NBA Previews 2016-17: Minnesota Timberwolves

Posted on Oct 13 2016 - 5:52pm by Nicolas Radicopoulos

Η ομάδα της Minnesota έχει να τερματίσει έχοντας πετύχει 41 ή περισσότερες νίκες και ρεκόρ ανώτερο ή ίσο του .500 από το μακρινό 2005. Μετράει, δηλαδή, 11 σερί losing seasons. Εύλογα, συνεπώς, αναρωτιούνται οι οπαδοί των Wolves αν και πότε θα έρθουν μέρες καλύτερες. Και αν μια σχετική τέτοια ψευδαίσθηση είχαν δημιουργήσει οι μέρες του Kevin Love, η σημερινή κατάσταση δείχνει πολύ πιο στιβαρή για να γεμίζει τους φιλάθλους της ομάδας με αισιοδοξία. Και τούτο καθώς οι Wolves διαθέτουν τον καλύτερο νεανικό κορμό της λίγκας, με έναν εκκολαπτόμενο superstar πρώτου μεγέθους στο πρόσωπο του Karl-Anthony Towns, και έναν ιδανικό “Robin” στο πλευρό του, στο πρόσωπο του Andrew Wiggins. Ενώ πλούσιο είναι το ταλέντο και του υπόλοιπου νεανικού ρόστερ τους, με τους Zach LaVine, Kris Dunn και Shabazz Muhammad, αλλά και τον μόλις 25χρονο Ricky Rubio. Στον πάγκο -αλλά και στη θέση του Προέδρου του οργανισμού- δε, πλέον διαθέτουν έναν από τους top-5 προπονητές της λίγκας, τον Tom Thibodeau, o οποίος επιστρέφει στην ομάδα μετά από 25 χρόνια. Όλα τα στοιχεία, συνεπώς, είναι εδώ για τους Wolves και αν o οποιοσδήποτε στον κύκλο σας υποστηρίζει πως δεν είναι οι Wolves η ομάδα που έρχεται με φόρα, απλά σταματήστε να ακούτε τη γνώμη του αναφορικά με μπάσκετ.

min

Που σας αφήσαμε

Σε μία παράξενη χρονιά, που ξεκίνησε με τον θάνατο του προπονητή και προέδρου της ομάδας -αλλά και μέντορα του Kevin Garnett- Flip Saunders από καρκίνο.

Και που τελείωσε με τον, ως τότε βοηθό του, τον Προπονητή της Χρονιάς της λίγκας για το 2007 με τους Toronto Raptors, Sam Mitchell, στα ηνία της ομάδας και με ρεκόρ 29-53. Ο Mitchell λειτούργησε περισσότερο σαν δάσκαλος για το νεανικό ρόστερ της ομάδας, παρά σαν προπονητής, όπως ο ίδιος δήλωνε σε συνεντεύξεις1)Η οποία αξίζει να διαβαστεί, ιδιαίτερα το δεύτερο μισό της.. Στα θετικά της θητείας του η 11η θέση στο offensive rating, ενώ στα αρνητικά η τέταρτη χειρότερη επίδοση στο defensive rating. Στα περίεργα αυτής, το πως κατάφερε με τον νεανικό κορμό που διέθετε και τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των παικτών αυτού να είναι μόλις 19οι σε pace. Στα δε εξωφρενικά, όλα εκείνα τα plays σε κρίσιμες στιγμές αγώνων, που ενώ εντός παρκέ ήταν ο Karl Anthony-Towns, η μπάλα να κατέληγε στον πάσχοντα από λουμπάγκο στα 36 του Tayshaun Prince.

Και όταν μιλάμε για τον Towns αναφερόμαστε στον παίκτη που θα πάρει το σκήπτρο από τον “Βασιλιά” LeBron, όποτε ο τελευταίος θελήσει να το παραδώσει, ως ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας πάνω στη γη.

Ναι, τόσο απλά, τόσο απόλυτα.

Ο προηγούμενος παίχτης, πέρα του James, που έκανε τα μάτια μας να γουρλώσουν την τρέχουσα 10ετία ήταν ο Anthony Davis, ο οποίος στα 21 του έγραψε επίδοση PER 30,8, την 12η καλύτερη όλων των εποχών στην Ιστορία του ΝΒΑ. Στη rookie χρονιά του στη λίγκα είχε γράψει 13,5 πόντους, 8,2 rebounds, 1 assist, 1,8 κοψίματα και 1,2 κλεψίματα, σε 28,8 λεπτά ανά παιχνίδι.

Ο Towns;

Καθίστε.

18,3 πόντους, 10,5 rebounds, 2 assists, 1,7 κοψίματα, 0,7 κλεψίματα, σε 32 λεπτά ανά αγώνα. Και με 34,1% από το τρίποντο και 54,2% συνολικά στο παρκέ. Στα 20 του σαν rookie! Και, με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, δείχνει πως είναι κατά πολύ ανθεκτικότερος από τoν Davis.

Κι αν δεν έχετε ήδη εντυπωσιαστεί αρκετά, δείτε και παρακάτω γράφημα2)Η πηγή του εδώ.:

2016-10-09_210942

Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί

Στο περσινό preview της ομάδας λέγαμε πως το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους βρίσκεται στη θέση του προπονητή. Στη φετινή offseason κινήθηκαν νωρίς κι έκλεισαν τον καλύτερο προπονητή της αγοράς, τον Τοm Thibodeau, τον οποίον έκαναν και πρόεδρο του μπασκετικού τους οργανισμού3)Oι ενστάσεις μας για το τελευταίο εδώ καταγεγραμμένες.. O Thibodeau δεν ήταν, βέβαια, απλά ο καλύτερος προπονητής της αγοράς, αλλά ήταν και είναι και ο μακράν ο κορυφαίος αμυντικός προπονητής της λίγκας, καθώς και ένας εκ των πέντε καλύτερων προπονητών ΝΒΑ γενικά, έχοντας ρεκόρ καριέρας 255-139, με ποσοστό .647, μην έχοντας πέσει ποτέ ως τώρα σε μια σεζόν κάτω από τις 45 νίκες, και μην έχοντας μείνει ποτέ εκτός playoffs. Έχοντας, παράλληλα, κατακτήσει το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς το 2011 στον πάγκο των Bulls. Κοινώς καλύτερη επιλογή δεν θα μπορούσε να έχει γίνει για την κάλυψη της θέσης του προπονητή του οργανισμού (για την αντίστοιχη του προέδρου θα κριθεί εν καιρώ).

Στο ρόστερ της ομάδας προστέθηκαν ο Brandon Rush από τους Warriors, για να προσθέσει περιφερειακό σουτ, και οι Cole Aldrich, από τους Clippers και Jordan Hill, από την Indiana, για να αντικαταστήσουν τον Pekovic, που δεν έφυγε, αλλά αγνοείται αν το κορμί του θα του επιτρέψει να ξαναπαίξει σε επίπεδο NBA.

Aπό την ομάδα αποχώρησαν οι Damjan Rudez, πηγαίνοντας στους Magic, καθώς και οι Tayshaun Prince και Greg Smith.

Λίγο πριν την έναρξη της preseason, ο “Big-Ticket”, ο μεγαλύτερος trash talker των γηπέδων του ΝΒΑ, αλλά και απολαυστικός σαν αθλητής, Kevin Garnett, ανακοίνωσε πως κι αυτός, ύστερα από τους Kobe και Duncan, θα σταματήσει την καριέρα του.

Rookie peek

Ήδη λίγες εβδομάδες πριν το draft, όλοι ξέρανε ότι ο Kris Dunn δεν επρόκειτο να πέσει κάτω από το #5, με τους Wolves να περιμένουν να τον αρπάξουν αν περνούσε από Βοστόνη και Phoenix, ομάδες που ήταν ήδη φορτωμένες στα guards. Πράγματι, ο Dunn αποτέλεσε την επιλογή τους, πυροδοτώντας κατευθείαν ανεξάντλητα σενάρια για το μέλλον του Ricky Rubio, ο οποίος φιλοξενήθηκε στο μυαλό των δημοσιογράφων σε όλες σχεδόν τις ομάδες της λίγκας.

Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η σεζόν, ο Ισπανός είναι ακόμα στην Minnesota και ο Thibodeau δείχνει αποφασισμένος να τους εκμεταλλευτεί και τους δύο. Ο Dunn θα ξεκινάει λογικά από τον πάγκο, και θα παίζει τόσο στη θέση του Rubio, ως point guard, όσο και στη θέση του LaVine ως shooting guard. To πέρασμα του στο “2” θα κρίνει πολλά για το μέλλον του Rubio στους Wolves, καθώς αν δεν καταφέρει να παίξει δίπλα του, ο αγαπημένος μας Ricky θα παραχωρηθεί για να ανοίξει τον χώρο στον νέο αστέρα της ομάδας. Προς το παρόν πάντως, θα προσφέρει πιεστική άμυνα στην περιφέρεια, και θα δούμε πόσο έχει καταφέρει να βελτιώσει το ήδη αξιοπρεπές του τρίποντο, ώστε να σταθεί και στα φτερά. Τη διείσδυση και τη λήψη πρωτοβουλιών στην επίθεση σίγουρα τις διαθέτει, αν και ακόμα κάνει εύκολα λάθη, λόγω υπερβολικού θράσους όπως έδειξε και στο summer league. Οι υπόλοιποι rookies, πάντως, τον θεωρούν ως τον επικρατέστερο για να κάνει την καλύτερη χρονιά ανάμεσά τους, και δεύτερο επικρατέστερο για να κάνει μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ.

Depth Chart
min
 Τι περιμένουμε φέτος

Το ιστορικό του Thibodeau στη βελτίωση των παικτών που έχει στα χέρια του μας προϊδεάζει αρχικά για το που μπορούν να φτάσουν οι, back2back βραβευμένοι ως καλύτεροι rookies, Wiggins και Towns. Ο μεν πρώτος δείχνει ξεκάθαρα πως ετοιμάζεται για “Jimmy Butler 2.0”. Θα χρειαστεί να δουλέψει στο σουτ του για αυτό, αλλά τα υπόλοιπα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του δείχνουν πως μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη έκδοση από την original version “Jimmy Butler”. Το γεγονός πως είναι ήδη εξαιρετικός αμυντικός μόνο στα θετικά του καταγράφεται υπό το νέο προπονητικό καθεστώς. Το ταβάνι του Towns δε, το είπαμε: δεν υπάρχει. Είναι ένας από τους βασικότερους λόγους για να παρακολουθεί κάποιος NBA, μιας και πλέον σε αυτόν προσωποποιείται η εξέλιξη του αθλήματος και η κατάργηση των θέσεων. Είναι ένας 7-footer με ντρίπλα, πάσα και περιφερειακό σουτ, που μπορεί να κινηθεί με άνεση παντού εντός του παρκέ, να επιτεθεί με πρόσωπο, αλλά και με πλάτη, από το post ή από την περιφέρεια. Αμυντικά δε, μπορεί να μαρκάρει χαμηλά και ψηλά, να ακολουθήσει κάθε παίχτη σε αλλαγές. Το απόλυτο πακέτο.

To εντυπωσιακότερο της υπόθεσης είναι βέβαια, πως Towns και Wiggins αθροιστικά μετράνε μόλις 42 χρόνια ζωής, ενώ ακόμα εννέα παίχτες του ρόστερ έχουν γεννηθεί τη δεκαετία του ’90.

Επιπρόσθετα, με ενδιαφέρον θα παρακολουθούμε την αγωνιστική εξέλιξη των Dieng και LaVine στα χέρια του coach Thibs.

Σε ομαδικό επίπεδο, η απειρία τους ενδέχεται να τους κοστίσει νίκες μες στη σεζόν, γεγονός που θα αντισταθμιστεί ενδεχομένως, από τις νίκες που θα προσφέρει το κοουτσάρισμα του Thibodeau από τον πάγκο. Η άμυνα δεδομένα θα βελτιωθεί, αλλά η αφετηρία είναι τόσο χαμηλή σε αυτόν τον τομέα που δεν αναμένονται θαύματα και top-10 επίδοση από την πρώτη σεζόν του νέου προπονητή.

Ο δεύτερος τομέας που χρειάζεται βελτίωση είναι το περιφερειακό σουτ της ομάδας. Οι Rubio και Wiggins είχαν πέρσι συνδυαστικά 31,3% πίσω από τα 7,25, ποσοστό απαγορευτικό για καλό spacing, ένα spacing απαραίτητο στις κατευθύνσεις που η λίγκα συνολικά κινείται. Οι καλύτεροι σουτέρ της ομάδας είναι οι Bjelica και Rush με 38,4% και 40,3% ποσοστά καριέρας πίσω από το τρίποντο αντίστοιχα, και για τον λόγο αυτό αναμένουμε να τους βλέπουμε για αρκετή ώρα στο παρκέ, αν και ο δεύτερος έπαιζε με χρονικό περιορισμό στα λεπτά του τα τελευταία χρόνια λόγω των τραυματισμών που αντιμετώπισε.

Η γενική αίσθηση είναι, πάντως, πως η ομάδα είναι σε φάση προετοιμασίας κι όχι εκτόξευσης. Το ρόστερ είναι γεμάτο νιάτα, ενέργεια, athleticism, και ταλέντο, αλλά του λείπουν εξειδικευμένοι ρολίστες, τους οποίους θα πρέπει είτε να αναπτύξει, είτε να αναζητήσει στην αγορά. Ένας περιφερειακός σκόρερ, killer πίσω από τα 7,25, κι ένα stretch 4άρι φαντάζουν ως οι μεγαλύτερες ανάγκες αυτή την στιγμή, αλλά οι φετινές κινήσεις έδειξαν πως ο Thibodeau κινείται σε μια λογική αρχικής αξιολόγησης του υλικού του και προσπάθεια εσωτερικής αγωνιστικής βελτίωσης (και ελέγχου του πόσοι και ποιοι θα αντέξουν τους ρυθμούς του, -φωνάζει κακοπροαίρετα ο Gus από το δίπλα γραφείο-). Με την άνεση που του δίνει μισθολογικά η αποχώρηση Garnett και η -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- αποχώρηση του Pekovic, θα κινηθεί δυναμικά για την κάλυψη των όποιων κενών/αναγκών την επόμενη offseason.

Tέλος, την σφραγίδα “Thibs” αγωνιστικά πιθανότερο είναι να αρχίσουμε να την διακρίνουμε μετά την αλλαγή του χρόνου και ιδιαίτερα μετά το All Star Game. Η απειρία των παικτών, λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, ενδέχεται να καθυστερήσει την πλήρη κατανόηση και απόδοση των όσων ζητάει ο προπονητής, ιδίως αμυντικά, από την αρχή.

…and now for something completely different

Και το ενδιαφέρον αναφορικά με τα όσα διαδραματίζονται στην Minnesota, και τα ακόμα περισσότερα που αναμένεται εκεί να εξελιχθούν, τεκμαίρεται και από την αλλαγή της εμπορικής αντιμετώπισης των Wolves από την ίδια τη λίγκα του ΝΒΑ. Και τούτο καθώς για πρώτη φορά στην Ιστορία τους θα δώσουν αγώνα ανήμερα των Χριστουγέννων, όπου και θα αντιμετωπίσουν τους Oklahoma City Thunder σε μία ενδό-Northwest-ική μονομαχία, από τις πολλές που θα απολαύσουμε φέτος στο πιο αμφίρροπο ενδεχομένως division του ΝΒΑ.

Με έχεις κάνει ξενύχτη

Ναι, ok, είναι δεδομένο πως όλοι θα ξενυχτάμε για τον Towns, για το project του coach Thibs συνολικά, για τα καρφώματα του LaVine, για την εξέλιξη του γιου του Mitchell.

Αλλά!

Προσωπικά, και σαφώς επηρεασμένος από τους Βαρκελωνοτραφείς, τον δικό μας Μήτσο Μαυράκη του Ball Hog και τον Leon T. του Basketball Guru, συγγραφέα αυτού του εξαιρετικού -και απόλυτα σχετικού με την παράγραφο που ακολουθεί- άρθρου, τα μάτια μου κάθε βράδυ θα είναι στον Ricky Rubio.

O “Ριρίκης”, όπως ένα φίλος και παλιός συνάδελφος συνήθιζε να τον αποκαλεί στις Euroleague days του, έχει εξελιχθεί σε έναν εξαιρετικό, τόσο στην προσωπική, όσο και στην ομαδική άμυνα, αμυντικό, γεγονός από μόνο του δύσκολο στο σύγχρονο NBA, και ειδικά στη Δύση, που τα αντίπαλα PGs που κάποιος καλείται να αντιμετωπίσει βράδυ παρά βράδυ λέγονται Curry, Westbrook, Lillard, Paul. Παρόλα αυτά, ο Rubio τέλειωσε τη σεζόν 2015-16 πρώτος στα κλεψίματα με 2,1, μέγεθος που ανεβαίνει στο 3,35 ανά 48 λεπτά, όπου ήταν και πάλι πρώτος. Το σημαντικότερο δε, με τα κλεψίματα του Rubio είναι πως αυτά έρχονται ως αποτέλεσμα εξαιρετικών τοποθετήσεων και αντίληψης του παιχνιδιού, κι όχι σαν επίφοβα τεντώματα ή απομακρύνσεις από την σωστή αμυντική θέση. Η σημαντικότητα αυτών των κλεψιμάτων μεγαλώνει όταν γίνεται αντιληπτό πως μεταφράζονται σε εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο για την ομάδα που διαθέτει τους Towns, Wiggins και LaVine να τρέχουν δίπλα του στον αιφνιδιασμό.

Το οποίο αυτόματα μας οδηγεί και στην έτερη καταπληκτική ιδιότητα του Rubio: την πάσα του. Ο βασιλιάς της no-look πάσας του NBA4)O Rubio δίνει τις πραγματικές in game no look πάσες. Όπως εξαιρετικά το έχει αναλύσει ο Zach Lowe, οι περισσότεροι παίχτες κοιτάνε τον παίχτη που θα δώσουν την μπάλα και την τελευταία στιγμή, πολλές φορές αφού έχει ήδη φύγει η μπάλα από τα χέρια τους κοιτάνε προς άλλη κατεύθυνση. Με τον κορυφαίο αυτής της κατηγορίας να είναι ο Will “The Thrill” Barton, που κοιτάζει σε μέρη του γηπέδου που δεν υπάρχει καν παίχτης! τέλειωσε τη σεζόν 2015-16 πέμπτος στις assists ανά παιχνίδι, με 8,7, και αντίστοιχα πέμπτος σε assist percentage, με 41,4%, πίσω μόνο από τους Paul, Westbrook, Rondo και Wall. Ο Rubio είναι ο ορισμός του πασέρ που δημιουργήσει εύκολα καλάθια για τους συμπαίκτες του, βλέποντας γωνίες πάσας που ελάχιστα PG στη λίγκα μπορούν να δουν. Είναι δε, ελάχιστος ο χρόνος που χρειάζεται για να δώσει την πάσα από την στιγμή που θα τη δει, ανεξάρτητα αν ντριπλάρει ή όχι.

Το σουτ του παραμένει ένα σημαντικό μειονέκτημα του παιχνιδιού του, έχοντας την προηγούμενη σεζόν μόλις 37,4% συνολικό ποσοστό, κάτι που επιτρέπει στους αντιπάλους του να τον μαρκάρουν από μεγαλύτερη απόσταση, μειώνοντας τους χώρους δράσης των υπολοίπων. Δεύτερο ζήτημα είναι η υγεία του και η δύναμη του κορμιού του. Με τον Thibodeau να εξαντλεί τους παίκτες αγωνιστικά (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Deng που είναι μόλις 31 χρονών, αλλά στο μυαλό όλων μας έχει περάσει τα 40, με τόσα λεπτά που έπαιξε επί Thibodeau στο Chicago), είναι ένα βασικό ερώτημα αν το κορμί του Rubio θα αντέξει και για πόσο. Από την άλλη, έχοντας δει διάφορους κοντοδιάβολους PGs να κάνουν τις καλύτερες σεζόν τους στο NBA υπό τις οδηγίες του Thibodeau, από τον Nate Robinson ως τον Aaron Brooks, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τις επιδράσεις του προπονητή στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού του Ricky.

Παρόλα αυτά, και καθώς ο coach Thibs είναι defense first προπονητής, στα μάτια μου, τα ιδιαίτερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Rubio είναι απαραίτητα για τη μετάβαση της ομάδας προς τις συγκεκριμένες αγωνιστικές φιλοσοφίες του προπονητή και αναμένω ο ρόλος του να είναι ιδιαίτερα αυξημένος. Eίτε μέχρι την πλήρη αγωνιστική ωρίμανση του Dunn και σε αυτόν παράδοση της μπαγκέτας του, είτε στο διηνεκές. Θαρρώ πως είναι, μαζί με τους Towns και Dunn, από τα πιο untouchables assets της ομάδας στην παρούσα φάση της.

Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης

Η θεωρεία λέει, όπως γράψαμε και ανωτέρω, πως ο Thibodeau ποτέ δεν έχει κοουτσάρει ομάδα σε λιγότερες από 45 νίκες και πως ποτέ δεν έχει μείνει εκτός playoffs. H θεωρία, επίσης, λέει πως οι Wolves δεν έχουν φτάσει τις 41 νίκες ποτέ από το 2005, ενώ έχουν να μπουν στα playoffs από το 2004, όντας η ομάδα με τη μεγαλύτερη απουσία από postseason στο ΝΒΑ. Ενδεχομένως ο coach Thibs από τον πάγκο μπορεί να προσθέσει 10 νίκες μόνος του στους Wolves. To ερώτημα παραμένει, όμως, πόσες θα χάσει η απειρία του συνόλου. Και τούτο καθώς, πέρα από τη θεωρία, η λογική είναι που λέει πως το ρόστερ της ομάδας, όσο γεμάτο είναι από ταλέντο, ενθουσιασμό και athleticism, τόσο έχει ελλείψεις σε βάθος, εμπειρία και περιφερειακό σουτ.

Το πιθανότερο είναι η ομάδα να είναι ένα με δύο χρόνια μακριά από το να ανταγωνιστεί σοβαρά για το πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο των playoffs της Δύσης, αλλά προς ώρας ίσως τα playoffs να μην είναι εντός του βεληνεκούς τους για τη σεζόν 2016-17.

Παρόλα αυτά, στον οργανισμό των Wolves φαίνεται να πιστεύουν πως κάτι τέτοιο είναι εντός των δυνατοτήτων τους. Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Towns δήλωσε αυτό ακριβώς, πως πιστεύει, δηλαδή, ότι η ομάδα μπορεί να διεκδικήσει μία θέση στην postseason 2017.

Ωστόσο, όσο βελτιωμένους κι αν περιμένουμε κι εμείς τους Wolves τη σεζόν που ξεκινά, για να πετύχουν την είσοδό τους στα playoffs απαιτούνται 12 με 16 νίκες παραπάνω από τις 29 περσινές, δηλαδή ποσοστιαία βελτίωση της τάξης 41% με 55%. Κι όλα αυτά, στην ενδεχομένως πιο ανταγωνιστική περιφέρεια της σεζόν 2016-17, την Northwest, με Jazz, Blazers, Thunder και Nuggets. Αυτή την στιγμή αυτό φαντάζει δύσκολο.

Σε κάθε περίπτωση, είναι μια χρονιά που οποιαδήποτε βελτίωση θα είναι ακριβώς τέτοια: πρόοδος, άρα κάτι θετικό, ακόμα και αν η ομάδα δεν καταφέρει την είσοδό της στα playoffs, αποτέλεσμα που θα μπορεί να χρεωθεί στην απειρία και τη μεταβατικότητα της περιόδου. Από την άλλη, οτιδήποτε πάνω από 41 νίκες και είσοδο στα playoffs θα αποτελεί θρίαμβο.

Σε κάθε περίπτωση το μέλλον του NBA περνάει από τη Minnesota και οι Wolves δείχνουν να κάνουν όλες τις σωστές κινήσεις για να το υποδεχτούν δεόντως.

Πρόβλεψη (έτσι, για να γελάμε στο postseason roundtable)

Bold: in Towns and Thibs we trust. 41-41, οριακά εκτός playoffs, ως 9οι στη Δύση, εντός 3άδας στην Midwest5)Ναι, Άρη, πάνω από τους Thunder..

ballhog rainbow

The following two tabs change content below.

Nicolas Radicopoulos

Επαγγελματίας auditor, εδώ βρέθηκε ως editor. Μέγας μάγιστρος του excel και neat freak, Νομίζει λόγω δουλειάς πως η δημιουργική γραφή δεν του ταιριάζει αλλά κάνει λάθος. Τον συναρπάζει το γρήγορο, αλλά ομαδικό, μπάσκετ, το παιχνίδι του Magic, κάθε point-forward, προεξάρχοντος του μερακλή Boris Diaw, οι αριθμοί του παιχνιδιού, είτε αυτοί αφορούν τα in game stats, είτε τα οικονομικά πίσω από αυτό (και μεταξύ μας ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σου απαντήσει από μνήμης στην ερώτηση "Πόσα παίρνει ο Wayne Selden;", εφόσον δηλαδή η ερώτηση δεν είναι "Ποιος είναι ο Wayne Selden;"), αλλά περισσότερο από όλα το τσίπουρο (με γλυκάνισο!) παρέα με τους υπόλοιπους συντελεστές του Ball Hog στα χωριουδάκια του Πηλίου. Σταμάτησε να αρθρογραφεί στο Hog τον Ιούνη του 2019.

References
1 Η οποία αξίζει να διαβαστεί, ιδιαίτερα το δεύτερο μισό της.
2 Η πηγή του εδώ.
3 Oι ενστάσεις μας για το τελευταίο εδώ καταγεγραμμένες.
4 O Rubio δίνει τις πραγματικές in game no look πάσες. Όπως εξαιρετικά το έχει αναλύσει ο Zach Lowe, οι περισσότεροι παίχτες κοιτάνε τον παίχτη που θα δώσουν την μπάλα και την τελευταία στιγμή, πολλές φορές αφού έχει ήδη φύγει η μπάλα από τα χέρια τους κοιτάνε προς άλλη κατεύθυνση. Με τον κορυφαίο αυτής της κατηγορίας να είναι ο Will “The Thrill” Barton, που κοιτάζει σε μέρη του γηπέδου που δεν υπάρχει καν παίχτης!
5 Ναι, Άρη, πάνω από τους Thunder.