ξοδέψω άλλη ελπίδα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς.
Τέτοιου είδους αντιλήψεις, παρότι συμβαδίζουν, βεβαίως, με το ”heroball”, με το άτομο, με τον “έναν”, θεωρώ πως καταλήγουν να είναι ανθρωποφάγες. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε ο Durant να βασανιστεί και να καταλήξει γερασμένο κουρέλι, κακέκτυπο του εαυτού του (όπως οι Mourning, Payton, Kidd) για να πάρει Πρωτάθλημα; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσει να βολοδέρνει στον ωκεανό αστοχιών των Thunder, όπου ό,τι χτίζεται κάθε τρία χρόνια γκρεμίζεται μέσα σε μερικούς μήνες; Γιατί να μην γίνει συμμέτοχος του εν δυνάμει ομορφότερου και επικότερου μπασκετικού saga όλων των εποχών; Γιατί προτιμάμε ή θεωρούμε πιο έντιμη την αδικαίωτη εμμονή των Miller ή Stockton και ανέντιμη την κίνηση του Durant να κάνει αυτό που εκτιμά ως καλύτερο -και μάλιστα με άυλους όρους-για την καριέρα του; Δεν έχει κανένα νόημα αυτό.
Ακόμα περισσότερο, δεν έχει νόημα όταν προέρχεται από ανθρώπους, οι οποίοι είτε βρέθηκαν στην ίδια ακριβώς θέση με τον Durant και παρακάλαγαν/εκβίαζαν για ανταλλαγή (Barkley, Malone) είτε που ήταν μεν μεγάλοι, αλλά ποτέ ”alpha dogs” στην εποχή τους (Miller), οπότε να βρεθούν στην πραγματική θέση να αξίζουν απολύτως κάθε σεζόν το πρωτάθλημα βάσει της αξίας του.
Μιλώντας για ηγέτες που εκβιάζουν τις ομάδες τους κάθε χρόνο, επιτρέψτε μου μια παρένθεση:
Relationships are important people!
— DWade (@DwyaneWade) July 4, 2016
Πόσο ειρωνικό πραγματικά, που 50 ώρες μετά από αυτό το tweet, ο Wade άφησε τους Heat.
Και μια δεύτερη για σύγχρονους ηγέτες, οι οποίοι έχουν πολύ κοντή μνήμη, όπως αναφέρει και ο εξαιρετικός Dave Zirin:
If u can't beat um join um ?
— Paul Pierce (@paulpierce34) July 4, 2016
Το δε επιχείρημα του “πιο soft πρωταθλήματος σήμερα”, επειδή οι παίκτες προτιμούν να είναι συμπαίκτες, παρά αντίπαλοι, είναι τουλάχιστον παιδαριώδες. Με βάση όλα τα παραπάνω, την καλύτερη απάντηση έδωσε ο πάντα ρεαλιστής Larry Bird, με την μόνιμη βλαχαδερή και ειλικρινή στωικότητα που τον διακρίνει, λέγοντας
“I always wish these guys would stay in a small market, but free agency is free agency. You can choose to play wherever you want.”
Και μιλάμε ακριβώς για τον τύπο που σκότωνε στο γήπεδο τους κολλητούς του, τον πιο ανταγωνιστικό, ”nasty” λευκό που πέρασε από τα γήπεδα. Και έχει δίκιο -σάμπως ακόμα και ο “Βούδας” και πολυνίκης Tim Duncan δεν θέλησε κάποια στιγμή στη ζωή του να δοκιμάσει τα θέλγητρα της free agency; Ή όπως το είπε και ο Greg Anthony;
We need to stop acting like great players have never left to chase the chip!!! Been going on since the beginning of free agency!!! #NBA
— Greg Anthony (@GregAnthony50) July 4, 2016
“Κοίταξε τον εαυτό του”; Δεν νομίζω. Ο Durant κυνηγάει τη δόξα αυτήν την στιγμή, αυτή που θεωρεί πως του αντιστοιχεί. Αν τυχόν ο Durant και οι Warriors πάρουν τα επόμενα πέντε Πρωταθλήματα, τίποτα από αυτά δεν θα έχει σημασία και κανείς δεν θα τον κατηγορεί. Αντίστοιχα, αν ακόμα και η μετακίνηση του KD στους ”Dubs” συμβάλλει στην μεγέθυνση του μύθου του LeBron James, όπου ο τελευταίος θα έχει οδηγήσει τους Cavs σε νέους τίτλους και θα αμφισβητεί πλέον ανοιχτά τον Jordan στις συνειδήσεις του κόσμου ως GOAT, κανείς δεν θα ασχολείται με τον Durant -τουλάχιστον περισσότερο από ό,τι ασχολείται κάποιος με τον Drexler όταν αναφέρεται στην ”Jordan era”. Προσωπικά, έχω υπάρξει μεγάλος τιμητής του Jordan και του LeBron, όμως μετά το game 6 των τελικών του ’98 ή τους τελικούς του ’13 και του ’16, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το μεγαλείο τους. Θέλω να πω, δηλαδή, πως η υστεροφημία δεν κρίνεται ούτε αξιολογείται ποτέ εκ των προτέρων.
Επιπλέον, ο Durant θα δει μια σημαντική ποσοτική και εξίσου σημαντική αντίστροφη ποιοτική μεταβολή των αριθμών του. Πόντοι, rebounds, σουτ, λεπτά θα μειωθούν σε ένα rotation, στο οποίο προηγείται πάντα η ανάγκη συντήρησης. Με αυτή την έννοια, αν όλα πάνε καλά, ο KD θα δει τους πόντους του να κυμαίνονται max στους 25 και τον χρόνο του να κυμαίνεται στα 30-35’, όμως την ίδια στιγμή, η ευστοχία του θα επωφεληθεί τρομακτικά από το pace ‘n’ space των Warriors, με λιγότερες προσπάθειες σε καλύτερες συνθήκες. Οπότε; Ιδιοτελής ή ανιδιοτελής;
Να ‘ναι καλά αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι εκεί στο Rotoworld, που, καθώς τελείωνε αυτό το κείμενο, ανέβαζαν αυτό το άρθρο – εξ ου και ο παραπάνω πίνακας: http://www.rotoworld.com/articles/nba/63631/401/nba-free-agents-moving-day
Ο Durant είχε πρόβλημα στους Thunder, καθώς ούτε η μπάλα βρισκόταν σε κίνηση στην επίθεση, ούτε αυτό βοηθούσε στο να παίρνει κι ο ίδιος καλά σουτ που θα ήθελε. Το σπουδαιότερο, όμως, ήταν πως δεν κάλυπταν τις φιλοδοξίες του. Και αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, δεν αποκλείεται να είχε και δίκιο. Όσο για την σύγκριση με το απίστευτα εγωκεντρικό, αλλά και πάλι όχι κάτι μεμπτό “The Decision” του LeBron και πάλι, λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσω.
Η δήλωση του Durant έγινε διακριτικά και μεστά, στο κατάλληλο μέσο, στο The Players’ Tribune, έναν χώρο για να γράφουν οι αθλητές στον πρώτο ενικό σε μόνιμη βάση και έβριθε ωριμότητας, τόσο ως επιλογή όσο και ως περιεχόμενο. Τόσης όση η διαφορά ανάμεσα στο ”The Decision” και στο ”The Return” του “Bασιλιά”.
Γίνεται ακόμα πιο υπέροχη δε, με το κατάλληλο μουσικό χαλί να συνοδεύει την ανάγνωση της με την φωνή του Morgan Freeman.
Τέλος, ναι ισχύει, ο Durant έκανε κάποια σχετικά tweets, όταν ήταν 22 χρονών.
Now everybody wanna play for the heat and the Lakers? Let's go back to being competitive and going at these peoples!
— Kevin Durant (@KDTrey5) July 16, 2010
Κι εδώ θα κάνω μια εξομολόγηση: στα 22 μου θεωρούσα πως όποτε θέλω μπορώ να χάσω πέντε κιλά και πως έχω καταπληκτικό σουτ. Δέκα χρόνια αργότερα, έχω πάρει δέκα κιλά και τις προάλλες που μαζευτήκαμε με την υπόλοιπη ομάδα του Ball Hog έβαλα ένα καλάθι. Κι αυτό στο δεύτερο μονό!
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τί έλεγε και θεωρούσε ο καθένας στα 22.
Ας αφήσουμε τον άνθρωπο να δοκιμαστεί στην επιλογή του και πάνω σε αυτήν να κριθεί.
Κεφάλαιο IV: For the love of the game
Και το κυριότερο, ας αφήσουμε το παιχνίδι να παίζεται όσο γίνεται καλύτερα. Αν υπάρχει μια μπασκετική ονείρωξη, την οποία ειρήσθω εν παρόδω, πολλοί εξ ημών φροντίζουμε να την εκπληρώνουμε στο NBA 2K ή στο NBA Live παλιότερα (δηλαδή να φτιάχνουμε superteams) ή κατ’ επέκταση στο Football Manager ή στο ESPN Fantasy Basketball, ας την αφήσουμε να γίνει.
Οι δε λόγοι για τους οποίους φτιάχνουμε superteams σε gaming/fantasy εξομοιωτές είναι καθαρά ψυχοκοινωνικοί και σχετίζονται με την οπαδική ταυτότητα. Αφ’ ενός, θέλουμε να θέτουμε νέα όρια στο αποτέλεσμα, στην αισθητική, στην αρμονία -θέλουμε να βάζουμε 200 πόντους σε κάθε παιχνίδι, γιατί αυτό μας άρεσε, για κάθε υποκειμενικό ή αντικειμενικό λόγο, από μικροί. Αφ’ ετέρου, είμαστε πλάσματα που μιμούμαστε και αντιγράφουμε: δεν υπάρχει ούτε μισός “μπασκετικός” που να μην έγινε εξαιτίας της αναφοράς του σε κάποια superteam που διεκδικούσε τίτλο στην περίοδο της τηλεοπτικής κάλυψης, είτε αυτοί λέγονταν Celtics των 11 πρωταθλημάτων είτε “Showtime Lakers” είτε Celtics και Sixers του ’80 είτε Bulls των δύο “three-peat” είτε Spurs και Warriors των ’10s. Ακόμα και οι αμυντικοί Pistons βασικά “superteam” μπορούν να θεωρηθούν κρίνοντας την συνολική καριέρα ορισμένων παικτών (Thomas, Aguirre, Dantley, Rodman, Dumars). Πάνω από όλα, όμως, πιθανότατα, χωρίς πάθη και προκαταλήψεις, το ίδιο θα κάναμε και οι ίδιοι αν ήμασταν στη θέση του Durant κι ας μιλάει ο Reggie Miller για βασίλεια και βασιλιάδες.
Είμαστε απίστευτα τυχεροί που θα βλέπουμε τόσο ταλέντο μαζεμένο για 100 αγώνες την επόμενη χρονιά κι ας χρειάζεται αυτό να συμβαίνει στις 05:00 π.μ. ώρα Ελλάδας. Και αν αυτό πετύχει, θα μπορούμε εμείς να το λέμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας, όπως κάποτε μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι για τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη (άλλη μια superteam).
Εν τέλει, η ίδια η ζωή θα απορρίψει ή θα δικαιώσει τους Warriors του Kevin Durant. Τα υπόλοιπα είναι αντιδραστικότητα, κατά την ταπεινή μου άποψη.
Υ.Γ.: Αν πάντως δεν πείθεστε, έχω κι άλλη λύση – την “Gilbert Arenas experience”: με οκτώ Red Bull, συνδέεστε στον λογαριασμό του “Agent Zero” στο Instagram και καμιά φορά, όπως αυτή, μπορεί να ανακαλύψετε την αλήθεια…
https://www.instagram.com/p/BHhMKIEDO3n/?taken-by=no.chill.gil
Υ.Γ.2: Όπως και το προηγούμενο άρθρο, για την μετακίνηση του Derrick Rose στο “Μεγάλο Μήλο”, καλό είναι και αυτό να διαβαστεί με εγχειρίδιο το αντίστοιχο retro αφιέρωμα του Κοσμά Καψάλη. Για να μην νομίζουμε πως υπάρχει και παρθενογένεση…
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Άσχετο, αλλά πρέπει να επισημανθεί. |
|---|---|
| ↑2 | Άλλο που στους τελευταίους ό,τι τους περισσεύει σε χρήματα, δεν είχαν να το αποδώσουν αποτελεσματικά λόγω του πόσο μίκρυνε το status τους τα τελευταία χρόνια. |
| ↑3 | Για παράδειγμα, χρειάζεται πάντα τον ανταγωνισμό, άρα, έστω φιλοσοφικά ή τυπικά, πάντα πρέπει να υπάρχουν “αντίπαλοι”. |
| ↑4 | Με εξαίρεση την μετακίνηση του Αντετοκούνμπο στο “1”, που φαίνεται να είναι και η μοναδική στρατηγική με βάθος χρόνου. |
| ↑5 | Καλά, ο Green θα σκουπίζει απλά τα αίματα μάλλον… |
| ↑6 | Nαι, το ξεστόμισα! |
| ↑7 | Kαλά, ας βάλω και έναν αστερίσκο εδώ, απλώς για να υπάρχει, γιατί και φέτος πολύ σίγουροι ήμασταν… |
| ↑8 | Το επίτευγμα γίνεται ακόμα πιο σπουδαίο για την συντακτική ομάδα του Ball Hog, διότι, σε αντίθεση με τις άλλες, δεν έχει πάρει δαχτυλίδι πρωταθλητή… Ακόμα! |
| ↑9 | Ό,τι ξεκίνησε με την απόκτηση του Bill Russell στο draft του ’56 τελείωσε με την απόκτηση του Len Bias στο draft του ’86. |
Κοτούλα Ντουράντ, κοτ κοτ κοτ κοτ!