Τρίτη σεζόν του καλύτερου προπονητή που ήταν διαθέσιμος στην offseason του 2016, τρία (συνεχόμενα) #1 draft picks από το 2013, εκ των οποίων ο ένας ήδη παίχτης-“μονόκερος”, επιπλέον ένας All Star και All NBA παίχτης που ήρθε με σχετικά φτηνά ανταλλάγματα. Αυτά είναι τα υλικά που κάθε rebuilding team παρακαλά να αποκτήσει, όχι απλά για να αναγεννηθεί, αλλά για να κυριαρχήσει. Ωστόσο, οι Wolves, μετά την πρώτη τους παρουσία σε post season από το μακρινό 2004, βρίσκονται σε σημείο διάλυσης της τρέχουσας προσπάθειας και ενός -εκ νέου- restart. Ας δούμε αναλυτικότερα πως τα κατάφεραν έτσι.
Ενώ Εμείς Πίναμε Τσίπουρα
Σε σχέση με την τελευταία φορά που γράψαμε για αυτούς, οι αλλαγές στο ρόστερ δεν ήταν πολλές, μα ίσως ήταν σημαντικές. Για την ακριβεία αυτό που έλαβε χώρα ήταν η αντικατάσταση Bjelica από τον Tolliver και η απoχώρηση Jamal Crawford, ο οποίος μάλλον είχε αντικατασταθεί από τον Rose από τα μερεμέτια της προηγούμενης σεζόν. Οι δύο αποχωρήσεις, ωστόσο, έχουν την κάποια σημασία τους, μιας και οι Crawford και Bjelica ήταν οι μόνοι δύο παίχτες που σηκώνονταν από τον πάγκο των Wolves κατά την περσινή σεζόν και αγωνίζονταν για περισσότερα από 20 λεπτά.
Παρόλα αυτά, αξίζει να σταθούμε και στην απομάκρυνση από την ομάδα τριών staffers, μα ιδίως του Vince Legarza, του προπονητή της ομάδας με την στενότερη σχέση με τον Towns, κίνηση που δεν ξέρουμε κατά πόσο κρίνεται έξυπνη την στιγμή που διαπραγματεύονται την επέκταση του συμβολαίου του καλύτερού τους παίχτη, επέκταση που τελικά είχε θετική έκβαση για τον οργανισμό (ίσως το μόνο θετικό που τους συνέβη το φετινό καλοκαίρι!).
Από εκεί και πέρα, τον Ατλαντικό πέρασε και υπέγραψε με τους Wolves ο για δύο χρόνια παίχτης της Fenerbahce και νικητής της Euroleague το 2017, James Nunnally. O Nunnally θα δώσει βάθος στα πονεμένα “φτερά” των “Λύκων”1)Περίεργη αρκετά η σειρά των λέξεων και των νοημάτων της πρότασης αυτής., έχοντας 50,4% στα τρίποντα στις δύο σεζόν του στην Euroleague, σε 154 προσπάθειες, αλλά και όντας πολύ καλύτερος αμυντικός από όσο τα νούμερά του δείχνουν.
Στο roster έχουν προστεθεί και τα δύο picks που επελέξαν στο draft οι Wolves, όπου συγκεκριμένα διάλεξαν με το #20 τον Josh Okogie και με το #48 τον Keita Bates-Diop, με τον τελευταίο, μάλιστα, να θεωρείται το “steal” του draft από τους υπόλοιπους rookies, στην σχετική ετήσια ψηφοφορία του NBA.
O Okogie διαθέτει 7’0 wingspan και εξαιρετική αμυντική αντίληψη και στο Summer League εντυπωσίασε με 2,3 κλεψίματα και δύο κοψίματα μέσο όρο ανά παιχνίδι. Ωστόσο, το επιθετικό του παιχνίδι χρήζει σημαντικής βελτίωσης ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ένα πλήρες 3&D πακέτο. Στο Georgia Tech σούταρε με 38% πίσω από το τρίποντο, έχοντας 1,6 εύστοχα ανά παιχνίδι, ενώ στο Summer League ο μέσος όρος του έπεσε μόλις στο 30% και θα χρειαστεί κάμποση δουλίτσα σχετικά, ιδίως στη μηχανική του, μιας και το release του προς ώρας φαίνεται να γίνεται και αργά και από χαμηλά.
Από την άλλη, ο Bates-Diop, ίσως να μπορεί να θεωρηθεί ένας ήδη έτοιμος two-way παίχτης επιπέδου NBA και είναι απορίας άξιο πως οι ομάδες τον προσπέρασαν 47 φορές. Στο κολέγιο του Ohio State σούταρε με 35,9% σε 5,4 προσπάθειες ανά παιχνίδι από το τρίποντο, ενώ κοντά στο καλάθι δείχνει να μπορεί να τελειώσει και με τα δύο χέρια. Τέλος, με ύψος 6’8 και 7’3 wingspan, ξέρει να χρησιμοποιεί το μήκος του για να παρεμβαίνει στα passing lanes, αλλά και να προστατεύει το ζωγραφιστό.
Ωστόσο, η ψυχωτική προσπάθεια του Coach/GM Thibs να αναστήσει τους Bulls του 2011 έφερε στην ομάδα τον 33χρονο Luol Deng των 13 όλων κι όλων αγωνιστικών λεπτών κατά το εναρκτήριο παιχνίδι της περσινής σεζόν, μόλις αυτός αποδεσμεύτηκε από τους Lakers, ο οποίος, ό,τι κι αν μπορεί να προσφέρει στα αποδυτήρια της ομάδας, αγωνιστικά μόνο να στερήσει αγωνιστικά λεπτά, και συνεπακολούθως στην εξέλιξη του Bates-Diop, μπορεί να προσφέρει.
Αν δε, το ανέκδοτο ολοκληρωθεί, με ενδεχόμενη απόκτηση και του έτερου παλαίμαχου, πρώην μπασκετμπολίστα, Joakim Noah, που όσο γράφονται τούτες οι γραμμές συζητάει την αποδέσμευσή του με τους Bulls, τότε το προσωνύμιο “TimberBulls” θα είναι πέρα για πέρα δίκαιο.
Thibs is so close he can taste it pic.twitter.com/uhCsL5GF5N
— Fastbreak Breakfast (@fastbreakbreak) September 10, 2018
Ενώ Εμείς Γράφαμε, Σβήναμε και Ξαναγράφαμε το Παρόν Preview γιατί η Ομάδα Τιναζόταν στον Αέρα
Το τι έγινε στη συνέχεια, ήταν τόσο εντυπωσιακό, τραγικό, καταστροφικό, που έχρηζε ξεχωριστής ανάλυσης.
Depth Chart
Το roster, προ των επικείμενων ανταλλαγμάτων που θα έρθουν στη θέση του Jimmy Butler, και αν η σεζόν ξεκίναγε σήμερα, θα έδειχνε ως ακολούθως:
Αρκετά πιο γεμάτο από το περσινό το ρόστερ, αλλά πάντα με το ερωτηματικό του πως θα το αξιοποιούσε ο εμμονικός Thibs.
Το Storyline της Χρονιάς
Coach/GM Thibs
Κατά την άποψη του γράφοντος, όπως διατυπώθηκε και εκτενώς στο ανωτέρω παρατεθειμένο εξωτερικό link, κακώς διατηρεί οποιονδήποτε από τους δύο ρόλους τους.
Πέρα από το φιάσκο της διαχείρισης του θέματος Butler, o GM Thibs ευθύνεται για τα απαράδεκτα συμβόλαια σε Dieng (τέσσερα χρόνια /$62,8 εκατ.), Teague (τρία χρόνια/$57 εκατ.), Taj Gibson (δύο χρόνια/$28 εκατ.), συμβόλαια που στέρησαν χώρο στο cap για έναν All Star free agent, καθώς και για την πρόωρη ανανέωση του Wiggins, για πέντε χρόνια και $147,8 εκατ., χωρίς ο τελευταίος να έχει δείξει τίποτα απολύτως που να δικαιολογεί αυτά τα χρήματα. Τέλος, δεν μπορεί να μην του χρεωθεί και η επιλογή του Justin Patton στο #16 του draft του 2017, ενός παίχτη που δεν προσέφερε τίποτα πέρσι και δεν θα προσφέρει ούτε φέτος λόγω τραυματισμού. Για τις εμμονές του με Bulls ’11 και Butler τα γράψαμε στο ξεχωριστό post. Το ότι, κατά τις τελευταίες πληροφορίες, ζητάει στα ανταλλάγματα του σε λιγότερο από χρόνο free agent Butler, τον Ben Simmons (ξεκάθαρα για να μην προχωρήσει η όποια ανταλλαγή) δείχνει πως του επιτρέπεται να συνεχίζει να πυροβολάει τα πόδια του οργανισμού που -κακώς εξακολουθεί να- τον απασχολεί.
Eκεί, όμως, που πραγματικά μας φαίνεται δυσκολοχώνευτο το αποτέλεσμα της ως τώρα παρουσίας του στη Minnesota είναι στο αγωνιστικό κομμάτι. Κακό μοίρασμα ρόλων, υπερχρησιμοποίηση βασικών, υποχρησιμοποίηση Towns, εμμονή στον Teague παρά την εμφανή καλύτερη λειτουργία της ομάδας με τον Jones στον άσσο2)Οι βασικοί των Wolves είναι κατά +8,5 καλύτεροι των αντιπάλων τους όσο με τον Teague στο παρκέ, νούμερο που εκτοξευόταν στο εξωπραγματικό +23,5 όποτε ο Jones έπαιζε στη θέση του Teague., καμία εξέλιξη των πιτσιρικάδων, όπου έχει καταφέρει μετά από δύο σεζόν υπό τις οδηγίες του ο Towns να δείχνει χειρότερος ακόμα και αμυντικά σε σχέση με τη rookie του σεζόν. Γενικά, εμμονές και αστοχίες.
Και μου φαντάζει ανήκουστο που ακόμα δεν έχει γίνει σαφές το πόσο γρήγορα κινείται το NBA προς πάσα κατεύθυνση: το ότι ήταν κάποιος καλός προπονητής το 2011 δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι είναι καλός προπονητής και το 2018. Εκτός αν τον λένε Popovich. Πράγμα που δεν συμβαίνει εν προκειμένω, όπως διαβάζω τα ονόματα. Το NBA έχει πλέον τόσο συσσωρευμένο ταλέντο στα analytics που δεν υπάρχει πρόβλημα, αμυντικό ή επιθετικό, που δεν έχει λυθεί ή ξεπεραστεί μέσα σε έναν χρόνο3)Κάτι που ισχύει ακόμα και για τους Warriors. Δείτε πόσο κοντά έφτασαν οι Rockets για να τους αποκλείσουν. Ο περιορισμός για να το επαναλάβουν είναι η CBA και το salary, όχι στο ότι δεν είναι γνωστό το πως να αντιμετωπιστούν. Kαι αν οι Warriors είναι μοναδικοί, είναι ακριβώς επειδή διοικητικά κατάφεραν να εκμεταλλευτούν και το παραμικρό περιθώριο που η CBA τους επέτρεπε, δένοντας εκεί τα χέρια των ανταγωνιστών τους..
Προβλήματα Διαχείρησης, Πάγκου, Υγείας, Χημείας, Εξέλιξης. Γενικά, Προβλήματα
Αναλυτικότερα κάπως τα αγωνιστικά, η ομάδα ήταν πέρσι μία από τις χειρότερες της Λίγκας στα τρίποντα, μα, ταυτόχρονα, και 23η σε DRat, επιτρέποντας, μάλιστα, το υψηλότερο shooting percentage αντιπάλων με 66,8%. Και το πρόβλημα επιδεινωνόταν κάθε φορά που χρειαζόταν να πατήσουν παρκέ οι αναπληρωματικοί. Ακόμα κι αν αυτοί έπαιζαν ελάχιστα, μιας και δεν υπήρξε βασικός της ομάδας που να έπαιζε λιγότερο από 33 λεπτά μέσο όρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι αναπληρωματικοί των Wolves να πατήσουν παρκέ μόλις 1.110 λεπτά σύνολο, την στιγμή που ο αμέσως λιγότερο χρησιμοποιούμενος πάγκος, αυτός των Thunder, έπαιξε 1.316 λεπτά4)Η διαφορά αυτή των 206 λεπτών μεταξύ πρώτου και δεύτερου, για να γίνει κατανοητό πόσο σημαντική είναι, είναι η διαφορά μεταξύ των δεύτερων Thunder και των 15ων Magic!. Και ο πάγκος ωστόσο παρέμενε κακός, συνεισφέροντας μόλις 26 πόντους points ανά παιχνίδι, έχοντας παράλληλα και το χειρότερο defensive rating της Λίγκας, με 111,1. Με το ερώτημα να είναι “δεν έπαιζαν γιατί ήταν κακοί, ή ήταν κακοί επειδή δεν έπαιζαν;”. Οι ευθύνες σε κάθε περίπτωση βαραίνουν το ίδιο πρόσωπο: αν ήταν κακοί, φταίει ο GM Thibs που έστησε τόσο κακό πάγκο, αν δεν προλάβαιναν να δείξουν πραγματάκια, φταίει ο coach Thibs που δεν τους έδινε τον χρόνο που έπρεπε.
Παρά την καλή απόδοση των βασικών παιχτών, ωστόσο, και σε αυτόν τον τομέα καταγράφηκαν προβληματάκια. Ο Wiggins όχι απλά δεν δικαίωσε την υπογραφή του max συμβολαίου του, αλλά μάλλον έκανε πίσω βήματα αγωνιστικά. Συγκεκριμένα, σημείωσε σημαντικότατη πτώση στις βολές, τόσο στις εκτελεσμένες (από 6,6 σε 3,8 ανά αγώνα) όσο και σε ποσοστό (από 76% σε 64,3%), ήταν τραγικός από το midrange, παίρνοντας μάλιστα έναν σκασμό προσπάθειες από την “απαγορευμένη ζώνη”, ενώ παρέμεινε κάκιστος αμυντικά.
Το μεγάλο αγωνιστικό ερωτηματικό, ωστόσο, αποτελεί το για ποιον ακριβώς λόγο ο Towns δεν αποτελεί την πρώτη επιθετική επιλογή της ομάδας. Πέρσι είχε μόλις 22,9% usage%, το πέμπτο (!) της ομάδας, ενώ στα Playoffs κόντρα στους Rockets ήταν εξαφανισμένος. O Towns αποτελεί τον καλύτερο παίχτη της ομάδας, στο παρόν και στο μέλλον αυτής, και δεν γίνεται να μην είναι ο βασικός άξονας της. Μα ιδίως, για να γίνει αποτελεσματικά αυτό, δεν μπορεί να παραμείνει ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων ανάμεσα στους βασικούς της ομάδας. Θα πρέπει να πλαισιωθεί με σουτέρ για να βρει χώρους στο post όπου μπορεί να κυριαρχήσει.
Κοιτώντας Μπροστά
Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τα ενδεχόμενα ανταλλάγματα που θα έρθουν στη θέση του Butler, και πάλι το ρόστερ δείχνει πιο ισορροπημένο. Ο πάγκος είναι ενισχυμένος, ο Tolliver δείχνει να ταιριάζει γάντι στην ομάδα και να καλύπτει και με τον παραπάνω τον ρόλο του σουτέρ στο “4” που χρειάζεται η ομάδα. Ο Rose έδειξε πως μπορεί να βοηθήσει σε αυτόν τον καινούριο ρόλο της καριέρας του, ερχόμενος από τον πάγκο και βοηθώντας στο σκοράρισμα, περισσότερο σαν ψευτοδυάρι, παρά κύριος χειριστής της μπάλας πια, ενώ ο Jones έχει από πέρσι δείξει πως αξίζει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Η ομάδα χρειάζεται καλύτερη ισορροπία στα λεπτά που παίζουν βασικοί και πάγκος, ιδίως για να μην υπάρξουν τραυματισμοί κούρασης και για να μην έχουν σκάσει οι πρώτοι στα κρίσιμα του επόμενου Απρίλη. Τόσο οι βετεράνοι, όσο και οι νεαροί του πάγκου δείχνουν πως έχουν κάθε δυνατότητα για να υπάρξει αυτή η ισορροπία και είναι πλέον καθαρά θέμα εμμονών του Thibodeau το αν θα το κάνει πραγματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση, το παρόν και το μέλλον του οργανισμού είναι ένα και είναι ο Towns και η καθιέρωσή του σαν το κύριο επιθετικό όπλο της ομάδας είναι επιβεβλημένη. Η ανανέωσή του για το max πενταετές είναι το μόνο ευχάριστο γεγονός για τον οργανισμό κατά τη φετινή offseason.
“Την Πέτρα στην Πλάτη Ξανά και ο Σίσυφος Ξαναξεκινά την Ανηφόρα”
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν σε αυτό που από την εισαγωγή έχουμε γράψει: τρία #1 picks (και ας ήταν το ένα εξ αυτών ο Bennett, αν δεν τους έκανε, να μην τον έπαιρναν στο trade για τον Love), ένας παίχτης που έχει τα φόντα να γίνει top-10, ο Towns, ένας All NBA Team και All Star παίχτης, ο Butler, στο peak του, που ήρθε με φτηνά ανταλλάγματα, χώρο στο cap για υπογραφή ενός ακόμα max free agent, και ο καλύτερος -θεωρητικά- προπονητής που μπορούσαν να έχουν όταν κάλυπταν τη θέση το 2016. Όλα αυτά είναι καλύτερη βάση από ό,τι το “Process” παρήγαγε. Είναι τα υλικά για τη δημιουργία μιας ομάδας που θα διεκδικήσει το Πρωτάθλημα. Ωστόσο η αποτυχία του front office και του προπονητικού team να μετουσιώσουν μία θεωρητικά ιδανική κατάσταση σε κάτι παραπάνω από μία παρουσία σε post season και ένα gentleman’s sweep ήταν εκκωφαντική. Ενδεχομένως η από φέτος έκρηξη των όποιων προβλημάτων -και η μη αναμονή ως το επόμενο καλοκαίρι, όταν και θα ήταν πια πολύ αργά- να αποτελεί μία κεκαλυμμένη ευλογία για τους Wolves. Η ευκαιρία για εκτόξευση απολέστηκε από τους χειρισμούς Thibodeau, διοικητικά και αγωνιστικά, μα η δυνατότητα να υπογράψουν τον Towns, να καθαρίσουν και να ηρεμήσουν τα αποδυτήρια από τις εντάσεις, και να λάβουν ανταλλάγματα από την απομάκρυνση του Butller, μόνο ως θετικά κρίνονται. Μένει τώρα και η απομάκρυνση του ίδιου του Thibodeau, που -κατ’ εμέ και έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση- πρέπει να γίνει άμεσα και πριν την έναρξη της σεζόν.
Πρόβλεψη για Γέλια και για Κλάματα
Η πρόβλεψή μου ήταν πως θα έμεναν εκτός Playoffs και πριν σκάσει το θέμα του Butler και όλα τα παρατράγουδα που ακολούθησαν. Όποια και αν είναι τα ανταλλάγματα, με coach και GM υπό διωγμό, το κλίμα δεν θα ισορροπήσει μέχρι την οριστική απομάκρυνση του Thibodeau (και την οριστική λήξη του ανεκδότου coach/GM για όλο το NBA). Ενώ οι υπόλοιπες ομάδες έχουν ήδη ένα μήνα δουλειά στην πλάτη τους, οι Wolves δεν ξέρουν τι roster θα κατεβάσουν και ποιο θα είναι το αγωνιστικό τους πλάνο. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τις εμμονές του Thibs, δεν βλέπω κανέναν τρόπο με τον οποίον φτάνουν τις 40 νίκες, όποια και αν είναι τελικά τα ανταλλάγματα που θα λάβουν. Οτιδήποτε πάνω από τις 35 θα είναι επιτυχία.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | Περίεργη αρκετά η σειρά των λέξεων και των νοημάτων της πρότασης αυτής. |
|---|---|
| ↑2 | Οι βασικοί των Wolves είναι κατά +8,5 καλύτεροι των αντιπάλων τους όσο με τον Teague στο παρκέ, νούμερο που εκτοξευόταν στο εξωπραγματικό +23,5 όποτε ο Jones έπαιζε στη θέση του Teague. |
| ↑3 | Κάτι που ισχύει ακόμα και για τους Warriors. Δείτε πόσο κοντά έφτασαν οι Rockets για να τους αποκλείσουν. Ο περιορισμός για να το επαναλάβουν είναι η CBA και το salary, όχι στο ότι δεν είναι γνωστό το πως να αντιμετωπιστούν. Kαι αν οι Warriors είναι μοναδικοί, είναι ακριβώς επειδή διοικητικά κατάφεραν να εκμεταλλευτούν και το παραμικρό περιθώριο που η CBA τους επέτρεπε, δένοντας εκεί τα χέρια των ανταγωνιστών τους. |
| ↑4 | Η διαφορά αυτή των 206 λεπτών μεταξύ πρώτου και δεύτερου, για να γίνει κατανοητό πόσο σημαντική είναι, είναι η διαφορά μεταξύ των δεύτερων Thunder και των 15ων Magic! |
Σπουδαία ανάλυση για ακόμη μία φορά, μπράβο!
Και γενικά αξίζουν συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα του Ball Hog για τις τόσο υψηλού επιπέδου αναλύσεις που μας προσφέρετε. Ακόμη και στο Εξωτερικό ελάχιστοι φτάνουν το επίπεδό σας.
Όσο αναφορά τους Λύκους, τα είπατε όλα σε αυτό και το προηγούμενο άρθρο. Εξαιρετικό και το υφάκι επίπληξης προς τον οργανισμό. 😉
Κατά τη γνώμη σας το παρακάτω τριπλό trade μεταξύ Wolves, Suns και Cavs θα έσωζε κάπως την κατάσταση ή είναι πέρα από κάθε φαντασία;
:
– Οι Cavs παίρνουν Jimmy Butler και Gorgui Dieng.
– Οι Suns παίρνουν George Hill.
– Oi Wolves παίρνουν TJ Warren, Troy Daniels, Jr Smith, Ante Zizic και το PIck 1ου Γύρου των Cavs για το 2020.
Θεωρώ πως είναι μια Win-Win Κατάσταση για όλους:
Οι Cavs γίνονται για ακόμη έναν χρόνο τέρμα ανταγωνιστικοί στην αδύναμη Ανατολή, δίνουν χώρο στον Sexton να αναπτυχθεί ως βασικός PG της ομάδας και ξεφορτώνονται 2 κακά συμβόλαιο που λήγουν του χρόνου.
Οι Suns παίρνουν τον PG που τόσο χρειάζονται -στην ουσία τον νοικιάζουν ακριβά για έναν χρόνο- και αδειάζουν τις τόσο γεμάτες θέσεις τους στο 2 και στο 3 (Booker, Melton, Ariza, Jackson, Bridges) και του χρόνου χωρίς τα συμβόλαια των Ariza, Chandler, Anderson και Hill βγαίνουν στην αγορά με τεράστιο χώρο στο salary.
Ο Butler θεωρητικά αλλά και αναπόφευκτα θα αποδείξει τι αξίζει φορώντας τρόπον τινά τα παπούτσια του Λεμπρόν, ώστε να βγει στην free agency του χρόνου με το συμβόλαιο που επιθυμεί.
Και τέλος οι Wolves δεν χάνουν για το τίποτα τον Butler, ξεφορτώνονται το βαρύ συμβόλαιο του Dieng, παίρνουν βασικό δυάρι για φέτος σε συμβόλαιο που λήγει του χρόνου καθώς και ελπιδοφόρους παίχτες(τουλάχιστον ο Warren είναι πουλέν) αλλά και ντραφτ πικ για το μέλλον.
Καλημέρα και καλό μήνα Σούλη!
Σε ευχαριστούμε θερμά για τα καλά σου λόγια.
Φοβάμαι πως το συγκεκριμένο trade που προτείνεις δεν μπορεί να βγει (όπως τουλάχιστον το προτείνεις) γιατί οι Cavs έχουν ήδη δώσει (με protections) το pick τους για το 2019 (στους Hawks για τον Korver) και δεν μπορούν συνεπώς να δώσουν και το επόμενο. Είναι πολύ δύσκολη η περίοδος για να βγει trade και την όλη κατάσταση κάνει ακόμα δυσκολότερη η στάση του Thibodeau και τα παράλλογα που ζητάει σαν ανταλλάγματα (ακούστηκε πως ζήτησε Ben Simmons από Sixers). Συνεπώς μπορεί να μην βγει τόσο εύκολα όσο φανταζόμαστε το trade Butler.