Με τη σεζόν 2018-19 να οδεύει σιγά-σιγά προς τη λήξη της, το ενδιαφέρον, πέρα από τα Playoffs, περνάει και στις επικείμενες διοικητικές και οικονομικές αποφάσεις που οι ομάδες θα κλιθούν να λάβουν μετά το πέρας αυτής, στην offseason. Και τα βραβεία της regular season που ολοκληρώνεται αναμένονται να κρίνουν πολλά και σημαντικά αναφορικά με το μέλλον συγκεκριμένων franchises, ως αποτέλεσμα των συμφωνηθέντων μεταξύ παιχτών και ομάδων από την 2017 CBA. Μιας CBA, που όπως όλες όσες προηγήθηκαν αυτής, δείχνει να μην καταφέρνει να επιλύσει τα προβλήματα της Λίγκας που θεωρητικά αποσκοπούσε, μεταθέτοντας τα για ακόμα μία φορά για την επόμενη.
Με όλα τα παραπάνω καταπιάνεται και παρουσιάζει αναλυτικά το παρόν κείμενο της στήλης Moneyball του Ball Hog.
Οι CBAs Αποτελούν το Πλαίσιο Λειτουργίας του NBA
Οι CBAs των οποίων έχω καταφέρει να μελετήσω τα γραφόμενά τους και το πλαίσιο διοικητικής και οικονομικής λειτουργίας που αυτές έθεταν σε μεγαλύτερο βάθος είναι οι πέντε τελευταίες, αυτές των 19951)Ως συνέχεια της μεταβατικής του 1994, η οποία -του 1995- υπογράφηκε βέβαια το 1996., 1999, 2005, 2011 και 2017, παρότι πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή να βρω τον χρόνο να καταπιαστώ και με παλαιότερες.
Οι CBAs, όπως σε κουραστικό ενδεχομένως βαθμό επαναλαμβάνω μέσα από αυτήν την στήλη, είναι εκείνες που διαμορφώνουν το πλαίσιο μέσα από το οποίο μπορεί να γίνει κατανοητό το πως και γιατί κάποιες ομάδες (πόσο δε κάποιες Δυναστείες) στήθηκαν. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σχετικά το πως η 1976 CBA οδήγησε στο να καταλήξει ο Magic Johnson στους Lakers και στη δημιουργία της Δυναστείας των Lakers στα ’80s. Συγκεκριμένα, η 1976 CBA2)Οι CBAs παίρνουν το όνομά τους ως νομικοί τίτλοι από τη χρονολογία υπογραφής τους, με αυτήν αρχικά και στη συνέχεια τον τίτλο τους ως “Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας” (Collective Bagraning Agreement – CBA), οπότε όλες έχουν τη μορφή “XXXX CBA”., πέρα από εκείνη που ολοκλήρωνε τη συγχώνευση (απορρόφηση στην ουσία) του ABA με το NBA, ύστερα από μία εφταετία ένθεν και ένθεν μηνύσεων και θεσμικών διευθετήσεων, ήταν και εκείνη που έδινε και τα πρώτα δικαιώματα στους παίχτες ως free agents. Και πάλι, όμως, ήταν τόσο εμβρυακό το στάδιο αυτών των δικαιωμάτων, που για να αλλάξει ομάδα ένας παίχτης θα έπρεπε η προηγούμενη ομάδα του να αποζημιωθεί.
Κάπως έτσι, όταν λίγες μέρες μετά την υπογραφή της 1976 CBA, στις 19 Ιούλη, οι Lakers αποφάσιζαν πως δεν επιθυμούσαν να δώσουν τα $1,4 εκατ. που ζητούσε για τριετές συμβόλαιο ο τότε 32χρονος δεύτερος σκόρερ της ομάδας τους τη σεζόν που είχε προηγηθεί3)Με 19,5 πόντους ανά παιχνίδι, πίσω μόνο από τον Kareem. -και γενικότερα εμβληματικό παίχτη για την ομάδα τους-, Gail Goodrich4)O Goodrich αγωνίστηκε με τα “purple & gold” για εννέα συνολικά σεζόν, σε δύο φάσεις της καριέρας του, και με το #25 που φορούσε να κοσμεί την οροφή του Staples Center, έχοντας αποσυρθεί από την ομάδα το 1996 (και αναγκάζοντας έτσι τον Eddie Johnson που τότε το φορούσε να το αφήσει για το #6). Παράλληλα, ο Goodrich είναι Hall of Famer από το 1997., με αποτέλεσμα εκείνος να αποφασίσει να υπογράψει για αυτό το ποσό με τους New Orleans Jazz, οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπό του το ιδανικό συμπλήρωμα μιας εξαιρετικής backcourt δίπλα στον “Pistol Pete” Maravich5)Κάτι που, ωστόσο, ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω των προβλημάτων τραυματισμών που αντιμετώπισαν οι δύο guards τα χρόνια που ακολούθησαν., οι Lakers έπρεπε να αποζημιωθούν από τους Jazz. Το deal οριστικοποιήθηκε στις 05 Αυγούστου εκείνου του έτους και προέβλεπε πως οι Jazz, πέρα του Goodrich, θα λάμβαναν και δύο picks από τους Lakers, εκείνο του δεύτερου γύρου τους το 1977 και του πρώτου γύρου τους το 1978, έναντι τριών picks πρώτου γύρου των Jazz, των ετών 1977, 1978, και 1979, καθώς και ενός δεύτερου, του 1980. E, όλοι ξέρετε τόσο ποιον διάλεξαν οι Lakers με το pick των Jazz του 1979 που είχαν στην κατοχή τους, και αυτό ήταν το #1 pick του draft εκείνης της χρονιάς, όσο και το τι έγινε στη συνέχεια.
Μα από την παραπάνω πρόταση από μόνη της, βλέπουμε ένα ακόμα γεγονός που στις μέρες μας, όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά, αντίθετα, φαντάζει παράδοξο: την ανταλλαγή συνεχόμενων draft picks από μία ομάδα. Και αυτό “το πρόβλημα” διευθετήθηκε αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, με το “Stepien Rule”, παίρνοντάς το όνομά του από τον ιδιοκτήτη των Cavaliers κατά τα έτη 1980 ως 1983, Ted Stepien, o οποίος σε μία παράλογη -και προφανώς πλήρως αποτυχημένη- “win now” λογική, αντάλλαξε συνεχόμενα picks πρώτου γύρου της ομάδας του, αναγκάζοντας τη Λίγκα τόσο να τον διώξει από αυτήν, όσο και να χαρίσει στους Cavaliers πρώτα picks για τα έτη 1983 ως 1986! Για να καταλάβει κανείς την καταστροφικότητά του στην ομάδα, αρκεί να δει σε τι χρυσάφι μετατράπηκαν τα picks που έδωσε (μέσα σε μια τετραετία θυμίζω!):
- James Worthy, 1982, #1 (γιατί δεν έφτανε η “ληστεία” με τον Magic προφανώς…)
- Derek Harper, 1983, #11
- Sam Perkins, 1984, #4
- Detlef Schrempf, 1985, #8
- Roy Tarpley, 1986, #7
- Dennis Rodman, 1986, #27
Αν συνήλθατε, απλά να σημειώσω πως ο “Stepien Rule” δεν είναι μέρος κάποιου κειμένου μιας CBA, αλλά είναι μέρος του “NBA Constitution and By-Laws6)Το οποίο, μην σας πω ψέματα, προσωπικά έμαθα πως υπάρχει λόγω της υπόθεσης του πρώην ιδιοκτήτη των Clippers, Donald Sterling, το 2014, μιας και βάσει των εδώ γραφόμενων απομακρύνθηκε από τη Λίγκα.”, και συγκεκριμένα στην παράγραφο 7 αυτού.
Γιατί (και) η 2017 CBA Απέτυχε στον Βασικό Σκοπό της
O λόγος μιας τόσο μακροσκελούς εισαγωγής είναι για να κάνει σαφές το ακόλουθο: δυστυχώς, τα κύρια χαρακτηριστικά των CBAs, και γενικότερα των διαρθρωτικών αλλαγών στις οποίες η Λίγκα προβαίνει, διαχρονικά αποσκοπούσαν σε αποκλειστικά δύο πράγματα: στην εξασφάλιση της βέλτιστης οικονομικής θέσης των ιδιοκτητών, και στη διόρθωση των λαθών των ίδιων των ιδιοκτητών, εν είδει μιας προστασίας αυτών από τις ίδιες τους τις πράξεις, έναντι, δηλαδή, των ίδιων τους των εαυτών. Ως προς το δεύτερο σκέλος, είχαν, δηλαδή, κατά βάση κατασταλτικό χαρακτήρα, παρά προληπτικό.
Δεν κατάφερναν να προβλέψουν και να αποτρέψουν καταστάσεις, αλλά προσπαθούσαν να διορθώσουν λάθη και πεπραγμένα, με σκοπό την αποφυγή επανάληψής τους. Και αυτό από μόνο του, σε κάθε δυναμικό και ταχύτατα μεταβαλλόμενο περιβάλλον όπως το NBA, από οικονομικής και όχι μόνο σκοπιάς, είναι λάθος. Είναι σαν να οδηγάει κάποιος ένα γρήγορο αυτοκίνητο στην Εθνική οδό και αντί να κοιτάει μπροστά του τον δρόμο, να κοιτάει στους καθρέφτες του το ατύχημα που μόλις γλίτωσε (ή που, στην περίπτωση του ΝBA δεν γλίτωσε, αλλά πήρε το “μηλαράκι” και του χαρίστηκε σαν “καινούρια ζωή” για να συνεχίσει την πίστα). Ε, νομοτελειακά θα προκαλέσει νέο ατύχημα μπροστά του. Αντίστοιχα, η συνηθέστερη κατάληξη αυτής της περιορισμένης οπτικής των ιδιοκτητών, δεν ήταν άλλη από τη δημιουργία νέων προβληματικών καταστάσεων.
Και ακριβώς εντός του ίδιου πλαισίου φαίνεται πως δομήθηκε και λειτουργεί και η τελευταία, η τρέχουσα, 2017 CBA, η οποία απλά προσπάθησε να λύσει τα προβλήματα που οι προηγούμενες CBAs είχαν δημιουργήσει.
Συγκεκριμένα, για να καταλάβουμε τον κύριο σκοπό της, πρέπει να πάμε πίσω στις αρχές προς μέσα της δεκαετίας του ’90 για να την εξετάσουμε ως συνέχεια των CBAs που είχαν προηγηθεί. Τότε, λοιπόν, στα early ’90s, δεν υπήρχε rookie scale και δεν υπήρχε και ο χρονικός περιορισμός της πενταετίας στα συμβόλαια που οι ομάδες έδιναν. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν το rookie συμβόλαιο του Glenn Robinson το 1994, που ήταν 10ετούς διάρκειας και αξίας $68 εκατ., εγγυημένα στο σύνολό τους. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι ακριβώς διευθετούσε η 1995 CBA: εισήγαγε για πρώτη φορά την rookie scale, περιορίζοντας το ύψος της αμοιβής κάθε rookie συμβολαίου. Η 1999 CBA εισήγαγε τα max συμβόλαια, ενώ η 2005 CBA περιόριζε τη χρονική διάρκεια αυτών στα πέντε έτη, ενώ εισήγαγε και την έννοια του “Amnesty Clause”.
Όλα αυτά για να “προστατεύσουν” τις ομάδες από τις ίδιες τους τις αποφάσεις και τα λάθη που είχαν οι ίδιες κάνει, δίνοντας παράλογης διάρκειας και αξίας συμβόλαια σε παίχτες που προφανώς και δεν τα άξιζαν. Χαρακτηριστικότερα σχετικά παραδείγματα της εποχής, αποτελούν τα συμβόλαια των Vin Baker με τους Sonics, για εφτά χρόνια και $86 εκατ. το 1999, και του Alan Houston με τους Knicks, για έξι χρόνια και $101 εκατ. το 2001.
Μα φυσικά, ούτε έτσι κατάφερε η Λίγκα να προστατέψει τις ομάδες από τις καταστροφικές αποφάσεις τους! Θεωρώντας πως πλέον έχουν “άφεση αμαρτιών” για τις μαλακίες τους, άρχισαν να χρησιμοποιούν λανθασμένα το ίδιο το “συγχωροχάρτι” που τους δόθηκε, σαν παιδάκια που ό,τι και να τους δώσεις, αυτά επιβάλλεται παίζοντας να το καταστρέψουν. Και ενώ κάθε ομάδα είχε δικαίωμα να κάνει μόνο μία φορά χρήση του Amnesty Clause, έφτανε μόλις οι 15 πρώτες να κάνουν χρήση αυτού για να αποδειχθεί πως χρειάζονται εκ νέου προστασία από τον εαυτό τους και τις αποφάσεις τους! Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της λανθασμένης χρήσης του Amnesty Clause είναι αυτή του Andray Blatche, ο οποίος τον Σεπτέμβρη του 2010 υπέγραψε τριετή επέκταση συμβολαίου έναντι $24 εκατ. με την τότε ομάδα του, τους Wizards, η οποία θα έμπαινε σε ισχύ από τη σεζόν 2012-13, με το συμβόλαιό του έτσι να μετατρέπεται σε συνολικής διάρκειας πέντε χρόνων και αξίας $35 εκατ., ωστόσο, έμεινε ελεύθερος μέσω Amnesty τον Ιούλη του 2012, και πριν καν η επέκτασή του τεθεί σε ισχύ! (Και παρόλα αυτά, εφτά χρόνια μετά και οι Wizards εξακολουθούν να έχουν τον ίδιο General Manager, τον -ανεκδιήγητο- Ernie Grunfeld.)
Η 2011 CBA υπογράφηκε ένα καλοκαίρι μετά τη μετακίνηση των LeBron και Βοsh στο Miami, και προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα αυξάνοντας τα tax penalties για τις ομάδες που περνάνε τόσο το salary, όσο και το tax line, θεωρώντας πως έτσι θα απέτρεπε τις ομάδες από το να πληρώνουν πολλούς superstars, άρα δεν θα μπορούσαν να έχουν συγκεντρωμένους πάνω από έναν τέτοιον σε αυτές. Ωστόσο, συνεπείς στην κοντόφθαλμη και παρελθοντική οπτική τους, οι ιδιοκτήτες είχαν σαν κύριο μέλημά στην συγκεκριμένη διαπραγμάτευση την αύξηση του μεριδίου της πίτας για τους εαυτούς τους, καθώς η Λίγκα δεν έχει ακόμα μπει στη δεκαετία εκτόξευσης των εσόδων και των κερδών της που θα ακολουθούσε, με τις ομάδες να παρουσιάζουν ζημιογόνους ισολογισμούς. Έτσι, όλο το βάρος δόθηκε από την πλευρά τους στη μείωση του ποσοστού που πήγαινε στους παίχτες από το Basketball Related Income (BRI) από το 57% στο 51%.
Στα έξι χρόνια που ακολούθησαν μέχρι την επόμενη CBA και όλοι μας γνωρίζουμε καλά πως το πρόβλημα των μετακινήσεων των superstars και της συγκέντρωσης αυτών σε κοινή ομάδα, όχι μόνο δεν διευθετήθηκε, αλλά γιγαντώθηκε, με κορύφωση αυτού την μετακίνηση του Durant στους Warriors την offseason του 2016. Και κάπως έτσι αποφάσισαν οι ιδιοκτήτες, ιδίως των small markets franchises, να ασχοληθούν με τη συνηθισμένη καθυστέρηση με το συγκεκριμένο θέμα στην 2017 CBA, εισάγοντας την έννοια των Supermax contracts (“designated extension”, η επίσημη ονομασία), όπου ένας παίχτης θα μπορούσε να πάρει το 35% του cap σε συμβόλαιο διάρκειας ως και έξι χρόνων, αποκλειστικά όμως από την ομάδα που τον επέλεξε στο draft -και αν πληρούσε συγκεκριμένα αγωνιστικά κριτήρια- ως κίνητρο για να παραμείνει στην ομάδα αυτή.
Την συγκεκριμένη 2017 CBA είχαμε αναλύσει σε βάθος, αμέσως μετά την υπογραφή της, το καλοκαίρι του 2017, σε τρία μέρη (πρώτο, δεύτερο, και τρίτο), οπότε δεν υπάρχει λόγος εδώ επανάληψης.
Υπάρχει, ωστόσο, λόγος έμφασης, καθώς από τότε στα συμπεράσματά μας, στο ξεχωριστό τέταρτο κείμενο που ακολούθησε τα τρία της ανάλυσης, τονίζαμε πως και αυτή η CBA αδυνατεί να καταλάβει και να αποτυπώσει σωστά την κατεύθυνση της Λίγκας, και περιγράψαμε αναλυτικά σε τρεις παραγράφους με τους ακόλουθους τίτλους, τους λόγους της διαφαινόμενης αποτυχίας της ως προς το πρόβλημα που προσπαθούσε να λύσει.
Συγκεκριμένα, αφού αναλύαμε σε σχετική παράγραφο “Τι προσπαθεί να διευθετήσει η 2017 CBA”, καταλήγαμε στο “Τι δείχνει να μην υπολογίζει η 2017 CBΑ”, τονίζοντας τρεις βασικές τάσεις:
- Οι καλύτεροι παίκτες πλέον εισπράττουν περισσότερα χρήματα εκτός παρκέ
- “Players wanna play” & “(Top) Players have the Power” (thanks to LeBron)
- Players wanna win. Now.
Προς έκπληξη κανενός, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την υπογραφή της 2017 CBA και με μόλις τέσσερις παίχτες να έχουν υπογράψει supermax contracts, τους Curry, Harden, Westbrook και Wall, και έξι να μην έχουν υπογράψει, είτε από επιλογή τους, όπως στις περιπτώσεις των Irving, George7)Δεν το δικαιούταν ακριβώς πέρσι, ακόμα και αν είχε μείνει στους Pacers, αλλά θα μπορούσε να έχει επιλέξει ένα μικρής διάρκειας συμβόλαιο για να το δικαιούται στη συνέχεια, οπότε, έστω εμμέσως, το απέρριψε και αυτός., Leonard και Davis, ζητώντας στο σύνολό τους οι συγκεκριμένοι παίχτες trades για άλλες ομάδες, αφήνοντας έναν σκασμό λεφτά “στο τραπέζι”, είτε επειδή οι ομάδες τους θεώρησαν πως δεν το αξίζουν, ανταλλάζοντάς τους αυτές από επιλογή τους, όπως στις περιπτώσεις των Butler και Cousins. Άρα μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως ακόμα μία CBA απέτυχε στον κύριο σκοπό της. Και απέτυχε ακριβώς για τους λόγους που από τότε ήταν τόσο εμφανείς, που ακόμα και ένα ερασιτεχνικό site σε μια γωνιά της Ελλάδας, όπως εμείς στο Ball Hog, μπορούσε να εντοπίσει και να καταγράψει.
Έχοντας δε περιγράψει σε έτερο παλαιότερο άρθρο τον στρεβλωτικό χαρακτήρα (ακόμα και “απλών”) των Max Contracts, θα περίμενε κανείς πως σε μία κεντρικά διαχειριζόμενη Λίγκα, όπως είναι το NBA, θα υπήρχε μεγαλύτερη προβλεψιμότητα ή πίεση από τον εκάστοτε Κομισάριο και το εκάστοτε Board of Governors προς την σωστή κατεύθυνση, με πρόληψη των θεμάτων αντί για ένα διαρκές κυνήγι πίσω από τα προβλήματα, και δη μετά τη γιγάντωση αυτών. Και αυτό καθώς για τα “απλά” max contracts και είχε εδώ και χρόνια διαφανεί πως υποτιμούν την αξία των κορυφαίων παιχτών της Λίγκας, ουσιαστικά μετατοπίζοντας έναν τεράστιο όγκο χρημάτων στο επόμενο layer των stars, οι οποίοι, ωστόσο, μάλλον δεν τα δικαιούταν βάσει αγωνιστικής προσφοράς (αλλά και εξωαγωνιστικής, ευρύτερα οικονομικής, συνεισφοράς, στον οργανισμό). Και τα supermax συμβόλαια φαινόταν εξ αρχής πως θα κινηθούν στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Γιατί οι top-10 παίχτες της Λίγκας, οι LeBron, Durant, Curry, Harden, ακόμα και οι Giannis, Kawhi, Davis, Irving, αποτελούν τεράστια “brands” by themselves, και ο ετήσιος μισθός τους από τις ομάδες δεν αποτελούν παρά ένα ποσοστό των εσόδων τους. Για τους τρεις πρώτους σε αναφορά δε, το ποσοστό αυτού είναι μικρότερο από το αντίστοιχο των endorsements που λαμβάνουν. Κάπως έτσι, δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα ή ενδοιασμό να αφήσουν “λεφτά στο τραπέζι”, και δη εκατομμύρια, για να αναζητήσουν όποια από τις τρεις καταστάσεις από το 2017 γράφαμε: να πάνε κάπου που θεωρούν πως θα κερδίζουν (Davis), κάπου που θα είναι περισσότερο χαρούμενοι (LeBron, Kawhi, Irving), ή κάπου που θα βγάζουν ακόμα περισσότερα εξωαγωνιστικά χρήματα (LeBron, Durant).
Άρα ακριβώς όπως και με τα max συμβόλαια, το ίδιο βλέπουμε εν τέλει να συμβαίνει και με τα supermax, με τα χρήματα που οι ομάδες υποχρεούνται να δώσουν (λόγω και του salary floor), να πηγαίνουν εν τέλει στους δεύτερου ή και τρίτου επιπέδου παίχτες, δημιουργώντας συμβόλαια-ανοσιουργήματα, σαφώς και ξεκάθαρα non-tradable, που το μόνο που καταφέρνουν είναι τελικά να ναρκοθετούν το παρόν και το μέλλον των franchises που τα προσφέρουν. Και μπορεί να πει κανείς με σιγουριά πως οι Curry, Harden, Westbrook, ακόμα και αν δεν υπήρχε το supermax, θα ανανέωναν με τους Warriors, Rockets και Thunder αντίστοιχα, ενώ ο Wall ήταν σαφές ακόμα και πριν τον τραυματισμό του πως δεν είναι top-10 (ούτε καν top-20) παίχτης και κακώς του προσφέρθηκε supermax, όντας πλέον μακράν το χειρότερο συμβόλαιο της Λίγκας, πριν καν μάλιστα αυτό αρχίσει να τρέχει (ομοίως με την περίπτωση Blatche, ομοίως από τον καταστροφικό GΜ Grunfeld).
Η Κρισιμότητα της Φετινής Third All NBA Team
Και ακριβώς μπροστά από μία σειρά αντίστοιχων αποφάσεων, αποφάσεων που μπορούν να αποβούν καταστροφικές για τους οργανισμούς τους, βρίσκονται τουλάχιστον τέσσερις ομάδες, λίγο πριν την off season του 2019. Και το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο “χιτσκοκικό, γκρανγκινιολικό”, αν αναλογιστεί πως δικλείδες ασφαλείας έναντι των ίδιων τους των αποφάσεων δεν είναι καν η Λίγκα ή παράγοντες των ίδιων των ομάδων, αλλά περίπου 100 δημοσιογράφοι, αυτοί που ψηφίζουν για τα ετήσια βραβεία της Λίγκας (και χωρίς κανένα απολύτως κόστος για κανέναν μοιράζουμε και εμείς εδώ από το Hog, με τα φετινά μας να τα βρίσκετε εδώ και εδώ).
Συγκεκριμένα, όπως αναλυτικά έχουμε παρουσιάσει στα άρθρα παρουσίασης της 2017 CBA που αναφέρουμε και ανωτέρω, για να δικαιούται ένας παίχτης να λάβει supermax contract πρέπει μία από τις δύο τελευταίες χρονιές πριν το δικαίωμα υπογραφής συμβολαίου ανανέωσης, είτε να έχει αναδειχθεί Most Valuable Player, είτε Defensive Player of the Year της Λίγκας, είτε να έχει ψηφιστεί για μία από τις τρεις All NBA Teams.
Και καθώς το βραβείο του MVP φαίνεται πως θα κριθεί ανάμεσα σε Giannis και Harden, με τον πρώτο να έχει σαφές θαρρώ προβάδισμα, το DPoY να μην έχει κάποιον παίχτη με δικαίωμα ανανέωσης στην κούρσα του, αλλά και με τις 13 από τις 15 θέσεις των All NBA Team να φαίνονται κλειδωμένες, είναι οι δύο τελευταίες θέσεις αυτής της 15άδας εκείνες που θα κρίνουν που θα καταλήξουν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.
Συγκεκριμένα, κάθε All NBA team έχει υποχρεωτικά από τη Λίγκα από δύο guards και forwards και έναν center. Θεωρητικά, με τους Harden και Curry στην πρώτη, Lillard και Irving στη δεύτερη και Westbrook στην τρίτη στα guards, τους Giannis και George ή Durant στην πρώτη, τον έτερο εκ των δύο μαζί με τον LeBron(Επειδή LeBron είναι…)) στη δεύτερη και τους Kawhi και Griffin στην τρίτη στους forwards και τους Embiid και Jokic στις δύο πρώτες -με όποια σειρά- στα centers, η τελευταία θέση των guards και η αντίστοιχη των centers είναι που θα κρίνουν αν και που θα καταλήξουν τα αρκετές δεκάδες εκατομμύρια που μόλις παραπάνω αναφέραμε. Και τούτο καθώς και τα τρία guards που είναι υποψήφια για την τελευταία θέση, οι Kemba Walker, Klay Thompson και Bradley Beal, αν την λάβουν γίνονται αυτομάτως eligible για max contracts την off season του 2019, οι δύο πρώτοι ως free agents και ο τρίτος λόγω σχετικού δικαιώματος βάσει συμβολαίου8)Απομένουν δύο έτη ως τη λήξη του τρέχοντος συμβολαίου του, οπότε μπορεί να υπογράψει επέκταση αυτού., ενώ η τρίτη θέση των centers, αν δεν καταλήξει στον Rudy Gobert, που φαντάζει το φαβορί, αλλά στον Karl-Anthony Towns που με αξιώσεις διεκδικεί τη θέση, τότε αυτόματα θα ενεργοποιήσει το σχετικό option αξίας $31 εκατ. στην designated rookie extension που υπέγραψε ο τελευταίος τον Σεπτέμβρη του 2018 με τους Timberwolves.
Αλλά ας τα δούμε ανά περίπτωση κάπως αναλυτικότερα.
Ο Kemba Walker
Την περίπτωση του Kemba την είχαμε εξετάσει αναλυτικά από τις αρχές της σεζόν, όταν οι εμφανίσεις του τον έκαναν τότε να φαντάζει ως “lock” για μία από τις τρεις All NBA team, εμφανίσεις που τον έχρισαν άλλωστε και All Star. Κάτι η βελτίωση των υπολοίπων guards, κάτι ο δικός του τραυματισμός, και η θέση του σε μία εκ των τριών All NBA teams θα κριθεί στο νήμα. Αν τα καταφέρει, στα 29 του, και μάλλον έχοντας ήδη δείξει πιο είναι το αγωνιστικό peak του, ο Kemba αυτομάτως θα δικαιούται να ζητήσει από τους Hornets συμβόλαιο πενταετούς διάρκειας και αξίας $220 εκατ. Δηλαδή, ο Kemba, σε έναν οργανισμό που σε καμία του κίνηση δεν έχει δείξει πως μπορεί να draftάρει σωστά ή να προσελκύσει free agents, θα λαμβάνει $44 εκατ. κατά μέσο όρο ως τα 34 του. Γιατί; Για να παραμένει η ομάδα κολλημένη στην no-man’s-land της όγδοης ως 12ης θέσης της Ανατολής; Μην έχοντας έτσι καμία δυνατότητα για υψηλό pick, αλλά ούτε και χώρο στο cap για έναν πρώτης κλάσης free agent; Ο Kemba δεν είναι supermax παίχτης και σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να λάβει τέτοιο συμβόλαιο. Αν οι Ηornets του το προσφέρουν και αυτός το υπογράψει, δεδομένα η ομάδα υπογράφει ταυτόχρονα και συμβόλαιο με τη μετριότητα για την επόμενη πενταετία. Οι καλές χρονιές του είναι δύο με τρεις ακόμα, και σε αυτές οι Hornets έχουν μία σειρά από κακά συμβόλαια να τον συνοδεύουν. Επομένως, έχοντας ήδη δείξει το μέχρι που μπορεί να πάει μία ομάδα ο Kemba ως το πρώτο βιολί, δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί κάποιος να περιμένει κάτι διαφορετικό στα επόμενα χρόνια, όταν και η ομάδα θα διαθέτει ακόμα λιγότερους πόρους για να προσελκύσει κάτι καλό δίπλα του.
Εναλλακτικά, αν δεν είναι μέλος των All NBA Teams, o Kemba θα δικαιούται συμβόλαιο αξίας πενταετούς διάρκειας έναντι $190 εκατ. από τους Hornets, ενώ αν επιλέξει να αλλάξει γειτονιά, και να πάει, για παράδειγμα στους Knicks ή στους Clippers, θα μπορεί να υπογράψει για τέσσερα χρόνια και μέχρι $140 εκατ. Και για έναν παίχτη σαν το Kemba, που δεν είναι Curry ή Irving, αυτά τα $80 εκατ. διαφορά μεταξύ supermax στους Hornets ή μετακίνηση σε μία από τις δύο μεγαλύτερες αγορές της Λίγκας, τη Νέα Υόρκη ή το Los Angeles, είναι ποσό που δεν μπορεί εύκολα να αναπληρώσει από endorsements. Άρα φαντάζομαι δύσκολα θα αρνηθεί το supermax αν αυτό του προσφερθεί.
O Klay Thompson
Aν και ξεκίνησε πιο κρύος και από παγωτό τη σεζόν, o Klay όταν ζεστάθηκε πήρε φωτιά, έχοντας καταφέρει να φτάσει και πάλι το ποσοστό τριπόντων του πάνω από το 40%, έχοντας παράλληλα πιάσει και το ρεκόρ καριέρας του σε πόντους, με 22,2 ανά αγώνα, σημειώνοντας ταυτόχρονα και υψηλά καριέρας σε rebounds και κλεψίματα, παίζοντας την ίδια στιγμή και ενδεχομένως την καλύτερη άμυνα της ως τώρα NBAικής διαδρομής του. Και το καλοκαίρι είναι και αυτός free agent και έχει ακριβώς τα ίδια οικονομικά δεδομένα με τα του Kemba ανωτέρω: μέλος των All NBA Teams και δικαιούται 5/$220 εκατ. από τους Warriors, μη μέλος και 5/$190 εκατ. από την ομάδα του San Francisco από την επόμενη σεζόν, ή 4/$140 εκατ. σε όποια άλλη ομάδα.
Με τους Warriors να ετοιμάζονται να μπουν στο -με ίδια κεφάλαια χρηματοδοτημένο- Chase Center, αξίας $1 δισ., τον Durant να φαντάζει έτοιμος να προβεί σε μία από τις πιο χαζές επιλογές ανθρώπου, αφήνοντας τον οργανισμό-πρότυπο της California για τους Knicks και τη Νέα Υόρκη, και τον Green να έχει προσλάβει την Klutch Sports των Rich Paul/LeBron εν όψει της δικιάς του ανανέωσης του 2020, ένα γραφείο που φημίζεται για το ότι δεν “αφήνει λεφτά στο τραπέζι”, το front office των Warriors θα δώσει ό,τι χρειαστεί για να κρατήσει τον Klay και να μην σπάσει το πιο πετυχημένο δίδυμο της Λίγκας από τις εποχές των Jordan και Pippen. Ωστόσο, με τον Curry ήδη σε supermax (πέντε χρόνια/$201 εκατ.) και στο roster για του χρόνου “κλειδωμένους” μόνο τους Curry, Green, Iguodala, Damian Jones και Jacob Evans, αν στα $40 εκατ. του Curry και τα $35 εκατ. αθροιστικά των Green και Iggy προστεθούν τα $38 εκατ. του Klay από ένα ενδεχόμενο supermax, με το salary cap στα $109 εκατ. πρόβλεψη για τη σεζόν 2019-20, καταλαβαίνει κανείς πως η ομάδα δεν θα καταφέρει να διατηρηθεί στο επίπεδο που μας έχει συνηθίσει (ως κακομάθει) τα τελευταία χρόνια. Ειδικά με τον Cousins να θεωρείται δεδομένο πως δεν θα ανανεώσει για τα μόλις $6,4 εκατ. που θα έχουν δικαίωμα να του προσφέρουν για του χρόνου οι Warriors9)Ως αποτέλεσμα του ότι πέρσι υπέγραψε για το mid-level exception, άρα το επόμενο συμβόλαιό του δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το 120% του τρέχοντος. Άρα ως $6,4 εκατ..
Ο Bradley Beal
O Beal αυτή την στιγμή παρουσιάζεται ως το μεγαλύτερο φαβορί για την τελευταία θέση των guards των All NBA Teams. Από την ώρα που ο Wall τραυματίστηκε, ο Beal “γράφει” 30/6/6 σε πόντους/rebounds/assists ανά παιχνίδι, έχοντας πάρει το ανοσιούργημα των Wizards από το χεράκι, κάνοντάς το να διεκδικεί μία θέση στην post season. Δεν θα καταφέρει να τους φτάσει ως εκεί, αλλά μάλλον θα καταφέρει να δικαιούται επέκταση του συμβολαίου του (που λήγει στο τέλος της σεζόν του 2020-21) για άλλα τέσσερα χρόνια και έναντι $194 εκατ. Με τον Wall στα 29 του -και με ήδη πολυτραυματισμένα πόδια- να ετοιμάζεται να μπει στην δικιά του επέκταση συμβολαίου, για τέσσερα χρόνια και έναντι $169,5 εκατ., τα συμβόλαια των Howard10)Έχει player option για του χρόνου, που όλοι περιμένουμε πως θα ενεργοποιήσει. και Mahimni για έναν ακόμα χρόνο στα βιβλία, καθώς και το rookie contract του Brown Jr. ως τα μόνα έτερα συμβόλαια για τη σεζόν 2019-20, με ένα ενδεχόμενο supermax του Beal, οι Wizards θα έχουν να δίνουν τα $100 εκατ. από τα $109 εκατ. του cap της επόμενης σεζόν σε αυτούς τους πέντε παίχτες. Και με τον Wall εκτός τουλάχιστον ως τον Φλεβάρη. Δεν ξέρω πως μπορεί κάτι τέτοιο να μετατραπεί σε ομάδα. Πόσο δε, από τον GM Ernie Grunfeld (που ακόμα παραμένει στη θέση του για ανεξήγητους σε εμένα λόγους!). Οπότε μάλλον η εκλογή του Beal σε μία εκ των All NBA teams να αποτελεί και σε αυτή την περίπτωση σημαντικό πρόβλημα, οικονομικό και αγωνιστικό, για την ομάδα του.
Αν δεν εκλεγεί σε μία από τις All NBA teams, πάλι θα δικαιούται επέκταση συμβολαίου, πάλι για τέσσερα χρόνια, αλλά έναντι μόλις $111 εκατ., οπότε μάλλον και θα περιμένει τη λήξη του τρέχοντος συμβολαίου του σε αυτή την περίπτωση, κερδίζοντας έτσι δύο χρόνια στους Wizards για να καταφέρουν να πείσουν κάποιον άλλον κακόμοιρο να πάρει το συμβόλαιο του Wall.
Ο Karl-Antony Towns
O Towns υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 2018, λίγες μέρες μετά το trade request του Butler, την rookie extension του, η οποία θα μπει σε ισχύ από τη σεζόν 2019-20, και για πέντε χρόνια, έναντι $158 εκατ. Ωστόσο, αν καταφέρει να πάρει από τον Gobert τη θέση του center στην τρίτη All NBA Team της σεζόν, τότε θα πάρει για αυτό του το επίτευγμα επιπλέον $31 εκατ. στο συμβόλαιό του.
Με τον Wiggins να είναι ήδη στο πρώτο έτος της δικής του rookie extension των τεσσάρων χρόνων έναντι $148 εκατ. -αλλά να μην δείχνει την παραμικρή όρεξη για μπάσκετ ή για βελτίωση των εμφανών αγωνιστικών μειονεκτημάτων του-, αν ο Towns λάβει και τα επιπλέον χρήματα, οι δύο τους του χρόνου θα καταλαμβάνουν τα $60 εκατ. από τα $109 εκατ. του salary cap. Με τον Dieng, ακόμα μία κληρονομιά του καταστροφικού περάσματα του Thibodeau από την ομάδα, να έχει λαμβάνειν επιπλέον $16,2 εκατ., τον Teague να έχει player option για $19 εκατ., και τους Covington, Saric, Okogie και Bates-Diop να ολοκληρώνουν τα συμβόλαια που θα τρέχουν και για του χρόνου για συνολικά $100,5 εκατ. του cap, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο και αυτή τη βάση roster ακόμα μία χρονιά μετριότητας και περιορισμένων δυνατοτήτων, ανεξαρτήτως της όποιας συνέχειας των αγωνιστικών οργίων του Towns.
Συμπεράσματα
Από τους προαναφερθέντες παίχτες, που κάποιος εξ αυτών θα λάβει supermax offer το καλοκαίρι, κανείς δεν είναι top-10 παίχτης. Ο Towns μπορεί κάποια στιγμή να γίνει. Ο Beal μπορεί να είναι ή να φτάσει top-15. Ο Klay είναι superstar, αλλά δεδομένα δεν είναι Curry ή Durant. Και ο Kemba, ήδη στα 29 του, φαντάζει ως ο “λαθρεπιβάτης” της όλης συζήτησης, έχοντας αποδείξει πως το peak του δεν αρκεί καν για να βάλει μία ομάδα της Ανατολής στα Playoffs. Είναι σαφές, λοιπόν, πως τα supermax δεν κατάφεραν επουδενί να λύσουν το πρόβλημα που αποσκοπούσαν: την παραμονή των καλύτερων παιχτών στις ομάδες που τους draft-αραν. Οι καλύτεροι παίχτες της Λίγκας, η elite αυτής, εξακολουθούν να αποφασίζουν το που θα παίξουν, είτε στην ομάδα που τους draft-αρε, είτε σε άλλη, εντελώς ανεξάρτητα των supermax συμβολαίων. Συμβολαίων που για αυτούς παραμένουν ένα απλό ποσοστό του συνόλου των εισοδημάτων τους. Συνεπώς, όπως και με τα απλά max συμβόλαια, τα χρήματα των supermax διοχετεύονται και πάλι προς παίχτες που είναι του επόμενου ραφιού. Και αυτό το πρόβλημα, για το οποίο πάλι σύντομα οι ιδιοκτήτες θα αρχίσουν να παραπονιούνται σχετικά, δεν μπορεί να λυθεί ως την επόμενη CBA.
Η 2017 CBA λήγει τη σεζόν 2023-24, με τις δύο πλευρές, παιχτών και ιδιοκτητών, να μπορούν να την τερματίσουν μία σεζόν νωρίτερα αν το επιθυμούν, αν ενημερώσουν τον αντισυμβαλλόμενο ως τις 22.12.2022. Ως τότε λοιπόν, όταν και πάλι κοιτώντας πίσω οι ομάδες και το Board of Governors που εκπροσωπεί τους ιδιοκτήτες στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, θα προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα που μόνοι τους δημιούργησαν με την προηγούμενη, ενδεχομένως να έχουν δοθεί αρκετά -ως πολλά- supermax σε παίχτες που δεν θα άξιζαν και δεν θα μπορέσουν να παίξουν την αξία αυτών. Καλό θα είναι τότε, λοιπόν, η Λίγκα να πάρει αποφάσεις που επιτέλους θα δείχνουν λιγότερο κακές από τα συμβόλαια που κατά καιρούς έχουν δώσει και από τις αποφάσεις που τα μέλη της έχουν πάρει σχετικά. Η ιδιοκτησία μιας ομάδας NBA, το “ownership” διαχρονικά αποτελεί το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα. Και όπως πολλάκις έχει αποδειχτεί, τα καλά οργανωμένα και running franchises ξέρουν σε ποιες περιπτώσεις και σε ποιες καταστάσεις οφείλουν να πουν “όχι”. Για τα υπόλοιπα είναι που προσπαθεί διαρκώς η Λίγκα να τα σώσει -με την εύλογη καθυστέρηση- από τους εαυτούς τους και τις αποφάσεις τους. Να δούμε ποια θα είναι αυτή τη φορά11)Πέρα, φυσικά, των μόνιμα παράλογων Wizards…..
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | Ως συνέχεια της μεταβατικής του 1994, η οποία -του 1995- υπογράφηκε βέβαια το 1996. |
|---|---|
| ↑2 | Οι CBAs παίρνουν το όνομά τους ως νομικοί τίτλοι από τη χρονολογία υπογραφής τους, με αυτήν αρχικά και στη συνέχεια τον τίτλο τους ως “Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας” (Collective Bagraning Agreement – CBA), οπότε όλες έχουν τη μορφή “XXXX CBA”. |
| ↑3 | Με 19,5 πόντους ανά παιχνίδι, πίσω μόνο από τον Kareem. |
| ↑4 | O Goodrich αγωνίστηκε με τα “purple & gold” για εννέα συνολικά σεζόν, σε δύο φάσεις της καριέρας του, και με το #25 που φορούσε να κοσμεί την οροφή του Staples Center, έχοντας αποσυρθεί από την ομάδα το 1996 (και αναγκάζοντας έτσι τον Eddie Johnson που τότε το φορούσε να το αφήσει για το #6). Παράλληλα, ο Goodrich είναι Hall of Famer από το 1997. |
| ↑5 | Κάτι που, ωστόσο, ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω των προβλημάτων τραυματισμών που αντιμετώπισαν οι δύο guards τα χρόνια που ακολούθησαν. |
| ↑6 | Το οποίο, μην σας πω ψέματα, προσωπικά έμαθα πως υπάρχει λόγω της υπόθεσης του πρώην ιδιοκτήτη των Clippers, Donald Sterling, το 2014, μιας και βάσει των εδώ γραφόμενων απομακρύνθηκε από τη Λίγκα. |
| ↑7 | Δεν το δικαιούταν ακριβώς πέρσι, ακόμα και αν είχε μείνει στους Pacers, αλλά θα μπορούσε να έχει επιλέξει ένα μικρής διάρκειας συμβόλαιο για να το δικαιούται στη συνέχεια, οπότε, έστω εμμέσως, το απέρριψε και αυτός. |
| ↑8 | Απομένουν δύο έτη ως τη λήξη του τρέχοντος συμβολαίου του, οπότε μπορεί να υπογράψει επέκταση αυτού. |
| ↑9 | Ως αποτέλεσμα του ότι πέρσι υπέγραψε για το mid-level exception, άρα το επόμενο συμβόλαιό του δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το 120% του τρέχοντος. Άρα ως $6,4 εκατ. |
| ↑10 | Έχει player option για του χρόνου, που όλοι περιμένουμε πως θα ενεργοποιήσει. |
| ↑11 | Πέρα, φυσικά, των μόνιμα παράλογων Wizards…. |
 και η Κρισιμότητα της Φετινής Third All NBA Team){kind=link}
👌👌👌